คนรักของหนูเพิ่งจะเสียไปแต่หนูไม่ได้ไปร่วมงานศพเค้าเป็นครั้งสุดท้าย ทั้งด้วยระยะทาง และหนูเสียใจมากทำใจไม่ได้ มันทำให้หนูกลัวว่าเค้าจะไปอย่างมีห่วงกล้วเค้าไปไม่สงบหนูจะทำยังไงดีคะ สวดมนต์ภาวนาให้เค้าหรือทำยังไงดีหนูคิดมากจนปวดหัวไปหมดแล้วค่ะ ทุกข์ใจมากๆ มันจะเป็นบาปติดในใจหนูไปจนวันตายเลยค่ะ

จริงหรือ..ที่เค้าจะไปไม่สงบเพราะมีห่วงหนู .. อันนี้ผมว่าใจหนูปรุงแต่งไปเองนะ

ถ้าเค้ายังมีห่วงจริง หลังไส่บาตรให้เค้าแล้ว ก็อธิฐานให้เขามาหาดูสิ จะได้รู้ว่ามีห่วงหนูจริงไหม

คนเราเกิดมาก็มีความตายติดตัวมาทุกคนอยู่แล้ว มันอยู่ที่ว่าใครจะไปก่อนไปหลัง ทุกคนล้วนแล้วแต่ตายห่างหายกันไปทุกคนไม่เว้นพระอริยะเจ้า นั่นคือความจริงที่ไม่มีใครหนีพ้น อันที่จริงมนุษย์ทั้งหลายที่ไม่ได้ไกล้ชิดพระธรรมจะเห็นว่าความตายคือความทุกข์โศกเศร้า แต่ถ้าเปรียบกับผู้ที่เข้าใจธรรมแล้ว จะเห็นว่าความตายไม่น่ากลัวอย่างที่คิด แต่การเกิดต่างหากที่น่ากลัวหนักหนา

การจะทำให้ความเศร้าหมองที่มีให้แห้งลงไปได้ ก็พยายามอยู่กับความจริง คิดไตร่ตรองให้เห็นสัจธรรมที่แท้จริง แฟนหนูก็ตายจากไปแล้ว แล้วหนูละเศร้าไปแฟนจะคืนมาไหม เราควรอยู่กับตัวเองให้มาก เขาตายแล้วทำบุญทำทานไปให้เสียก็พอแล้ว แล้วกลับมาหาตัวเองให้ได้ เศร้าใจไปก็ไม่ได้อะไรมา มีชีวิตอยู่ก็เร่งเพียรภาวนาเถิด อดส่าห์ได้มาพบพระพุทธศาสนาแล้วจะปล่อยเวลาให้เรี่ยเปี่ยนไปกับกาลเวลาอันโศกเศร้าทำไมเล่า ตายไปแล้วจะมีโอกาสมาได้พบพุทธศาสนาอีกหรือเปล่ายังไม่รู้เลย

การพรากจากสิ่งที่รักเป็นสภาวะธรรมหนึ่งนะค่ะ
ทุกคนเกิดมามีสิ่งที่รัก และเมื่อเวลาผ่านไปจะต้องพรากจากสิ่งนั้นไปเป็นธรรมดา ไม่การพรากจากนั้นจะเป็นอะไร เราเป็นผู้รับรู้ และนำจิตเข้าไปผูกกับมัน หร้อมปรุงแต่งต่าง ๆ นา ๆ
ในเรื่องของคุณ ดิฉันขอแนะนำว่าคุณไม่ควรไปคิดแทนคนรักของคุณที่เสียไปแล้วว่าเขาจะเป็นอย่างไร
ให้หันกลับมาดูตัวคุณดีกว่าว่าคิดอะไร ให้ดูเข้าไปที่จิต เรียนรู้การคิดของจิตของคุณ
และขอให้รับรู้ ปัจจุบัน เช่น ตอนนี้คุณนั้งอ่านกระทู่ที่หน้า Comp จิตตอนนี้คุณคิดอะไร
เอาแค่นี้ก่อนในตอนนี้นะค่ะ ไม่ต้องคิดถึงอนาคต หรืออดีตี่ผ่านมา เพราะเรายังทำอะไรไม่ได้หรอก

ขอให้มีสติ และดึงจิตกลับมาที่ตัวนะค่ะ

ตั้งสติและภาวนาให้เขาไปสู่ภพที่ดีหลังจากนั้นทำบูญกุศลตั้งจิตอธิฐานแผ่เมตตาแล้วเขาก็จะได้รับผลบูญนั้นพยายามทำใจและตั้งใจนะคะ