คือ สมมุติว่า ไม่มีพระอาจารย์สอนให้เลย แต่ เราจะฝึกเอาเองครับ จะได้ผลมากน้อยแค่ไหน เมื่อไม่มีพระสอนให้ พอดีได้วิธีการฝึกมาจากหนังสื่อของพระอาจารย์มั่น และ อีกอาจารย์หลายๆท่าน พอดีมีโอกาศได้บวช แค่15วัน เลยอยากจะฝึกลองดู เป็นวัดบ้านครับ ไม่ใช่วัดป่า และผมมีความตั้งใจที่จะฝึกมากๆ

คำถามเป็น การสมมติ

คำตอบ ไม่สมมติตามนะครับ.... การปฏิบัติธรรม เพื่อความหลุดพ้นจากกองทุกข์ จะฝึกเอาเอง เป็นสิ่งเพ้อฝันครับ
ยิ่งอ่านจากหนังสือพระอาจารย์มั่น หรืออาจารย์อีกหลายท่านยิ่ง เพ้อหนักกว่าเดิมครับ

พุทธศาสนา ไม่ใช่ของง่าย และไม่ใช่สิ่งที่ยากนะครับ
พุทธศาสนา มีความละเอียดอ่อน หากทำเอาเองนึกเองเออเองได้ พระอรหันต์ คงเกลื่อนกลาดดาษดื่น ไปหมดแล้วครับ

ท่านเจ้าของกระทู้มีความตั้งใจฝึกมาก ก็ควรทิ้งมานะ แห่งจิตแห่งใจตนก่อน มีความอ่อนน้อมเข้าหาครูอาจารย์ผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ ให้ท่านแนะนำพร่ำสอน และหาพระไตรปิฏกอ่านเพิ่มเติมดีกว่าเสียเงินเสียทองไปหาหนังสืออื่นมาอ่านให้เสียเวลาครับ

เจริญธรรม

ฝึกได้ทุกที่ ผมก็ฝึกจากหนังสือเหมือนกัน

[quote]
พุทธศาสนา ไม่ใช่ของง่าย และไม่ใช่สิ่งที่ยากนะครับ
พุทธศาสนา มีความละเอียดอ่อน หากทำเอาเองนึกเองเออเองได้ พระอรหันต์ คงเกลื่อนกลาดดาษดื่น ไปหมดแล้วครับ

[/quot

เห็นด้วยกับประโยคนี้ครับ แต่ขอเน้นตรงที่ว่าไม่ง่าย และไม่ยากเกินกว่าคนจะทำได้
เนื่องด้วยเป็นการศึกษาเกี่ยวกับ รูปธรรม และนามธรรม
จำเป็นต้องหา พ่อแม่ครูบาอาจารย์เป็นอย่างยิ่ง

แต่ถ้าจะบวช 15 วัน ต่อให้ได้ครูอาจารย์ดี
จะหวังผลทางปฏิบัติคงยากครับ

ถ้าจะบวชจริง ก็ให้พึงระวังเรื่องศีลให้ดีครับ โดยเฉพาะ
ปราชิก 4 สังฆาฑิเสก 13 และ อนิยศ อีก 2 ข้อ
หาพระวินัยนวโกวาส มาอ่านก่อนบวช ครึ่งวันก็จบ
สึกมาจะได้ไม่ขาดทุนครับ

ความคิดผมโดยส่วนตัวว่า เราควรฝึกไปเรื่อยๆทั้งไม่มีครูคอยสอน แต่มีหนังสือก็เป็นสิ่งที่ดีครับ เมื่อเราฝึกฝนทางจิตแล้วสักวันเราจะพบกับคำถามทางการปฎิบัติจิต เมื่อนั้นเราควรปรึกษาพระที่เป็นนักปฎิบัติ ผมก็เป็นหนึ่งที่ไม่มีครูสอนแต่ผมก็บอกกับตัวเองว่าหากเราไม่เริ่มต้นนั่งสมาธิ ถือศีลให้ครบไม่ว่าครูจะเก่งแค่ไหนก็ช่วยเราไม่ได้ครับผม
หากมีครูแล้วก็ถือเป็นบุญของเราเอง

ไม่จำเป็นครับ มีตำราหลายเล่ม ก็ลองฝึกดู อันไหนแน่ใจว่าใช่มันก็ใช่ แต่สิ่งสำคัญเหนืออื่นใด
เราต้องยึดหลัก ธรรมชาติและความจริง
สรุปอาจารย์ก็คือกายกับใจของเรา และเอาธรรมชาติเป็นห้องเรียนเป็นสนามฝึกก็พอครับ

สวัสดีค่ะ คุณจขกท

การฝึก สมถภาวนาด้วยตนเอง
พระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระปัจเจกพุทธเจ้า ได้สั่งสมบุญบารมีมาแต่อดีตมาก จนสามารถปฏิบัติธรรมได้โดยไม่ต้องมีครูบาอาจารย์
แต่พุทธสาวกสั่งสมบุญบารมีมาไม่มากพอ สั่งสมมาเพียงหนึ่งอสงไขยแสนกัป เช่น พระมหาโมคคัลลานะ และพระสารีบุตร
ยังต้องมีครูอาจารย์ชี้แนะแนวปฏิบัติธรรมให้ จึงจะบรรลุดวงตาเห็นธรรมเป็นพระอรหันต์ได้ ดังนั้นโอกาสที่คนส่วนใหญ่
จะกระจ่างในธรรม จึงต้องมีครูอาจารย์ ผู้มีประสบการณ์ตรงและเข้าถึงธรรมแล้วเท่านั้น มาเป็นผู้ชี้แนะ
การนำเอาแนวปฏิบัติของผู้ใดมาประพฤติให้ถูกตรง และมีพฤติกรรมถูกตรงเหมือนกับผู้นำแนวปฏิบัตินั้นออกเผยแพร่
ความเป็นครูเป็นศิษย์ ย่อมเกิดขึ้นโดยปริยาย
มาตรชี้วัดการปฏิบัติธรรมด้วยตนเอง
ต้องปฏิบัติให้ถูกตรงตามหลักตัดสินธรรมวินัย ๘ ประการ ตามที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ประทานให้กับพระมหาปชาบดีภิกษุณีในครั้งพุทธกาล ดังนี้
๑. ปฏิบัติธรรมที่ถูกทาง ต้องมีจิตคลายกำหนัด มิใช่เพื่อเสริมความยึดติด หรือเสริมความติดใคร่
๒. ปฏิบัติธรรมที่ถูกทาง จิตต้องไม่ทุกข์ จิตหมดเครื่องผูกรัด มิใช่เพื่อผูกรัดหรือประกอบด้วยทุกข์
๓. ปฏิบัติธรรมที่ถูกทาง กิเลสต้องลด มิใช่เพื่อเพิ่มพูนกิเลส
๔. ปฏิบัติธรรมที่ถูกทาง ต้องมีจิตมักน้อย มิใช่เพื่อความมักมากหรืออยากใหญ่
๕. ปฏิบัติธรรมที่ถูกทาง ต้องมีจิตเป็นสันโดษ มิใช่มีจิตไม่สันโดษ
๖. ปฏิบัติธรรมที่ถูกทาง ต้องมีจิตสงัด มิใช่เพื่อความคลุกคลีหมู่คณะ
๗. ปฏิบัติธรรมที่ถูกทาง ต้องทำให้ความเพียรเพิ่ม มิใช่มีความขี้เกียจเพิ่ม
๘. ปฏิบัติธรรมที่ถูกทาง ต้องเป็นผู้เลี้ยงดูง่าย มิใช่เป็นผู้เลี้ยงดูยาก
(คัดลอกบางตอนจากการตอบปัญหาธรรม ท่านอาจารย์ ดร.สนอง วรอุไร)
ธรรมย่อมรักษาผู้ปฏิบัติธรรม