อยากขอถามว่าพระโพธิสัตว์ทำไมท่านถึงปรารถนาที่จะเป็นพระพุทธเจ้า รู้ทั้งรู้ว่าจะต้องเจ็บปวดทุกข์ทรมานทั้งกายและใจในการสร้างบารมี ทำไม?

ดูก่อนท่านทั้งหลาย.......................
การที่ยอมเจ็บปวดและทรมาณทั้งกาย และ ใจ นั้น เพื่อ...................
ต้องการให้สัตว์โลกได้พ้นจากห้วงทุกข์ และพบกับความสุขที่แท้จริงและยั่งยืน

ขอให้ท่านเจริญนในธรรมเทอญ....................

เพื่อประโยชน์ตน และหมู่สัตว์

ต้องไปถามพระโพธิสัตว์เอาเองแลวละ

ว่าจะติดตามอ่านเฉย ๆ แล้ว...พอเห็นความเห็นของเจ้าฯ..แล้วมัน..อิ..อิ..




เห็นความสง่างามของพระพุทธเจ้าที่ไม่มีใครเหมือน....เกิดศรัทธา...จึงปรารถณาที่จะเป็น
เห็นคุณประโยชน์อันมหาศาลของพระพุทธเจ้าที่มีต่อสัตว์...เกิดศรัทธา...จึงปรารถณาที่จะเป็น
เห็นคนอื่นพ้นจากทุกข์แล้ว...เกิดปิติ...เกิดศรัทธา...จึงปรารถณาที่จะเป็น

การสร้าง "บารมี" ไม่เคยมีคำว่าสุขสบาย
ต้องมีความเสียสละ อดทน ผ่านการขัดเกลากิเลส
และความทุกข์ยากลำบากเป็นเรื่องปกติธรรมดา

ยิ่งการสร้างบารมีอันประเสริฐของพระพระโพธิสัตว์ผู้ปรารถนาความเป็นพระพุทธเจ้า
ที่เรียกว่า พุทธการกธรรม
ซึ่งเป็นธรรมเครื่องบ่มพระโพธิญาณให้ถึงซึ่งความแก่กล้าและเต็มเปี่ยมนั้น
พระโพธิสัตว์ท่านย่อมต้องอาศัยทั้งความเพียร
พร้อมทั้งสติปัญญาสร้างและสั่งสมขึ้นเอง
นานนับอสงไขยและอีกหลายกัปป์
ทั้งนี้เพื่อทำลายซี่กรงแห่งสังสารวัฎฎ์ของตนเองด้วยตนเอง

และจำแนกธรรมสั่งสอนชี้นำสรรพสัตว์
เพื่อให้ข้ามพ้นห้วงน้ำใหญ่ที่เรียกว่าโอฆะทั้ง ๔
(ได้แก่ กาโมฆะ - ห้วงแห่งกาม ภโวฆะ - ห้วงแห่งภพ
ทิฏโฐฆะ - ห้วงแห่งความเห็นผิด อวิชโชฆะ -ห้วงแห่งความหลง )
ซึ่งโดยปกติสรรพสัตว์ทั้งหลายที่ยังเป็นผู้โง่เขลาเบาปัญญา
ล้วนข้ามได้ยากหรือต้องจมลงในสังสารวัฏฏ์
ให้พ้นทุกข์เช่นเดียวกับตนในที่สุด

เข้าไปอ่านตามลิ้งกระทู้ต้นๆเเล้วรู้สึกขนลุกเเละนับถือในผู้ที่ตั้งจิตเปนพระพุทธเจ้าจริงๆ

"เป็นผู้มีความเข้มแข็ง
ปรารถนาเป็นพระพุทธเจ้า ถึงขนาดว่า

ถ้าให้เอาหน้าอกไถไปบนมีดโกนเป็นระยะทางยาวไกล
ก็พร้อมที่จะเป็นเช่นนั้น

หรือจะยอมตกนรกหมกไหม้ ตลอด ๔ อสงไขยแสนกัลป์
แล้วได้เป็นพระพุทธเจ้าก็ยินดี เป็นต้น

ถ้าจิตใจเข้มแข็งขนาดนี้ ก็เป็นพระโพธิสัตว์ได้

ความเป็นพระพุทธเจ้านั้น
ไม่ใช่เพื่อมีความสุข มีคนมากราบไหว้
แต่เพื่อทำงานเพื่อช่วยเหลือผู้อื่น ตลอดพระชนมชีพ"

เพื่อพระสัพพัญญุตญาณ

เสียสละ ก็เป็นธรรมอีกข้อหนึ่งที่หมู่สัตว์โลกทั้งหลายพึงทำได้ยาก พระโพธิสัตว์ท่านจึงเสียสละความสุขเพื่อค้นหาสัจธรรมที่แท้จริง

ผมว่าท่านมีความกรุณาที่มาก

การที่ท่านมีความกรุณามากล้นจะกล่าวได้ เมื่อท่านได้เป็นพระพุทธเจ้าแล้วทำให้ผมมีความสบายใจที่จะกล่าวสรรเสริญพระคุณของท่านได้อย่างเต็มคำ

สวัสดีค่ะคุณ จขกท


คุณสมบัติอันหนึ่งที่สำคัญของพระโพธิสัตว์คือมีความเมตตาต่อหมู่สัตว์
และเสียสละประโยชน์ตนเพื่อประโยชน์ท่านหรือประโยชน์ของส่วนรวม
ดังจะเห็นว่าในปัจจุบันก็มี "พระโพธิสัตว์" อยู่จำนวนมากที่มุ่งสร้างประโยชน์ส่วนรวม
โดยมุ่งหวังที่ความดีงามของคนในสังคม

ธรรมย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรม

โพธิสัตว์แท้ไม่ได้ปรารถนาเป็นพระพุทธเจ้า แต่วิถีแห่งอุปนิสัยจะนำพาไปสู่การเป็นพระพุทธเจ้าเอง

โพธิสัตว์สร้างนิสัยที่ลืมนึกถึงตัวเอง นึกถึงแต่คนอื่น จนล่วงเลยเวลาสำหรับการกระทำเพื่อตัวเองออกไป
อย่างยาวนาน นานกว่าจะถึงเวลากลับมาสิ้นสิ้นสุดเพื่อจัดการประโยชน์เพื่อตัวเองเสียที

เพราะรอบแห่งการเวียนเกิดยาวนาน บารมีจึงมากล้นกว่าใครอื่น
ความสุกงอมแห่งบารมีที่บ่มเพาะทำให้ถึงที่สุด โดยไม่ต้องมีใครสอน

โพธิสัตว์คือผู้ไม่ต้องการอะไร ไม่ต้องการความยิ่งใหญ่ แต่ก็คือผู้ยิ่งใหญ่
ความปราถนาเป็นพระพุทธเจ้าไม่มี มีแต่ความปราถนาช่วยเหลือเกื้อกูล

โพธิสัตว์เทียม ที่อยากใหญ่ และสนใจแต่ตัวเอง โดยมากจะอยากเป็นพระพุทธเจ้า

ผู้ทำเพื่อประโยชน์ตนและประโยชน์ของผู้อื่นประเสริฐสุด ประณีตสุด ในบรรดา บุคคลสี่จำพวก