ไม่มีพระสูตรแสดงการแยกพิจารณาขันธ์แต่ละขันธ์ในพระไตรปิฏกเหร๋อ
แล้วเอาความรู้เรื่องการทำงานของขันธ์แต่ละขันธ์
และการเป็นปัจจัยซึ่งกันและกันแห่งขันธ์มาจากไหนล่ะ

และขันธ์ก็ยังพิจารณาลงย่อยได้ถึง ธาตุ อีก
และยังลักษณะของ ธาตุ อีก

อนิจสัญญา ทุกขสัญญา อนัตสัญญา
เป็นการแทงเข้าไปถึงระดับลึกสุด อันทำให้ สัจจะเป็นหนึ่ง
ปรากฎต่อ สัขตธรรม อสังขตธรรม เสมอกันไม่ผิดเพี้ยน



การพิจารณาไตรลักษณ์ในส่วนหยาบ คือการอธิบายในลักษณะแบบที่ท่าันอธิบายนั่นล่ะ
แต่พอพิจารณาลงไปถึงขนาดนั้นแล้ว มันต้องเห็นด้วย หลักปัจจัย
เมื่อเห็นไม่ครบ ต่อให้สัญญาพัฒนามาเป็นปัญญาได้ ก็เป็นได้ในระดับหนึ่งเท่านั้น
เพราะ กิเลส ที่เป็น อนุสัย
ทำไมจึงมีกิเลสที่ลึกขนาดนั้นปรากฎ

ท่าน ไม่เที่ยง เกิด ดับ กะ อนุสัยไม่เท่าทันมันหรอก
เพราะอนุสัย มันไม่ได้เกาะอยู่กับ กองขันธ์ระดับหยาบ

ทำไม กิเลส จึงถูกเปลียบเหมือนไฟ
ถ้าผู้ปฏิบัติไม่เห็น ก็หาวิธิจัดการกับมันไม่ได้
เพราะการรู้โดยไม่เห็นแล้วเชื่อตามความรู้ ความรู้นั้นคือทุกข์ นั่นเป็นสิ่งที่เห็นได้ จึงหยิบมาพิจารณาได้
แต่การรู้โดยการเห็นสภาวะธรรมตรงนั้น สิ่งที่เห็นคือ ทุกข์

สิ่งที่เห็นมันจะเข้ามาสู่ครองการพิจารณา
ไม่ใช่สิ่งที่คิดเข้ามาสู่ครองการพิจารณา

ก็เหมือนกับ ท่านผ่าตัดเอาหนองในหูชั้นในออกไม่ได้
ถ้าไม่เปิดเส้นทาง และไม่มีอุปกรณ์ช่วยขยายทัศนะในการเห็น


ถ้ามันเป็นของที่มีเจ้าของครอบครอง ของจะตกถึงมือเจ้าของที่แท้จริง เมื่อถึงเวลา
สิ่งที่ท่านไม่รู้ คือสิ่งที่ท่านไม่รู้
สิ่งที่เอกอนรู้ คือสิ่งที่เมื่อบอกไปท่านคงไม่เชื่อแน่นอน
ถ้าอยู่ที่นั่นแล้ว ยังมีสิ่งใดแทรกเข้าไปบอกเอกอนได้ สิ่งนั้นก็คือสิ่งที่อยู่ที่นั่น
เจ้าของก็คือเจ้าของ ผู้ดูแลรักษาก็คือผู้ดูแลรักษา ทำเกินหน้าที่ไม่ได้
ทำได้ตามความรู้เดิมที่มี ทำมากกว่านั้นก็ไม่ได้ เพราะไม่ใช่ฐานะ

ปัญญาแม่ทัพ อย่างไรก็เปรียบกับ ปัญญาสมณะ ไม่ได้
แม่ทัพก็พูดได้เท่าที่แม่ทัพรู้เท่านั้น

เหตุปัจจัยตรงนี้เป็นเหตุปัจจัยเหมือนการส่งไม้ผลัด นี่ก็เป็นเรื่องพิจารณาได้ส่วนหนึ่ง
เหตุปัจจัยอีกหนึ่งคือ การปรุง คือ การที่ธาตุมาประกอบกัน
และการแปรเปลี่ยนอันเนื่องด้วย ธาตุที่มาประกอบกันนั้น

การพ้นทุกข์ ไม่ใช่การไม่ทุกข์
การไม่ทุกข์ ทุกคนที่เดินทางมาในทางปฏิับัติก็ได้ชิมกันแล้ว บ้างติด เพราะยังไม่เห็นทุกข์ที่ยิ่งกว่า
บ้างข้ามไปได้ เพราะได้เห็นทุกข์ที่ยิ่งกว่า ทุกข์อันทำให้สัตว์ยังต้องวนเวียนอยู่ในสังสาร

ดังนั้น ไม่ใช่เรื่องที่จะมาวัดว่าใครรู้ดีไปกว่าใครได้เลย
แม้แต่พระพุทธองค์ เมื่อยังไม่ตรัสรู้ พบทางออกแห่งทุกข์อย่างสิ้นเชิง
ก็จะไม่ประกาศ บอก สอน

แม้แต่พระสูตรอันกล่าวถึงสัจจะ
ท่านก็แสดงปัญญาอันละเอียดลึกซึ้ง

เพราะท่านคิดว่า ปุถุชน อ่านพระไตรปิฏก ได้เท่านั้น
ก็จริง พระไตรให้อ่าน ไม่ได้ให้ตีความ
แต่การตีความ การขยายความที่ปรากฎ เพราะมันไม่รู้เรื่อง จึงต้องตีความ
แต่ผู้รู้ อ่านแล้วเขาเห็น เห็นเหมือนกับเห็นของในกล่องที่เปิดฝากล่องออกดูในที่ที่มีแสงไฟ
ส่วนผู้ที่ไม่รู้ ก็เหมือนกับนั่งคิดถึงสิ่งที่อยู่ในกล่องที่ปิด หรือมีสิ่งกำบัง
เหมือนนั่งดูสิ่งที่อยู่ในกล่องที่เปิด อยู่ไกล ๆ
เหมือนนั่งดูสิ่งที่อยู่ในกล่องที่เปิด ในตอนกลางคืน แสงไฟสลัว
ก็ย่อมชักชวนคนที่เป็นพวกเดียวกันมาช่วยกันดู
เพราะถ้าไม่ใช่ พฤติกรรมในการเห็นจะไปกันคนละทาง

คนที่ผ่านมาเห็นแล้วบอกเรา เราก็ตอบกลับไป เอ็งไม่รู้ เอ็งไม่เข้าใจ

เอ้อ มันก็พูดถูกของมัน ไอ้คนที่มาบอก มันไม่รู้จริง ๆ นั่นล่ะ
ไม่ใช่ไม่รู้ว่าในกล่องมีอะไรนะ แต่เขาไม่รู้ว่าเรากำลังเห็นอะไร
เหมือนเพื่อนทุกข์แล้วเราเข้าไปปลอบใจ และมันก็สวนกลับมา เอ็งจะไปเข้าใจอะไร

อย่างนั้นล่ะ ความทุกข์มันบังตาอยู่
การได้ข้องอยู่กับรสสุขอันใด ที่ยังมีความทุกข์บังตาอยู่ มันก็แสดงอาการเช่นเดียวกัน

แนวทางของท่าน ยังไม่แสดง การพ้นทุกข์โดยสิ้นเชิง

มันอะไรของท่านครับ "บอกว่าไม่มีหน้าไหนรู้ความจริง แต่มีผู้ที่มีเฉลยอยู่ในมือ"
ผมว่าท่านตั้งสติให้ดีแล้วค่อยพูด ตกลงไอ้คนที่มีเฉลยในมือเขารู้ความจริงหรือเปล่า

แล้วไหนบอกว่าปัญญานำ ทีนี้มาบอกว่าอย่าเชื่อจนกว่าจะทดลองด้วยตัวเองจนเห็นผล

แล้วพระไตรปิฎกเป็นความจริงหรือเปล่า เมื่อกี้ท่านบอกอยู่แหม่บๆว่า ไม่มีหน้าไหนรู้จริง
แต่มาตอนนี้ให้ไปฟังจากสัตตบุรุษ

การได้พบสัตตบุรุษมันยาก ทำไมไม่อ่านพระไตรปิฎกเอาเลยล่ะครับ

ตอนที่พระมาลัยลงไปโปรดสัตว์นรกน่ะ มันดีที่สุดกับกบยังไงล่ะ

.......ฮานะจิ

5555 ท่านฮานะ
แค่นั้นใครก็ตามดมกลิ่นท่านไม่ได้แล้ว
ยังจะมาพระมาลัยอีก

การรู้โดยไม่เห็น นั่นไม่ใช่ รู้ ยังมีความ หลง อยู่ด้วย

การไหลตาม ความรู้นั้น เป็นการ ส่งจิตออกนอก เป็นสมุทัย
ผลจากความ สำคัญมั่นหมาย ใน ความรู้นั้น เป็นทุกข์

เห็น สิ่งที่รู้ กับ สิ่งที่ถูกรู้ เป็นมรรค
เมื่อเห็นสภาวธรรมของ สองสิ่งนั้น ตามความเป็นจริง จึงไม่เข้าไปข้อง เป็นนิโรธ




สมณะ ก็พูดแบบ แม่ทัพ ไม่ได้
แต่เมื่อถึง สิ่งนั้น ทั้ง แม่ทัพ และ สมณะ ก็รู้ ใน สิ่งเดียวกัน

แม่ทัพรู้แบบแม่ทัพ สมณะก็รู้แบบสมณะ
บรรลุอรหันต์เหมือนกันแต่ด้วยคนละภาษิต

ฮานะ

ครับป๋ม
ขอบพระคุณที่ท่านเข้ามาชี้แนะให้ธรรม
เอกอนขอน้อมนำใส่ใจ

การเห็นแบบนั้นล่ะ ผู้รู้มันบังตาอยู่

วิปัสนาญาณ การ รู้แจ้ง เห็นแจ้ง
ไม่ต้องอาศัยแสงไฟ ไม่ต้องเปิดกล่องออกดู
เพราะ รู้ อยู่ก่อนที่จะมีกล่องมาตั้งเสียอีก

กราบขอบพระคุณท่านที่เมตตา

มันเยี่ยมมาก..เลยจอร์ด...
นี้ก็ฮานะ...

ฮาได้อีก

มาปฏิบัติวิปัสสนาภาวนาในชีวิตจริงกันเถอะ

รบกวนท่านฮานะช่วยขยายความจุดนี้สักเล็กน้อย จะขอบคุณอย่างยิ่งครับ

ตอนเที่ยง สะท้อนภาพประหนึ่ง ปัจจุบันขณะ
ในปัจจุบันขณะ จะเป็นจุดที่ รูปและนาม ซ้อนทับกันอยู่
แนบสนิทยิ่งกว่า กาลไหน ๆ

ถ้าไม่ละเลย ย่อมเห็น
คุณของสภาวะ
และโทษของสภาวะ