เอกอน..
พอดีกำลัง..อยากหยิบไม้จิ้มฟันแล้วเรือพ้นจากน้ำได้..จังฮิ



ยกมาเองนะ...

ทีนี้เห็นแล้วรึยัง...

เวทนาเกิด...แต่เห็นเวทนาโดยความไม่เที่ยง เป็นทุกข์..ตัณหาก็ดับได้

ตรงที่..เห็นเวทนาโดยความไม่เที่ยง เป็นทุกข์..ใช้ทั้งสติ..ใช้ทั้งปัญญา..

ชัดมั้ย..เวทนาเกิด...แต่ตัณหาไม่เกิด

เพราะสิ่งนี้มี สิ่งนี้จึงมี เพราะสิ่งนี้ไม่มี สิ่งนี้จึงไม่มี ฯ

เมื่อเวทนาเกิด ตัณหาจึงเกิด ฯ เพราะพิจารณาเวทนาด้วยความเป็นทุกข์ฯ เวทนาจึงดับ เมื่อเวทนาดับ ตัณหาจึงดับ ฯ

เวทนา ตัณหา อุปทาน ทั้งหมด มี อวิชชาเป็นมูล เมื่อวิปัสสนา อวิชชาดับ วิชชาเกิด เวทนา ตัณหา อุปทาน จึงอาศัยอยู่ในจิตขณะนั้นไม่ได้

โลภมูลจิต เป็นจิตที่มีรากเง่าเค้ามูลมาจาก

๑. ความอยากได้
๒. ความต้องการ
๓. ความกำหนัด
๔. ความเพลิดเพลิน
๕. ความติดใจ
๖. ความชอบใจในอารมณ์

ยกตัวอย่าง อกุศลจิตที่เป็นโลภมูลจิต ดวงที่ ๑

สหรคตด้วยโสมนัส สัมปยุตด้วยทิฏฐิ มีรูปเป็นอารมณ์ หรือมีเสียงเป็นอารมณ์ มีกลิ่นเป็นอารมณ์ มีรสเป็นอารมณ์ มีโผฏฐัพพะเป็นอารมณ์ มีธรรมเป็นอารมณ์ หรือ ปรารภอารมณ์ใดๆ เกิดขึ้น ในสมัยใด ผัสสะ เวทนา สัญญา เจตนา จิต วิตก วิจาร ปีติ สุข เอกัคคตา วิริยินทรีย์ สมาธินทรีย์ มนินทรีย์ โสมนัสสินทรีย์ ชีวิตินทรีย์ มิจฉาทิฏฐิ มิจฉาสังกัปปะ มิจฉาวายามะ มิจฉาสมาธิ วิริยพละ สมาธิพละ อหิริกพละ อโนตตัปพละ โลภะ โมหะ อภิชฌา มิจฉาทิฏฐิ อหิริกะ อโนตตัปปะ สมถะ ปัคคาหะ อวิกเขปะ มีในสมัยนั้น หรือนามธรรมที่อิงอาศัยเกิดขึ้นแม้อื่นใด มีอยู่ในสมัยนั้น

เจตสิกธรรมเหล่านี้ เกิดร่วมกันทีเดียวในจิตดวงเดียวกัน

เพราะพิจารณาเวทนาด้วยความเป็นทุกข์ฯ
แสดงว่าเกิดเวทนาแล้ว...ไม่งั้นจะเอาอะไรมาพิจารณา

เพราะพิจารณาเวทนาด้วยความเป็นทุกข์ฯ เวทนาจึงดับ
ตอนไม่พิจารณาอะไรเลยนี้...เวทนา..มันดับมั้ย???....มันก็ดับ...ไม่ทำอะไรเลยมันก็ดับ...ก็ของมันเกิดดับ ๆ ..เป็นปกติ..แต่ดับแบบนี้ทำไมตัณหาถึงเกิดได้ละ...
มันไม่ใช่...

การพิจารณาเห็นเวทนาเป็นทุกข์ไม่เที่ยง...จึงไม่ใช่การดับเวทนา..

และท่านซุปฯเคยยืนยันใชมั้ยว่า..มีเหตุแล้วห้ามผลไม่ให้เกิดไม่ได้...พิจารณาเห็นเป็นของไม่เที่ยงเป็นทุกข์..ดับเหตุที่ตรงไหน..ก็เวทนามันเกิดมาให้เห็นแล้ว..จึงมีให้พิจารณา...หากจะไปดับดวงจิต 1 - 17 อย่างที่ท่านซุปฯ เคยยกมา...หรือไปดับสัญญา...ยังมีเหตุผลพอน่าฟังได้หน่อย

รูปเกิดดับในนับล้านๆ รูป ในชั่วลัดนิ้วมือ (รูป ๑ รูป จิตเกิดดับ ๑๗ ขณะ) เมื่อเราเห็นรูป กว่าจะรู้จริงๆ ว่ามันคืออะไร อาจจะต้องใช้รูปหลายล้านๆ รูป ใช้เวลาชั่วหลายอึดใจ (ภาษา signal processing เรียกว่า การ sampling)

ด้วยกำลังของเสขะบุคคล ยังไม่สิ้นอวิชชา ยังมีกิเลสตัณหาเกิดได้ ถ้าประมาท เวทนา ตัณหา ฯ ก็เกิดได้ตามปกติ

แต่เมื่อรู้ว่าเวทนาเกิด ก็รู้ว่าเวทนาเกิด จึงตั้งใจดับเวทนาด้วยปัญญาตามหลัง

อธิบายให้ง่ายอีกหน่อย .... ถ้าเราลดอัตราส่วนการเกิดรูป ใน ๑ วินาที เหลือเพียง ๑๐ รูป รูปที่ ๑ ๒ ๓ เสขะบุคคล อาจจะยังไม่ทันวิปัสสนา รูปมันมาแบบไม่ทันตั้งรับ เวทนาตัณหาจึงเกิดได้ ถ้าวิปัสสนาทันในรูปที่ ๔ เวทนาตัณหาในรูปตั้งแต่รูปที่ ๔ เป็นต้นไป ก็จะดับ ... รูปที่ ๑ ๒ ๓ ก็เป็นอกุศลจิต รูปที่เหลือจึงเป็นกุศล ... ก็คือ เวทนาไม่ได้ดับในจิตดวงที่เกิดเวทนาขึ้นมาแล้ว แต่จะดับในจิตดวงที่เกิดขึ้นต่อๆ มา

ถ้าแสดงง่ายๆ ... เมื่อหูเราได้ยินเสียง จนตีความได้ว่าเป็นเสียงด่า กินเวลาไปแล้ว ๓ วินาที เกิดเป็นความโกรธ แล้วเราก็วิปัสสสนา ความโกรธก็หายไป เขาด่าจนจบใช้เวลาเป็นนาที เราก็ยังไม่มีความโกรธเกิดขึ้น เหมือนถูกด่าเป็นภาษารัสเซีย

เสขะบุคคล จึงดูเหมือนคนโกรธง่ายหายเร็ว ยิ่งถ้าฝึกวิปัสสนาจนเป็นนิสัย จะดูนิ่งมาก ถ้าจะพยายามไม่ให้เวทนาเกิด ก็คือ ต้องเอาปัญญาไปรับผัสสะทันที ฝึกจนเป็นนิสัย ไม่ต้องสนใจเวทนา ... เสียงเข้าหู ก็วิปัสสนารับก่อน เสียงอะไรก็ช่าง แบบนี้เรียกว่า เอาปัญญาสัมมาทิฐิไปตั้งรับผัสสะ

ตั้งแต่สกิทาคามีเป็นต้นไป สติปัญญาจะเริ่มทำงานเป็นอัตโนมัติได้บ้าง แต่โสดาบันถ้าประมาทจะดูเหมือนปุถุชนมาก

การประหารด้วยปัญญา มีลักษณะ ปัญญาประหารไปแล้ว เวทนา ตัณหา ฯ จะดับไม่เหลือ ไม่งอกไม่เงยขึ้นมาได้อีก ปัญญาจะทำงานต่อเนื่องในสายอารมณ์เดียวกัน

เวทนาเกิด ก็ดับไปตามปกติของมัน จิตเมื่อเกิดเวทนาก็มีแต่อกุศล พอหลับจิตตกภวังค์เวทนาก็ดับ ถ้าเกิดการเปลี่ยนการรับรู้อารมณ์ เช่น กำลังโดนด่าโกรธอยู่ดีๆ มีคนเดินเข้ามา หันไปสนใจคน ก็ลืมเสียงด่าไปชั่วขณะแล้ว

ไปดูเสียงกับความโกรธเฉยๆ ก็คือ เปลี่ยนจากทางหู ไปทางใจ หรือเอาอุเบกขาไปกด แบบนี้เรียกว่า การหลบ ไม่ได้ดับ

พิจารณาเห็นเป็นของไม่เที่ยงเป็นทุกข์ คือ การเอาความจริงหรือปัญญาสัมมาทิฐิไปรับผัสสะ เป็นการหยุดการเกิดของ โลภะ โทสะ โมหะ

เมื่อเรารู้เห็นอารมณ์ตามความเป็นจริง ในขณะนั้น ความจริงจะเข้าไปปรุงแต่งจิตแทนความเห็น เมื่อเราเห็นจริงตามจริงเท่าทันปัจจุบันอารมณ์ โมหะ หรือ ความหลงในอารมณ์ก็ไม่เกิด อโมหะ หรือ ปัญญาเจตสิกจะเกิดขึ้นมาแทน ... ถึงได้ชื่อว่า วิปัสสนา คือ ความเห็นที่วิเศษ

พระพุทธองค์อธิบายเรื่อง เวทนา ตัณหา อุปทาน ฯ มากมาย ทั้งหมดสรุปรากเหง้าลงที่อวิชชา หรือ โลภะ โทสะ โมหะ เพราะฉะนั้น ดับโลภะ โทสะ โมหะ ที่เิกิดร่วมกับจิตได้เพียงชั่วขณะ ก็หมายถึงว่า ชั่วขณะนั้น จิตไม่มี เวทนา ตัณหา อุปทาน ฯ

... เข้าใจไม่เข้าใจอย่างไรช่วยตอบกลับด้วย ถ้าไม่ถูกจะได้อธิบายให้ใหม่

เข้าใจยากดีเน๊าะ..ท่านซุปฯ..

หากเรียงร้อย..คำตอบของท่านซุปฯ เองแล้วจะเห็น...ว่าขัดแย้งกันเอง..ตลอดมา
คุณเองก็คงไม่เข้าใจ...ว่าทำไมถึงเป็นอย่างนี้...ก็ตำรับตำราก็อ้างอิงได้ตลอดแล้วนี้..ใช่มะ

แต่เพราะอาศัย..นึก ๆ เอา..ว่ามันควรจะเป็นอย่างนั้นอย่างนี้..มันทำให้ตัวคุณเองก็ไม่แน่ใจ

ทั้ง ๆ ที่...ของจริงมีอยู่...ของจริงก็เห็นอยู่..แต่ก็ไม่กล้าคิด...กลัวว่าจะไม่ถูกตำราหรือหาตำรามาอ้างอิงไม่ถูก

ทั้ง ๆ ที่ตำรานั้นก็แสดงชัดเจนดีมากเลย....แต่กลัวว่าทิฏฐิของตนจะผิดต่างหาก...จึงไม่กล้าคิดตามความเป็นจริง

นี้ขนาด...ชี้เฉพาะที่ท่านซุปฯ ยกมาแท้ ๆ ...มันก็แย้งกับความคิดในตัวท่านเองแล้ว..

อย่าไปกลัวว่าตนจะผิดซิครับ....

นี้ก็อีกตัวอย่างหนึ่ง...ที่แย้งกับความคิดเดิมของท่านที่ว่า...
เวทนา...ตัณหา...ไม่มีระหว่าง


เวทนาเกิดแล้วเน๊าะ...แต่ตัณหาไม่ทันเกิด...เพราะดับด้วยปัญญา..นี้ความคิดท่านเองนะ

ไม่รู้ที่คิดอย่างนี้เพราะ..ต้องการให้สอดคล้องกับข้อความที่ท่านนำมาเองรึเปล่า...เรื่องพิจารณาเห็นเวทนาไม่เที่ยงเป็นทุกข์...
แถมมีห้อยท้ายเผื่อเอาใว้อีกนะ...จึงตั้งใจดับเวทนาด้วยปัญญาตามหลัง
เขียนเอง...ก็ยังงงเอง..ใช่ปะ...เวทนามันดับเองไปตั้งนานแล้ว..ดับตั้งแต่จะพิจารณานั้นแล้ว...แล้วไปเอาเวทนาที่ไหนมาดับอีก

แต่พอทำให้สอดคล้อง..ก็ดันไปแย้งกับทิฏฐิตนอีกจนได้...เวรกรรม

ท่านอาจจะต้องใช้ความคิดอีกว่าจะแก้ยังงัย..

อยากจะบอกว่า..ไม่ต้องคิดแก้อะไร...ให้คิดตามความเป็นจริง..ธรรมดา..ธรรมดาด้วยปัญญาที่ไม่มีทิฐิมานะ...นะทำได้รึเปล่า??

ถ้ายังไม่เห็น..อยากจะเห็น..ก็เคยแนะนำไปแล้ว..ให้ฝึกสติ

ถ้าท่านเห็นด้วยตัวท่านเองเมื่อไร...ท่านจะไม่กลับไปคิดแบบ..งง...งง..แบบนี้อีก

แล้วมันจะอาจหาญ..มาก

กลับไปอ่านความเห็นก่อนหน้านี้..ดี ดี..กระผมว่ามันครบถ้วนสมบูรณ์ดีในการชี้ให้ท่านได้เห็นแล้ว

ก็เหลือแต่ตัวท่านเองเท่านั้น...

สุดท้ายนะ..สักนิดหน่อย..


เหตุของเวทนา...นะที่ถามเนี้ยนะ..

แล้ว..โลภะ โทสะ โมหะ..เป็นเหตุของเวทนารึ.??...ไม่ใช่ม้างง...เหตุของตัณหามากกว่า...

แล้วอีกอย่าง...ใช้ปัญญาสัมมาทิฐิไปรับผัสสะ..ตรงนี้เวทนาจะเกิดได้มั้ย???...ถ้าเอาความคิดของท่านเองที่ว่าดับเหตุของเวทนาเพราะดับโลภะ โทสะ โมหะ ....เวทนามันก็ไม่เกิด..จริงมั้ย...แล้วเอาเวทนาที่ไหนไปพิจารณาว่ามันไม่เที่ยงเป็นทุกข์...

ก็เป็นท่านยกมาเองว่า...เวทนาเกิด...พิจารณาให้เห็นเวทนาเป็นทุกข์...ไม่เที่ยง..
เห็นมั้ยว่าความคิดท่านมันสับสนขัดแย้งกันเองยังงัย...นี้ยังไม่ได้บอกว่าอะไรถูกอะไรผิดเลยนะ

พอจะเห็นอะไรมันแปลก ๆ บ้างแล้วรึยัง????

การที่มีการสร้างภาพอันสวยหรูของโสดาบันว่า มีศีลบริสุทธ์ ไม่ผิดเลย เป็นเพราะไม่มีโสดาบันจริงๆ มาพันกว่าปีแล้ว มีแต่พวกฤาษีที่ต้องรักษาศีลให้บริสุทธิ์ เพราะถ้าศีลพร่อง ฌานก็เสื่อม

ขออนุญาตแทรกกลางนิดหนึ่งนะครับ พอดีมาอ่านเจอ คำพูดของคุณซุปพะเลิก ดังยกมาข้างบนนี้
เลยทำให้อยากจะบอกว่า ความเห็นอย่างที่ว่านี้เป็น มิจฉาทิฐิอย่างยิ่ง ถ้าคุณพูดอย่างนี้ พระอริยเจ้าและพระอรหันต์ทีเกิดในยุคไม่เกิน 100 ปีย้อนหลังจากนี้ ก็คงไม่มีเป็นแน่ แต่ในความจริงนั้นมี และมีเยอะพอสมควรเลยทีเดียว พิสูจน์ได้ด้วยตาเนื้อคือ พระอรหันตธาตุ ในเมืองไทยและเมืองพม่าจำนวนมากมาย ที่เกิดในยุค 100 ปีหลังนี้

เรื่องที่คุณซุป คุณกบ สนทนากันยาวยืดโดยยกเอาบัญญัติในพระไตรปิฎกมาอ้างอิง อวดภูมิกันอยู่นี้ จะมีประโยชน์หรือครับ เมื่อยังมีความเห็นว่า
................ไม่มีโสดาบันจริงๆ มาพันกว่าปีแล้ว

กะแล้ว ว่าต้องออกมาแนวมั่วๆ ...

โลภะ โทสะ โมหะ เป็นเหตุปัจจัยทั้งหมดของธรรมฝ่ายอกุศล เรียกว่า อกุศลเหตุ ๓

เวทนา ตัณหา อุปทาน เกิดพร้อมกันในจิตดวงเดียวกัน ไม่มีระหว่าง จิตที่ประกอบด้วยอวิชชา หรือ ประกอบด้วยความพอใจไม่พอใจและความหลง เป็นจิตที่ประกอบด้วยเวทนา ตัณหา อุปทาน

ใครบอก จิตที่มีเวทนา ก็มีตัณหา อุปทาน ... ปัญญาที่ดับเวทนา ดับตัณหา อุปทาน มันไม่ได้เกิดในรูปเดียวกัน แต่เกิดในรูปที่เกิดถัดมา

เอาปัญญาไปกั้นทันเวทนาจะไม่เกิด ให้พิจารณาที่ผัสสะอารมณ์ ไม่ได้ให้พิจารณาเวทนา ... หรือเป็นการกันไม่ให้เวทนาเกิด

ก็มันไม่มีจริงๆ ... ปุถุชนนั่งสมาธิได้ปฐมฌาน ตายไปกระดูกก็เป็นแก้วได้ พวกคณะนิครณ์ เอากระดูกแก้วส่งเข้ามาเมืองไทยเยอะเแยะ พวกได้ฌาน ๗ ฌาน ๘ กระดูกใสยังกะเพชร ... มีใครแยกออกได้มั่งว่า อันใหนเป็นของฤาษี อันใหนเป็นของอริยบุคคล


ถ้าคุณเอาเทียนมาจุด เกิดเปลวไฟ เแลวไฟที่คุณเห็นในวินาทีที่ ๑ กับเปลวไฟที่คุณเห็นในอีก ๑ นาทีถัดไป คือเปลวไฟอันเดียวหันหรือเปล่า?

แล้วลองฟังนี่รึยัง

http://media.watnapahpong.org/video/AXK6O56H1H6W/พุทธวจนบรรยาย-ณ-MCC-Hall-The-Mall-นครราชสีมา-8-พค-2554



ชาวพุทธที่มีแอนดรอย์ดอยู่ในมือ ไม่ควรพลาด อิอิ



พอดีมีคนส่ง CD มาให้น่ะ
ทำให้ได้ืืีรู้คุณแห่ง กษัตริย์ไทย ที่ืีทรงเป็นผู้สนับสนุนพระศาสนาเรื่อยมา
พระพุทธเจ้าหลวง พ่อหลวงของไทย
พระดำรัสโปรดเกล้าโปรดกระหม่อมให้แปลพระคัมภีร์เป็นภาษาไทย


จนมาถึงวันนี้ พระไตรได้แทรกเข้าไปยังโลกเทคโนโลยี

พระไตรปิฎก ภาคภาษาไทย ฉบับหลวง ๔๕ เล่ม

เป็นคัมภีร์หรือตำราทางพระพุทธศาสนา ซึ่งรวบรวมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า ไว้เป็นหมวดหมู่ แบ่งออกเป็น ๓ ปิฎก ด้วยกันคือ

๑. พระวินัยปิฎก ว่าด้วยวินัยหรือศีลของ ภิกษุและภิกษุณี
๒. พระสุตตันตปิฎก ว่าด้วยพระธรรมเทศนาโดยทั่วไป
๓. พระอภิธรรมปิฎก ว่าด้วยธรรมะล้วน

พระวินัยปิฎก มีอยู่ ๕ หมวดด้วยกันคือ

๑. มหาวิภังค์ ว่าด้วยข้อห้าม หรือวินัยที่เป็นหลักใหญ่ ๆ ของพระภิกษุ เป็นศีลของภิกษุที่มาในปาติโมกข์
๒. ภิกษุณีวิภังค์ ว่าด้วยข้อห้าม หรือวินัย ของพระภิกษุณี
๓. มหาวัคค์ ว่าด้วยพุทธประวัติตอนแรก และพิธีกรรมทางพระวินัย แบ่งออกเป็นขันธกะ ๑๐ หมวด
๔. จุลลวัคค์ ว่าด้วยพิธีกรรมทางพระวินัย ความเป็นมาของพระภิกษุณี และประวัติการทำสังคายนา แบ่งออกเป็นขันธกะ ๑๒ หมวด
๕. บริวาร ว่าด้วยข้อเบ็ดเตล็ดทางพระวินัย เป็นการย่อหัวข้อสรุปเนื้อความ วินิจฉัยปัญหาใน ๔ เรื่องข้างต้น

พระสุตตันตปิฎก มีอยู่ ๕ หมวดด้วยกันคือ

๑. ทีฆนิกาย ว่าด้วยพระสูตร หรือพระธรรมเทศนาขนาดยาว มี ๓๔ สูตร

๒. มัชฌิมนิกาย ว่าด้วยพระสูตร หรือพระธรรมเทศนาขนาดกลาง ไม่ยาวและไม่สั้นเกินไป มี ๑๕๒ สูตร

๓. สังยุตตนิกาย ว่าด้วยพระสูตร หรือพระธรรมเทศนา ที่ประมวลธรรมะไว้เป็นพวก ๆ เรียกว่า สังยุต เช่นกัสสปสังยุต ว่าด้วยเรื่องของพระมหากัสสป โกศลสังยุต ว่าด้วยเรื่องในแคว้นโกศล มัคคสังยุต ว่าด้วยเรื่องมรรคคือข้อปฎิบัติ เป็นต้น มี ๗,๗๖๒ สูตร

๔. อังคุตตรนิกาย ว่าพระพระสูตร หรือพระธรรมเทศนาเป็นข้อ ๆ ตามลำดับจำนวน เช่น ธรรมะหมวด ๑ ธรรมะหมวด ๒ ธรรมะหมวด ๑๐ แต่ละข้อก็มีจำนวนธรรมะ ๑, ๒, ๑๐ ตามหมวดนั้น มี ๙,๕๕๗ สูตร

๕. ขุททกนิกาย ว่าด้วยพระสูตร หรือพระธรรมเทศนาเบ็ดเตล็ด รวมทั้งภาษิตของพระสาวก ประวัติต่าง ๆ และชาดก รวบรวมหัวข้อธรรมที่ไม่จัดเข้าใน ๔ หมวดข้างต้น แบ่งเป็นหัวข้อใหญ่มี ๑๕ เรื่อง

พระอภิธรรมปิฎก แบ่งออกเป็น ๗ เรื่องด้วยกันคือ

๑. ธัมมสังคณี ว่าด้วยธรรมะ รวมเป็นหมวดเป็นกลุ่ม
๒. วิภังค์ ว่าด้วยธรรมะแยกเป็นข้อ ๆ
๓. ธาตุกถา ว่าด้วยธรรมะจัดระเบียบความสำคัญโดยถือธาตุเป็นหลัก
๔. ปุคคลบัญญัติ ว่าด้วยบัญญัติ ๖ ชนิด และแสดงรายละเอียดเฉพาะบัญญัติอันเกี่ยวกับบุคคล
๕. กถาวัตถุ ว่าด้วยคำถามคำตอบในหลักธรรม จำนวนหนึ่งประมาณ ๒๑๙ หัวข้อ เพื่อถือเป็นหลักในการตัดสินพระธรรม
๖. ยมก ว่าด้วยธรรมะที่รวมเป็นคู่ ๆ
๗. ปัฏฐาน ว่าด้วยปัจจัย คือสิ่งที่เกื้อกูลสนับสนุน ๒๔ อย่าง

ความเป็นมาของพระไตรปิฎก

๑. พระพุทธเจ้าทรงแนะนำให้ร้อยกรองพระธรรมวินัย สมัยเมื่อนิครนถ์ นาฎบุตร เจ้าลัทธิสำคัญคนหนึ่งสิ้นชีพ พวกสาวกเกิดแตกกัน พระจุนทเถระเกรงจะเกิดเหตุการณ์เช่นนั้น ในพระพุทธศาสนา จึงพร้อมกับพระอานนท์ไปเฝ้าพระพุทธเจ้า พระองค์ได้ทรงตรัสบอกพระจุนทะ ให้รวบรวมธรรมภาษิตของพระองค์ และทำสังคายนา คือจัดระเบียบทั้งโดยอรรถและพยัญชนะ เพื่อให้พรหมจรรย์ตั้งมั่นต่อไป

๒. พระสารีบุตรแนะนำให้ร้อยกรองพระธรรมวินัย ในห้วงเวลาเดียวกันนั้น ค่ำวันหนึ่ง เมื่อพระผู้มีพระภาคแสดงธรรมจบแล้ว ได้มอบหมายให้พระสารีบุตรแสดงธรรมต่อ พระสารีบุตรได้แนะนำให้รวบรวม ร้อยกรองพระธรรมวินัย โดยจัดหมู่ธรรมะเป็นข้อ ๆ ตั้งแต่ข้อ 1 ถึงข้อ 10 ว่ามีธรรมะใดบ้างอยู่ในหมวดนั้น ๆ พระผู้มีพระภาคทรงรับรองว่าเป็นเรื่องที่ถูกต้อง เห็นว่าบรรดาพระภิกษุทั้งหลายยังใคร่จะฟังธรรมต่อไปอีก พระองค์จึงได้มอบหมายให้พระสารีบุตร แสดงธรรมแทน พระสารีบุตรได้ แนะนำให้รวบรวมร้อยกรองพระธรรมวินัย โดยจัดหมวดหมู่ธรรมะเป็นข้อ ๆ ตั้งแต่ข้อ ๑ ถึงข้อ ๑๐ ว่ามีธรรมะใดบ้างอยู่หมวด ๑ หมวด ๒ จนถึงหมวด ๑๐ ซึ่งพระผู้มีพระภาคทรงรับรองว่าเป็นเรื่องที่ถูกต้อง

๓. พระมหากัสสป เป็นผู้ริเริ่มให้มีการสังคายนา จัดระเบียบพระพุทธวจนะให้เป็นหมวดหมู่

๔. พระอานนท์ เป็นผู้ที่ทรงจำพระพุทธวรนะไว้ได้มาก เป็นพุทธอุปฐาก ได้ขอพร หรือขอรับเงื่อนไขจาก พระพุทธเจ้า ๘ ประการ ในเงื่อนไขประการที่ ๗ และประการที่ ๘ มีส่วนช่วยในการ สังคายนาพระธรรมวินัยมาก กล่าวคือ

ประการที่ ๗ ถ้าความสงสัยของข้าพระองค์เกิดขึ้นเมื่อใด ขอให้ได้เข้าเฝ้าทูลถามเมื่อนั้น

ประการที่ ๘ ถ้าพระองค์แสดงข้อความอันใด ในที่ลับหลังข้าพระองค์ ครั้นเสด็จมาแล้ว จักตรัสบอกข้อความอันนั้น แก่ข้าพระองค์

ทั้งนี้โดยเฉพาะประการที่ ๘ อันเป็นข้อสุดท้ายมีเหตุผลว่า ถ้ามีใครถามท่านในที่ลับหลัง พระพุทธเจ้าว่า คาถานี้ สูตรนี้ ชาดกนี้ พระผู้มีพระภาดแสดงที่ไหน ถ้าพระอานนท์ตอบไม่ได้ ก็จะมีผู้กล่าวว่า พระอานนท์ตามเสด็จพระศาสดาไปดุจเงาตามตัว แม้เพียงเรื่องเท่านี้ก็ไม่รู้
ดังนั้น เมื่อพระพุทธเจ้าปรินิพพานแล้ว พระอานนท์จึงได้รับหน้าที่ตอบคำถามเกี่ยวกับพระธรรม ในคราวสังคายนาครั้งแรก หลังพุทธปรินิพพาน ๓ เดือน
ในสมัยที่ยังไม่มีการจดจารึกเรื่องราวไว้ เป็นตัวอักษรอย่างกว้างขวางเช่นในปัจจุบัน มนุษย์จึงต้องอาศัยความจำเป็นเครื่องสำคัญ ในการบันทึกเรื่องราวนั้น ๆ ไว้ แล้วบอกเล่าต่อ ๆ กันมา การทรงจำและบอกต่อ ๆ กันมาด้วยปากนี้ เรียกว่า มุขปาฐะ

๕. พระอุบาลี เป็นผู้ที่สนใจและจดจำพระธรรมพระวินัยได้เป็นพิเศษ มีความเชี่ยวชาญใน พระวินัย ในการทำสังคายนาครั้งแรก พระอุบาลีได้รับมอบหมายให้เป็นผู้ตอบคำถามเกี่ยวกับ พระวินัยปิฎก

๖. พระโสณกุฎิกัณณะ เป็นผู้ที่ทรงจำได้ดีมาก เคยท่องจำบางส่วนของ พระสุตตันตปิฎก เฉพาะพระพักตร์ของพระพุทธเจ้า ได้รับสรรเสริญว่าทรงจำได้ดีมาก รวมทั้งท่วงทำนองในการกล่าว ว่าไพเราะ สละสลวย แสดงให้เห็นถึง การท่องจำพระธรรมวินัย ได้มีมาตั้งแต่ครั้งพระพุทธเจ้า
ฉบับหลวง" จัดพิมพ์จำนวน ๒,๐๐๐ จบ จบละ ๔๕ เล่ม

มรรควิธีที่ง่าย

http://buddha-ins.org/study.php

http://buddha-ins.org/practice.php

http://buddha-ins.org/propagation.php

สงสัยก็เข้าไปสนทนาแลกเปลี่ยนความเห็นได้ที่นี่

http://www.buddhakos.org/

มีบอร์ด มีบรรยายธรรม online

สามารถเข้าชม ธรรม online สด ๆ
สามารถส่งคำถามได้ก่อนเวลาบรรยาย ในหัวข้อธรรมที่ตนสงสัย ติดขัดได้



อิอิ

http://www.buddhakos.org/update/พุทธวจน.html

http://www.buddhakos.org/index.php?lay= ... 15&Ntype=1