คือผมอ่านมาจากมิลินทปัญหาอ่ะครับ แล้วสงสัยตอนที่พระนาคเสนอุปมา ขอให้ตอบคำถามแรกของผมก่อนนะครับ เดี๋ยวผมจะยกคำอุปมา มาให้ฟังต่อ

บุคคลผู้หนึ่งรู้ว่าบาปกรรมแล้วกระทำลงไป กับอีกคนหนึ่งไม่รู้ว่าเป็นบาปกรรมแล้วมากระทำบาปกรรมนี้ คนทั้งสองนี้คนไหนจะรับทุกขเวทนามากกว่ากัน ระหว่างคนที่รู้ว่าบาปกรรมนี้จะให้ไปอบาย รู้อยู่แล้วกระทำนี้ จะให้ผลวิบากมากหรือ? หรือว่าไม่รู้ว่าบาปกรรมนี้จะให้ไปอบาย และมาขวนขวายกระทำบาปนั้นได้เสวยผลวิบากมาก ตอบให้แจ้งก่อน(คำถามมีต่อ)

บุญ คือสิ่งที่ทำให้ใจสงบ ร่มเย็น เป็นสุข

บาป คือสิ่งที่ทำให้ใจเร่าร้อน เป็นทุกข์

คนที่ทั้งๆที่รู้ว่าบาปแต่ยังฝืนทำ ย่อมจะได้รับผลบาป คือความทุกข์เร่าร้อนใจมากกว่าคนที่ไม่รู้แล้วทำบาป
แต่ผลหรือวิบากของบาปนั้นขึ้นอยู่กับเจตนาที่ทำบาปนั้น

อุปมาเหมือนคนที่ขับรถไปชนคนตายโดยมิได้ตั้งใจ กับอีกคนที่ตั้งใจจะขับรถไปชนคนให้ตาย

คน 2 คนนี้จะใช้ความพยายามทำกรรมมาก น้อยต่างกัน เวลาถูกจับได้ ศาลจะตัดสินความผิดและลงโทษในอัตราที่ต่างกัน

คนที่ไม่รู้ว่าเป็นบาปกรรม แล้วกระทำบาปนั้น ย่อมได้รับทุกขเวทนาในอบายมากกว่า
ส่วนบุคคลที่รู้ว่าเป็นบาปกรรมแล้วกระทำบาปกรรมนั้น ย่อมได้เสวยทุกขเวทนาน้อยกว่า
อุปมา คือมีก้อนเหล็กแดงด้วยไฟก้อนหนึ่งตั้งอยู่บนถ่านเพลิง บุรุษผู้มีตาดี พอเห็นเหล็กแดงนั้นก็รู้ว่าร้อน แต่จำเป็นจะต้องจับ จะค่อยๆจับลงไป แต่อีกคนโง่ ไม่รู้ว่าก้อนเหล็กนั้นร้อน ก็เลยจับอย่างเต็มที่ครับ

ใช่เลย!!! นี่แหละครับที่พระนาคเสนอุปมาไว้ แต่ผมไม่เข้าใจว่า ทำไมคนทั้งๆที่รู้ว่าบาปแล้วทำ จึงได้รับผลของทุกขเวทนามากกว่า แต่ถ้าเอาเรื่องจับเหล็กร้อนมาเปรียบก็เถียงไม่ได้ครับ

คือถ้าผมไม่ได้อ่านคำอุปมาของพระนาคเสน ผมก็คิดเช่นเดียวกับคุณนั่นแหละ(ลองอ่านดูครับคุณasoka)

น่าคิดนะ ความรู้สึก(เรื่องของท่านasoka) กับเหตุผล(เรื่องถ่านเหล็กแดง)แต่อะไรคือสัจจะที่แท้ อืมม.....

ขอยกตัวอย่าง ปลาตะเพียรคนหนึ่งรู้จักปลาตะเพียรดี กับอีกคนหนึ่งไม่รู้จักปลาตะเพียรเขาเห็นแต่ภายนอกว่าน่ากินจึงกินปลานั้นที เมื่อเขากลืนกินก้างปลานั้นก็จะติดคอเจ็บปวดหรือถึงตายได้ ส่วนคนที่รู้จักเขาก็จะจัดการก้างปลาในเนื้อปลานั้นเสียก่อนจึงกิน จึงสรุปว่า ผู้รู้นั้นย่อมได้ประโยชน์และโทษน้อยกว่า

งั้นคนที่รู้ว่าบาปแล้วทำก็มีจิตอกุศล แต่คนไม่รู้แล้วทำก็มีโมหะ อวิชาอย่างไงก็ทุกข์ทั้งคู่ งั้นเพิ่มพูนวิชชาดีกว่าเนาะจะได้ไม่หลงทำผิดไม่ต้องทุกข์
แต่ในทางกฏหมายไม่รู้ถือว่ากระทำโดยประมาทโทษเบากว่า แต่ใช้กับทุกเรื่องไม่ได้เพราะบางเรื่องเป็นเรื่องพื้นฐานที่ทุกคนต้องรู้จะอ้างว่าไม่รู้ไม่ได้แม้จะไม่รู้จริงๆก็เถอะ(แต่บางอย่างรู้ผิดๆนี่เท่ากับหรือแย่กว่าไม่รู้นะ)

ประเด็นนี้ใช้ได้เฉพาะอย่าง หรือเรื่อง นั้นๆไม่สามารถใช้ได้ทุกกรณี แต่ที่ดีที่สุด คือ รู้ไว้ก่อน แต่ที่รู้ก็มาจากไม่รู้ก่อนเสมอไป ทุกๆอย่างย่อมเป็นเหตุให้กันละกันเสมอไป อกุศลย่อมนำไปสู่กุศล บาปย่อมนำไปสู่บุญ ทุกข์นำไปสู่สุข ขอปัจจุบันหมั่นเรียนรู้และทำความเข้าใจในสิ่งนั้นๆ ไม่ช้าไม่นานนิพพานต้องเป็นของเรา

อุปมาพระนาคเสน ใช้ในกรณีที่จำเป็นต้องทำบาป ในกรณีจำเป็นต้องทำ คนที่รู้ จะเลือกวิธีการที่รับผลน้อย
ที่สุด ส่วนคนไม่รู้ ก็จะทำแบบไม่รุ้ คือ ทำดดยไม่ระวังผล

หากอุปมานั้นใช้กับทุกกรณีแล้วไซร้ ก็จะขัดกับหลักของเจตนา เพราะทางศาสนาถือว่า เจตนาคือกรรม
เมื่อไม่รู้ ก็ไม่มีเจตนา เมื่อไม่มีเจตนา ก็ไม่ถือว่ามีการกระทำ
เช่น เดินเหยียบมดตาย หากไม่มีเจตนา ทางศาสนาก็ถือว่าไม่ผิด

(การฆ่าสัตว์ คนที่ไม่รุ้ในองค์ประกอบ(ขาดเจตนาอันใดอันหนึ่งถืว่าไม่ผิด กรณีเดินเหยียบมดตายโดยไม่รุ้

แสดงว่าไม่มี วธกจิต (จิตคิดจะฆ่า)

หรือผมจะเข้าใจหัวข้อกระสู้ผิด

ก็วิตก วิจารณ์ เพื่อบริหารปัญญาครับ อย่าลืมว่ามิลินทปัญหา ก็เป็นเรื่องที่พระอรรถาจารย์ท่านแต่งเพิ่มเติมมาเพื่ออธิบายหรือเผยแพร่ธรรมในสมัยก่อน

สองคนนี้มีเจตนาทำชั่วด้วยกันทั้งคู่แหละ
ต่างแค่ว่า คนหนึ่งรู้ว่าสิ่งที่ตนทำเป็นความชั่ว รู้ว่ามีผลเป็นทุกเวทนา รู้ว่ามีผลไปถึงอบาย
แต่อีกคนไม่รู้ว่าสิ่งที่ตนทำคือความชั่ว ไม่รู้ว่ามีผลเป็นทุกขเวทนา ไม่รู้ว่ามีผลไปถึงอบาย

คนสองคน คนหนึ่งรู้ว่าอีกสองนาทีข้างจะมีเสียงปืนดังขึ้นกับอีกยังไม่รู้ตัว แล้วสองคนนี้เมื่อเสียงปืนดังขึ้นมาใครจะตกใจมากกว่ากันละ

แหมคุณ เหมือนจะฟังดูดีนะ แต่คำที่คุณยกมามันกลับตารปัตรห่างกันกับความหมายของคำถามโดยสิ้นเชิง

คำถามถามว่าอะไรครับ

เขาถามว่า
คนที่รู้ว่าบาป แต่ยังทำ กับคนที่ทำโดยไม่รู้ อันไหนโทษหนักกว่ากัน
แต่คุณกลับตอบเขาว่า
อีกคนรู้ว่าปืนจะดัง กับอีกคนไม่รู้ว่าปืนจะดัง ใครจะตกใจมากกว่า

แน่นอนว่าคนที่รู้มันก็ต้องทำใจไว้แล้ว จึงต้องตกใจน้อยกว่าคนที่ไม่รู้อยู้แล้ว
เพราะคนที่ไม่รู้มันไม่ได้เตรียมตัว ไม่ได้ทำใจไว้ล่วงหน้านี่ครับ

ความหมายของคุณที่ยกมาก็คือ

คนที่รู้ว่าบาปแต่ก็ทำบาป จะมีโทษน้อยกว่า คนที่ไม่รู้ว่าบาป
อุปมาว่า เด็กน้อยไร้เดียงสาอ่อนต่อโลกที่ทำบาป มีโทษน้อยกว่าผู้ใหญ่ที่แก่ต่อโลก

ผมถึงว่าสมองคุณนี่มันกลับตารปัตร กลับไปนั่งสมาธิฝึกรวบรวมสติบ้างนะคุณ
ผมว่าสติคุณตอนนี้มันแตกกระจายแหลกละเอียดเป็นผุยผงแล้วนะครับ

ฮากลิ้งเลยพวก กิ๊วๆ ฮาได้อีกนะข่ะ น่าอายนะข่ะ จะอวดภูมิทั้งที ฮามากนะข่ะ กิ๊วๆ

ทกขเวทนา คือ โทษ
วิบากก็ คือ โทษ

การทำบาป คือ ความผิด

คุณถามว่า คนแรก รู้ว่าบาป แต่ยังทำ
คนที่สอง ทำไปด้วยความไม่รู้ ว่าบาป

ถ้าเป็นการกระทำแบบเดียวกัน ชนิดเดียวกัน คือบาปเท่ากัน ถึงจะทำโดยรู้หรือไม่รู้ก็ผิดเท่ากัน
บาปเท่ากัน แต่จะได้รับโทษต่างกันโดยพิจารณาบทลงโทษหนักเบาตามเจตนา ถึงจะรู้หรือไม่
รู้ก็ได้รับโทษอยู่ดี แต่โทษที่ได้รับก็จะหนักเบาต่างกันตามเจตนา

คนที่รู้ว่าบาป แต่ก็ยังทำ ถือว่าเจตนา
คนที่ทำด้วยความไม่รู้ คือ ไม่ได้เจตนา

เวลาจะตัดสินโทษ ก็ต้องดูที่เจตนา