ชนะตน คือ มุ่งเอาชนะความไม่ดี ไม่งามในตน เช่น มานะทิฏฐิ ความกระด้าง หรือจิตหยาบให้อ่อนโยนลง เพื่อเหมาะทั้งศึกษาและแสดงธรรม ฯลฯ
ชนะผู้อื่น คือ มุ่งปรารถนาแก้กิเลสผู้อื่น สร้างวาทะกรรม ก่อให้เกิดความขัดข้อง ขัดเคืองและความสะเทือนใจกับผู้อื่น ด้วยวาจาทุจริต

เราศึกษาปฏิบัติธรรมเพื่อเอาชนะตนหรือเอาชนะผู้อื่น

เจริญสุขและความสงบสุขจงมีกับทุกท่าน

อนุโมทนาครับ จุดมุ่งหมายสูงสุดคือกำจัดอวิชชา ด้วย ปัญญา อันอวิชชานั้นอยู่ในตนเองนั่นเอง

ชนะตน...

ตนตัวนี้...คือตัวกิเลส..ล้วน ๆ

ยามเมื่อ..สติ ปัญญา...ไม่ทันมัน..
ความคิดทั้งหลายที่เกิด...ก็ว่าเป็นความคิด...ของตน
อารมณ์ทั้งหลายที่เกิด...ก็เข้าใจว่าเป็น...ของของตน

สิ่งไม่ใช่ตัวไม่ใช่ตน..ก็คลุกเคล้าปนเป..กับ..ตัวรู้..จนแยกไม่ออก

ก็เข้าใจว่าตนคิด...ก็เข้าใจว่าตนเป็นสุขเป็นทุกข์..(สุขเวทนา..ทุกขเวทนา)
ก็เข้าใจว่าตน...ต้องการ

เลยคิดว่า..ตนต้องกระทำ...สิ่งนั้นสิ่งนี้...

โดยเข้าใจว่า...สิ่งนั้นมันจะสนองตน...แต่แท้จริงแล้ว...มันสนองตัวกิเลสต่างหาก

ดังนั้น...พึ่งกระทำใว้ในใจ...ว่า

การกระทำใด...เพื่อได้มาซึ่ง..ลาภ..ยศ...สรรเสริฐ...สุข..แล้วไซ้...สิ่งนี้ไม่ใช่..ทำเพื่อตน

เวลาคิดอยากเอาชนะคนอื่นเราก็จะพยายามเืตือนตัวเองว่า ไม่เอานะ ไม่ก่อเวรนะ ไม่อยากก่อเวรก็ต้องห้ามใจให้ได้ใช่ไหมคะ

ชัยชนะที่ยิ่งใหญ่ คือ การชนะใจตนเอง
แต่
บางครั้งก็ไม่ได้คิดว่าอยากจะเอาชนะหรอกนะ แค่อยากให้ผู้อื่นเข้าใจจึงพยายามอธิบายให้เขา
เข้าใจ (หลายๆคนก็คงจะเคยเป็นแบบนั้น มั้งนะ)

อย่างเช่นการแสดงความคิดเห็นในกระทู้ ในกรณีที่มีคนนำเราไปอ้างอิง เราก็พยายามหาเหตุผลมาอธิบายให้เขาเข้าใจ แต่ถ้าอธิบายไปแล้วเขายังไม่เข้าใจ เราก็พยายามอธิบายไปจนกว่าเขาจะเข้าใจ
จนบางครั้งดูเหมือนกับการเอาชนะ คือ ประมาณว่าอยากให้ผู้อื่นเข้าใจในสิ่งที่เราสื่อออกไปตรงกัน
กับที่เราเข้าใจ(คนละเรื่อกับการแสดงควาเห็นนะครับ) จึงพยายามอธิบายคืออยากให้เขาเข้าใจเรา
ถูกต้องตรงตามที่เราเข้าใจ ส่วนเมื่อเข้าใจเราถูกต้องแล้ว จะเห็นด้วย หรือ ไม่เห็นด้วย ก็ไม่ว่ากัน
ตามจริตของแต่ละคน นี่ก็คงเป็นการเอาชนะมั้ง(ไม่แน่ใจเหมือนกัน)

ผมจึงยังไม่ชนะใจตนเองซะที ไม่ชนะเพราะอยากให้คนอื่นเข้าใจเรา
กลัวคนอื่นเข้าใจเราผิดจึงพยายามอธิบายด้วยเหตุผล ด้วยข้อมูล
นี่เรียกว่าการเอาชนะคนอื่นหรือเปล่า

คุณล่ะชนะใจตัวเองหรือยัง

การเป็นผู้ชนะ ในเกมแข่งขัน นำมาซึ่งความสุข
การที่มีคนรับฟังเรา ก็นำมาซึ่งความสุข
การที่มีคนเข้าใจเรา ก็นำมาซึ่งความสุข

แรงรุมเร้าภายใน แรงปราถนาสุขของคนเรานั้น
นำพาผู้คนไปสู่ สงครามแย่งชิงบ่อน้ำเพียงบ่อเล็ก ๆ กลางทะเลทราย

ที่ไม่ได้มีไว้พอดื่มสำหรับคนทุกคน

ถ้าโลกนี้ต้องมีผู้ชนะ ก็ต้องมีผู้แพ้
ถ้าโลกนี้มีผู้ต้องการการรับฟัง ก็ต้องมีผู้ฟัง
ถ้าโลกนี้มีผู้ต้องการความเข้าใจ ก็ต้องมีผู้พร้อมที่จะหยิบยื่นความเข้าใจ

เราจะเลือกเป็นผู้สู้กับเขาจนแพ้-ชนะ
เราจะเลือกเป็นผู้พูดจนกว่าเขาจะยอมฟัง
เราจะเลือกเป็นผู้ที่จะทำเพื่อให้เขาต้องเข้าใจ

และก็พบว่า ยังมีเขาอีกมากมายที่เราต้องสู้

วันหนึ่ง วันที่พบว่าพี่ชายติดยา
เหตุผลที่ว่า ผู้ที่แข็งแรงกว่าคือผู้ชนะ ก็เป็นโมฆะไปในทันที

แต่นั่นก็กลายเป็นบทเรียนที่สอนเราให้เข้าใจ

ว่า เราไม่จำเป็นต้องเป็นผู้ชนะ ทั้ง ๆ ที่เรามีเหตุผลมากมายที่จะชนะได้
เราไม่จำเป็นต้องให้เขาต้องรับฟังเรา
เราไม่จำเป็นต้องให้เขาเข้าใจเรา
แต่ทุกอย่างก็ดำเินินไปในทิศทางที่ เราตั้งเป้าไว้ได้
เพียงแค่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับความเสียสละที่ขัดแย้ง และท้าทายจิตใจ

เหมือนเราต้องสละ ต้องสูญเสีย
แต่มันก็คือโอกาสที่ทำให้เข้าไปพบ บ่อน้ำในใจ



แต่ก่อน ออกจะหลงไหล ความเป็นปรัชญาน่ะ

คิดน่ะมันง่าย
แต่พอเอาเข้าจริง ๆ
ก็มีท้าดวลกันประปราย

อิอิ ก็มันมีท่วงทำนองเหลืออดบ้าง

การให้ทาน ไม่ว่าจะวัตถุทาน หรือธรรมทาน เป็นการบริจาคที่น่ายกย่องสรรเสริญ มีอานิสงส์มาก

แต่แบบไหนถึงจะเรียกว่าเป็นการให้อย่างพอดี

การให้เพราะเราต้องการจะให้ ไม่ว่าจะวัตถุทาน หรือธรรมทาน โดยไม่ได้ดูว่าผู้รับต้องการรับหรือไม่ เป็นการให้ที่บริสุทธิ์หรือ?

หรือเป็นการให้เพื่อสนองตัณหา สนองอัตตาความอยากเก่งอยากดีของตัวเอง

พึงอย่าลืมว่าเป็นสิทธิ์ของเราที่จะให้ แต่เป็นสิทธิ์ของเขาที่จะรับ เมื่อให้แล้ว ก็เรียกได้ว่าหมดหน้าที่ของเราแล้ว สิ่งที่จะเกิดต่อจากนั้น เกินอำนาจที่เราจะจัดการได้แล้ว เช่น บริจาคของให้คนยากไร้ เขาจะเอาของที่เราให้ไปทำอะไร เกินอำนาจของเราที่จะควบคุมแล้ว

เช่นกัน เมื่อแนะนำช่วยเหลือหรือตักเตือนอย่างดีที่สุด อย่างเต็มความสามารถ อย่างสมควรแก่ฐานะของเราแล้ว เขาจะยินดีรับคำแนะนำ/การช่วยเหลือนั้นหรือไม่ เขาจะเข้าใจหรือไม่ สุดท้ายบางทีก็อยู่ที่ตัวของเขาเอง และสิ่งที่เขาสั่งสมมา

การวางลงได้เมื่อสมควรจะวางก็เป็นธรรมะสำคัญข้อหนึ่งไม่ใช่หรือ?

ในวันหนึ่งๆผมชนะบ้าง ตามบ้าง เล่นกับมัน แพ้บ้าง ย่อมบ้าง สรุปก็ต้องดูกันต่อไป

ชนะตนดีกว่า ..เน้อออ

ชนะผู้ตะหนี่ด้วยการให้
ชนะผู้เบียดเบียนอยู่ โดยการไม่เบียดเบียนตอบ
ชนะผู้โกรธอยู่ โดยการไม่โกรธตอบ
ชนะผู้นินทาอยู่ โดยการนินทาตอบ ..เอ้ยไม่ใช่ ไม่นินทาตอบ..อิอิ
ฯลฯ

คิดถึง ตุ๊กกี๊ ไม่รู้ว่าสบายดีไหมหนออ..

ใช่คะ ต้องมีสติ คิดก่อนทำว่า ถ้าทำอย่างนี้พูดอย่างนี้ เขาเดือดร้อน ขัดเคือง เกิดความโกรธหรือเปล่า เขายินดีรับคำแนะนำหรือไม่? ถึงเขาจะไม่ถูกใจเรา ถึงแม้ควรตำหนิ แต่ก็ทำให้ใจเราเศร้าหมองเช่นกัน

เหมือนกินข้าวแหละคะ สำรับนี้เผ็ดเกินไปเราก็ไม่กิน เรียกว่า "ไม่กินร่วมสำรับ" เราก็ไม่เผ็ด
เป็นเรื่องที่เราสัมผัสได้นะค่ะ

ไม่รู้จิ่

เมื่อคืนเราไปเข้าร่วมกับกลุ่มอุดมการณ์กลุ่มหนึ่ง
แล้วถูกอีกฝ่ายจับได้ เขาจับเรากดหัวลงกับโต๊ะ
เอาปื่นจ่อกระบาน แล้วเหนี่ยวไกเปรี้ยง

ความรู้สึกกระสุนที่เจาะเข้ามาในกระโหลก ฉีกเนื้อสมอง และทะลุออกท้ายทอย
มันแผ่ซ่านไปทั้งหัว



และทุกอย่างก็ดำเนินต่อไป



ไหนในเรื่อง RECEPTION บอกว่า มันจะทำให้ตื่น ไงล่ะ



เราก็เลยคิดว่า เราอาจจะไม่สบาย หง่ะ

โธ่ ..น่าฉงฉาน ..ไม่ซ๊ะบายจริงๆ แหละ ระวังเป็นแหวด ..เอ้ย เป็นหวัดนะ
หายใจยาวว ๆ พุทโธ พุทโธ เดี๋ยวก็หาย เป็นห่วงง่ะ ..อิ
แหะ..ขอญาติ จขกท กั๊บผ๋ม

เอิ๊ก เอิ๊ก เอิ๊ก

คนป่วยบางคนนะ ...

ท่านให้เอาพริกขี้หนูสดสักสิบเม็ด มาตำให้ละเอียด ผสมเกลือ เอามะม่วงมาสามลูกหรือมะยม ๒ กิโล เฉาะ ๆ แล้วจิ่มกิน 555 กินให้หมด กินสามเวลาก่อนอาหาร ท่านรับรองว่า ขี้หด ตดหาย เอ้ย..หายปวดหายไข้ ทันตาเห็น อิอิ..

(ยาผีข้างบ่อนบอก)

ขอบคุณทุกความเห็นคะ