มวยวัด...ก็ยังดี

ดีกว่า..มวยไม่เคยต่อย

คุณกบ

ทุกเรื่องราวตั้งแต่ต้นจนจบ ล้วนจบลงที่การรู้แจ้งในอุปทานขันธ์ ๕ นี่แหละ

ไม่ว่าจะเป็นอนุสัยกิเลส แม้กระทั่งกิเลส ตลอดจนสังโยชน์ต่างๆ ล้วนเกิดจากอุปทานขันธ์ ๕ นี่แหละ


ฉะนั้น วิธีที่จะดูตามความเป็นจริง ให้ดูที่จิตของเรานี่แหละ เวลาอ่านตัวหนังสือ ตากระทบรูป จิตรู้สึกนึกคิดอะไรยังไง นั่นแหละคือความมีตัวตนของเราที่เข้าไปเกี่ยวข้องกับสิ่งที่มากระทบ

ให้ดูเวลาที่ตอบคำถามหรือโพสข้อความลงไป ความรู้สึกนึกคิดที่เกิดขึ้นขณนั้น นั่นแหละคือตัวตนแท้จริงที่มีอยู่ เพียงแต่ว่าจะดูทันไหม ดูแล้วรู้ไหม มันมีแค่นี้


เมื่อรู้สึกนึกคิดอย่างไรแล้ว นำไปสร้างเหตุด้วยเจตนา ไม่ว่าจะรู้หรือไม่รู้ก็ตาม ผลย่อมมี



ฉะนั้น เวลาสนทนา หากเป็นผู้ยอมรับตามความเป็นจริงในสิ่งที่เกิดขึ้นในจิตของตนเอง ย่อมระมัดตนเองมากกว่าจะกล่าวเพ่งโทษต่อผู้อื่น แล้วการสนทนานั้นๆจะมีแต่คุณประโยชน์สำหรับผู้ที่ดูตัวเอง

และมีคุณประโยชน์ต่อผู้ที่ได้สนทนาด้วย เพราะเป็นการสนทนาในเรื่องของเหตุและผล ไม่ใช่การอวดว่ารู้อะไร เพราะสิ่งต่างๆที่คิดว่ารู้ ไม่ว่าจะรู้จริงหรือไม่จริง ตราบใดที่ยังมีอุปทานในขันธ์ ๕ ล้วนเป็นเพียงสัญญา



เหตุนี้ เราจึงเป็นฝ่ายเลือกได้ว่า ข้อความนั้นๆควรจะสนาทนาต่อหรือไม่สนทนาต่อ

มันไม่เป็นการดีนักที่จะเที่ยวต่อยสุ่มสี่สุ่มห้าน่ะ

แบบว่า กลัวปากเจ่อกลับบ้าน...

คนบางประเภท....มันต้องโดนก่อน...ถึงจะจำ...

บางคน...ทำก่อน..จึงจะรู้

ครูบอกครูสอนเท่าไร...มันก็ยังดื้อ

นรกทุกขุม....ผ่านมาหมด...ถึงเข็ด

พวกไม่ยอมรับ มันก้ดื้อด้านนั่นโน่นนี่อยู่นั่นแหละ เขาคุยผ่านไปกันถึงไหนแล้ว โน่น

พระอรหันต์ตายแล้วขาดสูญแม้แต่จิตก้ไม่มี ผิดอยู่แล้ว ฟันธง
ไม่มีปฐมฌานอย่างน้อย....ดูให้ตายก้ไม่เห็นหรอกจิตหน่ะ ยิ่งมหาปัฏฐานจะไปเห้นภวังค์จิตโน่น ฌาน4โน้น


ถามคุณเช่นนั้นดูว่าจริงไหม

ท่านเข็ดเพราะจำได้ หรือเพราะอะไร

มีใครกล่าว พระอรหันต์ตายแล้วขาดสูญแม้แต่จิตก็ไม่มีอยู่ล่ะ
จึงได้ควักใบแดงมาโชว์อีกแล้ว

ก็เห็นหลับอยู่ โพสต์พระสูตร อยู่ดี ๆ
แล้วก็ แฉลบออกไปกล่าวนิวรณ์

และเอกอนก็เห็นกบกำลังโดนไล่จับ
ก็เลยหา บท"ปล่อยเลียงผา"มา
กะว่า ใครก็ใครอาจได้มีการยั้งมือ

ยังมีชวนไปนรก

แล้วก็วกกลับมาเรื่องจิตต่อ
เลยจับต้นชนปลายไม่ถูกเลย

ค่อยต่อเรื่องกลรูปที่มาเกิด กัน พวกตามดูจิตป่วนหน่ะ

เรื่องปกตินะคุณกบ เพราะคนส่วนมากชอบโทษนอกตัว มากกว่าที่จะกล่าวโทษตัวเอง วัฏฏสงสารถึงยาวนานเพราะเหตุนี้แหละ








เพราะเป็นเช่นนี้ รู้ชัดได้แบบนี้บ่อยๆ เหตุย่อมสั้นลง

แต่หากยังมีการให้ค่าคาดเดาต่อสิ่งที่มากระทบ แล้วนำการคาดเดานั้นไปสร้างเหตุให้เกิดขึ้น เหตุมี ผลย่อมมี





ขอบคุณที่ร่วมสนทนากันค่ะ

ไม่มีใครจะเก่งไปกว่าพระพุทธเจ้าหรอกค่ะ

พระองค์ทรงพระสัพพัญญู ทรงรู้ว่าบุคคลผู้ใดทรงช่วยได้ก่อน จะทรงช่วย ส่วนผู้ที่ช่วยไม่ได้ พระองค์ทรงปล่อยไปตามเหตุปัจจัย

ส่วนเราๆที่มาสนทนากันนี่ ล้วนนำสัญญามาสนทนากันทั้งนั้น ใครยึดมากก็หลงสร้างเหตุมาก ผลย่อมมากตามตัว

งั๊นจริง ๆ การสนทนาธรรม ไม่ควรจะเกิดขึ้นเลย อย่างนั้นหรือ



คุณเห็นใครที่แสดงการอวดรู้อยู่หรือ

ช่วยบอกที เราจะได้ช่วยคุณเข้าไปค่อย ๆ สะกิดเตือนเขาอย่างละมุนละม่อม

คุณหมายถึง คุณ อโศกะ รึเปล่า

ถ้าเป็นคุณ อโศกะ เดี๋ยวเราจัดการเองงงง

หรือ คุณหมายถึงคุณ ไม่เที่ยง เกิด ดับ

แด่เอรากอน


สภิยสูตรที่ ๖
เนื้อความพระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๕ บรรทัดที่ ๘๗๘๒ - ๙๐๐๖. หน้าที่ ๓๘๓ - ๓๙๒.
http://www.84000.org/tipitaka/attha/v.p ... agebreak=0

ฝากทุก ๆ คนเถอะ
พระสูตรที่หลับอยู่หยิบมาแต่ละพระสูตรในกระทู้นี้
ล้วนเป็นพระสูตรที่ผู้ปฏิบัติธรรมควรศึกษาให้ดี

เรื่องที่เคยคุยค้างกันไว้ แต่เริ่มขี้เกียจแล้ว เซ็ง