ซึ่งไม่แตกต่างกับคำพูดนี้ของคุณ

"ก็คุณตอบมาอย่างนี้ นั่นเป็นวิธีที่คุณใช้งานอยู่ นั่นความเห็นคุณ"







คำพูดนี้หมายถึงตัวคุณเอง หรือหมายถึงคนอื่น ขออภัยที่ต้องถาม เพราะคำพูดของคุณ ค่อนข้างวกวนไปมาในความรู้สึกของตัวเอง

แต่วลัยพรคิดว่า ตัวหนังสือที่เขียนไปออกจะชัดเจนนะว่าเป็นวลัยพรเป็นผู้พูดเอง

เหตุที่พูดแบบนั้นเพราะ เป็นสิ่งที่ได้พบเจอมาตั้งแต่จำความได้ และมารู้ภายหลังเขาเรียกลักษณะพวกที่เห็นโน่นเห็นนี่ สิ่งที่คนบางคนอาจจะมองไม่เห็น มารู้ทีหลังว่า เขามีคำเรียกว่า"เป็นพวกมีสมถะติดตัวมา"

คือมีสัญญาเก่าแรง ซึ่งไม่แตกต่างกับเรื่องราวของเด็กอายุแค่ ๓ ขวบ สามารถนั่งสมาธิเอง โดยไม่ต้องมีคนแนะนำ

หรือแม้กระทั่งมีสามเณรน้อย อายุแค่ ๕ ขวบ นั่งสมาธิเสร็จ ส่งการบ้านกับพระที่สอบอารมณ์ว่า มีแต่รูปกับนาม ไม่มีตัวตน

และยังมีอีกมากมายฯลฯ









เห็นอะไร คืออะไรที่คุณต้องการจะถามถึง?


ถ้าหมายถึงวลัยพรเห็นอะไร แล้วเป็นเหตุให้พูดแบบนี้


viewtopic.php?f=66&t=39698&start=60

เห็นในกระทู้นี้ สิ่งที่คุณเขียนไว้ ซึ่งไม่แตกต่างจากคนอื่นๆที่เคยได้สนทนากัน เพราะส่วนมากพอเจอลักษณะอาการแบบนี้ ส่วนมากจะค้นหาคำตอบว่าทำไม อะไร อย่างไร

ส่วนวลัยพรเอง สิ่งต่างๆเหล่านี้ เป็นเรื่องปกติ เพราะพบเจอสภาวะเหล่านี้มาตั้งแต่จำความได้ เพียงแต่ไม่เคยสงสัยเหมือนคนอื่นๆที่เจอแล้ว เกิดความสงสัย และค้นหา


ข้อความข้างล่าง เป็นสิ่งที่วลัยพรมองเห็น แต่คุณมองไม่เห็น คุณไม่ต้องใส่ใจ คุณเป็นเพียงตัวไปรษณีย์ส่งผ่านไปเท่านั้นเอง






ข้อความท่อนนี้ ส่งถึงพญามารที่ตาบอดอยู่ในโลกันต์


ทิฏฐิวิบัติ

"พระเจ้าข้า หญิงคนนี้โง่มาก ไม่เข้าใจธรรมลึกซึ้งเลย ขอพระองค์อย่าได้ทรงแสดงธรรมกถาอันสุขุมลึกซึ้ง อันว่าด้วยวิปัสสนาภูมิ มีขันธ์ ๕ เป็นต้น แก่นางนี้เลย ทรงแสดงแต่ทาน ศิล ก็พอแล้ว"

พระพุทธองค์ตรัสว่า

"ตวํ ทุปฺปญฺโญ ปาปิกํ ทิฏฺฐึ นิสฺสาย พุทฺธานํ สาสฺนํ ปฏิกฺโกสติ อตฺตฆาตาเยว วายมสิ

ท่านผู้มีปัญญาทราม อาศัยทิฏฐิอันชั่วช้าลามก คัดค้านคำสอนของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย ย่อมพยายามเพื่อฆ่าตนเองอย่างเดียว"

ดังนี้แล้ว ตรัสพระคาถาว่า

โย สาสนํ อรหตํ อริยานํ ธมฺมชีวินํ ปฏิกฺโกสติ ทุมฺเมโธ ทิฏฺฐึ นิสฺสาย ปาปิกํ ผลานิ กณฺฏกสฺเสว อตฺตฆญฺญาย ผลฺลติ

ผู้อาศัยทิฏฐิอันลามก มีปัญญาทรามมาก กล่าวห้ามปรามคำสอนของพระอริยบุคคล ผู้เป็นพระอรหันต์ เป็นอยู่โดยธรรม ผู้นั้นย่อมเกิดมาเพื่อฆ่าตัวเอง เหมือนกันกับขุยไผ่ เกิดมาเพื่อฆ่าต้นไผ่ ฉะนั้น

จิต ถ้าไม่ถูกกระทบหรือผัสสะก็จะไม่ทำงานจิตคือ เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ รวมกัน
เมื่อถูกกระทบจิตจะทำงานต่อเนื่องกันของ เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ
เวทนาเป็นปัจจัยให้เกิดสัญญา
สัญญาเป็นปัจจัยให้เกิดสังขาร
สังขารเป็นปัจจัยให้เกิดวิญญาณ

เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ไม่เที่ยง

วิญญาณในขันธ์ 5 คือส่วนของจิต(ที่ทำงาน)

เห็น นักจับ ไม่ยอมปล่อย

เจริญสุข เจริญธรรมครับ คุณหลับอยู่ (ที่ตื่นแล้ว)

เริ่มต้นก็ต้องเรียนรู้ตามพระและพระคัมภีร์กันทั้งนั้นแหละครับ

แตเมื่อทฤษฎีล้นสมองแล้ว วิญญูชนท้้งหลาย จะอดรนทนไม่ได้ที่จะต้องพิสูจน์ทฤษฎี หรือพิสูจน์ธรรม

เมื่อพิสูจน์แล้วจึงได้รู้ว่า ธรรมมะที่พระพุทธเจ้าทรงสอนเป็นภาษาบาลีตั้งแต่เมื่อ 2,599 ปีที่ผ่านมากับธรรมมะที่ปรากฏแก่ตา ซึ้งอยู่แก่ใจของคนในยุคปัจจุบันนี้ ก็เป็นธรรมมะอันเดียวกัน เพียงแต่ใช้บัญญัติเรียกชื่อหรือภาษาต่างกันเท่านั้น แต่ความสัมผัสที่ใจภายในเป็นอันเดียวกัน เป็นสัจจธรรม เป็นภาษาสากล ที่เข้าใจได้ดุจเดียวกัน

ความทุกข์และความโกรธเมื่อครั้งพุทธกาลกับความทุกข์และความโกรธในปัจจุบันนี้ก็เป็นอย่างเดียวกันกับครั้งพุทธกาลใช่ไหมครับ?

ดังนั้นการเกิดของจิตเมื่อสองพันกว่าปีก่อน กับวันนี้ก็เป็นอย่างเดียวกัน จึงน่าจะไม่มีปัญหาอะไรกระมังครับที่เราจะใช้ภาษาและสมมุติเท่าที่มีอยู่ในปัจจุบันอธิบายการเกิดของจิต

ประเด็นคือ ผมอยากจะกล่าวว่า ธรรมมะจริงๆใน รูป นาม กายใจของเรานี้ เรามาคุยกันอย่างง่ายๆในภาษาพื้นๆที่คนสมัยปัจจุบันนี้พอรู้เรื่องเข้าใจได้ น่าจะได้และดีนะครับ ผู้คนจะได้รู้ว่าธรรมมะที่พระพุทธเจ้าทรงสอนนี้เป็นของง่าย ใกล้และอยู่ในตัวเรานี้เอง ไม่ใช่ว่าธรรมมะเป็นของยาก มากด้วยภาษาที่ไม่ค่อยรู้เรื่องอย่างที่คนเยาวชนรุ่นใหม่เข้าใจกัน

เจริญธรรมกันทุกท่่านครับ
อุโมทนากับการแจกแจงธรรมของน้องวลัยพร ด้วยครับ

ส่วนคุณเอกอน หวังว่าคงมีความสุขสบายดีในลานธรมแห่งนี้ต่อๆไป ด้วยสัญญาอันกว้างขวางและล้ำลึกในคัมภีร์ของคุณนะครับ

การเีรียนรู้ต้องเริ่มจากศูนย์ อย่าเรียนทางลัด เป็นธรรมดาเริ่มแรกอาจจะยึดติดอยู่กับ รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ อยู่บ้างเพราะเราไม่รู้ เราไม่เรียนไม่ศึกษามาก่อนเราก็ไม่รู้ รู้แล้วค่อยปฏิบัติ ปฏิบัติผิดก็ทำใหม่ ปฏิบัติแล้วไม่ใช่ก็เปลี่ยนแนวทาง หากทำให้โลภ โกรธ หลง เบาบางได้ก็ถือว่าใช้ได้แล้ว
ไม่จำเป็นต้องบรรลุอรหันต์ อยู่ในโลกด้วยความสุขถาวร ไม่สร้างปัญหา ไม่ทุกข์ก็ใช้ได้แล้ว

ขอให้ผู้ปฏิบัติบรรลุเป้าหมาย

อืมม เป็นเรื่องที่ผ่านมานานแล้ว
กรณีที่เห็นทุกกรณีเป็นบทฝึกฝน/ทดสอบ อารมณ์ กับเรื่องที่ปรากฏ
เราเห็น อารมณ์
เห็น และเรียนรู้ ทำความรู้จัก ทำความเข้าใจ สิ่งที่ปรากฏ
เพื่อหาแง่ที่จะตัดกังวลในความเป็นไปต่าง ๆ
เรื่องราวมันก็มีทั้ง สองด้าน
ก็ทำให้เห็นความโนม้ไปในอารมณ์ทั้งสองด้าน
เมื่อเห็นสอง ด้านที่สาม ก็อยู่ตรงหน้า

ก็แค่ บทที่เข้ามาเพื่อต้องเรียนรู้ที่จะ จัดการกับธรรมในทุก ๆ ด้าน
สิ่งที่เห็น เป็นเพียง .... บททดสอบ บทฝึกหัด
อุปกรณ์ที่ใช้ในการเรียนรู้

อืมมม ท่านมีความสุขที่เห็นอย่างนั้นเหร๋อ

-เวทนาเกิดสัญญาจึงเกิด สัญญาเกิดสังขารจึงเกิด สังขารเกิดวิญญาณจึงเกิด
-เวทนาดับสัญญาจึงดับ สัญญาดับสังขารจึงดับ สังขารดับวิญญาณจึงดับ

เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ (ไม่เที่ยง มีเกิด มีดับ)
ดับเวทนา (สัญญา สังขาร วิญญาณไม่เกิด) > ความพอใจ ไม่พอใจ ไม่เกิด > ทุกข์ไม่เกิด

คือ ลองวางความคิดไปก่อนนะ ว่าเอกอนเห็นอะไร

แต่ลองคิดว่า ตนเป็นผู้เห็น แบบเอาเป็นว่าเห็นจริง ๆ
ได้ยินจริง ๆ เหมือนกับคุณไปนอนโรงพยาบาล
แล้วหมอเดินเข้ามาบอกว่า "คุณเป็นเอดส์" น่ะ

มองให้เห็นอารมณ์ที่ปรากฎ

เพียงแต่นั่น ไม่ใช่ในโรงพยาบาล และไม่ใช่หมอมาบอกข่าวร้าย
แต่เหมือนคนกำลังเจอผี คนกำลังเจอปีศาจเงา
ที่คุณไม่สามารถปิดประตูหนีมัน
ไม่สามารถเอาขวานวิ่งไปสับมัน
ไม่อาจจะเดินหนี้มัน เดินหันหลังให้มัน
จะบอกมันไม่ให้โผล่ก็ไม่ได้

"อารมณ์"

เพราะมันไม่ใช่เรากำลังทำศึก "อารมณ์" กับ คน สัตว์ โต๊ะ เก้าอี้ หรือกับ หมอนข้าง

แต่เรากำลังทำศึกกับสิ่งที่ผ่านมาทาง อายตนะ
(อายตนะอะไรหว๋า ที่จะเป็นตาก็ไม่ใช่ จะไม่ใช่ตาก็ไม่ใช่
แล้วไอ้ตานี่มันทำงานอย่างไรกันแน่ แล้วไอ้นั่นที่เห็นมันอะไร
มันไม่ใช่อย่างการที่เราเห็นแปรงสีฟัน
มันเห็นอีท่าไหน มันเห็นได้อย่างไร พิจารณาไปทุก ๆ อายตนะ
ทุก ๆ ขันธ์ ไล่ไปทีละนิด ๆ )
ไม่ทำก็ไม่ได้ มันคอยรังควานความสงบสุข



ถ้าเอกอนไม่ศึกษาธรรม เอกอนก็คิดจะเข้าศรีธัญญา
คิดว่าเป็นเรื่องล้อเล่นติดตลก เหร๋อ

เราก็ยัดข้อหาใส่ไคล้..เจ้าอารมณ์..นั้นซิ

ง่ายดี...

ปักปร่ำมันใว้ก่อนว่า...มันไม่ใช่เรา...

ยัดมันให้เป็นจำเลย...

พลิกเรามาเป็นโจทก์

จะได้มีเวลาทำงานได้

กว่าความจริงจะปรากฏ....งานก็เสร็จไปตั้งเยอะ

กร๊ากกกกก !!!! 555555วลัยพรเอ๋ยยยย ลัทธิไม่มีตัวตนออกมาเต็มๆ

ธรรมกายผู้คงที่ , ธรรมขันธ์(วิสุทธิขันธ์).....ถ้ากายเนื้อแตกไป พระพุทธเจ้าพระปัจเจกพุทธเจ้าพระอรหันต์ต้องมีที่ประทับ ไม่มีที่ประทับไม่ได้ คืออายตนนิพพานอายตนนั้นมีอยู่(นิพพานสูตรที่1)
ที่นั่นนักปราชญ์กล่าวว่าเป็นอสังขตสถาน
ถ้าใครงง ก็ให้ย้อนไปคิดดูว่า พระอริยะเจ้าระดับพระอนาคามี ที่อยู่พรหมโลก(กายเนื้อแตกไปแล้วร่างกายไม่ได้อยู่ในโลกใบเดียวกับเรา??) อยู่พรหมโลกใช่ไหม??? ถามย้อนไปอีกที ในพระอภิธรรม คำว่า ภพเป็นโลกุตตระไม่มีในพระอภิธรรม คำว่า ภพเป็นโลกุตตระไม่มี

ถ้าท่านอยากส่ง จม.ข้างต้นถึงใคร ท่านก็ไปส่งเองเถอะ...
เราไม่ได้ผ่านไปเส้นทางนั้นหรอก อย่าเอามาแฝง



ไอ้ที่ข้าพเจ้ากล่าวถึงบุรุษไปรษณีย์
เป็นแค่การพยายามจะพูดอ้อมฟ้า อ้อมอากาศให้มันเป็นเรื่องชวนหัวเท่านั้น



แต่จริง ๆ เราเห็นเคล้าร่างความเป็นไปของเรื่อง
ที่เหมือนกับการ ยิงโปรตรอนให้หลุดจากนิวเคลียส น่ะ

เราก็แค่ เอาบุรุษไปรษณีย์มากล่าว เพื่อบิดเบือนเรื่องดังกล่าวออกไปให้มันเป็นเรื่อง เบา เบา

พระพุทธเจ้าพระอรหันต์ตายแล้วมีอยู่ไปทำให้ไม่มีหรือแต่งคัมภีร์สอนให้คนเชื่อว่าขาดสูญแตกดับไม่ว่ากรณีไหนๆทั้งสิ้น!!! บาปมากๆ
เป็นมิจฉาทิฐิแบบที่พระสารีบุตรกล่าว