รู้จักโลก รู้จักธรรม
รู้จักเวลา รู้จักสถานที่ รู้จักบุคคล

เพียงแค่รู้ รู้ทั้งหมดอย่าให้มีตัว

โลกในที่นี้หมายถึงความรู้ทางโลกใช่ไหมครับ

คุณขอรับ คุณเห็นผิดเป็นชอบ ประหนึ่งเห็นกงจักรเป็นดอกบัว ซะแล้วขอรับ
ธรรม กับ โลก มีอยู่เหมือนกัน และไม่แตกต่างจากกัน ธรรม ก็คือ โลก , โลก ก็คือ ธรรม
ถ้าไม่มีโลก ก็ไม่มีธรรม ,ถ้าไม่มีธรรม โลกอาจจะมีอยู่ แต่สิ่งมีชีวิตบนโลก ย่อมมิใช่มนุษย์
การใช้อย่างธรรม ย่อมนำไปใช้อย่างโลกได้ และสิ่งที่พึงใช้อย่างโลก ก็สามารถนำไปใช้อย่างธรรมได้
เหตุเพราะ โลกก็คือ ธรรม ,ธรรมก็คือโลก
ผู้มีตัณหาในโลก ล้วนมีธรรมอยู่ในตัว แต่พวกเขาใช้ธรรมที่มีในตัวตนของพวกเขานั้น ไปในทางเพื่อความคิด เพื่อความรู้สึก เพื่ออารมณ์ ของพวกเขา โดยทึ่พวกเขาหารู้ไม่ว่า สิ่งที่พวกเขาได้ ก็มีเพียง ความคิด ความรู้สึก และอารมณ์เท่านั้น ฉะนี้

ผมก็เห็นว่า คุณเข้าใจประโยคคำกล่าวข้างต้นผิดเหมือนกันครับ เป็นการขบภาษิตไม่แตก ไม่ตรงประเด็น ธรรมกับโลกที่ว่านี้ หมายความถึง มรรควิธีต่างหาก ก่อนจะให้ความเห็นควรพิจารณาเสียก่อน

ท่านเห็นว่า อุปนิสัยของพระอริยะ กับปุถุชนต่างกันหรือไม่

พระอริยะ เห็นสรรพสิ่งเป็นธรรมชาติ (เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป) เกิดจากเหตุและปัจจัยมาประชุมกันชั่วคราว ไม่มีตัวตน ไม่คงทนถาวร

ปุถุชน เห็นสรรพสิ่งเป็นของตน มีตัวตน คงสภาพอยู่อย่างนั้น

อุปนิสัยของพระอริยะ ผู้ยินดีทางธรรมเข้าใจถึงธรรมชาติของจิต ค้นหาวิธีการดับทุกข์ และทำจิตใจให้สงบ
ปุถุชนคือผู้ที่แสวงหาความยินดีทางโลก เกี่ยวข้องกับเรื่องภายนอกจิตเปนหลัก

ความรู้ทางโลก มาจากธรรมชาติ เช่น เคมี ฟิสิกส์ ชีววิทยา คณิตศาสตร์ สังคมศาสตร์
ธรรมชาติ คือ ธรรมะ ดังนั้นความรู้ทางโลกก็คือ ความรู้ทางธรรม ความรู้มีอยู่ในธรรมชาติแล้ว
เพียงแต่เราต้องศึกษา หรือ วิทยา ธรรมชาติให้เข้าใจ แล้วนำมาใช้ หรือปฎิบัติ
ความรู้ทางธรรม หรือความรู้ทางโลก " ต่างกันตรงปัญญาของผู้มองเอง "

ผู้มีปัญญาทางโลก มองเห็นร่างกายประกอบด้วย เนื้อ กระดูก เลือด ลมหายใจ และ อุณหภูมิ
ผู้มีปัญญทางธรรม มองเห็นร่างกายประกอบด้วย รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ประกอบกันชั่วคราวตามเหตุและปัจจัย