ถ้าคุณจะมองหาอาจารย์สักคนและคุณไปเจออาจารย์

- คนที่แสดงธรรม แสดงความ/อาการที่ดับทุกข์ได้
- คนที่แสดงธรรม แสดงความ/อาการที่ดับกิเลส-ตัณหาได้

คุณจะเลือกไปศึกษาธรรมกับอาจารย์ คนไหน

เป็นทางดำเนินแห่งผู้ที่แสวงหาทางหลุดพ้นแห่งจิต
เพื่อที่จะแทงตลอด เห็นแจ้งซึ่งเหตุแห่งการเวียนว่ายตายเกิด
ทางแห่งการวิปัสสนาระดับจิต

ขอประทานโทษนะครับผมไม่รู้เกี่ยวกับกำัลังธาตุหรอกครับ
ผมรู้แต่ธาตุที่อยู่ในรูปในขันธ์ 5
ธาตุ ประกอบด้วย ดิน+ น้ำ+ลม+ ไฟ
ในดินก็มี น้ำ ลม ไฟ
ในน้ำ ก็มี ดิน ลม ไฟ
ในลม ก็มี ดิน น้ำ ไฟ
ในไฟ ก็มี ดิน น้ำ ลม
ธาตุเหล่านี้ ดิน+ น้ำ+ลม+ ไฟ จะแยกแตกสลายเมื่อธาตุใดธาตุหนึ่งเสื่อม ไม่คงทนถาวร มาประกอบกันชั่วคราว สุดท้ายแตกสลายหายไปหมด ไม่เที่ยง ไม่มีตัวตนของมัน มีเกิดขึ้น มีดับไปเป็นธรรมดา

ยกตัวอย่าง ร่างกายเราประกอบด้วยขันธ์ 5 (รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ)
รูปก็ประกอบด้วย (ดิน น้ำ ลม ไฟ) เมื่อตายไปธาตุต่างๆ ในรูปก็จะแยกออกจากกัน
ก็ไม่มีรูป เมื่อไม่มีรูปก็ไม่มีเวทนา ไม่มีเวทนาก็ไม่มีสัญญา ไม่มีสัญญาก็ไม่มีสังขาร ไม่มีสังขารก็ไม่มีวิญญาณ เพราะสิ่งต่างๆ เหล่านี้เป็นเหตุเป็นปัจจัยต่อเนื่องกัน เมื่อสิ่งนี้มีสิ่งนี้จึงมี ไม่มีสิ่งเหล่านี้ก็ไม่มีเรา เราก็ไม่มีตัวตน นี่แหละความไม่เที่ยง

ส่วนอาจารย์ผู้สอนธรรม หรือปฏิบัติทำมีความด่างพล้อยในศีล ก็คือไม่มีปัญญาดับทุกข์นั้นเอง ละความชั่วไม่ได้ ศีลก็ไม่บริสุทธิ์ จิตก็ไม่บริสุทธิ์ ไม่มีสติ ไม่มีสมาธิ สิ่งต่างๆเป็นปัจจัยต่อเนื่องกัน ถ้าท่าน หรือผู้นำไปปฏิบัติ แล้วดับทุกข์ไม่ได้ก็แสดงว่าคำสอนของท่านผิดเพี้ยนไปจากคำสอนของพระพุทธเจ้า

เลือกทั้งสองครับ

ความพอใจ ไม่พอใจ (โลภ โกรธ หลง) นั้นที่แท้จริงรวมกันแล้ว คือ กิเลส
ส่วนตัณหา คือ ความต้องการ ความอยาก
อุปทาน คือ การยึดมั่นเพื่อสนองความต้องการ

(โลภ โกรธ หลง) > ตัณหา > อุปทาน > ภพ(เจตนา) > ชาติ (การเกิดแห่งทุกข์)

สรุปแล้ว ดับกิเลส ตัณหา ได้ก็คือ ดับทุกข์ได้นั้นเองครับ

คุณไม่รู้จักเรื่อง ธาตุ กำลังธาตุ กรรม

ธาตุ กำลังธาตุ กรรม
เป็นองค์ประกอบเบื้องต้นแห่งเรา ๆ ท่าน ๆ
ที่เป็นกำลังที่จะ ผลักดันให้สังสารเป็นไป

เป็นสิ่งที่บรรดาอาจารย์ที่มีวิชานี้ เที่ยวเข้าไปส่องกัน
มันรู้สึกว่า ตนแน่ ที่เที่ยวเข้าไปเห็น ตับ ไต ไส้ พุง คนอื่น
แต่มันเป็นเรื่อง เสียหน้า ที่คนอื่นเที่ยวเข้ามาเห็น ตับ ไต ไส้ พุง ตน

ท่านชอบ เป็นผู้เห็น หรือเป็นผู้ถูกเห็น
ท่านชอบ เป็นผู้เข้าไปควักไส้เขา หรือเป็นผู้ถูกควักไส้
ท่านชอบเข้าไปมีส่วนร่วมในการควักไส้ หรือไม่
ถ้าท่านอยู่ในสภาพแวดล้อมที่มีโอกาส
ส่วนใหญ่จะเป็นการไปควักไส้เขา หรือถูกเขาควัก
ถ้าหากว่า สักวันผู้ที่เที่ยวไปควัก ถูกควักบ้าง
ท่านจะรู้สึก มองสถานการณ์ และหาทางออกแห่งสถานการณ์นั้นอย่างไร

และถ้าสักวัน ท่านมีโอกาสจะควัก วางอยู่ตรงหน้า
ท่านจะเลือกทำอย่างไร



ธรรมที่ท่านถืออยู่ กับความเป็นจริงที่ดำเนินไปในเส้นทางปฏิบัติของท่าน
มีความสอดคล้อง หรือขัดแย้งกันอยู่บ้างหรือไม่

ภาษาธรรมคุณ ดิ้นไป ดิ้นมา
แต่ วิปัสสนา กลับดิ้นไม่เป็นจังหวะเดียวกัน

ในความเข้าใจเรา วิปัสสนาเพื่อแจ้งในธรรมอันจะเข้าไปดับกิเลส-ตัณหาได้
มันก็คือ การวิปัสสนาระดับอริยะ ที่ท่านเคยเปรย ๆ น่ะ
และท่านก็แยกเป็นวิปัสสนาระดับปุถุชน น่ะ
ซึ่งท่านก็ยืนพื้นที่วิปัสสนาปุถุชน

สิ่งใดไม่เที่ยงสิ่งนั้นเป็นทุกข์ อย่างที่พระพุทธเจ้าบอกไว้จริงๆ
ยิ่งปรุงแต่งยิ่งทุกข์ ยิ่งคิดมากยิ่งทุกข์ ยิ่งยึดมั่่นยิ่งทุกข์

สวัสดีครับพี่โฮฮับ
ผมเชื่อว่าคำว่าสติของพี่คงหมายรวมเอาสัมปชัญญะเข้าไปด้วยใช่มั้ยครับ
**"ผู้ที่พูดปดทั้งๆที่รู้ ย่อมสามารถพูดได้ว่าไม่มีความชั่วใดที่คนผู้นั้นจะทำไม่ได้"
ขอบคุณสำหรับคำตอบอีกครั้งครับ

เห็นแววลำเอียงแอบให้คะแนนต่ออาจารย์ผู้ด่างพล้อย แฮะ



ผลในแต่ละระดับมันต่างกัน
เอาผลระดับปุถุชนไปวัดคำสอน ว่าถูก หรือ ผิดเพี้ยน
มันวัดได้แค่ระดับหนึ่ง

อาจจะใส่คะแนววัดไปได้ว่าถูก
ตราบเท่าที่ศิษย์ยังมีภูมิความเข้าใจต่ำกว่าอาจารย์

เวลาที่คุณเที่ยง คุยกับคนที่คุณเห็นว่าเขากำลังเมา
ทั้งกริยาท่าทาง สีหน้าแววตา กลิ่นอัลกอฮอล์ที่คลุ้งออกมา
อาการเป๋ไปเป๋มา แสดงออกมา

เมื่อคุณบอกเขาว่า "คุณกำลังเมาอยู่นะ"
แต่เขากลับบอกคุณว่า "ผมไม่ได้เมา"
และเขาก็ พยายามพูด พยายามแสดงความว่าไม่เมา

คุณมีอาการแสดงต่อคำบอกเล่าของเขาอย่างไร

นี่เป็นการแสดงความนัยจากคุณรึเปล่า
ว่าคุณไม่อยากตอบคำถามที่เราตั้งประเด็นถาม

ทำไมล่ะ เราถามออกนอกเส้นทางมากไป เหร๋อ

หรือ คำถามเรามันทะแม่ง ๆ ส่อแววว่าจะไปสะกิดโดนอะไร



งั๊นก็ ขอโทษ

เพราะ เราเคยเห็นคนเมา กล่าวธรรมที่ว่า ไม่ได้เมา
ยังไงเราก็ทำให้สิ่งที่เรารับรู้เบี่ยงเบนไปตามคำพูดของเขา ไม่ได้

ผมตอบปัญหาไม่ได้หรอกครับ ผมปฏิบัติไปอีกแนวทางหนึ่ง ผมรู้ และเห็นได้เฉพาะในสิ่งที่ศึกษา และปฏิบัติมาเท่านั้น คลื่นสัญญาณไม่ตรงกันจูนไม่เข้ากันหรอกครับ

ขึ้นอยู่กับว่า อาจารย์นั้นกำลังสอนธรรมที่ตนเองยังละเมิดอยู่หรือไม่
แบบซดเหล้าเอื๊อกๆ แล้วสอนว่า อย่ากินเหล้า... กำลังย่างหมูหัน แล้วบอกว่า กินเนื้อสัตว์ให้น้อยเพื่อเป็นสัญลักษณ์ของความเมตตา
กำลังตอแหลอย่างเมามัน แล้วสอนว่าอย่าตอแหล...

พระภิกษุจึงต้องมีกิริยาสำรวมในทุกด้าน ศีลอาจด่างพร้อยได้บ้างแต่ต้องไม่ขาด เพราะพระภิกษุต้องสอนธรรมในทุกเรื่อง...

หรือคนฝึกฌาณพร่ำสอนว่า อย่าส่งจิตออกนอก แต่ตัวเองแส่ไปหมด...

อยากบอกนะว่า คนส่งจิตออกนอกเป็นประจำ ไม่ใช่คนบรรลุธรรม และไม่สามารถบรรลุธรรมได้
สติปัฎฐาน มีนัยยะที่ซ่อนอยู่หลายอย่าง รวมถึงมีกลไกเบื้องหลังบางอย่างด้วย (แต่เรายังรวบรวมความคิดให้อธิบายอย่างแจ่มชัดไม่ได้)
นัยยะหนึ่งที่สำคัญมากคือ ไม่ส่งจิตออกนอก

ที่ eragon ว่าถึงมองเห็นนั่นเห็นนี่ ถ้าจะว่าในเชิงสังโยชน์ มันก็เป็นกิเลสอันดับต้นแหล่ะ คือ สักกายทิฎฐิ คนที่ละสังโยชน์ข้อนี้แล้ว จะส่งจิตออกนอกเท่าที่จำเป็นเท่านั้น ถ้าสงสัยก็ถามได้จะอธิบายเพิ่ม...

วิปัสสนา คือการพิจารณา คือการปฏิบัติในแนวทางสติปัฎฐาน

คุณ "ไม่เที่ยง เกิดดับ" ปฏิบัติตามแนวทางไหนครับ? ตามแนวทาง "มรรคมีองค์แปด" หรือเปล่าครับ

โฮ้...แว๊บเดียว...ยาวเป็นกิโล