"ลืมจริงๆ นะนี่ว่าปฏิบัติธรรมเพื่อให้ความโลภความโกรธความหลงลดลง นี่มันไม่ลดแสดงว่าต้องบกพร่องอะไรไปอย่าง"

ข้อความข้างบนนึกได้พอสักพักแล้วก็จะลืม แล้วก็กลับมาตั้งต้นกันใหม่เป็นวัฎจักร

อ่ะนะปะสาคนขี้ลืม

"ลืมจริงๆ นะนี่ว่าปฏิบัติธรรมเพื่อให้ความโลภความโกรธความหลงลดลง นี่มันไม่ลดแสดงว่าต้องบกพร่องอะไรไปอย่าง"

ท่านลองตรวจสอบย้อนลงไปดู ว่าท่านทำข้ามขั้นตอนหรือเปล่า.

ก็คนขี้ลืม ก็คอยเตือน ๆ กันไป นะนะ

อย่าลืมบ่อยนักก็แล้วกัน ...แล้วอย่าขอยืมเงินใครเขาด้วยนะ สงสารคนถูกยืมอ่ะ ..

อันนี้ตั้งใจลืมครับ 555

ถ้าตั้งใจจริงจะลดได้ครับ
ลองแบบผมดูมั้ยครับ ตอนเริ่มศึกษาธรรมได้ฟังเทปบรรยายของท่านพุทธทาส
ผมเลยลองพิจารณาแยกจิตกับสังขารออกจากกัน ผมจะคิดว่าผมเองเป็นแค่จิต สังขารไม่เป็นของเรา ส่วนของนอกกายอื่นๆยิ่งจะไม่ใช้ของเรา (ไม่มี่ตัวกู ของกู) ตายไปก็เอาอะไรไปไม่ได้
ผมคิดแบบนี้ตลอด ตื่นนอนก็คิด ไม่ทำอะไรก็คิด ก่อนนอนยิ่งคิด คิดวนไปมา
หลายวัน จนไม่ต้องตั้งใจคิดจิตมันก็คิดไปเอง
แต่อย่าลืมสังขารยังมีงานที่ต้องทำ นะครับ
ต่อจากนั้นก็หาความรู้อื่นๆต่อและฝึกต่อครับ ขอบคุณครับ

สวัสดีค่ะ คุณdin

น่าสรรเสริญนะคะ ที่คอยสำรวจตรวจสอบตัวเองอยู่เนือง ๆ แสดงว่าเราเข้าใจว่าการปฏิบัติธรรม
ของเราเป็นไปเพื่อการลดละตัณหาให้บางเบา เป็นการขัดเกลาตัวเราเองอย่างแท้จริง

อย่างนี้ก็ได้ชื่อว่าเดินมาถูกทางแล้วค่ะ..การปฏิบัติธรรมต้องค่อย ๆ เป็นค่อยไปอย่าอยากเห็นผล
ด้วยความ "อยากละ" มันเป็นการเพิ่มเชื้อของตัณหา...
ลองตรวจสอบดูว่า สติที่เข้าไปรู้อารมณ์นั้นรู้ด้วยอาการอย่างไร...ถ้ารู้ด้วยอาการวางเฉยหรือปล่อยวาง
ในอารมณ์ใด ๆ ที่ถูกรู้..บ่อย ๆ ซ้ำ ๆ ..จิตจะค่อย ๆ ตื่นรู้และปล่อยวางอารมณ์นั้น ๆ ของเขาเอง...
คือเราแนะนำจากประสบการณ์ของเรานะคะ...

ขอเจริญในธรรมค่ะ

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำของทุกๆท่านครับ