สวัสดีครับพี่ๆทุกท่าน
เหตุเกิดขึ้นเมื่อวานนี้ตอนที่ตอนที่จิตกำลังลงสู่ความสงบทันใดนั้นก็มีความรู้สวนขึ้นมาว่า "ธรรมเป็นต้นกำเนิดของเจตนา" พอสติมันจับได้มันก็ท่องซ้ำๆเป็นสิบๆครั้ง แล้วทีนี้พอพิจารณาดูก็ได้ความรู้อย่างกว้างๆว่า เจตนาทั้งหลายนั้นล้วนเกิดจากธรรมทั้งหลายทั้งที่เป็นกุศล อกุศล ทั้งไม่ใช่กุศลและไม่ใช่อกุศล ส่วนความรู้อย่างเฉพาะเจาะจงนั้นได้ความรู้ว่า พึงมีธรรมเป็นเจตนาและทำเจตนาให้เป็นธรรม อันนี้เป็นความรู้ที่เกิดขึ้นมาเอง แต่คิดว่าน่าจะมีประโยชน์บ้างเลยเอามาแบ่งบันกันนะครับ
ขอบคุณครับ

ความไม่เที่ยงของจิต

ไม่เห็นด้วยนะค่ะ แต่อธิบายไม่ถูก

คงเคยได้เห็นมาบ้าง...
มารเอย...เจ้าเกิดจากดำริของเรา...บัดนี้...

เจตนาเกิดจาก อุปทาน
อุปทานเกิดจาก ตัณหา
ตัณหา เกิดจาก โลภ โกรธ หลง
โลภ โกรธ หลง เกิดจาก อวิชชา
อวิชชา เกิดจากความไม่เที่ยง

เฉพาะส่วนนี้ ขอร่วม ด้วยคน

ส่วนผมว่า รู้และเข้าใจ แต่ท่องให้มันแน่แท้ลงในจิต จนจิตเอามาใช้ได้อัตโนมัติ อย่างการทำสมาธิ
แล้วพิจารณา อสุภะ นั้นแหละครับ หรือเรื่องสังขาร ไม่เทียง ทุกคนคงรู้และเข้าใจ แต่ต้องมาพิจารณา
ตอนทำสมาธิ เพื่อ ให้มันแน่แท้ลงในจิต
ครับ

พอสติมันจับได้มันก็ท่องซ้ำๆเป็นสิบๆครั้ง

การหน่วงอารมณ์
ให้เวทนานั้นเกิดซ้ำ ๆ
เพื่อ พิจารณา

(ธรรมเป็นต้นกำเนิดของเจตนา) ธรรมทั้งหลาย คือกุศลความดี อกุศลความชั่ว ความไม่เป็นกุศลและความไม่เป็นอกุศล ผู้ปราถนากุศล ก็ย่อมหาวิธีเพื่อที่จะได้มาซึ่งความเป็นกุศล หรือผู้เห็นชั่วเป็นดี ก็ย่อมพลาดพลั้งทำซึ่งความเป็นอกุศลนั้น หรือไม่ปราถนาอะไรเลย ก็ย่อมเป็นอยู่โดยความไม่เป็นกุศลและไม่เป็นอกุศล แต่ยังมีปราถนาเช่นกัน คือต้องการอย่างนั้น ดังนี้แล้ว เจตนาเกิดขึ้นก็เพราะธรรมเหล่านี้เป็นเหตุ(พึงมีธรรมเป็นเจตนา) เมื่อทำตามเจตนานั้นแล้วก็ย่อมเป็นไปกับธรรมทั้งหลายเหล่านั้น คือ เกิดขึ้น ตั้งอยู่ แปรไป ดับไป จะด้วยกุศลเจตนาก็ดี ด้วยอกุศลเจตนาก็ดี ด้วยกุศลากุศลเจตนาก็ดี ล้วนประมวลลงอย่างเดียวกันหมด หากไม่มีเจตนาแล้วจะมีธรรมทั้งหลายดังกล่าวมานี้เกิดขึ้นได้อย่างไร...เมื่อเกิดขึ้นโดยธรรมก็พึงน้อมนำตามความเป็นไปแห่งธรรมนั้นด้วยความเป็นจริงอันรู้ชัดด้วยสติปัญญา ดังนี้แล้ว จึงชื่อว่า (ทำเจตนาให้เป็นธรรม)

ต่อไป ทำดี ทำชั่ว ให้โทษธรรม อย่าโทษตัวเองหรือกิเลสตัณหาเลย เพราะธรรมเป็นต้นกำเนิดของเจตนา