ที่สุดของ ทาน คือ ศรัทธา
ที่สุดของ ศีล คือ เจตนา
ที่สุดของ สมาธิ คือ อัปปนาสมาธิ
ที่สุดของ ปัญญา คือ ไตรลักษณ์

ศาสนาพุทธ เป็น ศาสนาของปัญญา
ที่สุดของพุทธศาสนา คือ รู้แจ้งไตรลักษณ์

เมื่อรู้แจ้งไตรลักษณ์ ก็ไม่มีอะไรจะพูดถึงอีก
เรียกว่าเสร็จกิจในพระศาสนา

ที่พูดอยู่ทุกวันว่า อันนั่นอนิจจัง อันนี้ทุกขัง อันโน้นอนัตตา นั่นเพราะไม่รู้แจ้งไตรลักษณ์
เพียงแต่รู้จักตามตำราเท่านั้น แล้วไปยึดเอาไตรลักษณ์มาพูด มาคุย มาอวด ไม่ละไม่ปล่อยวาง

ผู้ที่รู้แจ้งไตรลักษณ์ ท่านมีแต่ละ มีแต่ปล่อยวาง แม้แต่ธรรม ท่านยังว่า "ธัมมา อนัตตาติ"

นี่ก็อวดอ่ะ ..

มันเป็นเช่นนั้นเอง

เขาก็ภูมิใจของเขา...
อุตส่า...เข้าใจ
คิดว่าเข้าใจ...

ทุกข์เมื่อไร...
ก็อยากออกเองนั้นแหละ...

ทีสุดของพุทธศาสนา คือ การทำที่สุดแห่งทุกข์

ขอลองอวดบ้าง.. ..ถือว่าอวดความโง่ของตัวเองแล้วกัน (เผื่อว่าจะได้ฉลาดๆขี้นบ้าง)


ที่สุดของทาน คือ ละ (ละขันธ์5)

ที่สุดของศีล คือ อธิศีลเพื่อทำให้ถึงอธิจิต เก่งกล้าเมื่อใด ก็จะผันเป็นอธิปัญญา เอง

ที่สุดของสมาธิ คือ อัปปนาสมาธิที่เป็นสัมมาทิฏฐิ

ที่สุดของปัญญา คือ การละความยึดถือยึดมั่นของขันธ์5 เพื่อ นิพพาน

ศาสนาพุทธ เป็น ศาสนาของปัญญา
ที่สุดของพุทธศาสนา คือ วางความยึดถือยึดมั่นของขันธ์5 ไปนิพพาน

เมื่อรู้แจ้งในไตรลักษณ์ แล้วก็วางทุกอย่างให้เป็นธรรมดา วางทุกสิ่งทุกอย่างในโลกรวมทั้งตัวเราที่เป็นขันธ์5ให้เป็นธรรมดา เพื่อไป พระนิพพาน

เห็นด้วยกับท่านเช่นนั้นเจ้าค่ะ

ผมก็เห็นด้วยกับท่านวิริยะนะ บางท่านก็ตั้งกระทู้ขึ้นมาถามแล้วในที่สุดก็เกิดเถียงกันไม่ค่อยจะจบ
ในธรรมบางหัวข้อถ้าปฏิบัติไม่ถึงก็ยังไม่ควรจะตั้งคำถาม ให้ปฏิบัติไปก่อนเดี๋ยวก็รู้ เพราะธรรมนั้นรู้ได้เห็นได้เฉพาะตน มีปัญญาเท่าไหนก็รู้เท่านั้นไปก่อน ไม่ต้องรีบรู้หรืออวดทิฐิว่าตนรู้ก็ได้.

เห็นด้วยน่ะ เรื่อง ไม่ต้องรีบรู้หรืออวดว่าตนรู้ก็ได้น่ะ เพราะมันเป็นปัจจัตตังจริงๆ..


... เราเพิ่งตามอ่านได้ 2 วัน การอวดโง่ของเรา ทำให้เราได้ข้อติจากครูๆทั้งหลาย ก่อเกิดปัญญาได้มากมายภายใน 2 วันมานี้ เราได้ความรู้ขึ้นเยอะเลยหล่ะ...ดีใจจริงๆ ที่ได้เจอครูๆในเวปนี้....เพราะคำติถือว่าเป็นครู...เป็นแรงผลักดันให็เดินไปข้างหน้า...เพื่อพระนิพพาน..ต่อไปเราก็ตั้งใจจะอวดโง่ตลอดหล่ะ เพื่อได้คำติเยอะๆ..

อย่างนั้นหรือครับ แล้วอย่างคุณเขาเรียกอวดรู้หรืออวดดีครับ
ใครเขาจะตั้งกระทู้หรือใครเขาจะอวดรู้ มันเป็นสิทธิของเขาครับ
คนอวดรู้นี่ผมว่าไม่น่ากลัวเท่าคนอวดดีนะครับ

คุณครับถ้าเราไม่ไปยุ่งกับเขา เราก็จะไม่เห็นเขาอวดรู้หรอกครับ
แต่ถ้าเราไปยุ่งกับเขา เที่ยวได้ไปว่าเขาก่อนแบบนี้เราเองนั้นแหล่ะครับ
ที่สมควรถูกประนามว่าอวดรู้แถมอวดดีด้วยครับ

ผมพึ่งเห็นสอนธรรมเรื่องฌาณเรื่องอจิณไตยอยู่เมื่อกี้ ลืมแล้วหรือครับ

แหะ..แหะ..ขอบคุณทุกท่านที่ร่วมแสดงความคิดเห็นนะครับ
Keep Cool please

ที่สุดของธรรมะ คือ รู้จักธรรมชาติ หรือ รู้จักความจริงตามกฎไตรลักษณ์
ไม่ว่าขันธ์ 5
ไม่ว่าสิ่งกระทบ
ไม่ว่าอารมณ์
ไม่ว่าโลภ โกรธ หลง
ไม่ว่า ตัณหา
ไม่ว่ากิเลส
ไม่ว่าอริยสัจ 4
ไม่ว่าธรรมะทั้งหมด จบลงที่กฎไตรลักษณ์

ถ้าคิดว่าตนเองรู้แจ้ง ไตรลักษณ์ ก็ต้องรู้จักวาง ไตรลักษณ์
ไม่ใช่เอาแต่พร่ำบ่น ไตรลักษณ์ ๆ เหมือนนกแก้วนกขุนทอง

ที่สุดแห่งการไม่การไม่ยึดไม่ถือหรือละอุปาทาน ก้คือ การปล่อยวาง

การปล่อยวางทางจิตนั้นดูเหมือนง่าย แต่จริงๆแล้วทำได้ยากกว่าการไปยึดมั่นในอุปาทาน

ผู้ที่จะเข้าถึงที่สุดของที่สุดแห่งธรรมและการปล่อยวางนั้น คือเห็นสังขารธรรมเปนของไม่เที่ยงได้นั้นจะต้อง
มีองค์ธรรม2 อย่างคู่กัน ถึงจะไปจุดหมายได้ไหว ก้คือ วิริยะบารมี กับขันติธรรม ไม่งั้นหมดแรงก่อน

ฝึกอ่านหนังสือก็ต้องฝึก ท่อง ก ข ค ง ะ า อิ อี แต่ยังอ่านไม่ออก เมื่อชำนาญแล้วค่อยผสมสระเข้าด้วยกัน แล้วฝึกอ่านหลายๆครั้ง มีครูอาจารย์ช่วยชี้แนะ ถึงจะรู้ความหมายของคำนั้น

การรู้แจ้งกฎไตรลักษณ์ก็เหมือนกัน เราต้องเริ่มจากการท่องจำ ท่องเมื่อมีสิ่งมากระทบทางอายตนะ
ในขณะปัจจุบัน ไม่กระทบไม่พิจารณา ท่องให้เป็นนิสัยเป็นความเคยชินแล้วเราก็จะรู้ความจริงตามกฎไตรลักษณ์เอง เริ่มจากน้อยไปหามากเพื่อเข้าใจสิ่งที่ยิ่งใหญ่