หากไม่มีความจริง มีแต่ความเชื่อเมื่อเราเห็นสิ่งต่างๆ ได้ยินสิ่งต่างๆ ได้ฟังสิ่งต่างๆ ได้กินสิ่งต่างๆ ได้ดมสิ่งต่างๆ ได้สัมผัสสิ่งต่างๆ ใจคิดสิ่งต่างๆ เราจะมี 2 ความรู้สึกเท่านี้น คือ พอใจ กับ ไม่พอใจ
ยกตัวอย่าง เห็นคนก็บอกว่าสวย หรือ ไม่สวย ได้กลิ่นดอกไม้ก็บอกว่าดอกนี้หอม หรือ ไม่หอม แล้วแต่ความเชื่อของแต่ละคน นี้แหละทางสุดโต่ง 2 ทางที่ไม่ให้คนไปยุ่งเกี่ยวเพราะนี้คือต้นเหตุแห่งความทุกข์ทั้งปวงของมนุษย์ ถ้าเอาความจริงตั้งเห็นคน พิจารณาว่าคนเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป หรือ หนุ่มแก่ สุดท้ายตาย นี้เป็นการเห็นความจริงตามกฎไตรลักษณ์
ความพอใจ ไม่พอใจ ก็ไม่เกิด ไม่คิดปรุงแต่งกับสิ่งเหล่านี้ ตัณหา หรือ การยึดมั่นก็ไม่เกิด ทุกข์ก็ไม่เกิด ดับลงหลังจากกระทบ

เมื่อพอใจ ไม่พอใจ

ในความพอใจ ไม่พอใจ

ก็จะไม่พ้นซึ่ง ความพอใจ ไม่พอใจ

ก้จงอย่าพอใจจนเกินไป หรือ อย่าไม่พอใจจนมากเกินไป มันจะได้มีลิมิต กับตัวเองได้ถูกจริงมะ
แต่ถึงยังไงๆ จขกท. ก้คงจะเลือก-ข้างความพอใจซะเป็นส่วนใหญ่??

พอใจ น่าจะลงได้ กับ โลภะ
ไม่พอใจ น่าจะลงได้ กับ โทสะ




มีใครตอบได้บ้างว่า ในปฏิจจสมุปบาท
โทสะ เกิดขึ้นตอนไหน

ก็เป็นอาการปรุงแต่งแห่งจิต ที่ผลิตตัณหา (ภวตัณหา วิภวตัณหา) ออกมาเพราะว่าเห็นผิด ติดอวิชชา นี่แหละหนาดูให้ดี สายใยแห่งทุกข์อยู่เบื้องหน้านี่เอง

ใช่ครับยังพอใจในการสนธนาธรรมอยู่ ทุกข์เกิดขึ้นทันที

ความพอใจ คือ โลภะ
ความไม่พอใจ คือ โทสะ
ตามไม่ทันความพอใจ ไม่พอใจ คือ หลง

โลภะ โทสะ โมหะ คือ เวทนา ในวงจรปฏิจจสมุปบาท ส่วน ราคะ คือ โลภะ
เพราะ โลภะ โทสะ โมหะ คือสมุทัยแห่งทุกข์ทั้งปวง เมื่อเกิดสิ่งเหล่่านี้ ตัณหา อุปทาน ภพ ชาติ
ชรามรณะ อวิชชา ก็เกิดขึ้น

ซึ่งโลภะ โทสะ โมหะ ก็มีต้นตอมาจากความไม่รู้ หรือ อวิชชา คือ ไม่รู้ความจริงของธรรมชาติว่าสรรพสิ่งไม่เที่ยง หลงพอใจ ไม่พอใจกับสิ่งเหล่านี้ทั้งที่สิ่งเหล่านี้มีการเปลี่ยนแปลง
มีเกิดขึ้น มีดับไปเป็นธรรดา ไม่มีตัวตนของสิ่งเหล่านี้ ถ้าเรารู้เห็นสิ่งเหล่านี้ตามสภาพความเป็นจริงของธรรมชาติ โลภะ โทสะ โมหะ/พอใจ ไม่พอใจ ก็ไม่เกิด ความทุกข์ ความโศกเศร้าก็ไม่เกิด ดับทุกข์ได้ ดับวงจรการเกิดได้

ถ้าไม่รู้ต้นเหตุแห่งทุกข์ว่ามาจากไหน ว่าคืออะไร แล้วเราก็จะดับทุกข์ไม่ถูกจุด หรือ ไม่ถูกวิธี

เกิดขึ้นในช่วงต่อระหว่างเวทนากับตัณหาครับ
ค
ด

ผมตอบได้ครับ....

ตอน....มีใครไม่รู้..เอาเท้ามาทีบหัวผมครับ...


ตอนหลังจากตัณหาแล้ว....ตอนไอ้ภวตัณหา...วิภวตัณหา...ไม่ได้รับการสนองตอบ

อยากมี...แต่ไม่ได้...อย่างคำชมคำยกยอ...ไม่ว่าเราดีก็เคียด

ไม่อยากมี..แต่ดันมี..เช่น...ส้นเท้าบนหัวผมนั้นแหละ....

มันถึงเคียด...(เคียดแปลว่าโกรธ... )