อนุโมทนาในความตั้งใจดี ของคุณชาวโลกด้วยครับ ขอให้มีความเพียรตลอดสายการปฏิบัติ

อยากฝากความคิดส่วนตัวว่า

"อย่าจมในความคิด อย่าติดตัวหนังสือ อย่ายึดถือกาลใดๆ" สุขในธรรมครับ

สาธุ น้อมรับด้วยใจค่ะ

เอ๋ะ...อะ..เอ๋ะ..อะ...ไม่ฟังพระฟังเจ้ากันเลยรึ

คุณชาวโลกตั้งใจไว้ดีแล้วครับ

เหตุเป็นอย่างไร ผลก็เป็นอย่างนั้นละครับ

ผมขออนุโมทนาด้วยครับ

ดีครับที่คุณบอกกล่าวด้วยประโยคนี้ ดังนั้นผมขอให้คุณกับคุณคิงคอง ทำความเข้าใจ
กับสิ่งที่ผมจะบอกเสียหน่อย

คุณกับคุณคิงคองกำลังแสดงกิริยาอาการ เหมือนกับว่าผมเป็นอันธพาลชอบ
ที่จะระรานชาวบ้าน ถ้าเราลองพินิจพิจารณาให้ดีแล้ว เป็นคุณที่เข้ามาแทรก
ระหว่างผมกับคุณโสกะ และคุณคิงคองก็เข้ามาสอดผมขณะที่ผมกำลังอธิบายความ
ให้คุณชาวโลกฟัง ฉะนั้นกรุณาอย่ามาเข้าใจว่าผมเป็นอันธพาลหาเรื่องใครก่อน

จะบอกให้นะครับ กิเลสถ้าเราไม่ไปยุ่งกับมัน มันก็ยังไม่เรียกกิเลส
แต่ต่อเมื่อเราลงไปยุ่ง เมื่อนั้นแหล่ะครับ เรียกกิเลสแถมเป็นกิเลส
ในใจตัวเองเสียด้วย


ท่อนนี้ต้องเขียนตัวหนาๆจะได้จำ ฟังนะครับคุณชาวโลก ที่ว่าผมกำลังเล่นเกม
เปล่าเลยครับ แล้วที่มาบอกให้ถอยคนละก้าว ไม่ต้องบอกผมก็ถอยตั้งแต่เริ่ม

คุณชาวโลก ถ้าคุณไม่เป็นคนที่เลือกในสิ่งที่ตัวเองชอบ แล้วบอกว่าเป็นกุศล
ไปตัดสินสิ่งที่ไม่ขอบเป็นอกุศลแล้วเบือนหน้าหนี
คุณลองกลับไปดูให้ดีซิครับ คุณคิงคองแกเข้ามาว่ากล่าวผม ผมก็พยายามชี้แจง
ให้แกฟัง บอกความในใจให้แกรู้ แต่แกฟังผมที่ไหนกันล่ะครับ
สรุปทั้งคุณและคุณคิงคองชอบที่จะเอาแต่สิ่งที่ตัวเองชอบ
นั้นก็คือความคิดของตัวเอง ตรงข้ามพยายามปัดคำอธิบายความของผม
ให้ห่างเพราะไปเหมาเอาว่า สิ่งที่ฉันไม่ชอบมันเป็นกิเลส


สนุกที่ไหนกันครับ ถ้าสนุกผมคงไม่บอกให้คุณคิงคองแกรู้ตัวหรอกครับ
ผมจำได้ว่าบอกแกไปว่า เข้ามาศึกษาธรรมในลานธรรมจักร ต้องปฏิบัติตาม
ไปด้วย ต้องมีสติควบคุมตัวเอง แล้วแกฟังที่ไหน ก็เหมือนกับที่ผมบอกไว้ความเห็น
ด้านบน สำหรับคุณอยากบอกให้ว่า อย่าไปเข้าใจความรู้สึกซิครับ มันเป็นโมหะ
มันต้องรู้ว่าเป็นทุกข์แล้วจะเข้าใจ

คุณนี้พูดได้แค่นี้หรือครับ ให้ถอยๆ จะถอยมันต้องดูเหนือดูใต้ ตาม้าตาเรือด้วย
ถ้าคุณคิงคอง แกถือหอกถือสามง่ามไว้ในมือ ถ้าผมถ่อยได้ระยะเมื่อไร
แกเอาสามง่ามแทงผม ใครจะรับผิดชอบครับ

โอโห้!พูดจาน่าสงสารนะครับ สรุปว่าผมกำลังหาเรื่องคุณอยู่นะซิ
แบบนี้ต้องท้าฟ้าท้าดินมาเป็นพยานแล้วล่ะครับ ลองไปดูซิว่า ใครมายุ่งกับใครก่อน
อย่าอ้างว่าเป็นเจ้าของกระทู้นะครับ อ้างเป็นเจ้าของเว็บยังอ้างไม่ได้เลยครับ

กรุณาเข้าใจเสียใหม่นะครับ คำว่า ปัจจัตตังที่คุณบอกรู้ได้เฉพาะตนนั้นน่ะ
มันตีความหมายอย่างนี้ครับ สิ่งที่ว่า มันหมายถึงเราต้องเข้าไปรู้ด้วยตัวเอง
ไม่สามารถฟังจากคนอื่นได้ครับ
มันไม่ได้ตีความหมายแบบคุณ คุณเข้าใจผิดที่ว่าความรู้ของใครของมัน
หรือไม่เหมือนกัน ความรู้ที่ว่าถ้าใครได้เข้าไปเห็นด้วยตัวเองจริง มันเหมือนกันครับ
สามารถอธิบายให้คนที่เคยเห็นเข้าใจได้ครับ ที่สำคัญคนที่เห็นจริงสามารถรู้ได้เลยครับ
สิ่งที่คนอื่นบอกเป็นของจริงหรือไม่

ผมไม่ได้ต้องการให้คุณแจงอะไรให้ผมทราบ สิ่งที่ผมถามคุณไป ก็เพราะจะวินิจฉัย
ในสิ่งที่คุณคิดให้ฟัง จะได้เดินให้มันถูกทางธรรม
จะเน้นให้รู้ว่า "ความไม่ยินดี ไม่ยินร้าย" มันเป็นบัญญัติถ้าเอามาใช้โดดจะทำให้เข้าใจผิด
ในสภาวะ ผมเลยยกเรื่องเหตุปัจจัยมาให้ฟัง

สรุปก็คือคุณชาวโลกกับคุณโสกะ กำลังเข้าใจผิดว่า ความไม่ยินดี ไม่ยินร้าย
เป็นผลสำเร็จในการปฏิบัติ ผมก็เข้าบอกว่า มันไม่ใช่มันเป็นแค่เวทนาตัวหนึ่ง
ที่เรียกว่าอุเบกขาเวทนา ถ้าสำเร็จในการปฏิบัติมันต้องเป็น อุเบกขาสัมโพชฌงค์

อุเบกขาสองตัวนี้มันไม่เหมือนกัน อีกตัวทำให้เกิดตัณหา แต่อีกตัวทำให้เกิด
อริยมรรค

คุณนี่เอาคำ"ปัจจัตตัง"มาใช่ฟุ่มเฟือยนะครับ เข้าใจด้วยว่าคุณตีความหมายของคำนี้ผิด
คุณก็เลยเข้าใจว่าผมมาไล่บี้คุณ ถ้าคุณเข้าใจ"ปัจจัตตัง"ดี มันไม่มีใครมาไล่บี้คุณได้หรอกครับ

ถ้าต่างคนต่างรู้มันก็สามารถตอบโต้ไปในทางเดียวกันได้
แต่ถ้าคนหนึ่งไม่รู้แล้วมาทำอวดรู้ พอมาเจอคนที่รู้จริง
ก็เลยเข้าใจว่าเป็นการไล่บี้

จะบอกให้ครับ สิ่งที่คุณพูดมันเป็นเพียงข้ออ้างของคนที่ไม่รู้จักปริยัติ และแถมปฏิบัติผิดทางครับ
คนที่ปฏิบัติถูกทางจริงแล้ว เขาสามารถอธิบายได้ครับว่า ขั้นตอนเป็นอย่างไร จิตหรือสภาวะ
ในแต่ละขั้นเป็นอย่างไร คนที่ปฏิบัติผิดเมื่อได้ฟังก็เกิดความสับสน เพราะตัวเองไม่เคยเจอ
สภาวะแบบนี้ ก็เลยโมเมกล่าวหาคนอื่นว่า เล่นเรื่องปริยัติ

นี่เป็นตัวอย่าง ที่ผมกล่าวหาคุณไว้ในความเห็นบน
คุณบอกว่า ผมกล่าวแต่ปริยัติ คุณรู้แต่ปฏิบัติ
ถามหน่อยครับ ไอ้การปฏิบัติมันมีคำว่า"เพิก"ด้วยหรือครับ
ไอ้สภาวะ"เพิก"นี่มันเป็นอย่างไรหรือครับ


จุดบอดแรกของคุณก็คือ อย่าเลือกธรรมตามใจฉันครับ

พุดโถ่! ผิดกับที่ผมพูดมั้ยล่ะว่า คนที่ไม่รู้พอเจอคนรู้ก็หาว่าไล่บี้ ความเห็นนี้หนักข้อ
ไปอีกครับ ผมบอกธรรมตัวเองไม่เข้าใจ ก็หาว่าตีคน หยอกคน บอกให้ครับอารมณ์ผม
ไม่สุนทรีย์ขนาดนั้นหรอกครับ

ที่เอาคนตาบอดหรือคนหูหนวกมาเปรียบให้ฟัง เพื่อธิบายปรมัตถ์ให้เข้าใจ
ให้รู้เรื่องจิต เรื่องผัสสะ

การรับรู้มันมีตั้งหกทาง ทั้งหมดมันพร้อมที่จะทำงานรับรู้ มันอยู่ที่จิตเรา
จะเลือกไปรับรู้ทางไหน จะไปยึดวิญญาณตัวไหน ไอ้ตัวที่ไม่รับรู้หรือไม่ไปยึด
มันก็จะมีความรู้สึกเฉยๆ
เวทนามันมีเหตุปัจจัย ของรูปนามและผัสสะ อย่างไรแล้วมันต้องเกิด

ไอ้ตัวเวทนามันเกิดพร้อมกัน มันเกิดจากรูปตัวไหนใช้การได้มันก็เกิด
แต่ความสำคัญมันอยู่ตรงที่ จิตจะไปยึดเอาผัสสะตัวไหนเท่านั้นเอง
ตัวเวทนาตัวอื่นที่จิตไม่ไปยึดมันจึงเป็นความไม่ยินดี ไม่ยินร้าย
คนตาบอดหรือหูหนวก มันก็เหมือนคนที่เกิดเวทนาทั้งหกแต่ไม่ได้ไปยึด
ผัสสะทางหูหรือผัสสะทางตา

จบได้ก็ดีแล้ว ไม่งั้นจะขายขี้หน้า
อาไร! ยิ่งพูด ยิ่งเละ

เห็นจ้อแต่เรื่องอริยมรรค เราหวังดีก็เตือนให้ แทนที่จะเอะใจ
กับจ้อหนักขึ้นอีก

องค์ธรรมที่ประกอบองค์มรรค ไม่เคยเห็นพูดถึงจ้ออยู่แต่อริยมรรค
ตอนนี้เราหยิบธรรมประกอบมรรคขึ้นมา เอาอีกแล้วเริ่มจ้ออีกแล้ว
จ้อแบบชนิดเละๆเทะๆเสียด้วย

คุณโสกะครับ ผมว่าคุณเปลี่ยนเรื่องคุยเถอะครับ และพูดจาอะไร
ให้มันสั้นๆจะดีกว่าครับ


ที่ผมยกโพชฌงค์เจ็ดขึ้นมา มันมีธรรมอยู่หนึ่งที่เรียกว่า
อุเบกขาสัมโพชฌงค์ อยากให้เอาไปเปรียบเทียบกับอุเบกขาเวทนา
จะได้เข้าใจ เรื่องที่คุณกำลังจ้อให้คุณ"ชาวโลก"ฟัง เรื่องที่เกี่ยวกับ..
ความไม่ยินดี ความไม่ยินร้ายนั้นน่ะครับ

เอ้า! ลองตอบกลับมาใหม่อีกครั้งให้แก้ตัว
ลองไปหาดูที่ผมตอบคุณชาวโลก เอาเป็นแนวทางมาตอบหรือมาแย้งก็ได้
อย่าตอบมายาวๆแบบน้ำท่วมทุ่ง ผักบุ้งไม่มีน่ะ

.....