หลวงพี่พุทธฎีกาเล่นอะไรง่ายดีครับ หลวงพี่ครับอยากถามครับ
สิ่งที่หลวงพี่โพสเข้าเรียกว่า เป็นการตอบคำถามหรือครับ
หลวงพี่คิดว่าจขกทจะเข้าใจ เนื้อหาในพระไตรปิฎกที่หลวงพี่โพสหรือครับ
พุดโธ่! มันต้องอธิบายความในพระไตรปิฎกให้จขกทฟังด้วยว่าเกี่ยวข้องกันอย่างไร

ผมขอถือโอกาสนี้และขออนุญาตจขกทใช้พื้นที่กระทู้ทำความเข้าใจ
กับท่านพุทธฎีกาหน่อยนะครับ

[color=#FF0000]หลวงพี่ครับ หลวงพี่รู้มั้ยว่าผมไม่ค่อยสบายใจกับการที่หลวงพี่
มาทำหน้าที่ผู้รักษาลาน ผมในฐานะฆราวาสขอลงความเห็นว่า มันไม่เหมาะ
มันเป็น โลกวัชชะครับ [/color]
หลวงพี่รู้มั้ยครับว่าห้องนี้เป็นห้องสนทนาธรรม การสนทนากันบางครั้งมันก็ต้อง
มีการพอใจ ไม่พอใจกระทบกระทั่งกันด้วยคำพูด หลวงพี่เป็นพระมันมีห้องตั้งหลายห้อง
ให้หลวงพี่ไปโพสข้อธรรม ทำไมหลวงพี่ต้องเข้ามาห้องนี้ด้วยครับ หลวงพี่ไม่รู้หรอกหรือ
ว่าทำให้โยม ทำให้สมาชิกคนอื่นไม่สบายใจ เพราะกลัวเผลอไปพูดจาที่ไม่เหมาะกับหลวงพี่เข้า

และมันยิ่งไปกันใหญ่กับการที่หลวงพี่พุทธฎีกามาทำหน้าที่
ผู้ดูแลหรือผู้รักษาลาน หลวงพี่คงจะลืมว่า หลวงพี่เป็นพระ หลวงพี่มาเที่ยว
กระล็อกกระทู้สมาชิก มันจะผิดถูกอย่างไรผมก็ว่ามันไม่เหมาะ พูดว่าภาษาบ้านๆเลยว่า
มันไม่ใช่กิจของสงฆ์ ห้องสนทนาธรรมนี้เป็นเรื่องที่ชาวบ้านญาติโยม
เขาสนทนากัน ผิดกฎอย่างไรต้องให้ผู้ดูแลที่เป็นฆราวาสเขาเป็นคนจัดการไม่ใช่พระ

พระพุทธองค์แสดงธรรมแก่สาวก ทั้งหลาย ให้พิจารณาอย่างนั้น ไม่ใช่พิจารณาไตรลักษณ์แบบลอยๆ เช่นโฮฮับ เขียนเองครับ
อ่านลิงค์ที่แจกไป สองลิงค์แล้วหรือยังครับ
มีตรงไหนที่พระองค์บอกให้ เธอจงพิจารณาไตรลักษณ์ ด้วยอุบายเพียงเท่านี้ หรือเปล่า...
สัมมาทิฏฐิ เป็นไฉน คือความรู้ในไตรลักษณ์ มีแสดงไว้ในพระสูตรไหนบ้างครับ
มั่วก็ยอมรับว่ามั่วนะครับ โฮฮับ

ดิฉันเอาผลการปฏิบัติมาให้ท่านเช่นนั้น พิจารณาและชี้แนะด้วยนะเจ้าค่ะ (ท่านโฮช่วยชี้แนะด้วยก็ได้เจ้าค่ะเผื่อดิฉันเข้าใจผิดไปตรงจุดใด)ตอนนี้ดิฉันกำลังฝึกอบรมสติให้เป็นสมาธิโดย การรู้ ลมหายใจ เข้า-ออก ของตัวเอง ด้วยการ กิน การเดิน การทำงานบ้านเช่น กวาดบ้าน ล้างจาน ดิฉนปฏิบัติมาได้ระยะหนึ่งก็รู้ อารมณ์ตัวเองเร็วขึ้น เช่น จิตดิฉันไปกระทบกับผัสสะคือความยินร้าย มีคนนินทาดิฉัน แต่ดิฉันเฉยไม่โกรธ(แต่จิตยังปรุงแต่งเป็นเวทนาและดับไป คือดิฉันไม่สนใจใครจะคิดไง ดิฉันรู้ตัวว่าทำอะไร)หรือบางครั้งดิฉันโกรธก็รู้ตัวเองว่าโกรธ แต่ดิฉันจะนิ่งก่อนคือใจเย็น บางครั้งผัสสะที่มากระทบให้ดิฉันรู้สึกโกรธ ถ้าไม่มีสมาธิพอในตอนนั้น ก็กลายเป็นสติที่ปรุงแต่งออกไปเป็นความคิดโต้แย้ง คือดิฉันจะชี้แจงแบบมีเหตุผล แต่พวกนั้นเป็นพวกมิจฉาทิฏฐิไม่ว่าจะพูดอย่างไร ก็เหมือนไปเติมเชื้อไฟ ดิฉันก็รู้ว่าต้องนิ่งหลังจากรู้อารมณืตัวเองแล้ว ดิฉันคิดว่าได้ปัญญาามาระดับต้นๆแล้ว จากการอบรมสติจนเป็นสมาธิ เลยอยากนั่งกรรมฐาน เพื่อเป็นการอบรมจิตให้เจริญสติปัญญาให้มากขึ้นกว่านี้ อ่อมีอีกอย่างนึงที่ดิฉันเหมือนรู้ได้เอง คือ อภิญญา เจโตยปริญาณ แต่เป็นแบบเจโตยปริญาณขั้นต้นๆ (กำหนดรู้จิตใจผู้อื่น)แต่ดิฉันก็ไม่แน่ใจว่าดิฉันคิดไปเองหรือเปล่า คือถ้าดิฉันได้เข้าไปคุยกับ บุคคลที่มีจิตใจไม่บริสุทธิ์ดิฉันจะรู้ได้ด้วยจิตเองเลยว่าบุคคลนั้นมีนิสัยใจคอเป็นอย่างไร แม้ว่าเค้าจะอยู่ในมาดสำรวมก็ตาม ขอแค่ได้ไปคุยดิฉันก็เดาออก แต่ดิฉันเดาได้เฉพาะคนที่จิตหยาบกว่าดิฉัน ถ้าเป็นคนที่จิตละเอียด ดิฉันยังเดาไม่ออกเลยเจ้าค่ะ แต่ดิฉันก็รู้ได้จากการสนทนาว่าบุคคลนั้นมีปัญญาที่อยู่ในระดับที่สูงกว่าหรื่อต่ำกว่าดิฉันจากการสนทนา เพราะอภิญญาคือ ความรู้ยิ่ง หมายถึงปัญญาความรู้ที่สูงเหนือกว่าปกติ เป็นความรู้พิเศษที่เกิดขึ้นจากการอบรมจิตเจริญปัญญาหรือบำเพ็ญกรรมฐาน

และท่านเช่นนั้นก็บำเพ็บกรรมฐานมานานแล้ว จิตละเอียดกว่าดิฉันเลยอยากถามว่าดิฉันได้ได้อภิญญา เจโตยปริญาณขั้นต้นจริงหรือเปล่าเจ้าค่ะ

ไปถามคนที่รู้ธรรมะแล้วจะได้อะไรต้องต้องไปถามคนที่เข้าถึงธรรมโน้น

๓. อนิจจสูตรที่ ๑
ว่าด้วยความเป็นไตรลักษณ์แห่งขันธ์ ๕
[๙๑] พระนครสาวัตถี ฯลฯ ดูกรภิกษุทั้งหลาย รูปไม่เที่ยง สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้น
เป็นทุกข์ สิ่งใดเป็นทุกข์ สิ่งนั้นเป็นอนัตตา สิ่งใดเป็นอนัตตา เธอทั้งหลาย พึงเห็นสิ่งนั้น
ด้วยปัญญาอันชอบตามความเป็นจริงอย่างนี้ว่า นั่นไม่ใช่ของเรา. นั่นไม่เป็นเรา นั่นไม่ใช่ตัวตน
ของเรา. เมื่อเห็นด้วยปัญญาอันชอบตามความเป็นจริงอย่างนี้ จิตย่อมคลายกำหนัด ย่อมหลุดพ้น
จากอาสวะทั้งหลาย เพราะไม่ถือมั่น. เวทนาไม่เที่ยง ... สัญญาไม่เที่ยง ... สังขารไม่เที่ยง ... วิญญาณ
ไม่เที่ยง สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็นทุกข์ สิ่งใดเป็นทุกข์ สิ่งนั้นเป็นอนัตตา สิ่งใดเป็นอนัตตา
เธอทั้งหลาย พึงเห็นสิ่งนั้น ด้วยปัญญาอันชอบตามความเป็นจริงอย่างนี้ว่า นั่นไม่ใช่ของเรา.
นั่นไม่เป็นเรา นั่นไม่ใช่ตัวตนของเรา เมื่อเห็นด้วยปัญญาอันชอบตามความจริงอย่างนี้ จิตย่อม
คลายกำหนัด ย่อมหลุดพ้นจากอาสวะทั้งหลาย เพราะไม่ถือมั่น.

http://84000.org/tipitaka/pitaka_item/v ... agebreak=0

การอ่านพระสูตร การทรงจำพระสูตร เป็นธรรมที่มีอุปการะแก่การบรรลุสัจจะครับ
เป็นธรรมที่มีอุปการะแก่ปัญญาด้วยครับ
เมื่อเป็นธรรมที่มีอุปการะแก่ปัญญา จึงเป็นธรรมที่มีอุปการะแก่สัมมาทิฏฐิด้วยครับ

อริยมรรค แต่ละองค์ธรรม มีองค์ประกอบ มีการปรุงแต่งขึ้นในจิต ค่อยมีค่อยเป็น
แต่ผู้ชี้ทางผู้ให้ความรู้ว่าปรุงแต่งอย่างไรจึงถูกต้อง คือพระศาสดา
และเราผู้เดินตาม ก็มีหน้าที่ต้องทำให้สำเร็จตามนั้น ไม่อาจเที่ยวบัญญัติตามอำเภอใจเช่น
ต้องเห็นไตรลักษณ์จึงเป็นสัมมาทิฏฐิ เป็นต้น
เพราะ จิตวิมุติหลุดพ้น จากอาสวะ ไม่จำเป็นต้องเห็นไตรลักษณ์ก็ได้ หรือเห็นก็ได้
พระพุทธองค์ จึงเน้น
ว่า
นั่นไม่ใช่เรา
นั่นไม่ใช่ของเรา
นั่นไม่ใช่ตัวตนของเรา
เป็นอรหัตมรรค เพื่อให้สาวกพิจารณาตาม

โฮฮับ ไม่มีความรู้ความเข้าใจ ว่า นิพพานเป็นอารมณ์ของ โลกกุตรมรรค
จึงยกพระสูตรให้ โฮฮับ มีความฉลาดขึ้น
หากไม่พิจารณาตามบทพระธรรมแล้ว
มาทางไหนก็กลับทางเดิมตามสบายนะครับ
ยกพระสูตรมาให้ดูแล้ว โฮฮับมีปัญญา ก็อธิบายตามพระสูตรนั้นสิครับ

โฮฮับ ไม่มีความรู้ความเข้าใจ ว่า นิพพานเป็นอารมณ์ของ โลกกุตรมรรค
จึงยกพระสูตรให้ โฮฮับ มีความฉลาดขึ้น
หากไม่พิจารณาตามบทพระธรรมแล้ว
มาทางไหนก็กลับทางเดิมตามสบายนะครับ
ยกพระสูตรมาให้ดูแล้ว โฮฮับมีปัญญา ก็อธิบายตามพระสูตรนั้นสิครับ

กำลังจะบอกว่าพระควรมกตัวอยู่แต่ในรูใช่ปะ ไม่ต้องไปสนใจพวกชาวบ้านใช่ปะ เพราะเดียวถ้ามันอยากรู้อะไรก็ไปอ่านพระไตรปิฏกก็ได้ใช่ปะ

ถามหน่อยรู้จัก "ธรรมนิยามมั้ย" คุณมันประเภทท่องบัญญัติพกพจนานุกรม
จะบอกให้ว่าในสมัยพุทธองค์ บัญญัติคำว่า "ไตรลักษณ์" มันไม่มี

มันมีแต่ธรรมนิยาม ที่บรรยายถึงลักษณะของธรรมชาติสามอย่าง
มันมีมาก่อนที่พระพุทธเจ้าจะตรัสรู้ พระพุทธองค์ทรงค้นพบแล้วจึงเอามาสอนสาวก
ก็ไอ้พระสูตรที่ผมยกมานั้นแหล่ะ เมื่อก่อนเขาเรียกธรรมนิยาม
มันยังไม่มีบัญญัติ แต่ต่อมาจึงบัญญัติคำว่า"ไตรลักษณ์"ให้ภายหลัง
ไอ้ประเภทท่องบัญญัติแบบคุณ พอไม่เห็นบัญญัติที่ตัวท่อง ก็โวยวายว่าไม่ใช่ไม่ถูก ตลกจริงๆ

ที่ผมพูดมาข้างบนยังไม่สำนึก จะเอาพระสูตรในส่วนของผมมาอธิบายให้ฟัง
ส่วนพระสูตรของคุณมันเป็นหน้าที่ของคุณจะต้องมาอธิบาย มันเป็นมรรยาท
แต่ถ้าคุณอธิบายไม่ได้ ก็แค่บอกมาคำเดียวผมจะได้อธิบายแทนให้ เข้าใจมั้ยครับ

เดี่ยวจะอธิบายพระสูตรที่ผมอ้างอิงให้ฟังในความเห็นต่อไป
เดี๋ยวจะยาวไป

ท่านมหาเปรียญเก้า"เช่นนั้น"ครับ คุณไม่รู้หรอกหรือว่า พุทธพจน์ที่ผมยกมา
สมัยพุทธองค์เรียกว่า "ธรรมนิยาม" มันยังไม่บัญญัติตายตัว แล้วไอ้ที่คุณเถียงหัวชนฝา
ว่าไม่เห็นมีไม่เห็นพูดถึงไตรลักษณ์ ผมก็ไม่รู้ว่าคุณศึกษาพระธรรมปะสาอะไรครับ
ลักษณะที่เป็นไตรลักษณ์ก็ไม่รู้จัก แบบนี้เขาว่า ดีแต่สวดมนต์ครับ สวดไปอย่างงั้น
ไม่รู้ความหมายของบทสวด หรือประเภทสวดให้ง่วงสวดให้หลับเท่านั้น

คุณเช่นนั้น คุณเห็นประโยคที่ว่า สิ่งใดไม่เที่ยงสิ่งนั้นเป็นทุกข์
สิ่งใดเป็นทุกข์สิ่งนั้นเป็นอนัตตามั้ย คุณไม่รู้จริงๆหรือว่า ลักษณะสามประการนี้เขาเรียกว่า
"ไตรลักษณ์"

แล้วอีกประโยคที่ว่า"เธอทั้งหลาย พึ่งเห็นสิ่งนั้นด้วยปัญญาอันชอบตามความจริง
ว่านั้นไม่ใช่ของเรา นั้นไม่เป็นเรา นั้นไม่ใช่ตัวตนของเรา

ถามจริงคุณไม่รู้หรอกหรือว่า ..ปัญญาอันชอบตามความจริงนั้นน่ะ เขาเรียกว่า
ปัญญาสัมมาทิฐิ คุณเช่นนั้นครับ แนะนำครับ อย่ามัวท่องแต่บัญญัติอยู่เลยครับ
คุณกำลังเดินเป็นวงกลมอยู่นะครับ มันไม่ได้ไปไหนเลยครับ

การอ่านพระสูตร การท่องจำพระสูตร เป็นการกระทำที่อุปการะ เปรียญหรือพัดยศเท่านั้นเอง
ปัญญาสัมมาทิฐิจะต้องปฏิบัติในเรื่อง สติและสมาธิเท่านั้น จึงจะได้มา ไม่ใช่มานั่งท่องจำ

พระไตรปิฎกมีไว้ให้รู้ถึงวิธีการปฏิบัติ ไม่ใช่มีไว้ให้รู้แต่ผล
เมื่อปฏิบัติถูกผลก็จะแสดงให้เรารู้เอง

กา. ท่านพระโคดม ก็ธรรมที่มีอุปการะมากแก่ปัญญา เครื่องใคร่ครวญเนื้อความเป็นไฉน
ข้าพเจ้าขอทูลถามท่านพระโคดม ถึงธรรมที่มีอุปการะมากแก่ปัญญาเครื่องใคร่ครวญเนื้อความ?
พ. ดูกรภารทวาชะ การทรงจำธรรมไว้ มีอุปการะมากแก่ปัญญาเครื่องใคร่ครวญเนื้อความ
ถ้าไม่พึงทรงจำธรรมนั้น ก็พึงใคร่ครวญเนื้อความนี้ไม่ได้ แต่เพราะทรงจำธรรมไว้ จึงใคร่ครวญ
เนื้อความได้ ฉะนั้น การทรงจำธรรมไว้ จึงมีอุปการะมากแก่ปัญญาเครื่องใคร่ครวญเนื้อความ.
กา. ท่านพระโคดม ก็ธรรมมีอุปการะมากแก่การทรงจำธรรมเป็นไฉน ข้าพเจ้าขอทูลถาม
ท่านพระโคดม ถึงธรรมมีอุปการะมากแก่การทรงจำธรรม?
พ. ดูกรภารทวาชะ การฟังธรรมมีอุปการะมากแก่การทรงจำธรรม ถ้าไม่พึงฟังธรรม
ก็พึงทรงจำธรรมนี้ไม่ได้ แต่เพราะฟังธรรมจึงทรงจำธรรมไว้ได้ ฉะนั้น การฟังธรรมจึงมีอุปการะ
มากแก่การทรงจำธรรม.

เธอเป็นพหูสูต ทรงจำสุตะ สั่งสมสุตะ เป็นผู้ได้ยินได้ฟังมาก
ทรงจำไว้ คล่องปาก ขึ้นใจ แทงตลอดด้วยดีด้วยทิฐิ ซึ่งธรรมทั้งหลายอันงาม
ในเบื้องต้น งามในท่ามกลาง งามในที่สุด ประกาศพรหมจรรย์ พร้อมทั้งอรรถ
ทั้งพยัญชนะ บริสุทธิ์ บริบูรณ์สิ้นเชิง ดูกรภิกษุทั้งหลาย นี้เป็นเหตุเป็นปัจจัย
ข้อที่ ๕ ย่อมเป็นไปเพื่อได้ปัญญา ฯลฯ เพื่อความบริบูรณ์แห่งปัญญาที่ได้แล้ว ฯ

ใครไปเที่ยวบัญญัติตามอำเภอใจครับ แบบนี้คนที่แปลภาษาบาลีมาเป็นไทยนี่ก็
เที่ยวบัญญัติตามอำเภอใจนะซิครับ คุณเช่นนั้นครับ คุณไม่รู้ตัวหรอกว่า
กำลังแสดงอาการเบี่ยงตัวหลบจนกระทบกำแพงผิวถลอกไปหมดแล้วครับ

จริงๆแล้วคุณมันพวกนกแก้วนกขุนทองครับ
พระพุทธองค์ทรงเน้นบอกอาการไตรลักษณ์ให้รู้
บอกที่มาของสัมมาทิฐิให้ทราบ คุณก็ยังไม่รู้ตัว เพราะว่า
ไม่บัญญัติคำว่า ไตรลักษณ์หรือสัมมาทิฐิอยู่ในนั้น แบบนี้ตลกทั้งน้ำตาครับ
พูดได้คำเดียวผมเสียดายเวลาของคุณจริงๆ

:

คุณนี่ซื่อหรือเซ่อกันแน่ครับ

อารมณ์นิพพานหรือนิพพานเป็นอารมณ์ของโลกุตตระเนี่ย ผมเข้าใจดีครับ
แต่มันเป็นคุณที่ไม่เข้าใจถึงคำว่าอารมณ์
คุณยังไม่ได้เป็นอรหันต์แล้วคุณจะเอาอารมณ์นิพพานมาจากไหนหรือว่าอ่านเอา
เหมือนสัมมาทิฐิของคุณ

[๑๘๓] สาวัตถีนิทาน. ดูกรภิกษุทั้งหลาย แม่น้ำคงคาไหลไปสู่ทิศปราจีน หลั่งไปสู่
ทิศปราจีน บ่าไปสู่ทิศปราจีน แม้ฉันใด ภิกษุเมื่อเจริญอริยมรรคอันประกอบด้วยองค์ ๘ เมื่อ
กระทำให้มากซึ่งอริยมรรคอันประกอบด้วยองค์ ๘ ก็เป็นผู้น้อมไปสู่นิพพาน โน้มไปสู่นิพพาน
โอนไปสู่นิพพาน ฉันนั้นเหมือนกัน.
[๑๘๔] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็ภิกษุเมื่อเจริญอริยมรรคอันประกอบด้วยองค์ ๘ เมื่อ
กระทำให้มากซึ่งอริยมรรคอันประกอบด้วยองค์ ๘ อย่างไรเล่า? จึงเป็นผู้น้อมไปสู่นิพพาน โน้ม
ไปสู่นิพพาน โอนไปสู่นิพพาน ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ย่อมเจริญสัมมาทิฏฐิ
อันอาศัยวิเวก อาศัยวิราคะ อาศัยนิโรธ น้อมไปในการสละ ฯลฯ ย่อมเจริญสัมมาสมาธิ อัน
อาศัยวิเวก อาศัยวิราคะ อาศัยนิโรธ น้อมไปในการสละ ดูกรภิกษุทั้งหลาย ภิกษุเมื่อเจริญ
อริยมรรคอันประกอบด้วยองค์ ๘ กระทำให้มากซึ่งอริยมรรคอันประกอบด้วยองค์ ๘ อย่างนี้แล จึง
เป็นผู้น้อมไปสู่นิพพาน โน้มไปสู่นิพพาน โอนไปสู่นิพพาน ฯ

ไปถามคนที่รู้ธรรมะแล้วจะได้อะไรต้องต้องไปถามคนที่เข้าถึงธรรมโน้น