"สิ่งใดสิ่งหนึ่งมีความเกิดเป็นธรรมดา"
ทุกข์ มีความเกิด เนื่องจากตัณหาเป็นสมุทัย....สิ่งใดสิ่งหนึ่ง
ทุกข์ คือปัจจยุบัน มีตัณหาเป็นปัจจัย

[""สิ่งนั้นทั้งมวลมีความดับเป็นธรรมดา"
ความดับแห่งสมุทัย คือตัณหา
ทุกข์ และตัณหา ก็ดับทั้งหมด...สิ่งนั้นทั้งมวล
นิโรธ
เป็นความเห็นตรงต่ออริยสัจจธรรม....

[

ปฐมมรรคจึงเกิดขณะนั้นเป็นการประชุมองค์มรรค 8 ครั้งแรกของท่านโกณทัญญะ

เห็นปฏิจสมุปบาท คือการเห็น เหตุเห็นผล เห็นปัจจัยเห็นปัจจยุบัน

การเห็นเกิดดับ โดยไร้ความเห็นตรงต่อ อริยสัจจธรรม
เป็นความเห็นที่ไม่อาจพ้นจากความทุกข์

เหมือนคนเห็นใบไม้ไหว เห็นฟองน้ำ เห็นเงา

เหมือนสุนัขเห็นใบตองแห้ง ก็นึกว่าเห็นอะไรสักอย่างหนึ่งถือเอาเป็นความจริง

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ข้อนี้แลเป็นทุกขสมุทัยอริยสัจ คือตัณหาอันทำให้เกิดอีก ประกอบ
ด้วยความกำหนัดด้วยอำนาจความเพลิน มีปกติเพลิดเพลินในอารมณ์นั้นๆ คือ กามตัณหา
ภวตัณหา วิภวตัณหา.
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ข้อนี้แลเป็นทุกขนิโรธอริยสัจ คือ ตัณหานั่นแลดับ โดยไม่เหลือ
ด้วยมรรคคือวิราคะ สละ สละคืน ปล่อยไป ไม่พัวพัน.

ปัญญาในการทรงจำธรรมที่ได้ฟังมาแล้ว เป็นสุตมยญาณอย่างไร
ปัญญาอันเป็นเครื่องทรงจำธรรมที่ได้ฟังมาแล้ว คือ เครื่องรู้ชัดธรรมที่ได้
สดับมาแล้วนั้นว่า ธรรมเหล่านี้ควรรู้ยิ่ง ธรรมเหล่านี้ควรกำหนดรู้ ธรรมเหล่านี้
ควรละ ธรรมเหล่านี้ควรให้เจริญ ธรรมเหล่านี้ควรทำให้แจ้ง ธรรมเหล่านี้เป็นไป
ในส่วนแห่งความเสื่อม ธรรมเหล่านี้เป็นไปในส่วนแห่งความตั้งอยู่ ธรรมเหล่านี้
เป็นไปในส่วนแห่งความวิเศษ ธรรมเหล่านี้เป็นไปในส่วนแห่งการชำแรกกิเลส
สังขารทั้งปวงไม่เที่ยง สังขารทั้งปวงเป็นทุกข์ ธรรมทั้งปวงเป็นอนัตตา นี้ทุกขอริยสัจ
นี้ทุกขสมุทัยอริยสัจ นี้ทุกขนิโรธอริยสัจ นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทาอริยสัจ
เป็นสุตมยญาณ

การปฏิบัติธรรมด้วยการ ยึดมั่นต่อบัญญัติ หลงไปว่าปัญญาสัมมาทิฐิเกิดได้จากการอ่าน
การฟัง ก็เหมือนคนที่จิตวิปลาส(ไม่ใช่ภาษาธรรม แต่เป็นภาษาทางการแพทย์)
บุคคลนั้นก็เหมือนคน ชอบสร้างวิมานในอากาศ

ทุกข์เกิดเนื่องจากมี อุปปาทานขันธ์ เป็นสมุทัย
ตัณหาเป็นเพียงเหตุปัจจัยหนึ่งใน ปฏิจสมุบาท
จะทุกข์หรือไม่ ขึ้นอยู่กับกระบวนการขันธ์ห้า

แล้วไอ้ปฐมมรรคอะไรของคุณนั้นน่ะมันก็คือ สัมมาทิฐิ
ถ้าเป็นการประชุมมรรคมีองค์แปด ท่านก็สำเร็จอรหันต์แล้ว
จะต้องไปเห็นปฏิจฯอะไรกันอีก การจะสำเร็จอรหันต์ได้ จะต้องเห็นปฏิจฯเสียก่อน
และแทงตลอดหรือตัดวงจรปฏิจจฯด้วยการละสังโยชฯสิบแล้ว

มรรคจิตดวงที่ ๑
[๑๙๖] ธรรมเป็นกุศล เป็นไฉน?
โยคาวจรบุคคล เจริญฌานเป็นโลกุตตระ อันเป็นเครื่องออกไปจากโลกนำไปสู่นิพพาน
เพื่อละทิฏฐิ เพื่อบรรลุภูมิเบื้องต้น สงัดจากอกุศลธรรมทั้งหลายแล้ว บรรลุปฐมฌาน เป็น
ทุกขาปฏิปทาทันธาภิญญา ประกอบด้วยวิตก วิจาร มีปีติและสุขอันเกิดแต่วิเวก อยู่ในสมัยใด
ผัสสะ เวทนา สัญญา เจตนา จิต วิตก วิจาร ปีติ สุข เอกัคคตา สัทธินทรีย์ วิริยินทรีย์
สตินทรีย์ สมาธินทรีย์ ปัญญินทรีย์ มนินทรีย์ โสมนัสสินทรีย์ ชีวิตินทรีย์ อนัญญตัญญัส-
*สามีตินทรีย์ สัมมาทิฏฐิ สัมมาสังกัปปะ สัมมาวาจา สัมมากัมมันตะ สัมมาอาชีวะ
สัมมาวายามะ สัมมาสติ สัมมาสมาธิ สัทธาพละ วิริยพละ สติพละ สมาธิพละ ปัญญาพละ
หิริพละ โอตตัปปพละ อโลภะ อโทสะ อโมหะ อนภิชฌา อัพยาปาทะ สัมมาทิฏฐิ หิริ
โอตตัปปะ กายปัสสัทธิ จิตตปัสสัทธิ กายลหุตา จิตตลหุตา กายมุทุตา จิตตมุทุตา
กายกัมมัญญตา จิตตกัมมัญญตา กายปาคุญญตา จิตตปาคุญญตา กายุชุกตา จิตตุชุกตา สติ
สัมปชัญญะ สมถะ วิปัสสนา ปัคคาหะ อวิกเขปะ มีในสมัยนั้น หรือนามธรรมที่อิงอาศัย
เกิดขึ้นแม้อื่นใด มีอยู่ในสมัยนั้น

เป็นสัญญา คืออนิจจสัญญา ความจำได้ว่ามีอาการเกิดดับ
เป็นสัญญา คือทุกขสัญญา ความจำได้ว่ามีอาการแปรปรวน
เป็นสัญญา คืออนัตตสัญญา ความจำได้ว่าไม่อาจบังคับบัญชา ให้เป็นไป ไม่ใช่อัตตา

พุทธศาสนา ใช้ สัญญาใด สัญญาหนึ่งในบรรดา สัญญา3 นี้
หรือใช้สัญญาสองประการควบกันในสัญญา 3 นี้
ก็สามารถบรรลุธรรมได้ เช่นกัน

การใช้อนิจจสัญญา ในการเจริญสมาธิ คือ อนิมิตสมาธิ
การใช้ทุกขสัญญา ในการเจริญสมาธิ คือ อัปณิหิตสมาธิ
การใช้อนัตตสัญญา ในการเจริญสมาธิ คือ สุญญตสมาธิ
และสมาธิ สามประการนี้ ก็รับรองอยู่ในพระธรรมวินัยว่าเป็นสมาธิในพระพุทธศาสนา

ไม่มีการใช้ไตรลักษณ์ นอกพุทธพจน์ ในการเจริญสมถวิปัสสนา

อีกประการ หนึ่ง "ธรรมนิยาม" ใช้ในปัจจัยสูตร อันเนื่องกับ "บัญญัติ ว่า ปฏิจจสมุปบาท"
ไม่มีไตรลักษณ์ ในพุทธศาสนา

สัญญาในที่นี้ มันเป็นเหตุปัจจัยให้รู้ถึงการเกิดดับ
หรือการเกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไปของอารมณ์
พูดง่ายๆก็คือ เราไปรู้อารมณ์ใดในปัจจุบัน
จิตจะไประลึกรู้สัญญาว่า อารมณ์ที่เกิดณ.ปัจจุบันนั้น
มันเคยเกิดมาก่อนแล้ว นี่แบบนี้เขาเรียกสัญญาเป็นเหตุปัจจัย

ผมอธิบายให้ฟังไปแล้วว่า
ไตรลักษณ์คำนี้บัญญัติที่หลัง แต่คำๆนี้ไปอธิบายความ "ธรรมนิยาม"ซึ่งเป็นพุทธพจน์
และมีอยู่จริง

พุดโถ่! คุยกันตั้งนานพึ่งรู้ว่าคุยกันเรื่องฌาณ

สัญญา ก็คือสัญญา ."จิตไประลึกรู้สัญญาว่า.."....แล้วเป็นสัญญาไหมล่ะ



ธรรมนิยาม อันเป็นพุทธพจน์ ....แสดงเกี่ยวกับเหตุปัจจัย ไม่ใช่ไปนิยามไตรลักษณ์ หรือเอาไตรลักษณ์มานิยามใ้ห้บิดเบือนออกไป ใช้ไตรลักษณ์มั่วๆ มาอธิบายความหมายของ "ธรรมนิยาม" ในปัจจัยสูตรไม่ได้

ดูกรภิกษุทั้งหลาย ข้อนี้แลเป็นทุกขสมุทัยอริยสัจ คือตัณหาอันทำให้เกิดอีก ประกอบ
ด้วยความกำหนัดด้วยอำนาจความเพลิน มีปกติเพลิดเพลินในอารมณ์นั้นๆ คือ กามตัณหา
ภวตัณหา วิภวตัณหา.
ดูกรภิกษุทั้งหลาย ข้อนี้แลเป็นทุกขนิโรธอริยสัจ คือ ตัณหานั่นแลดับ โดยไม่เหลือ
ด้วยมรรคคือวิราคะ สละ สละคืน ปล่อยไป ไม่พัวพัน.

พุทธพจน์ที่คุณอ้างนั้นน่ะ เป็นการดับไปของสังโยชน์สิบแล้ว
เนี่ยไงถึงบอกพวกสำเร็จอรหันต์ด้วยการอ่าน

บิดเบือนที่ไหน ไตรลักษณ์ก็แปลตรงตัวอยู่แล้วว่า
ลักษณะสามอย่าง ในธรรมนิยามก็มี ลักษณะสามอย่างนี้
คูณนี่แปลกคน งอแงเป็นเด็กไปได้ ไม่รู้ คนอื่นเขารู้ก็ทำเฉยๆซะก็หมดเรื่อง
จะตีโพยตีพายให้อายน้องๆในนี้ทำไม[/size]

มีคำกล่าวคำแสดง ในพระสูตรไหน ในพระอภิธรรมไหน ที่เป็นพุทธพจน์ ว่า
"ธรรมนิยาม มีลักษณะสามอย่างนี้"