ขออนุโมทนาฯ ด้วยคนครับ
ปล. ครั้งแรกที่ได้อ่านเรื่องถังขยะ ก็รู้สึกติดใจ คือมันคุ้นๆดูคุ้นเคยน่ะครับ แล้วเมื่อวานก็หยิบเอาคำเทศนาของพ่อแม่ครูอาจารย์มาอ่านทบทวนก็เลยเข้าใจว่าที่รู้สึกคุ้นๆมันเพราะท่านเคยสอนเรามาแล้วนี่เอง ตอนนั้นละอายใจกับความหลงลืมของตัวเองมากๆครับ

เห็นว่ารายการ..กบนอกกะลา..กะลังถูกร้องเรียนเรื่อง...นำเสนอเรื่องเหยี่ยวทำให้เกิดการส่งเสริมการจับเหยี่ยวป่ามาฝึกสอน..อะไรทำนองนี้แหละ..

เรื่องขยะ....เดียวได้กลายเป็น..ส่งเสริมให้เกิดขยะมากขึ้น..หรอก

ไม่รู้...เป็นเรื่องเดียวกันรึเปล่า...นะ ??..

:b8:

ถ้ารู้ชัดว่าเป็นขยะ ใครจะไปหยิบมาถือไว้กัน

คงเพราะไม่รู้ต่างหากว่าเป็นขยะ เป็นของไม่ควรเอา เห็นเป็นของดีสวยงาม เห็นเป็นของที่เราควบคุมได้ หรือเห็นว่าเป็นของที่มีอยู่มาแต่เดิม คุ้นชิน จะทิ้งไปก็เสียดาย เราถึงได้ไปเก็บกันมาไว้ไม่ยอมปล่อยไปอย่างนี้

หากเมื่อไรมีสติได้ย้อนกลับมาดูของที่ตัวเองถืออยู่ชัดๆ อาจจะพอรู้ตัวได้ว่าสิ่งที่ถืออยู่แท้จริงไม่ใช่ของดี ของสวยงามเลย แต่เป็นของร้อน ที่เผามือเราอยู่ทุกวี่ทุกวัน

เมื่อนั้นก็คงจะเห็นขยะเป็นขยะ เห็นภัยที่ขยะเอามาให้ แล้วก็คงทิ้งขยะไปได้เอง

การหวังจะให้เกิดผล มุ่งจะเอาแต่ผลโดยไม่สร้างเหตุให้ผลนั้นเกิด เป็นการกระทำที่เลื่อนลอย สูญเปล่า

หากการทิ้งขยะเป็นผลที่เราปรารถนา เราควรมุ่งสร้างเหตุให้เกิดผลนั้น

การพยายามจะทิ้งขยะ บอกตัวเองให้ทิ้งไป ไม่ใช่การทิ้งขยะนั้นอย่างถาวร เพราะเหตุของการเก็บขยะยังไม่ดับ ถึงทิ้งไปได้ครั้งนึง เดินๆต่อไปเจอขยะชิ้นใหม่คล้ายชิ้นเดิมก็จะเผลอเก็บกลับมาตามความเคยชินอยู่ดี

การศึกษาพิจารณาขยะต่างหากที่เป็นเหตุ เมื่อใดรู้ชัดว่าของที่ถือไว้มาตลอดจริงๆแล้วเป็นขยะที่นำทุกข์มาให้ เมื่อนั้นใจก็จะทิ้งขยะเองโดยอัตโนมัติ อะไรก็ห้ามไม่ได้ และใจที่รู้แล้ว ก็จะไม่เก็บขยะประเภทเดียวกันขึ้นมาซ้ำอีกเลย

ขึ้นชื่อว่าขยะ จะหอมหรือจะเหม็น ถ้านำโทษมาให้แล้ว ก็ควรทิ้งไปทั้งหมด

ขอบคุณมากค่ะ เป็นประโยชน์ที่สุด ฟังเข้าใจง่าย จะปฏิบัติตามเพราะขยะใจในตัวฉันมีมากเหลือเกิน จนเป็นทุกข์อย่างสาหัส ดีใจที่ได้มาอ่านเจอ ฉันจะทำให้ได้ค่ะ..

จิตนี้..มันต้องการเหตุผล...

แต่เหตุผลที่มันใช้อยู่ในปัจจุบัน...เป็นเหตุผลของความหลง.....ทุกอย่างเป็นไปเพื่อรูป...เพราะคิดว่าจะดีมีความสุข...

เราจึงมีหน้าที่ให้เหตุให้ผล...กับมัน

จี้ไปที่รูปคือร่างกายนี้....อันเป็นเป้าหมายใหญ่ของความหลง

รูปนี้ไม่ใช่เรา...ก็บอกมันให้ชัดว่าเหตุใดรูปนี้จึงไม่ใช่เรา..

รูปนี้ไม่ใช่เหตุของความสุข...ก็บอกมันให้ชัดว่า...มีแต่ทุกข์...ทุกข์ยังงัย...กิจการงานทุกอย่างที่ทำเพื่อบำรุงรูปนี้ล้วนแต่เป็นความทุกข์ทั้งสิ้น...ก็บอกให้มันเข้าใจ

ธรรมะที่ร่ำเรียนมาจากครูบาอาจารย์ก็ดี.....ตำรับตำราก็ดี...ก็เพื่อนำมาให้เหตุให้ผลกับมันนี้แหละ

แรก ๆ มันก็คือท่องจำให้มันฟัง....

จนจิตมันอิ่มด้วยเหตุด้วยผล...ที่เราเทใส่

แล้วมันจะตัดสินใจ..ของมันเอง

ก้าวแรกที่มันตัดสินใจเดินทางใหม่....ก็เริ่มขึ้น...ตรงที่มันรู้ว่า...ทุกข์...นี้แหละ

จิตนี้มันฉลาดอยู่แล้ว....เมื่อรู้อะไรว่าทุกข์...มันก็จะรู้ว่าอะไรทำให้เกิดทุกข์...
เมื่อรู้ว่า..ทุกข์มีสภาพอย่างไร....ความไม่ทุกข์ย่อมมีอยู่อีกฟากฝั่งหนึ่ง...มันก็รู้

เมื่อมันเข้าใจอย่างนี้....มันจึงก้าวเดิน

มันเดินด้วยความมีเหตุมีผล...ด้วยความเข้าใจ

ไม่ใช่มีใครผลักมันให้เดิน..