สาธุ สิ่งที่คุณเ่ล่า ก.ไก่ ก็ว่ามาจาก เมตตาก่อนและกรุณาก่อน จากประโยคที่เน้นสีก็บอกอยู่แล้วว่า คุณมีเมตตาและกรุณาก่อน ได้กระทำด้วยความเมตตาและกรุณาแล้ว คุญค่อย อุเบกขา..สาธุ สาธุ สาธุ ในธรรมที่เกิดแก่จิต โมทนาในธรรมทานที่ได้เล่าให้ฟังค่ะ

คุณก. ไก่ครับ นี่เป็นความคิดเห็นส่วนของผม ที่มีค่อความคิดเห็นส่วนของคุณครับ
ผมว่าคุณอาจจะเข้าใจผิด ในเรื่องอุเบกขานะครับ อุเบกขาปุถุชนกับอุเบกขาที่เป็นอริยมรรค
ไม่เหมือนกัน มันเป็นคนเรื่อง

การวางเฉยของปุถุชนที่คุณบอกนั้น มันเป็นกิเลส มันเป็นลักษณะที่ไปรู้ในผัสสะแล้ว
เกิดอาการของจิตที่เป็นอกุศลเรียกว่า ..โมหะ พูดให้ละเอียดก็คือ รู้ผัสสะตัวใหม่แล้ว
แต่จิตยังไปกับสภาวะตัวเก่าหรือธัมมารมณ์ตัวอื่น ไม่ได้อยู่กับผัสสะตัวปัจจุบันครับ

ส่วนอุเบกขาของอริยะ คือการวางเฉยด้วยหลักตามความเป็นจริงแห่งรูปนาม
หมายความว่า รู้แล้วว่ารูปนามเป็นอย่างไร ความจริงแห่งรูปนามเป็นอย่างไร

ความแตกต่างของบัญญัติที่ใช้คือ อีกอันเป็น โมหะ และอีกอันเป็น สติ

ใช่ครับอุเบกขาไม่ใช่ตอไม้ การวางอุเบกขามันต้องมีเหตุปัจจัย
ไม่ใช่เป็นการวางด้วยการคิดของสมอง อันนี้เขาเรียกว่า หลงครับ
พูดพอให้ฟังแบบง่ายๆครับว่า มันต้องรู้ก่อนครับว่า สิ่งที่เรากำลังเป็นอยู่
มันไม่เป็นหรือไม่ใช่ความจริง เพราะเราได้รู้ความจริงมาก่อนแล้วว่าเป็นอะไรอย่างไร
นั้นก็คือการได้รู้เห็นความจริงแห่งรูปนามหรือรู้การทำงานของขันธ์ห้า

ยกตัวอย่างเรื่องนี้ให้ดูครับ มันเหมือนกับเรากำลังดูหนัง
ดูนางเอกที่น่าสงสารพิการตาบอด อีกคนดูแล้วร้องห่มร้องไห้เพราะสงสารนางเอก
แต่อีกคนดูแล้วพิจารณาว่า ลักษณะของนางเอกมันจะทำให้เกิดความเมตตา
กรุณาและมุทิตา คือเราต้องดูและรู้เหตุปัจจัย มันถึงจะวางอุเบกขาได้

มันต้องรู้ก่อนว่า ชีวิตจริงนางเอกเป็นอย่างไรและสิ่งที่เห็นเป็นการแสดง

อุเบกขา การวางเฉย เราจะวางเฉยได้อย่างไร เพราะอะไร
สาธุ

ขอแสดงความคิดเห็นส่วนตัวนะครับ
:: รู้ตามความเป็นจริง ด้วยใจที่เป็นกลาง ไม่เข้าไปแทรกแซง(ไม่ยินดียินร้าย) ::

เหอๆ ฟังดูดีนะแต่ ขอถามหน่อยสิว่า ไม่ยินดียินร้ายของคุณเป็นแบบไหน ไอ้รุ้ตามความเป็นจริงวางใจเป็นกลางไม่เข้าไปแทรกแซง..แบบไหน
สมมุติ คุนมีลูกชายไปขโมยตังเพื่อน ทุกคนจับได้ว่าลูกคุณขโมยตัง คุนก็วางใจเป็นกลางไม่เข้าไปแทรกแซง เรื่องลูกชายคุณขโมยตัง โอะโอ มีเมตตา กรุณา ต่อลูก ที่คุณพูดดิฉันมองไม่เห็นว่าจะเป็นอุเบกขาของอริยะเลยนอกจากปุถุชน ความเห็นส่วนตัวเจ้าค่ะ

ขอบคุณทุกท่านครับ เข้ามาอ่านไม่ใช่มาปิดกระทู้นะครับ

เหอๆ ฟังดูดีนะแต่ ขอถามหน่อยสิว่า ไม่ยินดียินร้ายของคุณเป็นแบบไหน ไอ้รุ้ตามความเป็นจริงวางใจเป็นกลางไม่เข้าไปแทรกแซง..แบบไหน
สมมุติ คุนมีลูกชายไปขโมยตังเพื่อน ทุกคนจับได้ว่าลูกคุณขโมยตัง คุนก็วางใจเป็นกลางไม่เข้าไปแทรกแซง เรื่องลูกชายคุณขโมยตัง โอะโอ มีเมตตา กรุณา ต่อลูก

ขอตอบครับ เมื่อมีการกระทบสัมผัสทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ หรือทวารทั้ง ๖ จะมีตัวรู้ชัดเจนตรงปัจจุบันขณะหรือปัจจุบันอารมณ์ อารมณ์ต่างๆ จะเกิดขึ้น ตั้งอยู่แล้วก็ดับไป เปลี่ยนไปอยู่ตลอดเวลา เป็นอนิจจัง เป็นทุกขังเพราะทนอยู่ไม่ได้ เป็นอนัตตา เพราะบังคับบัญชาไม่ได้ การไม่ยินดียินร้ายหรือเข้าไปแทรกแซงคือ ถ้ามีการกระโดดเข้าไปจับอารมณ์เมื่อไร ก็จะหลุดจากสิ่งนั้นทันที กรณีลูกชายไปเบียดเบียนคนอื่นโดยการขโมย เมื่อรู้แล้วก็แก้ไขตามเหตุและผลครับ โดยอาศัยพรหมวิหาร4 ด้วยครับ

ที่คุณพูดดิฉันมองไม่เห็นว่าจะเป็นอุเบกขาของอริยะเลยนอกจากปุถุชน ความเห็นส่วนตัวเจ้าค่ะ
ขอตอบครับ ผมเป็นปุถุชนครับ เป็นสมาชิกใหม่อยากมีส่วนร่วมกับการสนธนาธรรมกับเพื่อนๆพี่ครับถ้าผิดพลาดประการใดขออภัยด้วย และแนะนำด้วยครับ