น้องคิงคองครับ สังโยชน์สิบที่ว่า มันจะละได้มันต้องผ่านที่ละขั้นครับ
กว่าละละสังโยชน์ตัวที่สี่ได้มันต้องละ สักกายทิฐิได้เสียก่อน เมื่อละสักกายทิฐิได้
วิจิกิจฉาก็ละได้และศีลพรตก็ละได้ตามมาครับ

สมมุติว่าน้องคิงคอง ละสังโยชน์สามตัวแรกได้แล้ว
กำลังจะละสังโยชน์ตัวที่สี่คือกามฉันทะ ก่อนอื่นต้องเข้าใจก่อนว่า
กามฉันทะไม่ใช่เป็นเรื่อง กามแต่อย่างเดียว มันเกิดได้ทั้งรูป รส กลิ่น เสียง
และธัมมารมณ์ ผมจะแยกอธิบายความเห็นน้องคิงคองนะครับ

ความหมายที่แท้มันเป็นแบบนี้ครับ ผัสสะทุกตัวเมื่อเกิดวิญญาณหรือความรู้สึกขึ้นแล้ว
มันก็จะเกิดอุปาทานขันธ์ขึ้นทุกครั้ง ยกเว้นพระอรหันต์ครับ (อเสขะ)
ทำไมเป็นแบบนั้น เพราะนอกจากพระอรหันต์แล้ว ล้วนแต่ยังมีมีสังโยชน์กัน
จะมากหรือน้อยก็ขึ้นอยู่กับบุคคล โสดาและสกิทาคาก็ยังเหลือสังโยชน์อีกเจ็ด
ส่วนพระอนาคามีก็เหลืออีกห้า พวกหลังนี่เรียกเสขะครับ

ที่ผมบอกว่าผัสสะทุกตัว นอกจากพระอรหันต์ย่อมเกิดอุปาทานขันธ์
คือมันเกิดกระบวนขันธ์ขึ้น แต่เหตุปัจจัยแห่งกิเสที่เรียกว่าสังโยชน์
มันแตกต่างกันครับ ยกตัวอย่างเห็นรูปโป้นั้นก็คือผัสสะ โสดาบันหรือปุถุชน
ก็จะเกิดอุปาทานขันธ์ขึ้น ในลักษณะของกามเรื่องการสมสู่ แต่ในผัสสะตัวเดียวกันนั้น
พระอนาคามี จะไม่เกิดอุปาทานขันธ์ในเรื่องกามแล้ว แต่จะเกิดผลของสังโยชน์
เป็นอุปาทานขันธ์ ของมานะบ้าง ความฟุ้งซ่านบ้างฯลฯ

อันนี้อยากบอกมันสำคัญมาก เราจะรู้ได้อย่างไรว่า
เราละสังโยชน์บางตัวได้แล้ว เราก็ต้องรู้ด้วยตัวเราเอง นั้นก็คือการ
ดูกระบวนการขั้นห้าและที่เน้นๆก็คืออาการของจิตครับ

เมื่อเกิดผัสสะขึ้น มันก็ต้องเกิดกระบวนการขันธ์ตามมาครับ การปรุงแต่งหรือสังขารขันธ์
มันย่อมมีครับ มันจะต่างกันตรงที่บุคคลใดจะปรุงแต่งไปอย่างไร ปุถุชนก็ปรุงแต่งเป็นเรื่อง
กุศลบ้าง อกุศลบ้าง ส่วนพระอริยะการปรุงแต่งจะเป็นสติและปัญญาครับ

ไอ้ประเภทมาพูดเจื่อยแจ้วว่าเห็นสักแต่ว่าเห็น ได้ยินสักแต่ได้ยิน
พวกนี้พูดแบบไม่รู้ฟังเขามาแล้วมาพูดแบบไร้ความหมายครับ การละสังโยชน์ตัวใด
ตัวหนึ่งได้ มันไม่ใช่การสักแต่ว่าครับ เราต้องรู้และเข้าใจผัสสะตัวนั้นครับ ต้องรู้ว่า
เมื่อเกิดผัสสะตัวนี้ขึ้น แล้วมีมันจะทำให้เกิดทุกข์ในเรื่องใด ยกตัวอย่าง ...
น้องคิงคองเห็นรูปโป๊ น้องคิงคองบอกว่าละกามราคะได้แล้ว น้องต้องรู้ครับว่า
ผัสสะตัวนี้ทำให้เกิดทุกข์ และเหตุของทุกข์คือความกำหนัดครับ
สรุปก็คือเราต้องตามรู้ดูไปให้ถึงทุกข์ แล้วจึงใช่สติปัฏฐานมาดับ
ความกำหนัดนั้นครับ ความกำหนัดที่ว่า คือการไปรู้นะครับ ไม่ใช่อาการที่จิต



มันไม่ใช่สักแต่ว่าๆๆๆเพ้อเจ้อครับ กระบวนการขันธ์หรือเรียกอีกอย่างว่า
การเกิดดับของจิตรวดเร็วมากครับ คนที่บอกว่า สักแต่ว่านั้นน่ะเกิดการปรุงแต่งขึ้น
จนเป็นอาการของจิตที่เรียกว่าโมหะ เกิดอาการโลภะและโทสะสลับกันไปมายังไม่รู้ตัวอีก



ความเห็นส่วนนี้ของคุณ มันเป็นการเอาเรื่องโน้นเรื่องนี่มาผสมกันจนยุ่งครับ
มันก็เหมือนที่ผมปรามท่านผู้ทรงภูมิในนี่ไปว่า กำลังเอากระบวนการขันธ์
มาปนกับกระบวนการปฏิจจฯ ตัณหาในวงปฏิจจ์ก็เป็นส่วนหนึ่งมันดับไม่ได้
ความรักก็คือความรัก มันเป็นกระบวนการขันธ์อันมีสัญญาขันธ์เป็นหลัก
แต่ความรักมันเกิดจากกิเลสที่เรียกว่า กามฉันทะ

คุณเอาเรื่องที่คุณยังขาดความเข้าใจ มาคิดไปเองครับ
จะบอกให้ครับสิ่งที่คุณพูดมา มันยังไม่ใช่เรื่องละกามราคะ
สิ่งที่คุณกำลังทำมันเป็นเพียงสติธรรมดาครับ
การจะรู้ว่าละกามราคะได้ มันต้องเมื่อเกิดผัสสะขึ้นต้องรู้จนถึงทุกข์
และใช้สติระลึกสัมมาทิฐิมาวิปัสสนาตัวทุกข์นั้นครับ

อ่อแสดงว่าคุณน้องเข้าใจผิดไปเองเจ้าค่ะ อาการทางจิตที่คุณน้องเกิดผัสสะ คือถ้าดูหนังมีฉากเลิฟซีน บางทีคุณน้องก็จะเกิด อาการฟุ้งซ่านปรุงแต่งเจ้าค่ะ ไม่ใช่เห็นแต่สักว่าเห็น เข้าใจผิดไปเอง แต่อาการทางจิตมันเกิดๆดับๆรวดเร็วมากเจ้าค่ะ อาการทางจิตเราจะไหลไปกับธัมมารมณ์ตัวอื่นที่เข้ามาแทน แต่สติก็ตามกำหนดรู้อยู่ แต่ถ้าเป็นปุถุชนที่ไม่ได้ฝึกการอบรม สติปัฏฐาน4 ก็จะเกิดอาการหงุดหงิด ติดใจอยู่กับรูปที่ทำให้เกิดผัสสะจนเกิดกำหนัด ธาตุขันธ์ก็จะทรมาน เกิดความอยากในกามฉันทะ จนต้องปลดทุกข์ ใช่ไหมเจ้าค่ะท่านพี่โฮ
คุนน้องอธิบายแบบซื่อๆนะเจ้าค่ะ เพราะไม่ได้เรียนปริยัติ คืออธิบายภาคปฏิบัติของตัวเอง ภูมิธรรมก็ระดับหางอึ่ง แต่ปัญญาพอจะมีอยุ่บ้างเจ้าค่ะ

ถ้ากำหนดรู้วิญญาณขันธ์ที่เกิดจากจักษุธาตุ เป็นไปได้ไหมครับว่า ความเห็นว่าเป็นแสงคือการรู้สภาวะตามความเป็นจริง แล้วดูสังขารขันธ์ที่เกิดขึ้น เพราะวิญญาณเกิดที่จักษุธาตุไม่ได้เกิดที่แสง แต่เพราะความสืบต่อทำให้เห็นความเป็นจริงไม่ตลอดสาย จิตกลับมาปรุงแต่งเหมือนเดิม คือไม่ได้เห็นเป็นแสงอีกต่อไปแต่กลับมองเห็นเป็นรูปโป็ไป

คุณโฮฮับ
ปุถุชนเช่นเราๆท่านๆ ที่เกิดมาในชาตินี้ ไม่ได้เกิดมาพร้อมกับสังโยชน์ 10
สังโยชน์ 10 เป็นสังขาร เป็นกรรมที่ประกอบขึ้น ในวาระจิตหนึ่งๆ เกิดขึ้นแล้วก็ดับไป
แต่เป็นปัจจัยให้ตัณหาเจริญขึ้น อาสวะสั่งสมมากขึ้นก่อให้เกิดอนุสัยหนาขึ้น
ปุถุชนเราๆ ท่านๆ ล้วนมีอนุสัย หรืออาสวะนั้นเป็นสมบัติติดตนมา
เด็กอ่อนแบเบาะ ยังไม่รู้เดียงสา ไม่มีสังโยชน์ใดๆ แต่อนุสัยยังตามนอนเนื่องอยู่
สิ่งที่คุณโฮฮับต้องจำไว้ในใจให้มั่น คือจิตเราเป็นที่สั่งสมของอาสวะ เพราะมีอาสวะ สัตว์นี้จึงเวียนกลับมาสู่ภพ และเมื่อสัตว์นี้ประกอบกรรม ขันธ์ 5 จึงทำงานไปตามอำนาจแห่งจิต และเมื่อสัตว์นี้เป็นผู้รู้ผู้เห็นแล้ว ผู้รู้ผู้เห็นแล้ว ประกอบกิริยา ขันธ์ 5 ก็ยังทำงานไปตามอำนาจแห่งจิตนั้นเช่นกัน

เจริญธรรม

ถามหน่อยคุณรู้จักคำว่า..อรรถกถาจารย์มั้ย
ถ้าบรรดาอรรถกถาจารย์อธิบายความในพระไตรปิฎก
ท่านเหล่านั้นต้องเอาพระพุทธเจ้ามารับรองหรือเปล่า
จะย้อนจะถามอะไร กรุณาคิดก่อนซิครับ
พระอานนท์ตอนบอกเล่า พุทธพจน์ต้องเอาพระพุทธเจ้ามารับรองหรือเปล่า

คุณรู้หรือเปล่ารับว่าคุณเป็นพวกชอบปิดแปะพระไตรปิฎกพร่ำเผลือ
หรือพูดให้ชัดก็คือ ติดอวดภูมิไปอย่างนั้น อาศัยที่คนไม่เข้าใจ
ก็เอออวยตาม คิดว่าเป็นผู้ทรงภูมิ คุณว่าอย่างไรเขาก็ว่าอย่างนั้น
เพราะเขาก็ไม่เข้าสิ่งที่คุณเอามาแปะ จะบอกว่าไม่เข้าใจก็กลัวชาวบ้านว่าโง่
สรุปก็คือพอกันทั้งคนสอนและคนฟัง

มันเป็นเพราะคุณไม่เข้าใจธรรมเอง แต่มาแก้เกี่ยวด้วยการถามหาพุทธพจน์
ผมก็อธิบายมาอย่างละเอียดแล้ว ถ้าไม่กลัวเสียหน้า มันก็คงไม่มีการเถียงข้างๆคูแบบนี้
เดียวยกเอาพระสูตรพุทธพจน์มาให้ดูก็จะอ้างเอาบาลีอีก

คุณเช่นนั้น ผมจะบอกให้ครับสิ่งที่ผมอธิบาย ผมไม่ใช่จะให้คุณดูคนเดียว
ผมให้เพื่อนสมาชิกดูด้วยนะครับ ลองคิดถ้าเรามาแข่งขันโพสพระไตรปิฏก
ชาวบ้านเขาจะรู้เรื่องไปกับเราด้วยหรือ อย่าว่าแต่ชาวบ้านเลยครับ คนบางคนชอบ
อวดภูมิโพสพระไตรปิฎก พอให้อธิบายยังไม่รู้จะอธิบายยังไง หรือไม่ก็อธิบายไป
คนละเรื่องคนละราวแบบคุฯนี่แหล่ะครับ

ถามหาพุทธพจน์ พุดโถ่! ใช้ศัพท์ง่ายๆ ยังไม่เข้าใจเลย
ผมนะไม่ค่อยอยากโพสพระไตรปิฎก เพราะมันเปลื้องหน้ากระทู้ ถ้าคนมันยอมรับความเห็นคนอื่น
พอเข้าพูดอะไรมา ก็เอาคำที่เขาพูดไปเสิทหาในกูเกิ้ล เข้าเว็บพระไตรปิฎกมันก็รู้เรื่องแล้ว
แต่นี่มันไม่ใช่ มันก็แค่อาการที่บอกคือเถียงข้างๆคูๆกลัวเสียหน้า

ที่ถามหาพุทธพจน์ นี่แสดงว่าสิ่งที่คุณเคยพูดมาเที่ยวได้สอนคนอื่น แต่ในความเป็นจริง
คุณไม่ได้รู้เรื่องหรือมีความรู้ในสิ่งที่ตัวสอนเลย
จำได้มั้ยว่าคุณเคยพูดเคยยกเรื่อง มหาจักรีสักสูตร สัมมาทิฐิสูตร มาโพส
คุณไม่รู้หรอกหรือ ธรรมนี้กล่าวถึง อริยมรรคมีองค์แปด อริยมรรคมีองค์แปดทำให้เกิดอะไร
สัมมาญาณ สัมมาวิมุติไว้ดับอะไร และที่สำคัญธรรมที่ว่าเขาปฏิบัติกันที่ไหน

ทั้งหมดผมพูดให้คุณฟังแล้วทั้งนั้น เพียงแต่คุณไม่เข้าใจสิ่งที่ผมพูด
แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาเถียงทั้งๆที่ไม่เข้า ยิ่งเถียงก็ยิ่งพาประเด็นกระทู้เข้ารกเข้าพง

สรุปให้ฟังสั้นๆ มรรคมีองค์แปดทำให้เกิดสัมมาวิมุติ
สัมมาวิมุติ เอาไว้ดับสังโยชน์ โดยเฉพาะสังโยชน์ตัวสุดท้าย นั้นก็คืออวิชา
ประเด็นสำคัญที่คุณถาม นั้นก็คือ มรรคมีองค์แปดเขาปฏิบัติกันที่กายใจหรือรูปนาม
พูดให้ตรงก็คือกระบวนการขันธ์ห้า

แล้วไม่ต้องเถียงมาอีกว่านะว่า อริยมรรคไม่ได้ปฏิบัติที่กระบวนการขันธ์
หรือมรรคสมังคีหรือสัมมาวิมุติไม่ได้ดับกระบวนการปฏิจจฯ

คุณNonkong...
อนุโมทนา กับการทำความละสังโยชน์ เช่นกามราคะสังโยชน์
ทำบ่อยๆ ทำเนืองๆ จะเป็นปัจจัยแก่การถอนกามราคานุสัยในจิตได้
เพราะการทำบ่อยๆ ทำเนืองๆ ในการละความพึงพอใจต่อธรรมเช่นรูปอันเกิดจากการเห็นนั้น ย่อมไม่เป็นปัจจัยแก่สังโยชน์
ซึ่งสังโยชน์นั้นเป็นปัจจัยแก่ตัณหาและอาสวะ คือทำให้ตัณหาเจริญขึ้น และอาสวะมากขึ้น
การมีสติและความรู้สึกตัว ในการละสังโยชน์บ่อยๆเนืองๆ ย่อมเป็นเครื่องขัดเกลาจิต ถอนอนุสัยอันเกี่ยวเนื่องกันได้ในที่สุด นี้คือการบ่มอินทรีย์ ของคุณ nongkong ประการหนึ่ง
การสำรวมอินทรีย์อีกประการหนึ่งคือ
มีสติตั้ง เว้นอโคจรสถาน คือการเข้าไปดูรูปโป๊ นะครับ

อันนี้ดิฉันเห็นด้วยเจ้าค่ะ เพราะเด็กยังไร้เดียงสาไม่ได้เกิดมาพร้อมกับสังโยชน์ 10 เพราะลูกคุนน้องมี อนุสัยที่สั่งสมมาจากจิต คือ เห็นวัดหรือพระสงฆ์ จะยกมือขึ้นสาธุเลย แบบไม่ต้องบอกเห็นคนแต่งตัวในเครื่องแบบมียศก็ไม่ต้องบอก ยกมือขึ้นสาธุอีกแหละคนเห็นเค้าก้เอ็นดู จะบอกว่าดิฉันสอนเขางั้นหรือ มันไม่น่าจะใช่นะ สอนแค่ ครั้งสองครั้ง แถมเวลาลูกดิฉันโกรธ หัวฟัดหัวเหวี่ยง ทั้งที่ไม่เคยสอนให้ทำหัวฟัดหัวเหวี่ยงเลยสักนิด(นึกภาพออกม่ะเด็ก1ขวบกว่าๆ) มันก็เป็นอนุสัย ที่ติดตัวเขามานั่นแหละ

อรรถาจารย์ทุกท่าน จะยกพุทธพจน์ ก่อน
แล้วสาธยาย แสดงไปตามพุทธพจน์
โฮฮับ ยกพุทธพจน์มาก่อนสิครับ????


อริยมรรค ไม่ได้ปฏิบัติที่กระบวนการขันธ์
และมรรคสมังคีหรือสัมมาวิมุติก็ไม่ได้ดับกระบวนการปฏิจจสมุปบาท

คุณน้องไม่เคยเข้าไปดูรูปโป๊ แค่ สมมติ แต่เคยเห็นฉากเลิฟซีนเวลาดูหนังฝรั่ง มันเลิฟซีนดุเดือด

ขออภัย จ้ะ

ที่ผมอ้างคำคุณเช่นนั้น ผมไม่ได้ถือสาหาความอะไรหรอกครับ
แค่อยากให้คุณคิดเสียว่า ขอกันกินมากกว่านี้ครับ

ที่คุณพูดมาคุณไปนึกว่า กระบวนการปฏิจจ์เป็นกระบวนการขันธ์ห้าไง
คุณว่าสังโยชน์เป็นสังขารเกิดแล้วดับ ถ้างั้นคุณว่าอวิชาเกิดแล้วดับมั้ย?

แล้วถามต่อเลย ในวงปฏิจจฯตรงช่วงชรามรณะมันคืออะไร? คุณช่วยอธิบายหน่อยครับ

พูดอะไรครับผมว่าคุณหลงแล้วครับ อนุสัยมันเป็นสังโยชน์เหมือนกันนะครับ
ส่วนอาสวะมันเป็น กิเลสที่เกิดจากกระบวนการขันธ์หรืออุปาทานขันธ์อันได้เคยเกิดไปแล้ว
แต่จิตจดจำไว้เป็นสัญญา

สรุปก็คือ อนุศัยก็คือสังโยชน์มันติดตัวมาตั้งแต่เกิด ตามที่ผมบอกไว้แต่ต้น
ส่วนอาสวะไม่ได้ติดตัวมา เพราะมันเป็นกระบวนการขันธ์ มันเกิดแล้วจิตจดจำไว้เป็นสัญญา

ก็ไอ้อนุสัยนั้นแหล่ะ มันเป็นสังโยชน์ เข้าใจมั้ย

ดูตอนต้นก็ใช้ได้ แต่ดูไปเรื่อยก็รู้ว่าพูดมาโดยไม่เข้าใจ อาสวะเกิดจากกระบวนการขันธ์
ที่มีต่อตัณหาเกิดเป็น อุปาทานขันธ์ เกิดภพชาติหมายความว่า เกิดการยึดมั่นถือมั่นขึ้นแล้ว
การยึดมั่นถือมัน ไม่ได้หมายถึงกรรมหรือการกระทำแต่หมายถึง กิเลสหรืออวิชา

อ้าว!กระทู้นี้ไม่ใช่เป็นเรื่องปฎิจจ์ฯ รูปนามหรอกหรือครับ
เรากำลังคุยเรื่อง ไบเบิ้ล คัมภีอัลกุลอาลหรือครับ

พุดโถ่! ตั้งหลักให้มันถูกซิครับ เดินเอียงไปโน้นทีนี่ที
กระทู้ที่พระป่าเขาตั้ง ไม่ว่าจะเป็นสังขาร วิญญาณหรืออวิชา
มันก็ล้วนแล้วแต่เป็นพุทธพจน์มีอยู่ในปฏิจจ์ทั้งสิ้น
และที่ผมพูดคือการสาธยายพุทธพจน์นั้นครับ
กำลังอธิบายความเรื่องหนึ่งอยู่ แต่เอาอีกเรื่องมาแล้วมันจะรู้เรื่องหรือ
ธรรมแต่อย่างของพระพุทธเจ้ามีเหตุมีปัจจัยในตัวของธรรมนั้นอยู่แล้ว
คนมันดูไม่ออก ก็เลยต้องเที่ยวถามหาคนพูด

เหมือนเด็กสมัยนี้ เห็นข้อสอบอัตนัยล่ะก็หน้าแหย่
จะทำแต่ข้อสอบปรนัยอย่างเดียว แบบนี้เมื่อไรจะรู้จริงครับ

แล้วอริยมรรค เขาปฏิบัติกันที่ไหนครับ
แล้วอะไรดับกระบวนการปฏิจจ์ หรือไม่ก็ต้องทำอย่างไรกับกระบวนการปฏิจจ์ครับ

นั่นมันเป็นสิ่งที่โฮฮับ นึกเองเออเอง ว่าเช่นนั้นไปนึกแบบนั้น

คือ กองทุกข์อันมีปัจจัย

โฮฮับ เปิดลิงค์ ศึกษาพระสูตรนี้ให้จงดีนะครับ




สังโยชน์เป็นปัจจัยให้ อนุสัยหนาแน่นขึ้นครับ เพราะอนุสัยคืออาสวะ เข้าใจใหม่นะครับโฮฮับ


ถ้าเป็นตามที่โฮฮับพูด นามรูป ก็จะเป็นปัจจัยแก่อาสวะ
โฮฮับ ทำความเข้าใจเรื่องปฏิจสมุปบาทใหม่นะครับ

หรือครับ ไหนล่ะครับพุทธพจน์ที่ โฮฮับกำลังสาธยาย

ปฏิบัติที่จิตครับ
ไม่มีการดับกระบวนการปฏิจจสมุปบาทครับ
มีแต่การดำเนินไปตามปฏิจสมุปบาทฝ่ายนิโรธวารครับ