อ่อ เด่วคุนน้องไปตอบธรรมมะเรื่องศีลที่ห้องกฎแห่งกรรมกระทู้ คุนกุหลาบดำก่อนนะเจ้าค่ะไว้จะมาปุชฉา วิสัชนาธรรมต่อ เพราะมีหลายท่านที่ยังสับสนเรื่องศีลเรื่องธรรม ขอบคุนอาจารย์กรัชกายที่เคยให้ความรู้เรื่อง มโนกรรม วจีกรรม กายกรรมแก่คุนน้อง ทำให้คุนน้องเข้าใจธรรมยิ่งขึ้น

มีหลายท่านที่ยังสับสนเรื่องศีลเรื่องธรรม

:b12:
ความหวัง เป็นอีกชื่อหนึ่งของความอยาก(ตัณหา) เรื่องของความหวังเป็นเรื่องของอนาคต ปุถุชนคนธรรมดาทั้งหลายมักจะนิยมใช้ความหวังเป็นสิ่งกระตุ้นหรือแรงบรรดาลใจให้กระทำการต่างๆ(ทำกรรม)

สำหรับชาวพุทธหรือพุทธสาวกแล้ว จะไม่ใช้ความหวังเป็นแรงกระตุ้น แต่จะใช้ ความรู้ที่ถูกต้องตามธรรม เหตุผล ความเป็นจริงและกุศลความดีงามเป็นแรงกระตุ้นให้ทำกรรม

ดังเช่นการทำกรรมเจริญสติปัฏฐาน 4 การทำกรรมเจริญมรรค 8 ก็ด้วยเหตุผลว่า จะทำให้หมดกิเลส ตัณหา อัตตา ความเห็นผิด ยึดผิด แล้วจิตดวงนี้จะได้หลุดพ้นจากวังวนแหงบาปและวัฏสงสาร

บุคคลถูกโมหะครอบงำ ก็ย่อมมีความหวัง มีความปราถนาในสิ่งต่างๆ ที่น่ารักน่าพอใจ เป็นธรรมดา
ปรารถนาในรูปบ้าง ในเสียง ในกลิ่น ในรส ในโผฐฐัพพะ ในธัมมารมณ์ บ้าง
แล้วก็แสวงหาสิ่งนั้นๆ มา โดยมากก็มักจะผิดหวัง ที่สมหวังนั้นมีน้อย และสิ่งที่เหล่านั้นก็ไม่เที่ยง
โดยเฉพาะกามทั้งหลายที่มีโทษมาก มีความคับแค้นมาก
ผู้ไม่มีความหลง ไม่มีความโลภ ไม่มีความโกรธ เป็นผู้ไม่มีความหวังในโลกทั้งปวง จึงเป็นผู้ที่สงบรำงับ

เมื่อไคร่ครวญดูเห็นว่าความหวังแท้จริงเป็นเพียงจิตสังขารคิดปรุงแต่งเอา ความสมหวังคือการทำให้สำเร็จดังภาพลวงที่ตั้งไว้ แล้วก็หวังต่อไป ต่อไป

การสอนให้คนมีหวังจึงเป็นเพียงการกระทำให้เสียเวลา มากกว่าการชี้ชัดให้ดูความจริง

หรือคนเราไม่ชอบความจริงจึงเลือกหลงจมอยู่กับความหวัง

ท่านๆว่าอย่างไร

อย่ามาล้อเลียนธรรมมะคุนน้องนะ ที่คุนน้องกล่าวมามันครอบคลุมเกี่ยวกับวงจรปฏิจสมุปปบาท ขนาด อัลเบิร์ด ไอสไตร ยังยอมรับว่าศาสนาพุทธคือ ธรรมที่อธิบายความได้เข้าถึงหลักของวิทยาศาสตร์ไม่ว่าจะเป็น รูป นาม เหตุปัจจัย ผัสสะ อาตนะ อุปทานขันธ์ ทุกอย่างสามารถอธิบายได้ตามหลักวิทยาศาสตร์

ผู้ที่หมดกิเลส ท่านไม่มีความหวังแล้วครับ
ความหวังเป็นเรื่องของผู้ที่ยังมีกิเลสอยู่

ปัญญาความรู้ชัด กิริยาที่รู้ชัด
รู้ชัดว่านี่ทุกข์ นี่เหตุแห่งทุกข์ นี่ความดับทุกข์ นี่ปฏิปทาให้ถึงความดับทุกข์
ปัญญาพึงเห็นชอบอย่างนี้แล

ผู้ที่หมดกิเลส ท่านไม่มีความหวังแล้วครับ
ความหวังเป็นเรื่องของผู้ที่ยังมีกิเลสอยู่

ปัญญาความรู้ชัด กิริยาที่รู้ชัด
รู้ชัดว่านี่ทุกข์ นี่เหตุแห่งทุกข์ นี่ความดับทุกข์ นี่ปฏิปทาให้ถึงความดับทุกข์
ปัญญาพึงเห็นชอบอย่างนี้แล

สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ นิคมของชาวโกฟิยะ ชื่อกักกรปัตต์ ใกล้เมืองโกฟิยะ โกฟิยะบุตร ชื่อทีฆชาณุ เข้าไปเฝ้า และได้กราบทูลถาม ดังความต่อไปนี้

ทีฆชาณุ: ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ข้าพระองค์เป็นคฤหัสถ์ ผู้บริโภคกาม นอนมีบุตรเบียด ใช้ไม้จันทน์แว่นแคว้นกาสี ทรงดอกไม้ของหอมและเครื่องลูบไล้ ยังยินดีเงินทองอยู่ ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ขอพระผู้มีพระภาคโปรดแสดงธรรมแก่ข้าพระองค์ ที่จะพึงเป็นไปเพื่อประโยชน์ในทิฏฐธัมม์ เพื่อความสุขในทิฏฐธัมม์ เพื่อประโยชน์และความสุขในสัมปราย์เถิด


พระพุทธเจ้า: ดูกรพยัคฆปัชช์ ธรรม 4 ประการ เป็นไปเพื่อประโยชน์เพื่อความสุขในทิฏฐธัมม์ แก่กุลบุตร กล่าวคือ อุฏฐานสัมปทา อารักขสัมปทา กัลยาณมิตตตา สมชีวิตา

1. อุฏฐานสัมปทา เป็นไฉน คือ กุลบุตรหาเลี้ยงชีพด้วยความขยันในการงาน ไม่ว่าจะเป็นกสิกรรมก็ดี พาณิชยกรรมก็ดี โครักขกรรมก็ดี ราชการทหารก็ดี ราชการพลเรือนก็ดี ศิลปะอย่างใดอย่างหนึ่งก็ดี เธอเป็นผู้ขยันชำนิชำนาญ ไม่เกียจคร้าน ในงานนั้น ประกอบด้วยปัญญาเครื่องสอบสวนตรวจตรา รู้จักวิธีปฏิบัติในเรื่องนั้นๆ สามารถทำ สามารถจัดการ นี่เรียกว่า อุฏฐานสัมปทา


2. อารักขสัมปทา เป็นไฉน คือ กุลบุตรมีโภคทรัพย์ ที่หามาได้ด้วยความขยันหมั่นเพียร รวมรวมขึ้นมาได้ด้วยกำลังแขน อย่างอาบเหงื่อต่างน้ำ เป็นของชอบธรรม ได้มาโดยธรรม เธอเธอจัดการรักษาคุ้มครองโภคทรัพย์เหล่านั้น โดยพิจารณาว่า ทำอย่างไร ทำอย่างไรราชาทั้งหลายไม่พึงริบโภคเหล่านี้ของเราเสีย พวกโจรจะไม่พึงลักไปเสีย ไฟจะไม่พึงไหม้เสีย น้ำจะไม่พึงพัดพาไปเสีย ทายาท อัปรีย์จะไม่พึงผลาญไปเสีย นี่เรียกว่า อารักขสัมปทา


3. กัลยาณมิตตตา เป็นไฉน คือ กุลบุตรเข้าอยู่อาศัยในคามหรือนิคมใดก็ตาม เธอเข้าสนิทสนมสนทนาปราศรัย ถกถ้อยปรึกษา กับท่านที่เป็นคหบดีบ้าง บุตรคหบดีบ้าง พวกคนหนุ่มที่มีความประพฤติดีเป็นผู้ใหญ่บ้าง คนสูงอายุที่มีความพฤติดีเป็นผู้ใหญ่บ้าง ผู้ประกอบด้วยศรัทธา ประกอบด้วยศีล ประกอบด้วยจาคะ ประกอบด้วยปัญญา เธอศึกษาเยี่ยงอย่างความเพียบพร้อมด้วยศรัทธาของท่านผู้เพียบพร้อมด้วยศรัทธา ศึกษาเยี่ยงอย่างความเพียบพร้อมด้วยศีลของท่านผู้เพียบพร้อมด้วยศีล ศึกษาเยี่ยงอย่างความเพียบพร้อมด้วยจาคะของท่านผู้เพียบพร้อมด้วยจาคะ ศึกษาเยี่ยงอย่างความเพียบพร้อมด้วยปัญญาของท่านผู้เพียบพร้อมด้วยปัญญา นี่เรียกว่า กัลยาณมิตตตา


4. สมชีวิตา เป็นไฉน คือ กุลบุตรเลี้ยงชีวิตพอเหมาะ ไม่ให้ฟุ่มเฟือยเกินไป ไม่ให้ฝืดเคืองเกินไป โดยรู้เข้าใจทางเพิ่มพูน และทางลดถอยแห่งโภคทรัพย์ ว่าทำอย่างนี้ รายได้ของเราจะพึงเหนือรายจ่าย และรายจ่ายของเราจึงจักไม่เหนือรายได้ เปรียบเหมือนคนชั่งตาชั่งหรือลูกมือคนชั่ง ยกตาชั่งขึ้นแล้ว ย่อมรู้ว่าหย่อนไปเท่านั้น หรือเกินไปเท่านี้...
ถ้าหากกุลบุตรนี้รายได้น้อย แต่เลี้ยงชีวิตฟุ้งเฟ้อ ก็จะมีผู้กล่าวว่าเอาได้ว่า กุลบุตรผู้นี้ กินใช้ทรัพย์สมบัติเหมือนคนกินมะเดื่อ ถ้ากุลบุตรนี้มีรายได้มาก แต่เลี้ยงชีวิตอย่างฝืดเคือง ก็จะมีผู้กล่าวว่าเอาได้ว่า กุลบุตรผู้นี้คงจะตายอย่างคนอนาถา แต่เมื่อกุลบุตรนี้เลี้ยงชีวิตพอเหมาะ ...นี้จึงเรียก สมชีวิตา