อโสกะ...นี้..จริง ๆ เล้ยยย...

บารมีเขายังไม่เต็ม....ก็ไปกล่าวเสียดสีเขา
เขาจะตามพ่อเขาไป...ก็ว่าเขาโง่..ที่ไม่มาเชื่อพ่อตัวเอง

ทีผมก็ว่าอยากเป็นลูกพ่อ...เราจะเป็นโสดา..เราจะเป็นอนาคา...ก็ว่า..ไม่มีเราเสียแต่แรกก็ไม่มีปัญหา

ทีคุนน้องว่านู้เห็นธรรม....อโสกะก็ว่า..อย่าพูดมากไปเดียวมันจะเฟือ..

ตกลง..จะเอาแน่..

ใครรู้บ้างละเนี่ย


ยุคนั้น คนเป็นอย่างไรหนอ ช่วงนั้นจะมีสุขทุกข์กันแบบไหน สติ สมาธิ ปัญญา ระดับไหน

ธรรมชาติช่างปรุงแต่ง ได้วิจิตร เสียจริง เนาะ

ไม่รู้ว่าจริงมั้ย...แต่ก็ลองนำมาสู่กันฟังดู
http://blog.eduzones.com/rangsit/8544
.........
เรื่องราวส่งต่อวันนี้ เป็นความรู้ที่น่าสนใจค่ะ จึงต้องรีบขยายต่อนั่นคือ สัตว์อะไรบ้างที่ได้จัดอันดับว่า อายุยืนที่สุด...เชื่อหรือเปล่าว่า "คน" ก็อยู่ในท็อปเท็นด้วยค่ะ

อันดับ 10 คือ "ลิง" ญาติห่างๆ ของมนุษย์ ซึ่งโดยทั่วไปแล้วลิงจะมีอายุเฉลี่ย 25 ปี

อันดับ 9 ได้แก่ "ช้าง" ซึ่งมีอายุเฉลี่ย 60 ปี โดยจะขึ้นอยู่กับการดูแล อาหารการกินและความเครียด ทั้งนี้ นักวิทยาศาสตร์ได้เปรียบเทียบอายุขัยระหว่างช้างเอเชียและช้างแอฟริกาแล้วพบว่า ช้างแอฟริกาที่ต้องผจญกับสัตว์ป่านานาชนิดและอาหารการกินที่ขัดสนกว่า ทำให้พวกมันเครียดและมีอายุขัยน้อยกว่าช้างเอเชีย อย่างไรก็ดี มีบันทึกว่าประเทศญี่ปุ่นเคยมีช้างที่มีอายุมากที่สุดในโลกคือ 86 ปี

อันดับ 8 คือสัตว์ที่ไม่มีใครอยากให้มันมีชีวิตที่ยืนยาวนัก เพราะมันมักได้รับบทตัวร้ายในละครเสมอๆ นั่นคือ "อีกา" นั่นเอง ด้วยเหตุผลที่อีกาจะมีคู่เพียงตัวเดียวตลอดอายุขัย ทำให้มันไม่เหนื่อยล้าจนเกินไป นอกจากนี้ การสืบพันธุ์ยังเป็นตัวกำนันนาฬิกาชีวภาพให้หมุนเร็วขึ้นด้วย อีกาจึงมีอายุขัยสูงถึง 90 ปี ซึ่งพบอีกว่านกหลายๆ ชนิดก็มีอายุที่ยืนยาวไม่ต่างจากอีกามากนัก เช่น นกกระตั้ว

อันดับ 7 คือ "กุ้งก้ามกราม" ด้วยอายุขัย100 ปี ถือว่าอายุยืนที่สุดในสัตว์จำพวกมีเปลือกแข็งด้วยกัน ด้วยเหตุผลที่มันมีการเคลื่อนไหวและเผาผลาญพลังงานน้อย


อันดับ 6 คือ "หอยมุกน้ำจืด" ด้วยพฤติกรรมการใช้ชีวิตที่เผาผลาญพลังงานน้อย กินน้อย ใช้ก๊าซออกซิเจนในการหายใจน้อย ทำให้มันสามารถคว้าอันดับ 6 มาครองได้ ด้วยอายุขัยมากกว่า 110 ปี

อันดับ 5 คือ มนุษย์เรานี่เอง โดยมีอายุขัยสูงสุด 120 ปี ซึ่งสอดคล้องกับความเชื่อที่จารึกไว้ในคัมภีร์ศาสนาคริสต์และฮินดูที่ว่า มนุษย์จะมีอายุขัยได้ไม่เกิน 120 ปี อย่างไรก็ตามระยะหลังมานี้ มนุษย์มีแนวโน้มที่จะมีอายุทะลุ 100 ปีมากขึ้นเรื่อยๆ เคล็ดลับการมีอายุยืนของผู้เฒ่าผู้แก่ทั้งหลายล้วนระบุตรงกันถึงการบริโภคอย่างพอดี การออกกำลังกายแต่พอดี ไม่ใช้ร่างกายอย่างหักโหมและมีทัศนคติที่ดี

อันดับ 4 ตกเป็นของปลาโบราณร่วมยุคกับไดโนเสาร์ที่มีไข่ที่เอร็ดอร่อยที่สุดในโลก นั่นคือ "ปลาสเตอร์เจียน" ซึ่งนักวิทยาศาสตร์พบว่า มันสามารถมีอายุได้สูงถึง 150 ปีทีเดียว โดยคาดกันว่าน่าจะเป็นผลมาจากยีนอายุยืนที่พิสูจน์แล้วมามีอยู่จริงของมัน

อันดับ 3 ตกเป็นของพี่เบิ้มสิ่งมีชีวิตนั่นคือ "ปลาวาฬออร์ก้าในทวีปแอนตาร์กติก" ด้วยอายุขัย 200 ปี

อันดับ 2"เต่า" ถือเป็นสิ่งมีชีวิตอายุยืนอันดับ 2 ที่มีอายุขัยประมาณ 250 ปี โดยเต่าที่มีอายุยืนที่สุดในโลกขณะนี้คือ "เต่ากาลาปากอส" ที่มีชื่อว่า "แฮเรียน" ตัวเดียวกันกับที่ "ชาร์ลส์ ดาร์วิน" นักวิทยาศาสตร์ชื่อก้อง จับมันมาใช้ชีวิตเมืองเมื่อหลายสิบปีก่อน โดยชาร์ลสเองก็ได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่า สิ่งมีชีวิตชนิดนี้มีอายุยืนกว่าเขาเองเสียอีก โดยสาเหตุที่เชื่อว่าเต่ามีอายุยืนยาว สืบเนื่องจากการเคลื่อนไหวที่เนิบช้า และความไม่เดือดเนื้อร้อนใจใดๆ นั่นเอง

อันดับที่ 1 จะเป็นของใครไปไม่ได้เลย นอกจากสิ่งมีชีวิตที่ใช้ชีวิตดำดิ่งอยู่ก้นมหาสมุทรอันมืดมิดด้วยอุณหภูมิเย็นเฉียบ มันคือ "ฟองน้ำยักษ์" ซึ่งมีอายุสูงอย่างไม่น่าเชื่อถึง 10,000 ปี หรืออาจกล่าวว่า มันเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่มีวันตายก็ได้ และเมื่อถามถึงปัจจัยที่ทำให้ฟองน้ำยักษ์มีอายุยืนที่สุดในโลก หลายคนอาจเบนหน้าหนีด้วยที่ว่า มันแทบไม่กินและไม่กระดุกระดิกเลย จนนักวิทยาศาสตร์ถึงกับแซวมันว่า หากมนุษย์ต้องการที่จะมีอายุยืนต้องอยู่ใต้ก้นมหาสมุทร ไม่กินอาหารและอยู่นิ่งๆ เหมือนโดนสต๊าฟไว้แล้ว ก็เชื่อว่าคงไม่มีใครอยากอายุยืนเหมือนมันอย่างแน่นอน
.......

บางครั้งก็ต้องพูดแรงๆ แกจะได้สะดุ้งซะที คือไม่อยากให้ลอย คิดว่าตัวเองบรรลุ ได้มรรค ได้ผล นิพพานได้ในชาตินี้ เรื่องนิพพาน เป็นเรื่องที่เราไม่ใช่จะไปหวังสำหรับคนที่เป็น อริยะบุคคล เค้าไม่มาคาดหวังว่าเค้าต้องนิพพานหรอกนอกจากคน ติดอยู่กับอรูป อยากนิพพานจนตัวสั่น หน้าที่ของอริยะบุคคลคือ เจริญ อิทธิบาท4 บารมี10ทัศ มรรค8 ก็ว่าไปโน่น เมื่อบารมีเราถึงจิตเราจะรู้เอง ไม่ใช่อย่างท่านอโสกะ อะไรกันพูดแต่เรื่องนิพพาน ต้องทำแบบนี้นะ ต้องทำอย่างนี้นะ ตลก เหมือนกับคิดว่าตัวเองมีบุญบารมีมากจนสามารถนิพพานได้ อยากหัวเราะให้เทวดาบนสวรรค์ได้ยินจริงๆ (อัตตาคุนน้องสูงไปไหม)

พี่เอกอน คุนน้องก็ไม่อยากเกิด แต่ที่เกิดเราทุกคนมีหน้าที่ที่ต้องกระทำ เราเกิดมาเพราะกรรมเป็นตัวกำหนด เราเกิดมาใช้กรรม คุนน้องบารมีไม่ถึงถ้าบารมีถึงคุนน้องก็อยากหลุดพ้นชาตินี้ แต่มันพูดยากเจ้าค่ะ เพราะกรรมคุนน้องยังไม่หมดชาตินี้ ที่ทำได้แค่ สร้างบารมีต่อไป ถ้าพี่เอกอนเชื่อว่า โลกนี้มีที่มา โลกหน้ามีที่ไป เราก็ต้องทำปัจจุบัน เพื่อส่งผลต่อไปในอนาคต จริงไหมเจ้าค่ะ

มีหลวงพ่อท่านหนึ่งท่านเทศน์ว่า....

กรรมมี..ก็ใช้ไป...แต่อย่าไปคิดว่าจะใช้กรรมให้หมด...แล้วค่อยไปนิพพาน..มันไม่หมดหรอก...ให้ตั้งจิตว่า...กรรมมีเท่าไรก็จะใช้ให้ในชาตินี้...หมดไม่หมด...ก็ใช้เพียงชาตินี้เท่านั้น...หมดชาตินี้เมื่อไรขอตั้งจิตตรงต่อพระนิพพาน..อย่างเดียว

ขอบคุณท่านกบที่นำสาระน่ารู้มาให้อ่านกัน อายุเป็นหมื่นปี ก็แสดงให้เห็นแล้วว่าเป็นไปได้ ดังตัวอย่างของฟองน้ำยักษ์

ใครอยากอายุยืน...ก็ให้นิ่ง ๆ เข้าใว้

(อัตตาคุนน้องสูงไปไหม)
ตอบ......
ยังสูงลิ่วเลยแหละ แถมไม่พอยังเป็นนักเดา คิดเอาเอง ตัดสินเอาเองด้วยมานะทิฏฐิของตนซะด้วย
พุทธบุตรที่ไหนจะมาสนใจ ติดอยู่ที่อรูปพรหม สงสัยจะเป็นน้องคงเองซะมากกว่าละมั้ง เลยอยากนิพพานจนตัวสั่น เที่ยวประกาศอวดตนไปทั่วว่าฉันนี่นะพระโสดาบัน กำลังทำสกิทาคามีมรรคอยู่ มีพระอริยเจ้าที่ไหนท่านเที่ยวอวดดีอวดเด่นอวดตัวเองอย่างนี้กันล่ะน้อง โสดาบันปลอมหรือเปล่า เพราะโทสะปฏิฆะก็ยังดูรุนแรงจนแสดงออกมาในถ้อยคำบ่อยๆ

น้องคง......"หน้าที่ของอริยะบุคคลคือ เจริญ อิทธิบาท4 บารมี10ทัศ มรรค8 ก็ว่าไปโน่น เมื่อบารมีเราถึงจิตเราจะรู้เอง "

ชี้แจง......
การเจริญอิทธิบาท 4 โพธิปักขิยธรรม 37 ประการนั้นเป็นงานของผู้ปารถนาจะทำให้หมดสิ้นความเวียนว่ายตายเกิดพึงกระทำนั่นมันเป็นสัจจธรรมที่ชาวพุทธทุกคนควรรู้ ควรปฏิบัติอยู่แล้ว การจะมากล่าวย้ำ ซ้ำเตือนอยู่บ่อยๆก็น่าจะเป็นสิ่งที่ดี เป็นสิ่งที่กัลยาณมิตรควรยกมาวิตกวิจารณ์กันมากกว่า [color=#FF0000]การมาคอยขัดธรรม[/color]

สำหรับเรื่องบารมี 10 ทัศ นั้น asoka ไม่เคยเอามาแสดงสักเท่าไหร่เลย เพราะได้เชื่อไปเสียก่อนแล้วว่า
ใครก็ได้ เชื้อชาติ ศาสนา ภาษา เพศ วัย การแต่งกาย ระดับการศึกษาใดๆ ที่มีบุญจากศีล 5 อันบริสุทธิ์ดีในอดีตชาติ ส่งมาให้ได้เกิดเป็นคน มีอวัยวะครบ 32 ประการ ไม่บ้าใบ้เสียจริต ทุกคนมีสิทธิและมีบารมีถึงที่จะบรรลุถึงนิพพานได้ในปัจจุบันชาตินี้ ถ้าไม่มีโมหะ อวิชชา และมานะทิฏฐิ บังตาไว้ให้หลงผิดหลงทาง อย่างเรื่องคนที่ปารถนาจะไปนิพพานในพระพุทธเจ้าองค์ข้างหน้าอันไกลโพ้นโน้น ตามกระทู้คุยเล่น แต่เอาจริงกระทู้นี้

น้องคง......
บางครั้งก็ต้องพูดแรงๆ แกจะได้สะดุ้งซะที คือไม่อยากให้ลอย คิดว่าตัวเองบรรลุ ได้มรรค ได้ผล นิพพานได้ในชาตินี้ เรื่องนิพพาน เป็นเรื่องที่เราไม่ใช่จะไปหวังสำหรับคนที่เป็น อริยะบุคคล เค้าไม่มาคาดหวังว่าเค้าต้องนิพพานหรอกนอก

กระแทกมาแรง ก็กระทั้นกลับแรง ตามกฏแห่งกรรม นะจ๊ะ

ขอสอดหน่อยครับ เห็นผู้ใหญ่หยิบเอาบัญญัติมาข่มเด็กแล้วมันขบขัน ปานประหนึ่งว่า
กำลังดูตลกค่าเฟ่ ผมว่าถ้าน้องคิงคองมีถาดอยู่ในมือ หัวคุณโสกะก็บวมมิใช่น้อย

คุณโสกะครับ เห็นชอบอ้างโทสะปฏิฆะบ่อยๆ แต่จะบอกให้ครับ
คุณนี่ไม่ปะสีปะสาอะไรเลย โสดาบันที่คุณเถียงกับน้องคิงคองอยู่น่ะ
โสดาบันยังมีปฏิฆะอยู่นะ อย่าว่าแต่โสดาบันเลย สกิทาคาก็ยังมี
ผู้ที่หมดปฏิฆะแล้วมีแต่ พระอนาคากับพระอรหันต์เข้าใจมั้ย

แล้วที่เอาบัญญัติโทสะมาปนกับปฏิฆะ ยิ่งไปกันใหญ่
ปฏิฆะเป็นสังโยชน์เป็นกิเลส ส่วนโทสะเป็นอาการของจิต
ปฏิฆะเป็นเหตุ โทสะเป็นผล

และปฏิฆะไม่ได้ทำให้เกิดโทสะแต่อย่างเดียว แต่สามารถทำให้เกิดโลภะและโมหะด้วย

สวัสดีครับพี่โฮฮับ
ขออภัยที่เข้ามาขัดนะครับ แต่โทสะที่พี่กล่าวว่าเป็นผลจากปฏิฆะนี่ ช่วยอธิบายความหมายของบัญญัติว่า โทสะ ที่พี่ต้องการจะสื่อตรงนี้เพิ่มได้มั้ยครับ...เพราะโทสะที่อยู่ในพระบาลีท่านแสดงไว้ว่าเป็นกิเลส สังโยชน์ท่านก็แสดงไว้ว่าเป็นกิเลส เพียงแต่ปฏิฆะเป็นของละเอียด ส่วนโทสะเป็นของหยาบ อุปมาดังลมกับก้อนหินนะครับ ขอให้พิจารณาธรรมโดยธรรมนะครับ
ขอบคุณครับ

.. มันก็ใช่อย่างที่คุณน้องว่า เจ้าค่ะ
คนเรา มันก็ต้องก้าวไปอย่างมีความหวัง
ให้เป็นกำลังใจในการที่จะไปให้ถึงจุดหมาย

สังโยชน์ กิเลสที่ผูกมัดใจสัตว์, ธรรมที่มัดสัตว์ไว้กับทุกข์ มี ๑๐ อย่าง

เจตสิก ธรรมที่ประกอบกับจิต, อาการและคุณสมบัติต่างๆ ของจิต มี52อาการ


ก่อนอื่นต้องบอกว่า อาการของจิตหรือเจตสิกมีทั้งกุศลและอกุศล

กิเลสสังโยชน์สามารถทำให้เกิดอาการของจิตเป็นได้ทั้งกุศลและอกุศล

แต่จิตที่ไม่มีสกิเลสสังโยชน์จะเกิดอาการของจิตที่เป็นกุศลอย่างเดี่ยว

ขอยกตัวอย่างสังโยชน์ที่ทำให้เกิดกุศลและอกุศล
สังโยชน์ปฏิฆะ สิ่งที่มากระทบทางใจ สมมุติว่ามีคนสองคน
ซึ่งมีกิเลสปฏิฆะเหมือนกัน เห็นสิ่งที่มากระทบใจคือเห็นสุนัขจรจัดขี้เรื่อน
คนหนึ่งอาจเห็นแล้วเกิดความเมตตากรุณา อันนี้เป็นกุศล แต่อีกคนเห็นแล้วเกิดความรังเกียจ
ทั้งหมดมันเกิดจากกิเลสตัวเดียวกัน แต่ที่มันต่างกันมันเป็นอาการของจิตที่เกิดจากการ
ได้รับการอบรมสังสอนที่เรียกว่าสัญญาครับ

เมตตาถ้าไม่มีอุเบกขามันก็ทุกข์
โทสะหรือมีอาการรังเกียจมันก็ทุกข์
ดูประโยคทั้งสองนี้แล้วพอเข้าใจหรือยังครับว่า
กิเลสก็คือสังโยชน์ อาการของจิตก็เป็นแค่อาการของจิตไม่ใช่กิเลส
มันเป็นเพียงผลจากกิเลสสังโยชน์

เรื่องนี่มันเกี่ยวข้องกับกระบวนการปฏิจสมุบาทและกระบวนการขันธ์
อาจเข้าใจยากหน่อย ถ้าไม่เข้าใจอยากแย้งตรงไหนบอกมาครับ ยินดีตอบครับ

พอโกรธแล้วนี้ ไม่พูดพร่ำทำเพลงเลยนะ คุนน้องก็ไม่อยากเสวนากับท่านหรอก เพราะบางครั้งเห็นลักษณะการเสวนาธรรมของท่านอโสกะกับกัลยามิตรท่านอื่น คุนน้องก็ดูออกแล้ว ไอ้ประเภทน้ำผึ้งอาบยาพิษ เชือดคนอื่นนิ่มๆ แถมทำตัวเป็นพวกคลื่นใต้น้ำ แล้วที่บอกว่าคุนน้องอวดตัวอวดดี ถ้าคนที่มีสติปัญญาระดับเดียวกันจะมองออกว่า มันเป็นแค่อาการที่ประกอบกับเจตสิก+เหตุปัจจัย ไม่มีใครเขามายึดมั่นถือมั่นกับคำว่า โสดาบัน สกิทาคามีหรอก ถามพี่เอกอนน่าจะรู้ดี มันเป็นแค่กิริยา จำได้มั้ยมะก่อนคุนน้องเห็นแย้งไปขัดท่าน
ที่ท่านสอนธรรมมะ อยู่ๆก็มาฟาดงวงฟาดงาใส่คุนน้อง เกิดมิจฉาสติ พูดจากระทบกระเทียบผู้อื่น คุนน้องว่าตัวท่านจิตอกุศลมากเลยนะตอนนั้น แล้วคำพูดไม่ได้เป็นตัวบ่งบอกว่าผู้นั่นเป็นคนมีคุณธรรม เพราะมันเป็นแค่กิริยา+เหตุปัจจัยปรุงแต่ง มันเกิดขึ้นแล้วก็ดับไปเอง พระอรหันต์บางท่านก็สอนธรรมมะแบบกิริยาอาจจะดูแปลกหรือไม่สำรวม คำพูดอาจจะดูบางครั้งหยาบคาย แต่มันเป็นแค่กิริยา เพราะท่านไม่ได้ยึดมั่นถือมั่นกับการแสดงออกสิ่งนั้น เพราะธรรมทั้งหลายใจเป็นใหญ่ใจเป็นประธาน แล้วลักษณะคำพูดของท่านอโสกะธรรมมะของฉันวิเศษกว่าธรรมของคนอื่น ใครจะมาขัดมาแย้งไม่ได้ เชิญตามสบายเถอะเจ้าค่ะ แค่นี้ท่านก็จะตอบคำถามกัลยามิตรท่านอื่นมะทันแล้ว ขืนคุนน้องเข้าไปสมทบอีกคนมีหวังได้ปาดเหงื่อ หายาหม่องยาดมแก้วิงเวีนย หน้ามืดคล้ายจะเป็นลมแหง

สวัสดีครับพี่โฮฮับ
ขอบคุณมากครับสำหรับคำตอบและคำอธิบายที่ให้มาครับ รวมความแล้วผมเข้าใจความหมายของ โทสะ ที่พี่หมายถึงคือ ความไม่พอใจ ถูกต้องมั้ยครับ(ถ้าผมเข้าใจผิดช่วยแก้ไขด้วยนะครับ)...พูดถึงปฏิฆะสังโยชน์แล้วผมขอแลกเปลี่ยนความเห็นอีกลักษณะหนึ่งที่หลายๆท่านอาจจะยังไม่เคยได้ยินได้ฟังมาก่อนนะครับ คือหลายๆท่านอาจจะให้ความหมายของปฏิฆะว่า ความอาฆาตพยาบาท ความขุ่นข้องขัดเคืองใจ ซึ่งผมพิจารณาดูแล้วเห็นว่ามันเป็นอาการที่ดูหยาบๆดูเข้ากับโทสะมากกว่าที่จะเรียกว่าปฏิฆะ ซึ่งโดยส่วนตัวแล้วผมให้ความรู้สึกต่ออาการของปฏิฆะว่าเป็นความไม่สนิทใจ งุ่นง่านตะขิดตะขวงใจ มากกว่า ซึ่งดูเป็นอาการที่ละเอียดกว่า(อาจจะเข้าใจไปผิดเองก็ได้ครับ)

ยกตัวอย่างเช่น การที่เราพบเจอใครครั้งแรกแล้วเรารู้สึกไม่ถูกชะตา รู้สึกไม่สนิทใจที่จะเข้าไปพูดคุยหรือคบหาด้วย ทั้งๆที่เขาไม่เคยทำเหตุให้เราไม่พอใจ หรือมีอาการหงุดหงิดงุ่นง่านเวลาที่อากาศร้อนอบอ้าว ประมาณนี้เป็นต้นครับ

ถือว่าแลกเปลี่ยนความเห็นและแบ่งบันความรู้กันนะครับ
ขอบคุณครับ