แล้วมันมีที่มาที่ไปกันซะที่ไหนกันละท่าน ชิมิชิมิ

... ไม่ได้ใช้ฆ้อนมานานแล้ว ขอใช้หน่อยเถอะ

ดูท่า...เจ้าของกระทู้....จะมาต่อไม่ติดซิแล้วมั้ง?

มันปัจจังตัง..ไปเสียแล้ว..นิ

ก็คุณเอก้อนถามเรื่องที่มันเป็น "ปัจจัตตังเวทิตัพโพ วิญญูหีติ" นี่ คำตอบอย่างนี้ก็น่าจะดี ยุติไว
เพราะถ้าขืนไปแจกแจงแสดงสภาวะให้อ่านเกรงว่าคุณเอก้อนเขาจะตีความผิดไปใหญ่ ........

ส่วนเรื่องตามชื่อกระทู้นั้นยังติดต่อไปได้เรื่อยๆจนกว่าผู้อ่านจะถึงบางอ้อ! กันเองเยอะๆครับ

อืมม์ งั๊นก็ลองชี้ในสิ่งที่เห็นผิด หรือจะเห็นผิดที่ว่าให้รู้สักหน่อยเถอะ

ท่านผู้เห็นทวิธรรมที่เห็นถูก

...

ผิด











ถูก







เห็นมั้ยครับ ผิด กับ ถูก
ล้อเล่นน่าครับ หนุกนิสนึง

อิอิ

เอก้อน..ตีความทีไร..ผิดทุกที...เลยหรอ?...

เอ๋...ยังงัย..!!!

ไม่มีถูกบ้างเลยรึงั้ย

ไม่ต้องตีความ หรอกครับท่าน ยิ่งตีความ ตามภาษา มากเท่าไหร่ สาระยิ่งหายไปมากเท่านั้น ปฏิบัติดีกว่า เห็นเอง
เพราะความยึดมั่นตามภาษา เลยไม่เห็นในจิต ในมโน(ใจ) ระดับต่างๆ เหมื่อน การปรับระดับเพิ่มของเสียงหรือการปรุงรสชาติในอาหาร นั้นแหละครับ ต้องใช้ภายใน จึงจะรู้ว่า ใช่หรือยัง

การตีความทำให้เถียงกันไม่จบไม่สิ้น โอ้ย!! ปวดหัว

อย่าพึ่งน้อยใจไปเลยครับ ธรรมที่คุณเอก้อนนำมาสนทนามีดีและถูกต้องน่าอนุโมทนาสาธุ เยอะแยะครับ

แต่! ในกรณีของอาการของผู้บรรลุโสดาปัตติมรรคเป็นเรื่องละเอียดอ่อนและเป็นเรื่องปัจจัตตัง
หากนำมาวิตกวิจารณ์ตามความเห็นของปุถุชนย่อมจะมีโทษมากกว่าคุณจึงขอตัดบทไว้ แต่ถ้ายังสนใจจะนำเอาเรื่องเล่าเกี่ยวกับการบรรลุธรรมชั้นต้นของบุคคลมาเล่าสู่กันฟังทีหลังนะครับ

(ต่อครับ)
ลอกเลียนแบบพระบิดา
เราลองมาวิเคราะห์ วิจัยกันดูว่าเจ้าชายสิทธัตถะใช้วิธีไหนในการเจริญธรรมก่อนการบรรลุธรรม?

หัวค่ำของวันขึ้น ๑๔ ค่ำ เดือน ๖ หลังจากทรงปูลาดอาสนะด้วยหญ้าที่นายโสตถิยะถวายแล้ว ทรงประทับนั่งขัดสมาธิเพชร แล้วทรงตั้งปณิธานว่า “แม้เลือดเนื้อในกายจะแห้งไป หากไม่พบโมกขธรรม พระองค์จะไม่ทรงลุกจากที่นั่ง

(นี่คือข้อที่ ๑ ของวิธีปฏิบัติ คือ มนสิการ ตั้งใจเด็ดเดี่ยว เอาจริง ทำจริง)

หลังจากนั้นพระองค์คงจะหลับพระเนตรลงแล้วทรงปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติ สติ ปัญญาก็จะเกิดขึ้นมาดู รู้ทันปัจจุบันอารมณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ สังเกต พิจารณาธรรมชาติเหล่านั้นไปจนสุดสาย (นี่คือวิธีที่ ๒)
ท้ายที่สุดพระองค์ก็ได้ทรงพบความจริงโดยสรุปว่าทุกสิ่งเป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา สิ่งที่ทำให้เกิดจิตสังขารหมุนวนคือความเห็นผิดว่าเป็นอัตตา เมื่อความเห็นผิดนี้สงบไป สภาวอนัตตาก็ปรากฏขึ้นมาแทนโดยเด่นชัด

ที่สภาวอนัตตา จิตสังขาร ความคิด หรือมโนกรรมก็สงบลง เป็นสังขารุเปกขาญาณ จิตเข้าถึงญาณที่ ๔ อันเป็นบาทฐานแห่งอิทธิวิธี จนทำให้เกิด จตูปาปญาณ อตีตังอนาคตังสญาณ ล่วงรู้อนาคต อดีต การเวียนเกิดเวียนตายของสัตว์โลกทั้งหลาย ซึ่งยิ่งเป็นการรับรอง อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา จนได้ผลสรุปว่า “ทุกสิ่งเกิดแต่เหตุ ถ้าเหตุดับ ผลก็ดับ” หลังจากนั้นอาสวักขยญาณก็เกิดขึ้นกับพระองค์ ทรงทำให้เกิดมรรคทั้ง ๔ มรรค ต่อเนื่องกันไปในคราวเดียวได้ทันที ด้วยเป็นวิสัยแห่งพระสัพพัญญูพุทธเจ้า ความเป็นเจ้าชายสิทธัตถะหมดสิ้นไป ทรงได้สมญานามใหม่ว่า “สัมมาสัมพุทธเจ้า”เพราะตรัสรู้ชอบด้วยพระองค์เอง

ระวัง....ข้อที่ 2 จะกลายเป็นบิดเบือนไป....ทำไมไม่พูดตรง ๆ ว่าพระองค์ท่านกำหนดรู้ลมหายใจ....

แต่กลับชอบใช้คำ..ในแนว..เอ่อ..เอ่อ..ของตัวเองอยู่ได้...

คุณกบครับ......
ไอ้เจ้าคำว่า "กำหนด"เนี้ยะ คนรุ่นหลังมานิยมใช้กัน มันเป็น อัตตาเต็มๆเลยไม่เป็นไปตามธรรม
คุณลองไปดูบาลีของอานาปานสติสูตรซิครับ มีคำไหนที่แปลว่ากำหนดบ้าง เห็นมีแต่คำว่า "รู้" ซึ่งเป็นธรรมชาติของสติและปัญญา ดังช่นที่พระพุทธองค์ทรงทำตอนเป็นเจ้าชายสิทธัตถะ แล้วลมหายใจนี่นะ ถ้าคุณเคยทำภาคปฏิบัติมาโดยช่ำชอง เมื่อจิตปราศจากนิวรณ์หรือนิวรณ์เบาบาง ลมหายใจ .......หัวใจเต้น....ชีพจร....หรือแม้กะทั่ง อัตถกลาปะ คือความสั่นสะเทือนในร่างกาย เขาจะปรากฏชัดขึ้นมาเป็นปัจจุบันอารมณ์แทนกันเข้าไปเป็นชั้นๆตามระดับสมาธิหรือความหยาบละอียดคมกล้าของสติ สมาธิ ปัญญา
คุณกบเคยลองสังเกตดูของจริงเหล่านี้ละยัง ถ้ายัง ก็พึงควรลองทำดูเสียแต่เดี๋ยวนี้จะได้หายสงสัยแล้วไม่มั่วในการวินิจฉัยธรรมนะครับ

เจริญสุข เจริญธรรมะภาคปฏิบัติกันนะครับ สาธุ

อันตราย นะ นี้
เอ!!! ไม่รู้ว่ารูมันลึก หรือ แขนเรามันสั้น กันแน่หว่า

หากรู้จักคำว่า คาดเดา จะสนทนาได้อย่างสบายๆ

ทุกคน จะสามารถพูดในสิ่งที่อยากพูด เป็นตัวของตัวเอง เพียงแต่ว่า คุณต้องการจะสนทนาหรือไม่สนทนา ก็เท่านั้นเอง

ที่มีการกล่าวว่า "ปรามาส" น่ะ ล้วนแต่เป็นความยึดมั่นถือมั่น ที่เกิดจาก ทิฏฐิกิเลส หรือสักกายะทิฏฐิ


ในการสนทนาธรรมนี้ โลกทางอินเตอร์เน็ต เป็นโลกที่ชำแหละกิเลสได้ดีที่สุด กรรมหรือวิบากที่ส่งผล อย่างมากก็แค่ฟุ้งซ่านเท่านั้นเอง ส่วนดีคือ ได้รู้จักสภาวะหลากหลาย

ดีกว่า สนทนากับโลกตามความเป็นจริง ในชีวิตปัจจุบัน ทั้งกายกรรม วจีกรรม มโนกรรม รับเละ หากสติไม่ทัน