ไม่รู้จะเรียกว่าเฉียดตายมั้ยนะครับ ใครจะรู้ว่าแบบไหนที่เรียกว่า เฉียดตาย หรือ คิดไปเองว่า แบบนั้นแบบนี้ เท่านั้นเท่านี้ จึงเรียกว่า เฉียดตาย บางคนบอก ถ้าเฉียดตาย ก็ต้องเข้าห้อง ฉันเห็นเธอ ก่อนแล้วหมอบอกว่า 50-50 จึงเรียกว่า เฉียดตาย บางคน เป็นลมธรรมดา ก็เรียกว่า เฉียดตาย บางคนแค่ยืนที่สูง ก็เรียกว่า เฉียดตาย หรือ บางคน รถวิ่งผ่านหลังไกล แต่ตกใจคิดว่าจะชน ยังเรียกเฉียดตาย

เอาแบบไหนละครับ

ส่วนที่พระพุทธองค์สอนนั้น พระพุทธองค์ท่านสอนภิกษุเป็นไข้เจ็บป่วย ที่ยังมีความรู้สึกตัวอยู่ ครับ


เล่าไปก็อวดตัว แต่สภาวะไหนไม่เคยเจอ ผมไม่เอามาเขียน ให้อายตัวเอง หรือ ยกหางตัวเองหรอกครับ เห็นประโยชน์ก็เอาไปใช้ ไม่เห็นก็ไม่ว่ากันครับ สุดแต่ใจจะไขว่ขว้า

ง่ายๆ เตรียมโลง จองศาลา

ฮาฮ๊าฮา

เมื่อ2ปีที่ผ่านมา เราตื่นนอนตอนเช้าก็เกิดอาการปวดที่ท้องมาก ทั้งๆที่ไม่เคยมีอาการแบบนี้มาก่อน
ก็ให้เพื่อนพาไปร.พ ทีนี้เราปวดมาก เพื่อนแวะที่คลีนิค เพื่อให้หมอฉีดยาชาแต่ไม่ได้ผล

อาการยิ่งปวดมากขึ้นไปอีก ทีนี้ในความรู้สึกน่ะค่ะ ก็มีภาพต่างๆขึ้นมาเอง โดยที่เราไม่ได้นึก
เพราะปวดซะจนไม่สามารถจะบรรยายความปวดได้

ก็เป็นภาพที่เราชอบไปปล่อยนกปล่อยปลา เอาเงินไปทำบุญ หน้าตาสดใส
ที่ใบหน้ามีรอยยิ้มแบบมีความสุข เราก็คิดว่าทำไมตอนนี้เราต้องทุกข์อย่างนี้

พอไปถึงร.พเพื่อนไปติดต่อหน้าเค้าเตอร์ ส่วนตัวเราแทบจะไม่มีแรงแล้ว
ใจคิดแต่ว่าจะไปหาหมออย่างเดียวไม่รอแล้ว (ร.พที่นี่ถึงจะเป็นของเอกชน แต่ไม่มีเซอวิสค่ะ) แต่ยังไม่ทันจะเจอหมอค่ะ เราก็เจ็บในท้องแบบสุดขีดแล้ว เราตะโกนออกมาค่ะ"โอ๊ย!ฉันปวด"

เรามีความรู้สึกว่า มีคนมาจับที่่ตัวเรา แล้วให้เรานั่งรถเข็น ตาเรามองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น
ช่วงนั้นเราจะเข้ามาในเว็บ คุยกับคุณน้ำเรื่องการนั่งสมาธิทุกวัน

ทีนี้ความเจ็บที่ท้องไม่มีเลย เราไม่เข้าใจเหมือนกันน่ะ คือเหมือนไม่รู้สึกตัวด้วย
แต่ที่หูได้ยินคุณน้ำพูดว่า " คุณเต้!เอาจิตไปจับที่ลมหายใจเข้า-ออกน่ะ"เราก็ทำ
แล้วก็ไม่รู้สึกตัวอีก พยาบาลพาเราไปที่ไหนเราก็ไม่รู้ มารู้สึกตัวนิดๆตอนพวกเค้าอุ้มเราขึ้นเตียง

แล้วเราก็รู้้สึกว่า มีคนมาเขย่าที่แขน เราพยายามที่จะลืมตา แต่ก็เห็นไม่ชัดพล่าๆมัวๆ
คุณหมอก็ถามเราว่า "คุณเจ็บที่ไหน" เราก็เอามือไปจับที่ท้อง
คุณหมอก็ถามต่ออีก เรายกมือไม่ให้คุณหมอถามต่อ

แล้วก่อนที่ตาเราจะปิดลงไป เราเห็นมือเราค่อยๆตกลงมา สิ่งที่เห็นครั้งสุดท้ายคือมือเราแบ
แล้วเราก็วูบไปเลย เราไปรู้สึกตัวอีกทีตอน4โมงเย็น


ตอนช่วงที่เราได้ยินเสียงคุณน้ำแล้วเนี่ย คือเหมือนตัวเราไม่รู้สึกตัวน่ะ
แต่จิตเนี่ยรู้น่ะ จิตเนี่ยได้ยินคำสอนเรื่องการนั่งสมาธิ
แล้วในจิตของเราเนี่ย กำหนดลมหายใจให้เป็นสมาธิ


แล้วค่อยเล่าต่อน่ะค่ะ อย่าเพิ่งรีบทานหมูกะทะให้หมดน่ะค่ะ

คุณฝึกจิตเขียน




สิ่งที่คุณฝึกจิตเขียนขึ้นมา เราเห็นด้วยค่ะ แต่อยากจะขอเพิ่มการทำบุญทำทานด้วยค่ะ
เพราะถ้าคนเราทำบุญทำทานตอนเจ็บป่วย เป็นการทำเพราะหวังผล
เราคิดว่าถ้าคนเราทำจนเป็นนิสัย คือไม่หวังผลอะไร ใจคิดแค่ว่าอยากจะให้พวกเค้าหลุดพ้นจากความทุกข์

บางคนคิดว่าไม่ต้องไปทำอะไรทั้งนั้นหรอก ตอนตายค่อยนึกถึงพระ
ยาก.....มากๆค่ะ เพราะพอถึงตอนใกล้จะตาย บุญ-บาปเป็นผู้กำหนดค่ะ
ไม่ใช่ผู้ที่จะตายเป็นผู้กำหนดค่ะ

เฉียดตายของแท้....

เรื่องทำบุญทำทาน...แล้วอยากได้บุญ...มันเป็นเรื่องปกตินะ...

บุญทานการกุศลทุกอย่างขึ้นกับบารมีขณะนั้นของผู้ทำ..

อย่างหยาบ...ก็หวังได้บุญได้กุศล...นี้ก็ดีแล้วละเมื่อเทียบกับคนทั่ว ๆ ไป

อย่างกลาง...ก็หวังละอกุศลของตน..เช่นทำทานก็หวังละความตระหนี่...

อย่างละเอียด...กลับหวังให้ผู้อื่นมีความสุข

คุณต้นปอเขียน


ตรงที่เราทำตัวสีแดงไว้ ถ้าเป็นมุมมองของเราน่ะค่ะ จุดนี้อันตรายที่สุดค่ะ
อย่าไปคิดอย่าไปนึกดีที่สุดค่ะ กำหนดบริกรรมพุท-โธอย่างเดียวน่าจะดีกว่าน่ะ
เพราะถ้าจิไปนึกว่า เคยทำอะไรกับใครไว้บ้าง ถ้าหากว่าจิตดับไปตอนนั้นทุกสิ่งทุกอย่างจบค่ะ

เพื่อนของเราตอนป่วยหนัก พูดแต่สิ่งที่ไปทำอะไรกับใครไว้ ร้องไห้เสียใจ คือเหมือนจิตเค้าเตลิด
คุมสติไม่อยู่ ทีนี้ไปพูดถึงขนาดว่าขอชดใช้ ญาติที่ดูแลเข้าใจว่า คือสิ่งที่ดี
ให้เค้าพูดออกมาให้หมด จะได้ไม่ต้องติดค้างในใจ
เค้าไม่รู้หรอกว่า สิ่งนั้นคือสิ่งที่ติดไปกับจิตน้องของเค้า

ครูบาอาจารย์ท่านว่า....ผู้มีอานาปานสติ...จะเป็นผู้รู้เวลาตาย...อาการที่จะตาย...ทุกขเวทนาเบาบางตอนจะตาย...

ไม่มีการมา ไม่มีการไป กำหนดจิตเข้ากลางไว้

เห็นด้วย...หากเราต้องการสุคติภพ....

แต่การฟุ้งขึ้นมาของขยะใต้พรม...ก็เป็นเรื่องที่เราไปบังคับให้เป็นไปตามใจเราไม่ได้...

หาก.บังเอิญมันฟุ้งขึ้นมา...ขณะนั้น....เราต้องรีบเก็บกวาดทำความสะอาดให้ทันท่วงที....

การละวาง..ด้วยการพิจารณาแม้จะด้วยสัญญาก็ยังดี...แม้จะใช้สัญญาก็ไม่แน่ว่าอาจจะปิ๊งด้วยปัญญาในขณะจิตสุดท้ายก็เป็นได้...

ผู้ที่ทำจนชินแล้วเท่านั้น....จึงจะทำได้ทันเป็นอัตโนมัต

อีกสิ่งหนึ่งที่บอกได้คือ เมื่อรู้สึกว่า แย่เหมือนใกล้ตาย (อาจไม่ใกล้แต่คิดว่าใกล้เพราะเราไม่อาจรู้ว่าเราใกล้ ทั้งที่ แท้จริงแล้วมันใกล้ที่สุด คือทุกคนใกล้ตาย ) หากกลัวตายไม่ยอมรับความตาย จิตท่านจะฟุ้งซ่านมาก ไม่สามารถเดิน อานาปานสติ ได้ หากเดิน อานาปานสติไม่ได้ อย่าหวังจะเข้า สติปัฏฐาน4 ได้

จึงจำเป็นอย่างมากที่ต้องยอมรับความตายให้ได้ครับ (อันนี้เกิดส่วนตัว ยังไม่มีพุทธวจน รองรับครับ)

ผู้ที่มาฝึกสติ...ทุกคน....ก็เพราะรู้ว่าต้องตาย...

มีสติดีเท่าไร....ความตายก็ชัดในใจมากเท่านั้น

ผู้ไม่คิดคำนึงถึงความตายเลย...จะมาฝึกสติ...รู้สึกว่าจะเป็นไปได้ยาก

หวังว่าจะเป็นอย่างที่ท่านกบว่า ครับ

ขอให้สบายใจได้นะ..ทุก ๆ คน

แต่อย่าประมาทซะละ..

ทำให้ชิน....ทำให้ชิน

ใช่ครับท่านกบ สบายใจกันได้ ครับ เพราะตายกันแน่นอน ครับ

อนุโมทนาครับ
เล่าเรื่องตอนเกือบเป็นลม
พอดีช่วงนั้นไปร้านโทรศัพท์มือถือ
ยืนตัดสินใจนานไปหน่อย
จำรายละเอียดได้ไม่ค่อยดี
ตอนจะเป็นลมความรู้สึกตัวจะเริ่มหาย
ตาลืมมองอยู่แต่ภาพหายไปเฉยๆ
เสียงที่หูเริ่มน้อย จับประเด็นได้ยาก
ความรู้สึกตัวใกล้จะหมดหรือ ใกล้จะวูบหลับ ความคิดยังคิดได้อยู่แต่รู้สึกเหมือนจะขาดความรู้สึกได้ตลอด
(เหมือนเอาเชือกไปขึงไว้ที่สองฟากของเหว แล้วยืนอยู่บนเชือกจะตกเหวอยู่ได้ตลอด )

คือประสิทธิภาพการรับรู้ทางกายทางตาทางหูจะหมดประสิทธิภาพไปนะครับอาจเพราะเลือดลมความดันนะครับทางกายเลยผิดปกติ

คือตอนนั้นค่อยๆเป็นขึ้นมาครับเกือบจะเป็นลม