อาการแบบนี้เค้าเรียกว่า จิตปรุงแต่ง มีด้วยหรอที่คิดว่าตัวเองใกล้ตาย นอกจากฟุ้งซ่าน ถามตรงๆ ทำไมถึงคิดคิดว่าตนใกล้ตาย เป็นโรคมะเร็งหรอ หรือเป็นโรคร้ายแรง ที่คุนพูดมาคุนแค่ปรุงแต่งคิดไปเอง

ท่านลองหายใจไม่ออก จุก กลืนน้ำลายก็ไม่ลง จนต้องหายใจทางปากอยู่นานๆเป็นชั้วโมงๆดูซิครับ (ปิดจมูกดูก็ได้ 5555)

ถูกครับ จิตมันปรุงแต่ง เพราะยังมีอวิชชา จิตจึงยังปรุงแต่ง อย่างที่ผมกล่าวไว้ข้างต้นนั้นแหละครับ ทุกกรณีล้วนปรุงแต่ง แค่เป็นลม แล้วคิดว่าเฉียดตาย ก็ปรุงแต่งครับ
ถ้ายังไม่บรรลุอรหันต์ ก็อย่ามาพูดเรื่องจิตไม่ปรุงแต่งครับ มันจะโชว์..... ครับ
และอีกอย่างใครจะไปรู้ว่าวินาทีไหน ที่ตายแน่นอน เฮ้อ!!!
ท่านอ่านพุทธพจน์ไม่เข้าใจหรือครับ พุทธองค์ ไม่ให้ ประมาท

มีคนตามท่านแล้วละครับ ท่านกบ เพราะ...

ฮ๋า..ฮ่า...ฮ่า จขกทน่ารักน่าเอ็นดูจังเลย เหมือนเด็กกำลังคิดว่าตัวตอบอะไรได้
ผู้ใหญ่จะให้รางวัลเป็นอมยิ้ม

นี้ขนาดเอาอรรถกถามาอ้าง แทนที่จะเข้าใจในสิ่งที่ตัวอ้าง แต่ที่ไหนได้เป็นแค่
คำว่า "คนเจริญมรณะสติไม่กลัวตาย" ก็ดีใจจนลืมตัว

เพียงแค่นี้ก็บ่งบอกให้รู้ว่า เจ้าตัวไม่รู้จักพิจารณาธรรม
ขาดซึ่งสติสัมปชัญญะในการพิจารณาธรรม

จขกทครับ เห็นสอนคนเขาป่าวๆให้เจริญสติปัสฐานสี่
แต่เท่าที่ดูมา เจ้าตัวยังไม่รู้เรื่องกระบวนการขันธ์ห้า
เรื่องแม้กระทั้ง สภาวะที่เป็นสติ จขกทก็ยังไม่เข้าใจ

การอ่านพระธรรมเราต้องอ่านและพิจารณาตามไปด้วยทุกตัวอักษร
เพราะพระธรรมของพระพุทธเจ้า ท่านจะเน้นเหตุปัจจัย เนื้อหาในพระธรรม
ในแต่ละคำพูดมันจะเป็นเหตุปัจจัยแก่กัน ผมมักเน้นบ่อยๆว่า การพิจารณาธรรม
ต้องมีสติและสมาธิ อีกทั้งต้องอาศัยอารมณ์ปรมัตถ์เป็นหลักในการพิจารณาธรรม

คำว่าไม่กลัวตาย มันเป็นสมมุติบัญญัติ ที่อรรถกถาจารย์เขาต้องให้ความหมาย
ไว้อย่างนั้นเพื่อ ให้ปุถุชนที่ยังไม่เคยเห็นสภาวะไตรลักษณ์ หรือสภาวะตามความเป็นจริง
มีหลักยึด ซึ่งเป็นการชั่วคราว แต่ต่อเมื่อได้เห็นสภาวะไตรลักษณ์แล้ว ก็จะเข้าใจเอง

และในความเป็นจริงสิ่งที่รู้สึกมันเป็นเพียงสังขาร อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
เกิดขึ้น ตั้ง อยู่และดับไป และการเกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไป มันไม่ได้หมายถึงชีวิต
หรือความตาย

แต่เขาหมายถึงการปรุงแต่งหรือสังขาร สิ่งที่ว่ามันเกิดดับตลอดเวลา
สังขารมันตรงข้ามกับชีวิตหรือความตาย ชีวิตหรือความตายเป็นของเที่ยง
ความตายไม่มีลักษณะอนิจจัง

หิวข้าว

เอกอนเคยไปประสบอุบัติเหตุขับรถกระโจนลงน้ำ
จังหวะที่รถเสียหลักและพุ่ง เป็นเวลาที่สั้นมาก (นับเป็นวินาที)
สิ่งที่เห็นจะเข้ามาเป็นช๊อต ๆ (อย่างไวนับเป็นวินาทีเช่นกัน)

1. รู้ - เราไม่สามารถควบคุมอุปกรณ์อะไร ๆ ได้แล้ว
2. สติ - มาอยู่ที่ ใจ (แล้วแต่ใครจะถนัด)
3. รู้ - จุดที่จะกระทบและโอกาสที่จะเป็นไป (เจ็บ ถึง ตาย ได้)
4. สติ - ตัดกังวล กลับมาอยู่ที่ใจ
5. รู้ - เห็นภาพแม่ - พี่ เข้ามาในทัศนะ
6. สติ - ตัดกังวล กลับมาอยู่ที่ ใจ

เมื่อลงสู่ภาคพื้น(น้ำ)
ก็ทำความรู้สึกตัวสำรวจสภาวะทั่วทั้งกาย/ใจ
ปรากฎว่า หัวใจเต้นปกติ สติตื่นรู้ชัดเจน ไม่มีอาการบาดเจ็บรบกวน
จังหวะแรกผ่านไปแล้ว
ก็รู้สึกตัวว่าพร้อมที่จะเข้าสู่จังหวะที่สองที่จะต้องเผชิญหน้าต่อทันที
ถ้าออกจากรถไม่ได้ เราจะเข้าสู่กระบวนการตายด้วยอากาศหายใจ จมน้ำตาย
1. รู้ - โอกาสการตายที่อาจจะเป็นไป
2. สติ - ดึงกลับมาที่ปัจจุบันให้มากที่สุด อยู่ที่ใจ
เพื่อเผชิญหน้ากับเวทนาทุกขณะ อย่างยิ่งยวดชนิดที่รัดเข็มขัดอย่างแน่นเต็มพิกัด
ความฟุ้งซ่านไม่มีโอกาสเร็ดรอดเข้ามาเลย
3. รู้ - ประตู หน้าต่างเปิดไม่ได้ น้ำกำลังเข้ามา
4. สติ - ยังคงแจ่มชัด
5. รู้ - มีประตูด้านหลังที่เป็นระบบ lock ที่เปิดได้ด้วยมือ
เคลื่อนตัวออกจากเก้าอี้ปีนไปออกทางประตูหลังทันที

จนกระทั่งมายืนอยู่บนบก ทุกอย่างผ่านไปเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น
หัวใจเต้นปกติ อารมณ์ เห็นความเด็ดเดี่ยว สงบ นิ่ง เยือกเย็น สติแจ่มชัด
อะไร ๆ อยู่ในการควบคุมได้มากกว่าช่วงเวลาทั่ว ๆ ไป
จึงได้ค่อย ๆ ย้อนกลับไปทบทวนสิ่งที่ผ่านมา
ราวกับว่า ชีวิตช่วงนั้น มันไม่ได้อยู่ในอุ้งมือเรา
แต่มันอยู่ในอุ้งมือของ ศักยภาพของบางสิ่งที่เหนือกว่าความคิดจะเอื้อมไปถึง
เห็น ... ว่าสิ่งนั้นคือ อะไร
รู้สึก ... แต่ไม่มีคำอธิบาย

----------------

เราเสียเวลาไปกับภาพหลอนแห่งความตายมากกว่าเวลาที่เราจะเผชิญหน้ากับมันจริง ๆ

และการอยู่บนช่วงเวลาอันคาบเกี่ยว มันไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิด
ถ้า...วางจิตให้อยู่เหนือเวทนาที่ปรากฎ...ได้
ถ้า...พาจิตเข้าไปสู่พื้นที่ อันสันติ ได้
(ต้องใช้คำนี้ เขตสันติ เพราะไม่รู้ว่าตำราจะมีการเขียนสิ่งนี้ไว้ว่าอย่างไร)
เราจะเห็น สิ่งที่กระทำ ที่ไม่ใช่เรา ชัดเจน
แต่เป็นศักยภาพสูงสุดแห่ง จิตวิญญาณ ที่จะเป็นไป

----------------

ไม่ใช่ครั้งแรก ที่เอกอนเข้าไปอยู่ในช่วงเวลาอันคาบเกี่ยวในลักษณะนี้
และก็ได้ทบทวนสภาวะทุกครั้ง

ก็จะเห็นช่วงจังหวะที่จิตแว๊บไปหาสิ่งที่ เป็นเครื่องผูกอยู่

แม้จะแว๊บไปเพียบแว๊บเดียวและ ตัดกังวลได้แทบจะทันทีก็ตาม

แต่นั่นก็คือ ภพ

เพียงแค่แว๊บเดียว การก้าวลงสู่ภพ ก็เป็นเรื่องที่ .. ..

ท่านฝึกจิตคงไม่เคยมีประสบการณ์เลยไม่รู้ว่าเวลาคนใกล้ตายมันเป็นยังไง อยากให้เจออาการแบบดิฉันบ้างจริงๆ
คนที่เป็นลมแล้วหัวฟาดพื้นจนหัวแตก เขาไม่มีเวลามาปรุงแต่งด้วยซ้ำ แต่มันคือสภาวะที่เราต้องเผชิญอยู่
ส่วนที่ท่านบอกว่าท่านใกล้จะตาย ท่านมีอาการยังงัยหรือแค่คิดว่าใกล้ตายเฉยๆ? ดิฉันจะบอกให้นะ คนอย่างดิฉันถ้าไม่ทรมานจริงๆคงไม่หมดสติง่ายๆ ขนาดคลอดลูก ยังคลอดแบบธรรมชาติ ปวดท้องคลอดลูกน่าจะรู้นะว่าทรมานแค่ไหนดิฉันยังเบ่งออกแปบเดียว ถามเมียท่านดู คลอดลูกทรมานไหมคลอดธรรมชาตินะ แค่คลอดลูกก็เฉียดตายแล้ว ยังไม่ได้เศษเสี้ยวของอาการ หน้ามืด แน่นหน้าอกจุกหายใจไม่ออก ปวดท้องบิด น้ำลายเริ่มตีขึ้นทางปาก เหงื่อออกเต็มหัว หายใจไม่ออก จนหมดสติ มันจะเอาเวลาที่ไหนมาปรุงแต่ง ท่านฝึกจิตน่าจะลองเจอสภาวะแบบดิฉันดูบ้างนะ เผื่อจะได้เข้าใจอะไรง่ายๆกว่านี้

แล้วใครเป็นคนบอกว่า อิฉาน ใกล้จะตายแย้ว นั้นมันไม่ปรุงแต่งหรือ ก๊ากกกกกก

ฉานเก่งที่สุดแย้ว ก๊ากกกก

พอดีกว่า วันนี้นันทิ หยังลง หลาย 55555555555

อีกนิดนะ

ใครขี้โม้หรือมั้ย รู้แก่ใจกันทุกคน จะยกหางตัวเองชูขึ้นสูงแค่ไหน ก็ตามแต่ ครับ
บางคนขี้โม แบบ ตามทันก็ยังมีนะครับ บอกคนอื่นป่าวๆ ว่าเจอมากลับตัวไม่เคยได้อ่านธรรมบ้าง แต่อีกที่นึงบอกอีกอย่าง เข้าเรียก อารายหว้า ...แ.. มั้ยหนอ
มันมีเยอะพวกที่หลงตัวเอง โง่ให้จิต หลอกหลงเข้าไปในกระแส นั้นอยู่ตลอดเวลา
รวมท้ังผมด้วย 5555555555
ไม่เห็นตนเอง ก็อย่าหวังว่าจะเห็นธรรม

ท่านนี้สุดยอดจริงๆๆ 5555 ขนาดเอาพุทธพจน์มา กางให้ดูขนาดนี้แล้วยัง........

ชาวเมืองคงเข้าใจ อย่างที่ท่านว่า กระมัง 5555

อย่าสีซอให้ควาย อย่างผมฟังเลย ครับ แล้วแต่จะปรุงแต่งกันไป 55555

ส่วนสภาวะที่ทำให้เรารู้สึกเหมือนว่าเรากำลังดิ่งลงสู่ความตาย โดยมีอาการแสดงทางกาย(บีบเค้น)ด้วย
ตอนที่เจอ ตอนนั้นยังเด็ก
จะสังเกตว่า จิตเรามันคอยจะออกไปไขว่คว้าหาที่ยื้อยุด
เห็นภาพพ่อ-แม่-พี่ คิดถึงคำอำลา
และก็ตัดกลับมาอยู่กับเวทนาที่ปรากฎ

อารมณ์ที่ปรากฎที่ละ step ตอนนั้น
หลายอย่างมาก มันมีแรงผลักดันที่เราพยายามต่อสู้เพื่อมีชีวิตอยู่ต่อไป
คือตอนนั้นเรายังไม่ยอมรับการที่จะจากไปด้วยลักษณะนี้ เวลานี้
แต่มันก็เหมือนกับ เราตกลงไปในบ่อน้ำมัน
และมีเชือกหย่อนลงมา แต่เชือกนั้นก็ชุ่มไปด้วยน้ำมัน
พยายามจะคว้า เส้นนั้นก็แล้ว เส้นนี้ก็แล้ว มันก็ลื่น
เราไม่อาจจะฉุดตัวเองขึ้นมาจากหลุมนั้นได้ จนมันล้า มันหมดหวังที่จะยื้อยุดต่อไป

เหมือนเราจะพยายามตะเกียดตะกายจนที่สุดแล้ว
เมื่อเราเห็นว่าไม่มีหนทางใดจะนำพาให้ขึ้นจากบ่อได้

เราก็ตัดกังวล ทำสติรู้ลงตรงใจ (ฐาน)

และ อยู่ ๆ ก็รู้สึกได้ถึงพลังบางอย่างเคลื่อนตัวอย่างมีกำลังอยู่ภายใน
และ...ทุกอย่างก็ค่อย ๆ คลี่คลาย



คือ ก็เป็นประสบการณ์ที่ว่า
ถ้าเราเจอสภาวะใกล้เคียงนี้อีก
ก็จะพยายาม ให้จิตอยู่ที่ฐาน น่ะ



ราวกับว่า เป็นที่ที่พญามาร/พญามัจจุราช...ทำงานไม่ค่อยถนัด

555 อยากด่าคนอื่นว่า ตอแหล แต่ไม่กล้า คนที่เขาขี้โม้แต่พูดเรื่องจริงก็ดีกว่า ขี้โม้แต่มุสาแถมขี้ขลาด ปฏิบัติไม่เข้าถึงแต่ก็พูดพร่ำทำเพลง เป้นลิเก ฟังแล้วก็ตลก ปากบอกสารภาพบาป ตั้งกระทู้เชิญชวนผู้อื่นสารภาพบาปเช่นตน แต่กลับไม่ละอายใจในการกระทำของตน ยังงัยก็ขอให้ได้ตายสมใจอยากนะ เหมือนกระทู้ของฝึกจิตที่บอกว่าปฏิบัติใกล้ตายต้องทำอย่างไร

พุทโธ เอ่ย อายไม่อายรู้แก่ใจตน นั้นแหละ ไม่ใช่ที่ใครจะยัดเยียดให้ดอก 5555
เอารู้ตัวด้วย 55555 แต่ก็ขอบคุณครับ

ลึกซึ้ง..เข้าถึง