กระผมคุ่นๆว่ามีคนเคยบอกว่า พระพุทธองค์ทรงคิดค้น กระแสอิทัปัตยตา ปฏิจจสมุปบาท หลังจาก ตรัสรู้
มันเป็นการเข้าใจผิดมาก
พระพุทธองค์ทรงคิดพิจารณา ธรรมนี้ เริ่มจาก........ จนได้......... ก่อนตรัสรู้ จนได้กระแสกระแสอิทัปัตยตา ปฏิจจสมุปบาท จากนั้น ธรรมทั้งหลาย ที่พระพุทธองค์ ทรงพยายาม สอน ล้วนรวมลงที่ กระแสนี้

รู้บางมั้ยนิ วิปัสสนา เยอะๆ จะรวมลงเหลือ กำมือเดียว

เมื่อเรานั่งสมาธิ เราจะได้สัมผัสถึงเวทนาสุขและทุกข์สลับเปลี่ยนอย่างนี้ตลอด ถ้าเราเข้าไปยินดีในสุขเวทนา เข้าไปยินร้ายในทุกข์เวทนา เท่ากับเราได้สร้างปรุงแต่งสังขาร เพิ่มพูลกิเลส ไม่สิ้นสุด แต่ถ้าเราไม่เข้าไปปรุงแต่งกับความรู้สึกเหล่านั้นด้วยปัญญาที่ว่าทุกอย่างเกิดขึ้นและดับไป และในไม่นานสภาวะนั้นก็จะปรากฎจริงสุขก็จางหายเปลี่ยนแปลงไป แม้แต่ความรู้สึกเจ็บปวดอย่างแรงกล้าเราเฝ้าดูมันด้วยใจเป็นกลาง(อุเบกขา)ไม่นานนักมันก็จะจางหายไปเอง เหลือแต่แรงสั่นสะเทือน เท่ากับเราได้อยู่เหนือเวทนาทั้งหลาย ฝึกอย่างนี้ปล่อยๆกิเลสที่สะสมอยู่ก็จะค่อยลุดลอยขึ้นมาและก็จะสลายไป เพราะเราไม่ปรุงแต่ง อย่างนี้เรียกภาวนามยปัญญา ปัญญาที่เห็นและสัผัสความเกิดและความดับจริง ไม่ได้คิดเอา หรือเรียกว่าลงมือลิ้มรสแกงนั้นเอง และท่านใดยังไม่เคยสัมผัสรสแกงนี้ ก็ลงมือได้เลย

เอางี้แล้วกันครับเถียงกันไปก็เปล่าประโยชน์ เอาเป็นว่า..
ถ้าผมไปเจอความเห็นใดของคุณ แล้วผมไม่เห็นด้วย
ผมจะแสดงความเห็นในกระทู้หรือความเห็นคุณครับ
ส่วนคุณจะทำแบบผมก็ได้ครับผมไม่ว่าอะไร

สิ่งแรกเลยครับผมถามครับ คุณแน่ใจได้อย่างไรครับว่า ตัวที่คุณพูดถึงคือตัวเวทนา
แล้วที่บอกสุขกับทุกข์นี่ คุณรู้ได้อย่างไรว่าเป็นเวทนา ที่สำคัญที่สุดก็คือ
สภาวะสุขหรือทุกข์คุณรู้หรือครับว่าเป็นอย่างไร

แน่ใจหรือครับว่าที่คุณพูดว่าไม่ปรุงแต่งด้วยปัญญา แน่ใจแล้วหรือว่าที่พูดมา
เป็นปัญญาไม่ใช่ความคิด ถ้าคุณเชื่อมั่นตัวเองว่าเป็นปัญญา ผมถามครับว่า
ใช้ปัญญาอย่างไรครับ ใช้เมื่อเกิดเวทนาหรือก่อนหลังอย่างไรครับ

ถามย่ำอีกทีครับใจเป็นกลางนี่มันอย่างไรครับ สงสัยคุณไม่เข้าใจคำถาม
ผมเกริ่นให้ก็ได้จะได้ไม่เสียเวลา คุณใช้ธรรมหรือสภาวะธรรมตัวไหนมาทำใจให้
เป็นอุเบกขาหรือเป็นกลางครับ

อยากถามครับ เห็นคุณพูดบ่อยๆว่าไม่ปรุงแต่งนี่ อยากรู้ครับ
การปรุงแต่งมันก่อนตอนช่วงไหนของขันธ์ห้าครับ แล้วเราจะรู้ได้อย่างไรว่าไม่ปรุงแต่ง

ถามหน่อยครับไอ้ปัญญาที่คุณว่า มันมีก่อนทำสมาธิหรือหลังครับ

ในสมาธิ มันเห็นชัด เพราะจิตไม่ฟุ้งซ้าน การไหลไปของสมาธิจนได้ สัมมาสมาธิ คือ อุเบกขา จนเกิด สติบริสุทธฺ์ จากนั้นก็จะสามารถ พิจารณาเห็นธรรมในธรรม ทั้งนอกใน ตามความเป็นจริง ได้ดีที่สุดและ การกระทำในรูปแบบ ยังปฏิบัติไว้ ให้เกิดกำลัง หรือเป็นการฝึกซ้อม เอาไว้ใช้ในการ วิปัสสนาในชีวิตประจำวัน ด้วยครับ

วิปัสนาในชีวิตประจำวันเป็นการปิดกั้นมิให้กิเลสมิให้ทำกิจสำเร็จ แต่วิปัสนาที่ท่านเรียกว่าในรูปแบบนั้น เป็นการกำจัดกิเลสโดยตรงครับ เพราะเข้าไปขุดลึกถึงอนุสัยครับ ตรงนี้ท่านจะเห็นตัวเองมากที่สุดท่านอาจจะไม่เชื่อตัวท่านเองเลย ความคิดที่ชั่วร้ายจะออกมามากมาย เพราะเราได้เข้าไปเขย่ามันถึงรังเลยทีเดียว ดูอานาปานสติสิครับ เมื่อจิตหลุดพ้นก็รู้ว่าจิตหลุดพ้น:b43:

ในชีวิตประจำวันท่าน ปิดกั้นกิเลส ได้สำเร็จ หรือครับ
ท่านดับอนุสัย ได้แล้วหรือครับ
ตอนนั่ง สมาธิ ความคิดชั่วร้ายออกมา ด้วยหรือครับ แล้วมันเป็นสมาธิ ยังงัย
ตอนนั่งสมาธิ ท่านเห็นลมตลอดหรือ
ตอนท่านวิปัสสนา ท่านเห็นลมหายใจตลอดหรือ
แบบนี้ ใครจะหลุดพ้นก็เฉพาะตอนนั่งสมาธิ หรือ

[/quote] ปัญญาที่เรียกว่สุตตะ จินตามันมีมาก่อนการนั่งสมาธิวิปัสนาซิครับแต่มันอ่อนเกินไปในการจะตัดกิเลส เราจึงใช้ปัญญาที่อ่อนพัฒนาให้ปัญญาแข็งแกร่งขี้นด้วยอุเบกขาจนประจักษ์กับความจริง ขนาดความเจ็บปวดที่แรงกล้าก็มีอาการเปลี่ยนแปลงไปได้เท่ากับเราอยู่เหนือเวทนา(เรียกว่าภาวนามยปัญญาที่แท้จริง) จิตที่อยู่เหนือเวทนาได้เป็นจิตที่ไม่หวั่นกิเลสหรอกครับเรื่องเล็กน้อยผู้คนที่ผ่านตรงนี้ได้เขาถึงลดละอะไรได้มากมาย เพราะเขาอยู่เหนือความเจ็บปวดได้ ส่วนสุขนั้นยากหน่อยๆใครๆก็ปราถนาความสุขอุเบกขายาก ส่วนคำถามอื่นขอไม่ตอบนะครับตอบกันมามากแล้ว เพราะท่านก็ดูพอจะเข้าใจว่า ผมกระทำสิ่งไหนในวงจรปฎิจสมุปบาทอยู่ครับ

ในชีวิตประจำวันท่าน ปิดกั้นกิเลส ได้สำเร็จ หรือครับ ? แน่นอนครับปิดกั้นไม่สำเร็จแน่นอนได้แค่ขั่วขณะก็ดีแล้ว แล้วแต่สติจะเกิด
ท่านดับอนุสัย ได้แล้วหรือครับ ? ยังไม่หมดครับครับ เพียงแต่เข้าไปถึงอนุสัยครับ
ตอนนั่ง สมาธิ ความคิดชั่วร้ายออกมา ด้วยหรือครับ แล้วมันเป็นสมาธิ ยังงัย ? ตอนนั่งสมาธิต่างจากสมาธิเกิดนะครับ ตอนนั่งนั้นอกุศลเกิดสลับกับกุศลได้ครับ แต่ถ้าสมาธิถึงปฐมฌานอกุศลเกิดไม่ได้ครับ
ตอนนั่งสมาธิ ท่านเห็นลมตลอดหรือ ?ไม่ตลอดหรอกครับรู้สึกตัวก็กลับมาดูต่อครับ สมาธิไม่จำเป็นดูลมอย่างเดียวครับเอาจิตจับตรงไหนก็ได้ขอให้เป็นจุดเดียว เช่นหน้าผาก กลางกระหม่อมก็ได้ครับหรือส่วนอิ่นๆ
ตอนท่านวิปัสสนา ท่านเห็นลมหายใจตลอดหรือ ? สติเรายังไม่สมบูรณ์ขนาดที่จะระลึกรู้ได้ตลอดครับแต่แทงตลอดได้ครับอาศัยช่วงเวลาสั้นๆเท่านั้นเองในขณะนั้นเกิดปฐมฌานครับ สติสมบูรณ์นั้นต้องเป็นพระอรหันต์ครับไม่ต้องระลึกแล้วครับ
แบบนี้ ใครจะหลุดพ้นก็เฉพาะตอนนั่งสมาธิ หรือ ?ไม่เสมอไปครับ แต่สวนใหญ่เป็นท่านั่งครับ

คุนน้องอยากได้คำอธิบายประโยคนี้อย่างละเอียดทีเจ้าค่ะ คือท่านคงเป็นนักปฏิบัติคุนน้องอยากทราบว่าเพราะเหตุใดหรือเจ้าค่ะ อกุศลถึงไม่เกิดกับคนที่ทำสมาธิระดับปฐมฌานขึ้นไป แสดงว่าคนที่จิตอกุศลจะไม่สามารถเข้าถึงปฐมฌานได้อย่างงั้นหรือเจ้าค่ะ

จิตมีอารมณ์เป็นหนึ่งเรียกว่าเอกคตาจะตั้งมั่นอยู่กับองค์4คือ วิตก วิจารณ์ ปีติ สุข อกุศลไม่สามรแทรกได้ครับ ส่วนเรื่องคนที่มีจิตอกุศลนั้นไม่เกี่ยวหรอกครับคนทุกคนมีอกุศลกันทั้งนั้นและ ฌานสามารถทำขึ้นมาได้ทุกคน ยากง่ายแล้วแต่ สะสมมา และก็ความเพียรพยายามครับ คนที่จะทำฌานนี้เริ่มจากการเห็นโทษของอกุศลก่อนถึงจะเป็นสัมมาฌานครับ มิได้อยากได้ฌานเพราะมันเป็นของวิเศษเพื่อจะแสดงฤทธิ์ครับ

ท่าน bigtoo ช่วยบอกวิธีเข้าถึง อนุสัย และขุดมัน ให้หน่อยซิครับ มันเข้าไปยังไง แล้วมันอยู่ในจิตเราตลอดหรือครับ คืออยากทำเป็นบ้างนะครับ

และไอ้คำว่า เอกัคคัตตา รมณ์ นั้น ผมว่า มันเป็น อุเบกขารมณ์ อย่างเดียวไม่ใช่หรือครับท่าน

แต่คุนน้องก็เห็นประเภทที่ทำฌาน มุ่งไปที่ฝึกในด้านมีอิทธิฤทธิ์ อภิญญา หูทิพย์ ตาทิพย์แต่ไม่ได้หวังจะตัดกิเลศ
แบบนี้แทนที่จะฝึกสมาธิเพื่อลดกิเลศ แต่คุนน้องว่ากลับยิ่งจะเพิ่มกิเศมากขึ้นอีก เห็นเขาคุยเป็นตุเป็นตะเรื่องเห็นนรกเห็นสวรรค์ คุนน้องก็สงสัยว่า อืมดีจังคนอื่นทำสมาธิก้าวหน้าจนเห็นนรกสวรรค์ แต่คุนน้องก็ไม่เคยเห็นนะเจ้าค่ะ คุนน้องแบบ สุขวิปัสโก ไม่อยากเห็นอะไรทั้งนั้น เพราะแค่นี้กิเลศเจ้ามานะก็พุงกระฉูดอยู่แล้ว ขืนให้มาเห็นนรกสวรรค์ถึงจะเห็นจริงหรือปรุงแต่งคุนน้องก็ไม่อยากเห็นนะเพราะกลัว กลัวใจตัวเองจะหลงอยู่ในภูมินั้น ดาบสองคมชัดๆเลยแบบนี้

มันก็ถูกของคุณน้องนั้นและครับถ้าปฏิบัติเพื่ออวดอ้างถ้าไม่มุ่งหวังนิพพาน ก็ยังเวียนว่ายตายเกิดอยู่อย่างนี้แหละ แต่พระอรหันต์แบบสุขวิปัสก ก็นั่งสมาธินะครับ ไม่ใช่ไม่นั่ง แต่ว่าท่านเอาปัญญานำเท่านั้นเอง (หมายความว่าอย่างไรหมายความว่าเขาพิจารณารูปนามสภาพธรรมตามความเป็นจริงเห็นไตรลักษณ์ชัดเจนจิตเป็นสมาธิอย่างน้อยในระดับปฐมฌานอาจจะใช้เวลาสั้นๆ แต่ไม่สามารถเข้าฌานได้อีกเลยก็ได้ไม่มีญาณวิเศษใดๆ นอกจากรู้การทำอาสวะให้สิ้นไป (อาสวักขยญาณ) อย่างเดียว(จัดอยู่ในประเภทพระวิปัสสนยานิก ผู้เจริญวิปัสสนาล้วน แล้วได้ฌานในภายหลัง )ส่วนผู้ที่ปฎิบัติแบบสมถะนำนั้นส่วนใหญ่จัดอยู่ใน(พระสมถยานิก ผู้เจริญสมถะกรรมฐาน จนได้ฌานก่อนแล้ว จึงเจริญวิปัสสนาต่อ)

รอคอยวิชา ขุด อนุสัย อยู่กาบ