เรื่องน้ำร้อนที่ว่า ลองจับดูมันต่างกัน มันต่างกันอย่างไรครับ เอาเป็นว่าสภาวะธรรมมันต่างกันอย่างไรครับ? ฟังคิดก็ได้แค่รู้ จับมันทั้งรู้ทั้งร้อน เรื่องไตรลักษณ์พูดมาเถอะครับ เรื่องเข้าใจนะผมเข้าใจครับ แต่อยากรู้ว่าโม้หรือเปล่า ?อ่านมาฟังมาคิดพิจารณาก็เข้าใจใช่มั้ย สภาวะบอกแล้วมันเกิดในมโนทวาร ถ้าผมบอกอย่างนี้ถ้าคุณไม่สงสัยก็แสดงว่าเคย แต่ถ้าสงสัยก็แสดงว่ายังไม่ถึงตอบได้แค่นี้นะครับ(นั่งสมาธินี้แหละอย่าเข้าฌานให้พิจารณาการเกิดดับทั่วร่างกายเรานี่แหล่ะนั่งผ่านความเจ็บปวดให้ถึงที่สุดถ้าหายเจ็บแล้วก็นั่งอีกจนเจ็บไม่หายนะครับดูสิมันจะไปถึงไหน จิตมันก็หลุดพ้น รูปนามแยกกันชั่วขณะท่านจะเห็นทุกอย่าง ต้องยอมตายจริงๆไม่ใช่แค่เล่นๆนะครับ ไม่อยากคุยเล่น เมื่อเห็นความจริงแล้วทำลายสักกายะทิฎฐิไม่สามารถเดินออกจากธรรมมะได้หรอกครับ จิตมันไม่ไป) เรื่องลมที่บอกไม่ตอบ ไม่บอกก็รู้ครับ

คนที่ปฎิบัติธรรมถึงจุดถ้าเขายังไม่แต่งงาน เขาจะไม่แต่งงานหรอกครับมีให้ห็นมากมาย แต่ถ้าปฎิบัติธรรมแล้วมองอะไรยังไม่ออกเพราะกิเลสมันยั่วก็แต่งไปอยู่ไปก็อย่ามาบ่นเลือกทางเอง ส่วนคนที่เขาแต่งงานก่อนการเรียนรู้การปฎิบัติธรรมเขาก็ต้องบริหารครอบครัวของเขาให้ลงตัว แต่เขาไม่ปรารถนาเรื่องแบบนั้นมากมายก็ทำตามหน้าที่ชักชวนคู่ของต้นเดินบนเส้นทางธรรม จนได้เวลาเหมาะสมก็คุยกันให้ลงตัวก็แค่นี้ไม่เห็นมีปัญหาเลยครับ ชีวิตก็อยู่ได้สบายๆไม่เห็นต้องมีเรื่องแบบนั้นก็สบายดีนี่ครับ นี่ไงครับถ้าโยนิโสผิด มันจะออกได้อย่างไรในเมื่อยังชุ่มด้วยน้ำกาม มันก็ได้แต่พูดคุยเรื่องธรรมมะกันก็เท่านั้น มันพากันจมน้ำตายกันเปล่าๆๆ แต่ก็ยังดีเป็นการสะสมไปในชาติๆหนึ่ง ถึงอย่างไรก็ต้องละอยู่ดี แต่ถ้าถือเป็นทิฎฐิมานะเราเป็นผู้รู้มากเรียนมามากแตกฉานในพระธรรม วางอุเบกขาทุกอย่าง เสพกันไปโดยไม่คิดที่จะออก มันเป็นไปได้จริงเหรอ คุณรู้มั้ย 6เดือนแล้วเรื่องอย่างว่าฝันก็ไม่ฝันผมไม่มีขยับเลย คุณว่ามันผิดทางเหรอ ผมนะเป็นคนชอบเรื่องแบบนั้นมากคุณรู้มัย ทำไมผมทำได้รู้มั้ยครับ มันไม่ใช่ผมเก่งหรอกครับ มันเป็นเพราะการปฎิบัติที่ถูกทาง ธรรมมะที่แท้จริงจะต้องเห็นผลแก่ผู้ปฎิบัติทั้งทางกายและจิตใจ แต่ถ้าได้แต่ความคิดนะเราคิดผิดหรือเปล่า ลองถามตัวเราเองไม่มีใครตอบได้ เรื่องความรู้นะครับมันทันกัน อ่านมากฟังมากก็รู้เรื่องเดียวกัน แต่มันลดละไม่เท่ากัน ไปดูในกิจอริยสัจให้มากๆๆเข้าให้ละทั้งตัณหา และอุปาทาน ไม่ใช่ละอุปาทานอย่างเดียว ถ้าละอุปาทานอย่างเดี๋ยวมันก็จะเสพกามแบบไม่ยึด กลายเป็นลูกสาวลูกชายพยามารไปซะเลย พยามารมันท่องเทียวได้ถึงพรหมโลกนะครับระวังให้ดี:b4:

ขอ..พูดเท่าที่เข้าใจนะครับ....ผิดถูกจากตำราอย่างไรก็ขออภัย..ใว้ก่อนนะ

ใช่ครับ...โยนิโส...ไม่ใช่การละกิเลส....แต่เป็นการทำความเข้าใจ

แล้วก็อย่าลืมด้วยว่า...โยนิโส..จะตามด้วย..มนสิการ...ที่ใคร ๆ เขาแปลว่า..กระทำใว้ในใจ(อย่างแยบคาย)...

ส่วนตัว...เข้าใจว่า...โยนิโสมนสิการ...คือ...ทำความเข้าใจเก็บใว้ให้ดี

เมื่อใจมันเต็ม..ด้วยความเข้าใจที่ได้มนสิการใว้ในใจแล้ว..ใจจะเกิดพลวัตไปสู่จุดหมายเอง

เหมือนหยดน้ำลงในโอ่ง...เราไม่รู้หรอกว่า...หยดน้ำหยดไหน...หยดที่เท่าไรมันถึงจะเต็มพอดี....แต่เรามีหน้าที่อย่างเดียวคือ....หยดน้ำลงไปเรื่อย ๆ ..ครับ

ดูได้จากเรื่องที่เราทำได้ที่ผ่านมาซิครับ...อาจจะเข้าใจได้ง่ายกว่า

ตัวอย่าง.....กว่าจะถือศีล 5 ครบ..นั้นเป็นงัยละครับ

ไปดูข้อสุดท้ายที่ตัวเองทำได้ซิครับ....กว่าจะทำได้...ก็บอกแล้วบอกอีกว่ามันไม่ดีนะ...ตัวเองก็บอกตัวเองอยู่นั้นแหละ...นี้แหละครับ...โยนิโส...แล้วสัญญาก็ทำหน้าที่มนสิการ( หากเข้าใจแบบกินใจ..มันจะมนสิการได้แจ่มชัด....หากคิดแบบอ๋อ ๆ...สัญญาก็จำแบบไม่มีน้ำหนัก )...พอวันที่ทำได้ปั๊ป...มันก็บอกไม่ได้แล้วว่าที่ทำได้เพราะอะไร...อยากจะเรียกว่า...บารมีศีลมันเต็ม...เต็มด้วยอะไร.....ก็เต็มจากของเก่า ๆ...ความนึกคิดเก่า ๆ ...ความพยายามเก่า ๆ ...ที่ผ่านมานั้นแหละ...

หากบางท่าน..คิดแล้วก็ทำได้เลย...อันนี้ก็ขอแสดงความนับถือด้วยครับ..แสดงว่าของเก่าท่านทำมาดี

พี่กบ ครับถูกหรือผิด ก็ว่ากันไป ผมเข้าใจอย่างนี้นะครับ สัญญามันจำได้เป็นเรื่องๆ เรื่องไหนมันจำได้ก็ไม่ต้องไปจำมันอีก อย่างเช่นสีขาว เรารู้แล้วก็ไม่ต้องไปดูมันอีกเราก็จำได้ เช่นเดียวกันไตรลักษณะถ้าสติปัญญามันรู้แล้วก็ไม่ต้องไปรู้ซ้ำ มันสำคัญตรงที่ว่าสติปัญญามันรู้ในระดับไหนลึกแค่ไหนต่างหาก ปัญญาที่รู้ลึกมันมีพลังมากที่จะดับกิเลสได้ เพราะองค์ของการตรัสรู้นั้น จะต้องครบ ถ้าเราฝึกสติแบบ อธิฐานการงานมันเป็นการกั้นอกุศลไม่ให้มีกำลังเฉยๆ ไม่ได้ตัดกิเลส และฝีกสติแบบอธิฐานการงานจะเกิดโพชฌงค์ได้อย่างไรอันนี้ผมยังดูไม่ออก ถูกหรือผิดโปรดพิจารณาครับ

ท่านจำความเพียรชอบ 4 อย่างได้นะครับ..(แห่ม..บางคนอาจจะว่า..ผมละชอบยกตรงนี้มาจัง.. )

สังวรปทาน

ปหานปทาน

ภาวนาปทาน

อนุรักขาปทาน
ทำไมจึงต้องทำเนือง ๆ ละครับ...

คนเรามีหลายประเภท...เอาประเภทที่ต้องทำเนือง ๆ นะ..ทำไมต้องทำเนือง ๆ ละครับ

ด้านของอกุศล....อันใหม่ไม่ให้เข้า...อันเก่าให้เอาออก

ด้านกุศล...อันใหม่ให้ทำเข้า...เอาเก่าอย่าให้ออก

ดู ๆ แล้ว..คล้าย ๆ โยนิโสมนสิการ...บ้างมั้ยครับ?

ทำไมต้องทำเนือง ๆ ด้วยละ....ทำทีเดียวทำไมไม่พอ?

สุญญตามี 3 ชนิด

เรื่องการพิจารณาธรรมมะนั้นเรามักจะเชื่อเรื่องราวในตำราว่าท่านนั้นสำเร็จง่าย ท่านนี่ฟังแป็บเดี๋ยวเป็นพระอรหันต์ ท่านนั้นสำเร็จตอนอายุเท่านี้ ขอให้เราเข้าใจกันอย่างนี้ดีกว่ามั้ยครับ ผมมีข้อสังเกตุอย่างนี้คำใดที่พระพุทธองค์ทรงตรัสต้องเป็นความจริงและมีประโยชน์ถูกต้องมั้ยครับ ดูที่บทอธิฐานความเพรียรเพื่อความสำเร็จซิครับ พระองค์ทรงกล่าวเองยิ่งยวดขนาดไหน และอย่างคำว่าอาตา สัมปชาโน สติมา ก็ล้วนแต่ยิ่งยวดทั้งนั้น ส่วนที่แสดงไว้ในตำราท่านใดฟังธรรมแล้วสำเร็จไว ฟังปุ๊บสำเร็จกันทีละเยอะๆเป็นหมื่นๆนั้น มันก็เป็นการเรียบเรียงมา กล่าวซึ่งยังหาที่สุดมิได้ แต่สิ่งที่หาที่สุดได้แล้วคือพุทธพจน์นั้นทุกท่านยอมรับได้จริง เราก็ต้องเริ่มจากสิ่งที่หาที่สุดได้ก่อน ปฎิบัติอย่างจริงจังอย่างตั้งใจ ส่วนสิ่งทียังหาที่สุดไม่ได้นั้นมันอาจจะจริงหรือไม่จริงยังไม่รู้แต่ถ้าจริงก็ถือว่าเป็นผลพลอยได้ แต่ถ้าไม่จริงละครับเท่ากับเราเสียโอกาสในการปฎิบัตินะครับ อย่างนางวิสาขานั่งอยู่รวมกับลูกๆหลานดูไม่ออกว่าใครเป็นนางวิสาขา เพราะดูสวยเหมือนกันหมดดูเด็กเหมือนกันหมดอายุตัง100แล้วมันเป็นไปได้จริงเหรอครับที่จะเป็นเช่นนั้น เรื่องหลายเรื่องเราไม่ต้องพิสูจน์หรอกครับ แต่เรื่องบางเรื่องตีความผิดเนี่ยเสียหายมากนะครับ เหมือนการเดินทางเราเตรียมสิ่งของให้พร้อมไว้ก่อน ใช่ไม่ใช้ก็อีกเรื่อง ถ้ามันไม่ได้ใช่ก็ไม่เสียหาย แต่ถ้ามันต้องใช้แต่ไม่ได้เตรียมไปนี่สิยุ่งเลย นี้เป็นข้อสังเกตุของผมครับ เราอย่าประมาทเลย เราได้พบธรรมมะในชาตินี้แล้ว ถ้าเราพลาดไม่รู้ว่าเราจะต้องทุนทุกข์ทรมานกันอีกไม่รู้กี่ล้านชาติกว่าจะมีโอกาสเจอธรรมมะอีกนะครับ

ผมว่าต่างกันมากครับ เพราะการดำเนินชีวิตเป็นเรื่องของประโยชน์โลกนี้และประโยชน์โลกหน้าครับถึงต้องทำกุศลบ่อยๆเพราะการดำเนินชีวิตก็มีอกุศลเกิดขึ้นอยู่ตลอดครับ ส่วนความรู้ที่ดับกิเลสเป็นประโยชน์สูงสุด นั้นต้องรู้ชัดรู้แจ้งครับ

สัมมาวายามะ เป็นไฉน ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เกิดฉันทะพยายาม ปรารภความ
เพียร ประคองจิตไว้ ตั้งจิตไว้ เพื่อมิให้อกุศลธรรมอันลามกที่ยังไม่ เกิดบังเกิดขึ้น เพื่อละ
อกุศลธรรมอันลามกที่บังเกิดขึ้นแล้ว เพื่อให้กุศลธรรมที่ยัง ไม่เกิดบังเกิดขึ้น เพื่อความตั้งอยู่
ไม่เลือนหาย เจริญยิ่ง ไพบูลย์ มีขึ้น เต็มเปี่ยม แห่งกุศลธรรมที่บังเกิดขึ้นแล้ว อันนี้เรียกว่า
สัมมาวายามะ ฯ

คุณเล่นพูดทำนองจบปริญญาแล้วจะไปเรียก ปี 1 อีก ทำไม.ซึ่งมันก็ถูก

คนอื่นเขาพูดว่า...จะจบปริญญาได้..มันต้องเรียน ปี 1 ก่อนทั้งนั้น...

ตกลงพูดเรื่องเดียวกันมั้ยเนี้ย...

ผมว่าผมเข้าใจอย่างนี้นะครับ ผมไม่ได้ย้อนไปปี1หรอหครับ สิ่งที่ท่านว่านั้นเป็นสิ่งที่ต้องทำเสมออยู่แล้วเพราะผมปฏิบัติอยู่เป็นประจำ แต่ผมกำลังใช้ความเห็นส่วนตัวอยู่ว่า ปัญญาเมื่อรู้แล้วก็ไม่ไป*โยนิโสแล้วครับสัญญามันทำหน้าที่ม้นเองได้* ให้ฝึกสติให้แรงกล้าก็เพียงพอแล้ว *มันเลยโยนิโสมาแล้ว* ส่วยใครจะโยนิโสผมว่าก็ไม่ผิดหรอก กลับไปทบทวนของเก่าก็ดี มันจะได้เข้าใจ แต่ถ้าเข้าใจแล้ว ว่าอะไรเป็นอะไร ก็วิ่งใว่เลยสตินะครับเอาแบบแรงๆหน่อย เคาะแรงๆมันถึงจะออก

ถ้าเช่นนั้น....ท่านเข้าใจโยนิโส..ผิดแล้วละ....

โยนิโส...ไม่ใช่การไปคิดเรื่องเก่า...

แต่...เป็นเรื่องที่กำลังเจออยู่ตรงหน้า...

มันจึงใหม่อยู่เสมอ....

นี่หรือบอกว่ารู้ ที่ว่ารู้ความแตกต่าง เขาให้รู้ผัสสะ รู้เวทนา
ฟังคิดมันก็เป็นผัสสะหนึ่ง จับดูมันก็เป็นผัสสะหนึ่ง แบบนี้เรียกว่า.
ความแตกต่างของผัสสะ
ส่วนการจับแล้วร้อนมันเป็นความแตกต่างของเวทนา

ดูที่ผมเม้นตัวแดงไว้ แล้วก็ฟังผม ไตรลักษณ์มันมีกันทุกคน
แต่มันขึ้นอยู่ว่าใครจะเห็น ไอ้ที่คุณพูดมาน่ะ ลองดูซิว่าคุณเห็นหรือคิด

แค่นี้แหล่ะ ก็เหมือนกับที่คุณพูดถ้ายังสงสัยแสดงว่าคุณยังไม่เคยเจอไตรลักษณ์
คุณบิกทู่ ไม่สงสัยบ้างเลยหรือว่า ที่เพื่อนไล่บี้คุณได้เพราะ เขารู้ในสิ่งที่คุณพูด
ว่ามันผิดหรือถูก ที่เขารู้ก็เพราะเขามีประสบการณ์ เข้าใจมั้ย

ผมได้แสดงหมดแล้วเรื่องไตรลักษณะ ที่นี้คุณแสดงบ้างสิครับไตรลักษณะของคุณเป็นอย่างไร พี่โฮเผื่อผมไม่เคยเจอ เรื่องน้ำร้อนนะครับเห็นมัยครับ ความคิดกับการจับจริงมันต่างกัน

แล้ว...สติที่ว่า...ฝึกสติอย่างเดียวเลยนี้....จะเป็นสัมมาสติอย่างไร....หากไม่มีสัมมาวายามะ
เป็นต้น...นะ