มีช่วงเวลาเดียวเท่านั้นที่คนทุกคนทั้งเด็กและผู้ใหญ่ได้สิทธิให้สามารถพักกายผ่อนใจได้เหมื่อนๆกันในหนึ่งชั่วโมง คือ เวลาตอนพักเที่ยงกลางวัน ที่มีตั้งแต่ช่วงเวลา ๑๑:๐๐ น. จนถึง ๐๑:๐๐ น. ตามวาระ และโอกาสของตนที่คนทำงานก็สวดได้ และก็ไม่มีใครอ้างได้ว่า "ไม่ค่อยได้มีเวลาให้สวดมนต์" เพราะช่วงพักเที่ยงนี้เองที่ต้องมีเวลาของเที่ยงตรงอยู่วินาทีหนึ่ง จริงๆ เพราะฉันได้สอนตัวเองว่านี่คือช่องทางธรรมที่มีโอกาสเดียวว่าเป็นทางลัดฯดังนี้ และฉันสอนตัวเองด้วยการตั้งจิตใจต่อการปฏิบัติว่าที่นี่ตอนนี้ได้เอาธรรมะทั้งหมดมาไว้แล้ว ณ ทางลัดนี้สู่บันไดอันสูงสุดได้.... จึงกลายเป็นว่า ตนได้ทำตนมีความตรงต่อเวลาไปด้วยในตัว แถมยังเป็นช่วงเวลาพักผ่อนไม่มีภาระหน้าที่ใดในตอนนี้อีกด้วย เมื่อรับประทานอาหารอิ่มแล้ว ถ้าไม่มีพระพุทธรูปให้กราบ ก็หาสถานที่ในบริเวณนั้นๆที่สงบ แล้วนั่งหลับตานึกพระพุทธรูป โดยนั่งอยู่ในท่าใดก็ได้ที่สมควรว่าท่านี้เป็นท่านั่งสำรวมจึงเริ่มสวดมนต์ในเวลานั้นที่มีต่อองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าอย่างต่อเนื่องทุกวันแม้แต่คนที่ขี้เกียจเช่นเดียวกันกับฉันก็สวดมนต์ตลอดทุกวันได้ เพียงใช้เวลากับการสวดก็ประมาณ ๑๐-๑๕ นาทีหรือมากกว่านั้นก็มี (ฉันสรุปกับตัวเองว่าไม่มีช่วงเวลาใดๆที่ดีไปกว่านี้แล้ว ทั้งยังได้เต็มๆทีเดียวอีกด้วย เพราะเราได้รับประทานอาหารก็ต้องอิ่มกายไปแล้ว และเรายังได้ทานของว่าง เป็นอาหารทิพยมนต์ จนอิ่มอกอิ่มใจอีกด้วย) นับว่าเป็นช่วงเวลาแห่งการปฏิบัติที่คุมค่าสุดๆ เหมื่อนได้มีโชค 2 ชั้น สำหรับตัวฉันเอง....จริงๆ

ขอบคุณครับสำหรับการแนะนำที่ดี จะได้นำปฏิบัติมั่ง

สาธุ....

บางครั้งคนเราก็มักลืมบ่อยๆว่า "การสวดมนต์นั้นเป็นวิธีปฎิบัติของขั้นตอนแรกในพุทธศาสนพิธีหลังจากจุดธูปเทียนเสร็จ" ดังนั้นการสวดมนต์จึงถือว่าเป็นสิ่งสำคัญที่สุด ของผู้ปฎิบัติตามแบบวิถีแห่งพุทธเช่นเรา