ข้าพเจ้ามีลูกชายอายุเกือบ 2 ขวบ ตั้งใจตั้งชื่อว่า นะโม ข้าพเจ้าสวดมนต์ไหว้พระ อธิฐานขอพรให้ลูกตั้งแต่อยู่ในท้อง จนคลอดก็เลี้ยงดูตามประสาแม่ลูก บางครั้งข้าพเจ้าไม่สบายใจ เนื่องจากห้ามไม่ทัน เวลาสวดมนต์ไหว้พระ ข้าพเจ้าจะเปิดหนังสือสวดไปด้วย ลูกชายก็จะกล่าว สาธุ สาธุ แล้วหันมามองแม่ประมาณว่าอยากอวดแม่ว่าไหว้พระแล้วนะ ข้าพเจ้าก็สวดมนต์ต่อไป บางทีเผลอลูกเดินมาเหยียบหนังสือสวดมนต์ ข้าพเจ้ารู้สึกไม่สบายใจ ถึงแม้ว่าเขาจะยังเด็ก แต่ก็ไม่สมควร ดิฉันจะทำยังไงดีค่ะ จะขอขมาแทนลูก หรือต้องทำยังไงบ้าง ใจนึ่งข้าพเจ้าอยากให้ลูกสวดมนต์ด้วยกัน อีกใจแกก็ไม่นิ่งยังเดินไปเดินมา จนบางครั้งก็ไม่ชวนสวดมนต์ รอให้หลับไปเลย ถึงจะไปสวดมนต์ ข้าพเจ้าต้องทำยังไงบ้าง รบกวนผู้มีจิตกุศลแนะวิธีด้วยเจ้าค่ะ

.. อายุ ๒-๓ ขวบ เรียกว่า ยังไม่ปะสีปะสา ยังเห็นแก่เล่นกินและนอน เท่านั้นแหละ ..
สอนแค่นี้ก่อนนะ ก่อนนอนกราบพระสามครั้ง พูดดัง ๆ ให้ได้ยิน

ครั้งที่ ๑ พุทธัง
ครั้งที ๒ ธรรมัง
ครั้งที่ ๓ สังฆัง สรณัง คัจฉามิ
แปลว่า ขอถึงซึ่งพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เป็นที่พึ่งที่อาศัย ..

ตื่นนอนแล้ว(หรือก่อนออกจากบ้าน)ให้พนมมือกล่าว (ดัง ๆ ให้แม่ได้ยิน)
"พุทโธ ธรรโม สังโฆ" ..

แค่นี้แหละ เหลือกินเหลือใช้แล้ว ..อิอิ

จะให้เด็ก 2-3 ขวบเลื่อมใสพระศาสนา สวดมนต์ไหว้พระด้วยความสมัครใจ มันจะไม่ผิดวิสัยเด็กวัยนั้นเกินไปหรือครับ ลองนึกๆดูก็ได้ ว่าเด็กอื่นๆตอนสองสามขวบมีใครที่ทำแบบนั้นได้บ้าง ตัวเราละ ตอนอายุเท่านั้นทำได้หรือไม่ ถึงจะลองสมมุติว่าทำได้ แต่ที่ทำไป เพราะว่าทำตามคนอื่นๆไปอย่างนั้นๆ หรือเพราะทำออกมาจากศรัทธาจริงๆ ทุกอย่างมีเวลาที่เหมาะสมที่จะเกิด ผมคิดว่าเราเพียงทำเป็นตัวอย่างให้เขาดู สม่ำเสมอ แล้วรอให้เขาโตขึ้น เกิดความสนใจเอง และมาถามเราเองด้วยความสมัครใจสนใจเองจริงๆจะเป็นวิธีที่ดีและยั่งยืนกว่า

เพราะในความเป็นจริงเราจะไปบังคับอะไรใครได้ขนาดนั้น เราในฐานะแม่ ทำได้เพียงดูแลตัวเขา และดูแลปัจจัยแวดล้อมเขาให้เหมาะสม แต่แม้จะทำตรงนี้อย่างสุดความสามารถแล้ว ผลสุดท้ายที่ว่าเขาจะเลือกทำอะไรหรือไม่ทำนั้นย่อมต้องอยู่ที่ตัวเขาเอง เลือกเอง

ผู้ใดคาดหวังในสิ่งที่เกินความเป็นจริงย่อมจะต้องทุกข์เพราะความผิดหวัง โลกข้างนอกเขาเป็นอย่างงั้นมาอยู่แล้วแต่ไหนแต่ไร เราไปปรับแก้โลกจะไม่ทุกข์ไหวเหรอ เพราะฉะนั้นที่เราต้องปรับคือใจเรา ความคิดเราครับ เพราะมันไม่ตรงกับความเป็นจริงของโลก เราเลยทุกข์ หากปรับให้สมดุลกันได้เมื่อไร เราก็ไม่ทุกข์ครับ

ส่วนเรื่องน้องเขาเหยียบหนังสือสวดมนต์ ผมว่าอย่าเป็นกังวลเลยครับ กรรมเริ่มจากเจตนา น้องเขาคงไม่ได้มีเจตนาจะเหยียบเพราะว่ารังเกียจพระธรรมคำสอนหรอกใช่ไหมครับ เราก็พยายามช่วยโดยบอกสอนน้องเขา และก็วางหนังสือในที่ๆน้องเขาเหยียบไม่ได้ก็แล้วกัน

โดยส่วนตัวใช้วันหยุดพักผ่อนโดยการไปทำบุญและร่วมทำกิจกรรม(สวดมนต์ นั่งสมาธิ ถวายสังฆทาน)
ใช้ระยะเวลาไม่นานเท่าไหร่ (08.00-10.30น.) ณ วัดแห่งหนึ่ง ได้เห็นพ่อแม่หลายท่านพาลูกน้อย
เด็กเล็ก เด็กโต ไปทำบุญและร่วมทำกิจกรรมกับทางวัด รู้สึกชื่นชมที่เขาพยายามจะให้สิ่งที่ดีๆแก่ลูกๆ
ชื่นชมความเสียสละของพ่อแม่ที่ไม่ได้ร่วมทำกิจกรรมอย่างเต็มที่ ต้องเสียสละเวลาดูแลลูกน้อยไม่ให้ซน
ไปรบกวนกับผู้ที่มาหาความสงบท่านอื่น ทำทุกอย่างเพื่อให้ลูกน้อยได้ซึมซาบธรรมะตั้งแต่อายุ
ยังน้อยๆ โตขึ้นเขาจะเป็นลูกที่กตัญญูกตเวเที เป็นลูกที่ดีเชื่อฟังพ่อแม่ ว่านอนสอนง่าย ฯลฯ
อาจจะ เหนื่อยหน่อยแต่คุ้มสุดคุ้มครับ

เป็นกำลังใจให้คุณแม่มือใหม่ด้วยครับ



....................................................................

โมทนาสาธุกับทุกคนด้วยค่ะ