ปัจจัตตัง เป็นเรื่องที่รู้ได้เฉพาะตัว หมายถึงเรื่องไหนครับที่รู้ได้เฉพาะตัว

ความรู้สึก....ทั้งหลาย...เป็นเรื่อง..เฉพาะตน

เหตุ-ผล

รูป-นาม

ธรรมทั้งปวงที่จิตเข้าถึง

พระที่มี อภิญญา จะรู้ในสิ่งที่รู้ได้เฉพาะตน ของคนอื่นไหมครับ

เห็นบอกว่าสามารถรู้ใจคนอื่นได้ ท่านจะสามารถรู้สิ่งที่รู้เฉพาะตนในคนอื่นได้ด้วยไหมครับ

ท่านรู้ไม่รู้ก็เป็นเรื่องของท่าน ใจของท่าน นั้นไม่สำคัญเท่า เรารู้ใจของเราหรือยัง

รู้ทันสุขทุกข์ที่เกิดในใจ รู้เหตุรู้ผลที่เิกิดสุขทุกข์ในใจเราหรือยัง อันนี้สิสำคัญ ควรต้องรู้

"ปัจจัตตัง" .. ความรู้เฉพาะตน
คือ ผลของการปฏิบัติ สิ่งที่ได้จากประสพการณ์
ไม่ว่าจะเป็นทางโลกหรือทางธรรม ..

เช่น "อิ่ม" ก็เป็น "ปัจจัตตัง" เป็นความรู้เฉพาะตนของใครของมัน
ไม่เห็นใครถามกันว่า "อิ่ม" เป็นยังไง ..

"ปัจจัตตัง" จึงหมายถึง ความรู้ที่อธิบายให้ตนเองเข้าใจ หายสงสัยได้
จะอธิบายให้คนอื่นเข้าใจ หายสงสัยได้ ต้องอุปมาอุปมัยเปรียบเทียบให้ฟังเท่านั้น

"ปัจจัตตัง" ศัพท์นี้มาจากไหน บริบทปัจจัตตังมีอีกไหมอะไรบ้าง แล้วบริบทนั้นหมายถึงธรรมข้อใด

อิ่มนี่ใครอธิบายให้ฟังหน่อยได้ไหมครับ

ไปกินข้าวซะ

พอจะอธิบายได้ดังนี้ ..
"อิ่ม" เต็มแล้ว ยัดไม่เข้า เอ้ย .. หมายถึง เพิ่มเข้าไปอีกไม่ได้
เหมือนกับ แก้วน้ำที่มีน้ำเต็มแล้ว เทน้ำเพิ่มอีกไม่ได้ มีแต่จะล้นออกมา ..

ดังตัวอย่างง่ายๆครับ
ดังเช่นไฟ มีสภาพเป็นของร้อน
เมื่อเราไม่เคยสัมผัสไฟมาก่อนเลย ก็จะไม่รู้ว่ามันร้อนยังไง
เหมือนเด็กที่ไม่เคยจับไฟก็จะไม่รู้ว่ามันร้อนเป็อย่างไร
แต่พอให้เด็กจับไม่ต้องบอกเด็กก็รู้เองว่าร้อนเป็นยังไง

หลวงพ่อฤาษีลิงดำ ท่านกล่าวไว้ว่า อริยสาวกท่านจะรู้ได้ก็ต่อเมื่อท่านต้องการจะรู้ ไม่ทุกขณะเหมือนพระพุทธเจ้า

...พระพุทธเจ้าทรงแสดงธรรมทั้งหลายโดยอธิบายแจกแจงรายละเอียดปลีกย่อยเกี่ยวกับมนุษย์...
...และภพภูมิต่างๆที่พระองค์ได้รู้เฉพาะพระองค์ พร้อมทั้งวิชชาและการรู้อาการต่างๆตามสภาวธรรม...
...สำหรับผู้ที่ได้ศึกษาพระไตรปิฎกก็จะรู้เป็นการท่องจำ...ต้องนำมาสู่การลงมือทำเพราะทำได้ไม่ง่าย...
...อย่างคำว่าสงบ...คำที่เขียนกับอาการสงบจริงๆ...คนที่เขาทำจนใจสงบจริงๆนะถึงจะรู้ตรงลักษณะ...
...หรือว่าทรงแสดงว่ากายกับจิตแยกส่วนกัน...ผู้ที่เข้าถึงแล้วก็รู้ได้ตรงลักษณะนั้น...หายสงสัยทันที...
...ที่ว่าเป็นปัจจัตตัง...เป็นปัญญาที่เข้าใจตรงลักษณะของสภาวะธรรมทั้งหลายที่ปรากฎ ณ ปัจจุบันขณะ...
...คือแม้ว่าพระองค์จะทรงแสดงไว้เมื่อครั้งยังทรงพระชนม์ชีพอยู่...ผ่านมาถึงเดี๋ยวนี้รู้แล้วก็ตรงตามนั้น...

ธรรมที่รู้เฉพาะตน ปกติเราจะเห็นสิ่งที่แปรไป แต่ธรรมไม่แปร ธรรมแท้ ที่ไม่ใช่เงา

สิ่งที่ยังแปร สิ่งนั้น ก็ยังไม่ใช่ธรรม จุดที่ยังไม่พอ ใจก็ยังไม่มีหลัก ถึงพอ ก็มีหลัก ให้รู้เท่าทัน

ที่รู้เฉพาะตัว ก็เหมือน ผู้ที่ตาดี ที่ไปบอกสี ให้คนตาบอด เขาก็ไม่รู้ว่าสีนั้น เป็นสีนั้น

เขาจะไม่เชื่อนะซิ ว่ามีคนตาดี .... เขารักษาตน ให้เห็นขึ้นมาก่อน ไม่ต้องสอน เขาก็เชื่อเอง ว่าสีมี แสงสว่างมี แก้ให้หายบอด มันก็ ประจักษ์สิ้นสงสัย รู้เอง