อิอิ...ดูงัย..จิต..เจตสิก...ในชีวิตจริง

เจตสิก...เห็นได้จริงรึ?....รึเพราะตำราเขาว่าอย่างนั้น...

ผับผ่าเถอะ...ผมมีปัญหากะเรื่องนี้จริง ๆ ...

เอาเป็นว่า อยากจะว่าอะไรก็ว่าได้ค่ะ
ไม่เป็นไรค่ะ ตามสบายค่ะ
ลบโพสท์ที่มีปัญหาทิ้งไปแล้วนะคะ

ไม่ได้ว่าใคร...นะครับ

ก็เราเชื่อคำสอนของพระพุทธเจ้า...ถ้าไม่เชื่อหรือไม่ศรัทธาคำสอนของพระพุทธเจ้า
ก็เป็นเรื่องที่จะเข้าใจได้ยาก เพราะประตูศรัทธาต่อพระพุทธเจ้าจะถูกปิดสนิท
การที่ดูจิตได้หรือไม่ได้ เห็นจริงหรือจะไม่เห็นจริง

พระพุทธองค์กล่าวไว้ในสติปัฏฐาน ๔ มี จิตตานุปัสสนากรรมฐาน เป็นต้น
การเห็นจิตมันเป็นเรื่องของผู้รู้เห็นจริงจึงนำมากล่าวไว้ อันมีพระพุทธเจ้า เป็นต้น
แต่การเห็นอย่างไรนั้นคงไม่ต้องขอกล่าวในที่นี้ เพราะมีผู้กล่าวไว้เยอะแล้ว

สำหรับผู้ไม่รู้ไม่เห็นไม่เคยเข้าถึงย่อมมีความสงสัยเป็นเรื่องธรรมดาที่เป็นเช่นนั้นเอง
ก็ขอให้ท่านจงเปิดประตูศรัทธาเถิด ก่อนที่ธรรมะทั้งหลายถูกปิดสนิท

สาธุค่ะลุง

เชื่อ...ก็ส่วนเชื่อครับ...

หากพูดว่า...เห็น...นี้...

แล้ว...โกรธ...เคือง...ขัดใจ...ยังลอยเพ่นพ่าน..จนระงับดับไม่ได้เลยต้องพิมพ์ออกมา..นี้

เรียกว่า...เห็นประเภทไหน???..

อิอิ...

ลองดูดีดี....อย่ามั่วแต่เคืองว่า..เขาขัดเรา...
ปัญหาไม่มา...ปัญญาไม่เกิด...

เจตนามันชัด
จะแก้ตัวทำไม
จะลุยก็ลุยไปเลยคนดูชอบ

ขอยกนิทานมาเล่า มีเต่ากับปลาอาศัยอยู่ที่บึงใหญ่แห่งหนึ่ง
คบหากันเป็นเพื่อนสนิทและนัดพบกันที่ริมกอขอบบึงทุกวัน มาคราวหนึ่งเต่าไม่มาตามนัด
ปลาจึงมารอเก้อพร้อมกับสงสัยว่าเต่าหายไปไหน เจ็บไข้ตายไปหรืออย่างไร
ผ่านไป ๒-๓ วันเต่าจึงปรากฏตัว ปลาจึงถามขึ้นว่า
“เพื่อนไปไหนมา หายไปตั้งหลายวัน”
“เราไปเที่ยวบนบกมาเพื่อน” เต่าตอบ
เนื่องจากปลาเป็นสัตว์น้ำไม่เคยรู้ไม่เคยเห็นบก ส่วนเต่าเป็นสัตว์สะเทินน้ำสะเทินบก
คืออยู่ในน้ำก็ได้อยู่บนบกก็ได้ ปลาจึงถามเต่าด้วยความสงสัย
“บกมันเป็นอย่างไรหรือเพื่อนเหมือนกอแฝกนี่ไหม”
“ไม่ใช่หรอกเพื่อน บกไม่เหมือนกอแฝก” เต่าตอบ
“เหมือนโคลนไหม”
“ไม่ใช่หรอก”
“เหมือนจอกเหมือนแหนไหม”
“ไม่ใช่หรอก”
ปลาพยายามเปรียบเทียบกับสิ่งที่ตนได้เห็นในบึงว่าเป็นเหมือนบกไหม เต่าก็ตอบว่าไม่ใช่ๆทุกอย่างไป ทำให้ปลางุนงงสงสัยหนักขึ้นเพราะเกิดมาไม่เคยสัมผัสกับบก ส่วนเต่าเล่าก็ไม่รู้จะอธิบายสภาพของบกให้ปลาฟังอย่างไร ยิ่งอธิบายบนบกนั้นมีสัตว์มากมาย มีช้าง มีม้า มีควาย มีภูเขา มีต้นไม้ใหญ่ มีคน มีบ้านเรือน ปลาก็ยิ่งซักถามหนักขึ้นว่าเหมือนอันนั้นอันนี้ในบึงใช่ไหม เต่าก็ตอบอยู่อย่างเดียวว่าไม่ไม่เหมือนตลอด
เต่าไม่สามารถอธิบายสิ่งที่เรียกว่าบกให้ปลาเข้าใจได้ และปลาก็ไม่อาจเข้าใจบกตามที่เต่าเล่าให้ฟังได้ ทำไปทำมาปลาเลยสรุปว่า
“ถ้าอย่างนั้นบกก็ไม่มีจริง เพราะไม่สามารถบอกสภาพให้เราเห็นได้”
“บกมีจริงๆเราไปเที่ยวมาประจำ กว้างใหญ่ไพศาลมากนะเพื่อน” เต่ารับรอง
“แต่ปลาไม่เชื่อเสียแล้ว ทำไปทำมาเต่ากับปลาก็เริ่มเถียงกันดังลั่น เริ่มมีอารมณ์ด้วยกันทั้งคู่ จนกระทั่งอ่อนแรงไปด้วยกัน จึงต่างฝ่ายต่างแยกย้ายกันไป
และหลังจากนั้นมิตรภาพของทั้งสองก็แตกสลายไม่ได้มาพบปะกันอีกเลย.
เรื่องนี้สื่อความได้ว่า :…
การอธิบายสภาวะที่สัมผัสได้ยาก
ให้คนที่ไม่เคยรู้ไม่เคยเห็นฟังนั้น เป็นเรื่องยากเย็นแท้
เพราะจะอธิบายอย่างไร เปรียบเทียบอย่างไร
เพื่อให้มองเห็นภาพนั้นตามเป็นจริง
อีกฝ่ายซึ่งไม่เคยสัมผัสไม่เคยได้เห็นมาก่อน ย่อมจะไม่เข้าใจอยู่ดี
ยิ่งคนที่ไม่เคยได้สัมผัสมาด้วยตัวเอง เป็นแต่ได้ฟังมาจากคนอื่น หรือจำมาจากตำรา แล้วอธิบายให้คนที่ไม่เคยสัมผัสเหมือนกันฟัง ก็ยิ่งพากันหลงทางมากขึ้น ต่างก็จะเข้าใจไปคนละทางสองทาง ขืนอธิบายไปก็จะมีแต่เถียงทะเลาะกัน เหมือนเต่าซึ่งสัมผัสได้ทั้งน้ำและบกย่อมรู้เรื่องทั้งเรื่องน้ำเรื่องบก แต่ไม่อาจอธิบายให้ปลาซึ่งเป็นสัตว์น้ำเข้าใจได้ และปลาก็จะไม่มีวันเข้าใจบกได้ดีเท่าเต่า เพราะได้สัมผัสแต่น้ำ มีประสบการณ์เฉพาะเรื่องน้ำและสิ่งที่อยู่ในน้ำเท่านั้น
เพราะฉะนั้น เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่สามารถเข้าใจได้แน่นอน ก็หยุดอธิบาย หยุดพูดคุยกันถึงเรื่องนั้นดีกว่า หรือหาเรื่องอื่นมาคุยกันดีกว่า ขืนดันทุรังจะให้อีกฝ่ายรู้และเข้าใจตามที่ตนต้องการให้ได้ ก็จะได้แต่การเถียงกันทะเลาะกันเท่านั้น เผลอๆอาจถึงแตกคอกันก็ได้.

ใช่เลยครับ....จะพูดให้คนที่ไม่เคยเห็นเข้าใจ...มันพูดยากมาก..จนบางครั้งก็อาจจะพูดไม่ได้เลย

อิอิ....

แต่จำไว้อย่าง..นะครับ

เห็น...แล้ว...ต้องวางได้

ถ้าเห็น...แล้ววางไม่ได้....ไม่ใช่การเห็นในอริยะสัจ

จุดมุ่งหมายเราทำเพื่อการพ้นทุกข์กันไม่ใช่หรอ....หรือไม่ใช่

พูดสาปะสาอะไรครับ แค่เขาขอความกระจ่างในบัญญัติ ไม่รู้จะตอบเขาอย่างไร
ก็อย่ามักง่าย กล่าวหาว่าเขาไม่เชื่อไม่ศรัทธาพระพุทธเจ้า ก็เห็นอยู่ว่า ทีคุณกะลา
เขาพูดเขาหมายถึงคนที่เขาอ้างอิง

ไอ้คำศัพท์จิต เจตสิกนี่น่ะ พระพุทธเจ้าเป็นคนบัญญัติหรือ
พุทโธ่! เห็นก็อปปี้พระอภิธรรมมาลงบ่อยๆ นี่แสดงว่าไม่ได้เข้าใจ
ในสิ่งที่ตัวเอามาอวดชาวบ้านเลยหรือ

พระอภิธรรมเขามีไว้ทำไมไม่รู้หรอกรึ เขามีไว้เพื่ออธิบายคำศัพท์และบัญญัติต่างๆ
ถ้ารู้อภิธรรมจริงๆมันต้องอธิบายความเป็นปรมัตถ์หรือสภาวะธรรมได้
ไม่ใช่ยกเอาพระพุทธเจ้ามาข่มชาวบ้านแบบนี้

ถ้าลองบอกคุณกะลาแแกไปว่าดูจิตเป็นอย่างไร มีหรือเขาจะไม่รู้
ที่เขาแสดงความเห็นแบบนั้น ก็แค่จะลองภูมิว่ารู้จริงหรือเปล่า เข้าใจมั้ย

ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่คนกล่าวไว้เยอะแล้ว แต่มันอยู่ที่ลุงรู้เห็นจริงหรือเปล่า
ลุงรู้เห็นอะไรก็อธิบายไป ไม่ใช่มาอ้างโน้นอ้างนี่ อ้างแม้กระทั้งสิ่งที่เป็นปัญหาอยู่
ก็ยังเอามาอ้าง ดันไปอ้างว่าคนกล่าวไว้เยอะ ก็เพราะปัญหาของคุณกะลามันมาจาก
ที่คนกล่าวไว้เยอะนั้นแหล่ะ ถ้ายังไม่เก็ท ก็ไอ้ตัวจิตและเจตสิกที่คนโน้นก็กล่าว
คนนี้ก็อ้างไง

มันอยู่ที่เขาสมควรจะสงสัยมั้ย คนที่มาพูดโดยขาดหลักการ พูดแบบขอไปที
พูดแบบไม่เข้าใจในสิ่งที่ตัวพูด พูดเป็นนกแก้ว นกเอี้ยงแบบนี้ คนฟังย่อมต้องสงสัย
และที่เขาสงสัยไม่ใช่ธรรมของพระพุทธเจ้า แต่สงสัยในปัญญาของคนพูดครับ

ก่อนจะอ้างนิทาน มันต้องอธิบายให้เขาฟังก่อน นี่ยังไม่ได้ทันทำอะไรเลย
ก็อ้างนิทานซะแล้ว แบบนี้ดูๆแล้วเหมือนโดนคุณกะลาแกลองภูมิ ตัวเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไร
ก็เลยหาเรื่องว่าเขาไม่มีปัญญา แต่ผมดูแล้วผมว่าคนที่ไม่มีปัญญา ไม่ใช่คุณกะลาหรอกครับ

ก่อนจะโพสท์อะไรออกมา
ขอให้จิตเป็นกุศลก่อนก็จะดีกว่านะคะ มีสติ
แล้วค่อยโพสท์กันนะคะ

กุศล เป็นเหตุปัจจัยให้เกิด อกุศล ได้ค่ะระวังด้วยค่ะ

ในนี้ มีใคร บาดหมางใจอะไร กับใครรึเปล่าครับ

ดูๆแล้วเหมือนจะมี แต่แท้จริงไม่มี

ไม่มีอะไรมันเป็นเพียงเทวดาคอยสอดส่องทิพเนตรดูเหตุการณ์

สัมภเวสี > สัตว์ที่แสวงหาภพ
ภูต > สัตว์ที่ตั้งในภพ
ภพ ภวะ ทีตั้งของสัตว์
ที่ตั้งของสัตว์ มี 3 รูปแบบ
กามภพ
รูปภพ
อรูปภพ

อีกนัยหนึ่ง
ใช้สำหรับ ขณะที่กำลังถอนจากอารมณ์หนึ่งเพื่อไปตั้งยึดที่อารมณ์หนึ่ง
ขณะนั้น เป็นสัมภเวสี
แต่ในอรหัตผลจิต ขณะการถอนจากอารมณ์หนึ่งไปตั้งอีกอารมณ์หนึ่งกลับไม่เรียกว่าสัมภเวสี
เพราะ ละความยึดมั่นถือมั่นได้เด็ดขาดแล้ว จึงไม่ตั้งยึดในอารมณ์ใดๆ

อีกนัยหนึ่ง เป็นคำอุปมาโดยทั่วไป ใช้สำหรับผู้ที่ล่องลอย หาสาระไรๆ มิได้

สัมภเวสี...... ก็เป็นเพียงการเรียกขาน สุดแล้วแต่ว่า จะถูกบัญญัติไว้ในสภาวะใด
พูดออกมาจากพระโอษฐ์ หรือ
พูดออกมาจากพราหมณ์นอกพระศาสนา
หรือ พูดออกมาจากชาวบ้านที่มีแก่นสาระ
หรือ พูดออกมาจากคนล่องลอยไร้แก่นสาร