เห็นจริงคือ เอามรรคมาเป็นข้อปฏิบัติ โดยเฉพาะข้อที่1 คือ สัมมาทิฏฐิ

ความจริง คือสัจจะ ที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ และจะเป็นอย่างนั้นตลอดไป

เช่น.
อริยะสัจจ์ 4
ปฏิจจสมุปบาท อันเกี่ยวกับ สมุทยวาร และ นิโรธวาร
สังขตะ และ อสังขตะ
ความจริงเกี่ยวกับฐานะและอฐานะ
ความจริง เกี่ยวกับ กรรม วิบาก และความดับแห่งกรรม
....
ความจริงเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้ มิใช่ฐานะที่เหล่าสาวกจะเห็นได้บัญญัติเอาเองได้
แต่เหล่าสาวกจะเห็นตามความจริงเหล่านี้ได้ เมื่อปฏิบัติตามที่พระองค์บัญญัติไว้
มีคำสอนของพระพุทธองค์เป็นบรรทัดฐาน จึงจะเห็นจริงอย่างเที่ยงแท้ไม่เป็นอย่างอื่นได้.

Step แรก เอา ปฐม ฌานให้ได้ก่อน ให้มีธรรมเอกผุดขึ้น ทรงไว้ให้นานๆๆๆๆ ถ้าจิตมันออกนอก ก็ปักมั่นเข้าไปใหม่ คราวนี้ จะไปสัมผัส อะไรๆที่ละเอียดลึกซึ้งขึ้น ค่อยว่ากัน จะไปได้จักขุกรณี ญานกรณี. ยาก นา. จะบอกให้

ขอบคุณทุกๆคำตอบ ต้องให้เห็นจะจะสักทีเบื่อความลวงหลอก มันเหนื่อย

จะไป วิปัสสนาเห็นแจ้งรู้ธรรมตามจริงนั้น ต้องโคตรภู ขึ้นไป. แค่นี้ก็

ก็เห็นอย่างที่เห็นนั่นล่ะ มันเป็นจริง...ตามเหตุปัจจัย

คือ...มันปรากฎการเห็นตามเหตุปัจจัย และมันก็ดับไปตามเหตุปัจจัย

สิ่งที่ปรากฎให้เห็นอยู่ จะบอกว่าไม่เห็นก็ไม่ได้

แม้แต่สิ่งที่ปรากฎให้เห็น ไม่ได้ตั้งอยู่จริง อย่างเช่นในฝันก็ตาม
มันก็มีปัจจัยให้เห็น

สิ่งที่ถูกเห็น แม้เราจะเห็นมันหรือไม่ ถ้ามันมีอยู่มันก็มีอยู่เช่นนั้น
เช่นแก้วที่วางอยู่บนโต๊ะ ถ้าเราหันหลังให้มัน เราไม่เห็นมัน
เราจะบอกว่าการไม่เห็นแก้วนั้นจริง ก็ถูก เราไม่เห็นแก้วจริง ๆ
ด้วยปัจจัย...ว่า แก้วไม่ได้อยู่ในทางที่จะกระทบสายตา
แต่เมื่อเราหันสายตาไปทางแก้ว เราก็เห็นแก้ว ... นั่นก็จริง

ดังนั้น การเห็น มันจริงนั่นล่ะ
...จริงโดยปัจจัย

อย่างเห็นนิมิต มันก็จริงโดยปัจจัย

ถ้าเราพิจารณาปัจจัย มันก็ทำให้เราเข้าใจ
และคลายความหลงยึดติดในสิ่งที่เห็นได้
มันก็จะไม่ได้สนใจว่า จริง หรือ ไม่จริง
มันจะลอยตัวมุ่งพิจารณาไปที่ ปัจจัยที่ทำให้เกิดปรากฎ กับ เกิดไม่ปรากฎ

บางครั้งจริงมีคำเปรย...
อะไรน๊าาาา...อยู่เหนือ จริง และ ไม่จริง

แกงไก่ ที่ใส่เครื่องครบ แล้วตั้งไฟร้อนๆ เดือดแล้ว ยกออกมา มันส่งกลิ่นหอม น่ากินมาก

แต่ลอง แกงไก่ แบบ ไม่ใส่เครื่องอะไรเลย ดูสิครับ อย่างคาวเลย กินไม่ลง

แสดงว่า แกงไก่ที่หอมๆ น่ากินนั้น แท้จริงมันมีความคาวที่กินไม่ลง ผสมอยู่ข้างใน แต่มนุษย์เรามีวิธีหลอกประสาทสัมผัส ของที่เน่าเหม็นให้มีกลิ่นหอม ของที่ไม่อร่อยให้มันอร่อย

ดุจเดียว กับคนที่ลุ่มหลงในรูป เสียง กลิ่น รส สัมผัส (กามคุณ5)

ทั้งที่เนื้อแท้ของ สังขารเหล่านี้คือ เป็นสิ่งที่ไม่น่าลุ่มหลง ดูตามนี้ดีกว่า

...ระลึกรู้สภาพชีวิตของตนเองขณะเห็นให้เห็นจริงในรายละเอียดปลีกย่อย...
...อย่างกายสัมผัสได้แค่เพียงเย็น-ร้อน อ่อน-แข็ง ตึง-ไหว ที่เป็นสภาพธรรมจริง...
...ไม่ใช่แขนศอกวางพนักเก้าอี้...จริงๆแค่รู้สึกแข็ง...ระลึกเป็นสภาพธรรมไม่ใช่ตัวตนไปทำอะไร...
...เพิ่มเติมอีกนิิด...อย่างเท้าสัมผัสพื้นไม้...ระลึกสภาพได้แค่แข็งโดยไม่ต้องแปลว่าแข็งแบบไหน...
...เพราะโดยมากจิตนี้คิดละเอียดมากมายโดยแยกแยะเป็นแข็งจากไม้ เหล็ก ซีเมนต์ อื่นๆ ลงแว๊กขัดเงา...
...จนทำให้ไม่รู้สภาพที่แท้จริง รู้แต่สภาพปรุงแต่งจนไม่สามารถรู้สภาพเกิด-ดับได้ คิดได้ทีละหนึ่งขณะ...
...และจริงๆแล้วสภาพเกิด-ดับเกิดทุกวินาทีนับไม่ถ้วนแต่จิตเรานี้ไม่เคยฝึกก็ไม่ทันเลยเป็นไปตามกิเลส...

...สภาพธรรมเป็นความจริง...จริงจริง...ที่มีอยู่จริงทุกขณะในชีวิตประจำวัน...
...แต่บุคคลส่วนใหญ่ไม่เคยพิจารณาถึงความละเอียดในการคิดแยกแยะ...
...การใช้ชีวิตไปวันๆ มีแต่ชื่อคน สัตว์ สิ่งของที่ตนเองเข้าไปเกี่ยวข้อง...
...เป็นเรื่องราวที่รู้สึกนึกคิดปรุงแต่งไปตามอารมณ์ของแต่ละบุคคล...

...การศึกษาพระพุทธศาสนาให้เข้าใจแล้วนำมาใช้เป็นเรื่องที่ละเอียดอย่างมหาศาล...
...ต้องอาศัยการฝึกฝนให้เกิดความคิดที่ระลึกรู้ตัวทั่วพร้อม...เพราะทรงแสดงพระธรรม...
...ที่ศึกษาแล้วจดจำนั้นเป็นเรื่องง่าย...แต่มีกี่คนที่มีสติสามารถระลึกได้ว่าไม่มีเรามีแต่ธรรม...
...เพราะยากที่จะใช้ชีวิตอยู่แบบผู้ดูและผู้รู้ตามสภาพจริงๆที่มากระทบทั้งทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ...

...เพราะการเฝ้าดูโดยไม่ปรุงแต่งอะไรเลยในสิ่งที่ตนได้เข้าไปเกี่ยวข้องมันยาก...
...การรับรู้แต่ชื่อเสียงเรียงนาม อารมณ์ที่มีตัวตนไปรัก โลภ โกรธ แล้วก็หลงในชีวิต...
...หาทางออกจากสังสารวัฎไม่เจอและต้องกลับมาเวียนว่ายตายเกิดทั้ง31ภพภูมิไม่มีที่สิ้นสุด...
...การศึกษาพระธรรมให้เข้าใจจึงจำเป็น เพื่อนำมาใช้แก้ทุกข์ที่ก่อภพชาติด้วยการหาที่สงบ...
...ให้เวลากับการได้อยู่คนเดียวแล้วคิดทบทวนความจริง จริงจริง ตามหลักพระพุทธศาสนา...

เห็นว่า "สัพเพธัมมา อนัตตา"......ธรรมทั้งหมดทั้งปวง บังคับบัญชาไม่ได้ ไม่ใช่แก่นสาร ตัวตน นั่นแหละ
คือเห็นถึงที่สุดของความจริง

เบื้องต้นอ่านธรรมะที่ตรัสจากพระโอษฐ์ของพระพุทธองค์มากๆ

มากยิ่งขึ้น........และมากขึ้นไปอีก

หากว่ามากจริงๆก็จะช่วยได้มากในทางไม่พลาดพลั้งไปหลงผิด

จังบัง...

อ่านมามากมายเอาการอยู่ เหลือแต่ทำให้ได้ล่ะ ตอนนี้

สิ่งที่เราเห็นว่าเป็นจริงอาจจะไม่เป็นความจริงก็ได้
เช่น เราเห็นพระอาทิตย์เคลื่อนที่จากทิศตะวันออกไปทิศตะวันตก
แต่สิ่งที่เห็นกลับไม่เป็นความจริง
ความจริงคือ เราต่างหากที่เคลื่อนที่ผ่านหน้าดวงอาทิตย์จากทิศตะวันตกไปทิศตะวันออก(โลกหมุนรอบตัวเอง)

ความเห็นจริงต้องมีเหตุและผล แต่ความมีเหตุและผลอาจไม่เป็นความจริงเสมอไป
ไอ้พวก 18 มงกุฏ มันชักแม่น้ำทั้งห้าอ้างเหตุผลสารพัด
เมื่อเรารู้ตัวอีกที่ว่าไม่เป็นความจริงเราก็หมดเนื้อหมดตัวแล้ว

ความเห็นจริงจึงขึ้นกับ บุคคล สถานที่และกาลเวลา
คนทั้งโลกมีเพียง 14 คนเห็นว่าพุทธศาสนาเป็นความจริง
แต่เราจะไปว่าคนอีก 86 คนว่าโง่มองไม่เห็นความจริงได้หรือ
(เทียบ 100 %)
ชาวชมพูทวีปเคยเห็นว่าพุทธศาสนาเป็นความจริงแต่เวลานี้ความเห็นได้เปลี่ยนไปแล้ว

ผมเป็นชาวพุทธแต่ผมก็มีความเห็นในแบบของผมไม่ว่าใครจะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยก็เป็นสิทธิที่ผมจะเห็นแบบนี้