สุข...ที่เหนือไตรลักษณ์..นี้..ถ้าอนัตตาสาวกเห็นเข้า...ท่าจะรับไม่ได้...อิอิ

ว่างจากอะไร? ไม่ว่างจากอะไร?

ไม่อยากให้มีใครกลายเป็นหินโดยไม่ตั้งใจ

ว่างจากอะไร....ไม่ว่างจากอะไร???

น่าคิดนะ...

จิตเดิมแท้....สมมุติว่าเป็นอะไรสักอย่างที่เราไม่รู้...
แต่...จิตปัจจุบัน....เรารู้ว่ามี...มีเสียใจ...มีโกรธ...มีน้อยใจ...มีบ่นกระปอดกระแปด...พิไรรำพัน
แล้วอาการพวกนี้..มี...เพราะอะไร..เพื่ออะไร?..ใช่เพราะ..มีลาภเสื่อมลาภ...มียศแล้วก็เสื่อมยศ..มีสรรเสริฐกลับได้นินทา
แสดงว่า..เพราะจิตมี..ลาภ...ยศ..สรรเสริฐอยู่แล้วในใจ...จิตจึงมีเสียใจ..ทุกข์ใจ..มีโกรธ...มีพิไรรำพัน.ฯลฯ

ที่จิต...มีลาภ...มียศ...ต้องการสรรเสริฐ...ใช่เพราะความต้องการมีความมั่นคงในปัจจัย 4 ใช่หรือไม่?
มีลาภยศสรรเสริฐ...ก็เพราะมีปัจจัย 4

ปัจจัย 4 มีความจำเป็นในการรักษารูปกายสังขารนี้
ต้องมีปัจจัย4 เพราะมีร่างกาย

จิต...ต้องการปัจจัย4..มั้ย?...ไม่...ที่ต้องการปัจจัย4จริง ๆ คือร่างกาย

ที่จิตว้าวุ่นกับปัจจัย4 เพราะในหัวใจมีร่างกาย...รักร่างกาย

เพราะจิต..มีร่างกาย..จึงต้องการปัจจัย4...เพราะต้องการปัจจัย4..มาก ๆ จึงอยากมีลาภยศสรรเสริฐ
เพราะมีลาภยศสรรเสริฐสุข...จึงมีโกรธ..มีน้อยใจ..เสียใจ...พิไรรำพัน

เพราะจิตมีร่างกาย.รักร่างกาย..ทุกข์ทั้งหลายจึงมี

ห้องไม่ว่างซะอย่างนี้...ภาระหน้าที่รักษาจึงตามมา
ผู้ไม่พบพระสัทธรรม...ก็ยังจะหลงว่าทั้งหมดนี้เป็นสิ่งดีมีความสุข...คิดว่าห้องรก..รก...มันดี

ท่านก็กินมันให้อร่ิอยเถอะท่านเป้นเพศฆราวาส เพียงรู้ว่ามันอร่อย แล้วเห็นโทษมัน และก็รู้วิธีที่จะสลัดมัน เท่านั้นเอง อัสสาทะ(รสอร่อย) อาทีนวะ(เหนโทษะ) นิสสรณะ(ออกไป ไม่ติด) ท่านก็จะเป็นเหมือนเนื้อที่ติดจมอยู่กับบ่วง แต่ไม่ติดบ่วงกระโดดออกได้ทัน

สมณพราหมณ์พวกใดพวกหนึ่งไม่ใฝ่ฝัน ไม่ลุ่มหลง ไม่ติดพัน เห็นโทษ มีปัญญาที่จะคิดนำตน
ออก ย่อมบริโภคกามคุณ ๕ เหล่านี้ สมณพราหมณ์พวกนั้น บัณฑิตพึงทราบว่า เป็นผู้ไม่ถึงความ
เสื่อมความพินาศไม่ถูกมารผู้ใจบาปกระทำได้ตามต้องการ. เหมือนอย่างว่า เนื้อป่าที่ไม่ติดบ่วง นอน
ทับกองบ่วง พึงทราบว่า เป็นสัตว์ไม่ถึงความเสื่อมความพินาศ ไม่ถูกพรานกระทำได้ตามต้องการ
เมื่อพรานเดินเข้ามา ก็หนีไปตามปรารถนา ฉันใด สมณพราหมณ์พวกใดพวกหนึ่งไม่ใฝ่ฝัน
ไม่ลุ่มหลง ไม่ติดพัน เห็นโทษ มีปัญญาที่จะคิดนำตนออก ย่อมบริโภคกามคุณ ๕ เหล่านี้
__________________

เรื่องกิน...นี้....ใครใช้เป็น...ใช้บ่อย ๆ...ได้...แสดงว่าสติดีมากเลย

กินอร่อย...เห็นโทษ...สลัดทิ้ง....นี้....ดูแล้วดี....ถ้าขยายความ...แจงแต่ละขั้นได้....ก็ยิ่งจะดีใหญ่..


แชร์หน่อยดิ...

บังเอิญจังพี่กบพูดถึงเรื่องกินพอดี มะวานนี้คุนน้องเจอสดๆร้อนๆโทษของความอยากกินเพราะมันรสชาติอร่อย
แต่เมื่อคืนวันพฤหัสฝันเป็นลางบอกเหตุแล้ว ที่เค้าเรียกว่าเทพสังหรณ์(ความฝันแบบว่ามีคนมาเตือน)เล่าความฝันก่อน
ฝันว่าดูดน้ำหวานสีแดง ในฝันรู้ว่าเป็นน้ำหวานที่เราไม่เคยกินมาก่อน รสมันหอมหวานอร่อยจนบรรยายไม่ถูก แต่อยู่ๆก็ได้ยินเสียงคนมาพูดในจิตตอนที่เราดูดน้ำหวานว่า ให้มีจิตใคร่ครวญตอนขณะที่ดูดน้ำหวานนั้น พอเราตื่นก็ระลึกถึงความฝัน และเหมือนจะเข้าใจดีทุกอย่าง แต่หนีกรรมการกระทำของตนไม่พ้นเพราะความอยากกินเป็นเหตุ
มีลูกค้าเคยซื้อชาบ้วยผสมไข่มุกขาวที่เซนทรัลมาฝาก พอเรากินแค่นั้นแหละ วันไหนร้อนๆอยากกินมากและจะกินให้ได้แก้วละ70บาทยังกล้าจ่าย ปกติไม่กล้ากินนะถ้ามันแพง บังเอิญวันนั้นยุ่งมากเลยไม่ได้เดินไปซื้อที่ห้าง ซื้อชาบ้วยร้านข้างทางของอาแป๊ะที่ขายกาแฟ ปกติเค้าขายกาแฟ ชานมอะไรพวกนี้ ดันมีชาบ้วยเฉยเลยลองซื้อกินเพราะความอยาก ตอนดูดรสชาติไม่เหมืินที่ซื้อในห้างแฮะแต่ไม่เป็นไร กินได้หมดมันก็ชาบ้วยเหมือนกัน ปรากฏว่ากินไปครึ่งแก้ว แสบปากคันยิกๆ เฮ้ยแพ้น้ำบ้วย ปากเริ่มบวมเหมือนมีมดมากัด555 ต้องรีบกินยาแก้แพ้ เพราะบ้วยมันของหมักดองคุนน้องแพ้ของหมักดองที่ไม่สะอาด แต่ไม่ยักกะแพ้ส้มตำปลาร้าเหอๆ
จากเหตุการณ์นั้นก็เลยทำให้คิดได้ว่า อยากกินอะไรก็จงมีสติ จะได้ไม่มีโทษตามมา อย่าหลงไปกับ รูป รส กลิ่นเสียง สัมผัสให้มันมาก เด่วโดนกิเลสลากไปอีก
ปล.รึว่าจะเป็นเพราะวจีกรรม ที่พูดแขวะพี่กรัชกายเมื่อวานปากเลยบวมตอนนี้ยังไม่หายเลย

อิอิ.....อาจต้องระวังให้มากขึ้น...

รูปสวย รสอร่อย กลิ่นที่น่ายินดี เสียงที่ไฟเราะ สัมผัสที่น่ายินดี มิใช่กาม กามคือเราไปกำหนัด เราไปแสวงหา เราไปติดในรส นั้นคือกาม เราสามารถบริโภคทุกอย่างไดตามเหตุปัจจัยเพียวรับรู้ว่าเป็นอย่างนั้น ไม่ใฝ่หา ไม่กำหนัด ไม่ยินดี เมื่อเราได้สัมผัสกับสิ่งทั้งหลายเราต้องเห็นโทษในสิ่งนั้นว่าถ้าเรายึดติด แสวงหา กำหนัด มันจะทำให้ราตกอยู่ในกองทุกข์ ฉะนั้นในการเสพ รูปเสียงกลิ่นรส ก็ควรเห็นการเกิดดับของสิ่งเหล่านั้นไปด้วย เมื่อคราวเราจะตองจากสิ่งเหล่านันเราก็ไม่ยึดติดกับสิ่งเหล่านั้น สามารถจากมันไปอย่างไม่ใยดีกับมัน

ดูกรวัจฉะ พวกอุบาสิกาผู้เป็นสาวิกาของเรา ฝ่ายคฤหัสถ์นุ่งผ้าขาว บริโภคกาม
ทำตามคำสอนผู้ทำเฉพาะโอวาท มีวิจิกิจฉาอันข้ามได้แล้ว ปราศจากความเคลือบแคลง ถึงความ
เป็นผู้แกล้วกล้า ไม่เชื่อต่อผู้อื่นในคำสอนของศาสดาอยู่นั้น มีไม่ใช่แต่ร้อยเดียว ไม่ใช่สองร้อย
ไม่ใช่สามร้อย ไม่ใช่สี่ร้อย ไม่ใช่ห้าร้อย ที่แท้มีอยู่มากทีเดียว.

จะเห็นได้ว่าบริโภคกามก็ข้ามวิจิกิจฉาได้ครับ

ก็มันเป็นสังโยชน์คนละตัวนี้ครับ

วิจิกิจฉาจะละได้ก่อนกามราคะอยู่แล้วไม่ใช่รึ

เอาแค่โสดาบันก่อนพี่กบ

วิจิกิจฉาถ้าละได้แล้ว.. คิดว่ามีอะไร.ที่พอจะสังเกตได้บ้าง

วิจิกิจฉา ที่ละได้ เมื่อรู้เห็นวิธีที่ปฎิบัติมา ที่ทำให้กิเลสขาดจากจิตอย่างถาวร จึงเกิดอจลศรัทธาต่อผู้นำพา
ที่เป็นกัลยาณมิตร(ครู อาจารย์)ที่บอกทางให้ พระพุทธองค์ผู้ค้นพบทาง และจะทราบว่าผู้นั้นเข้าถึงโดย
การสนทนา ผู้เข้าถึงเมื่อสนทนากับผู้เข้าถึงย่อมรู้กัน สภาวะนั้นถึงแม้จะไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นตัวอักษรได้ แต่มีสภาวะธรรมบางอย่างที่ต้องพบเหมือนกัน เป็นประสบการณ์ครั้งหนึ่งของชีวิตที่มิอาจลืมได้
และมีอีกสิ่งที่พอสังเกตได้แต่มิใช่ใช้เป็นเครื่องยืนยัน นั่นคือ คลื่นจิต ผู้ที่ละกิเลสบางส่วนได้แล้ว ย่อมมีคลื่นจิตที่โปร่งเบากว่าปุถุชน ผู้ละกเลสได้มากกว่าย่อมรู้ถึงผู้มีภูมิธรรมต่ำกว่า

มือท่านจะต้องชุ่มไปด้วยการให้ กิเลสหยาบๆจะถูกทำลายลง ความตระหนี่อันเป็นมลทิลจะถูกทำลายลง เป็นผู้สมควรแก่การขอ

อื่มม....มันอาจอันตรายไปนิด...ถ้าจะบอกให้ชัดเจนไปเลย...เพราะมันอาจเป็นเฉพาะบุคคล
..และ...ผู้รู้ไม่เท่ามันอาจตั้งสัญญาใว้ล่วงหน้าเสียก่อน...

ที่ผมถามก็ไม่ใช่อะไรหรอก...เพราะเห็นบางคนมีปัญหา...สงสัยในพระสงฆ์บ้าง...พระองค์นี้บ้าง...บางคนถึงขนาดเกิดความคิดลามกผุดขึ้นมา...ทั้งที่ตัวเองก็เคารพพระ...ศรัทธาพระศาสนา...เข้าวัดทำบุญปฏิบัติธรรม...แต่ก็ห้ามความคิดอกุศลไม่ได้....มันเหมือนยังกะเป็นอิสระจากเรา....

ก็เลยสงสัยว่า....ความเชื่อมั่นศรัทธาขนาดไหนจึงจะเรียกว่า..ไม่สงสัยในพระรัตนตรัยแล้ว?

เชื่อ..ระดับ...ความคิด
เชื่อ..ระดับ...สามัญสำนึก
เชื่อ...ในระดับ..จิตใต้สำนึก
หรือ..เชื่อ...ลึกขนาดจิตไร้สำนึก

คิดว่า...ที่ระดับ..จิตใต้สำนึก...เป็นนิวรณ์..ไม่รู้ว่าเก็บใว้แต่ชาติปางไหน...อยู่ ๆก็ผุดขึ้นมาเป็นธรรมารมณ์
ส่วน..จิตไร้สำนึก...อาจลึกถึงที่อยู่ของอวิชชา