การเริ่มต้นปฏิบัติธรรมควรเริ่มต้นด้วย ปัญญาหรือศีลก่อนค่ะ

ผมว่า ศีล มันปกติ อยู่แล้ว
ยังจะต้อง มานั่งรักษา กันอยู่อีกหรือครับ จะทำอะไรก็ทำไป

ศีลมีอยู่แล้วเป็นปกติ ก็ปัญญา ได้เลยครับ

หลักไตรสิกขา จัดลำดับการปฏิบัติ คือ "ศีล สมาธิ ปัญญา"

ศีล เป็นบาทฐานในการปฏิบัติยิ่งๆ ขึ้นไป

ศีล เป็นบาทฐานของสมาธิอันก่อให้เกิดปัญญา

ศีลนำหน้า ปัญญาตามหลัง

ศีล กระท่อนกระแท่น สมาธิ ก็กระท่อนกระแท่นไปด้วย

ทั้งที่สุด ปัญญา ก็กระท่อนกระแท่นไปด้วยอีก

คนมีศีลสมบูรณ์ไม่ได้....ถ้าขาดปัญญา
ปัญญาเติบโตไม่ได้...ถ้าขาดศีล

คนที่คิดจะปฏิบัติธรรมได้นี้...ถ้าเป็นคนผิดปกติและไม่มีปัญญาแล้วละก้อ...คิดไม่ได้หรอกครับ

อยากปฏิบัติธรรม...ก็ทำเลยครับ...ไม่ต้องไปกังวลว่าจะต้องไอ้นั้นก่อน..หรือไอ้นั้นต้องทำทีหลัง...เอา ณ. ปัจจุบันเลย...ปัจจุบันไม่มีก่อนมีหลัง..ครับ

อิอิ...

กำหนดศีลให้เหมาะกับตนให้ตึงพอปฏิบัติได้ไม่ง่ายหย่อนเกิน หรือยากจนปฏิบัติไม่ได้

แล้วปฏิบัติให้ได้ตามนั้น ด้วยความพยายาม และมีสติกำหนดรู้

เมื่อปฏิบัติตามศีลที่กำหนดไว้ได้ จนเป็นปรกติดีแล้วให้เพิ่มศีลให้สูงขึ้น ให้กว้างครอบคลุมขึ้น

ท่านว่าศีลกับปัญญาเป็นของคู่กัน ปัญญาจะชำระศีลให้บริสุทธิ์ ศีลจะลับปัญญาให้เฉียบคม

เริ่มต้นด้วยศีลก่อนครับ กระทำตนให้พร้อมทั้งกาย วาจา ใจ การปฏิบัติธรรมไม่ได้หมายถึงการที่จะต้องรออุปกรณ์เสริม รอสถานที่ปฏิบัติธรรมเปิด รอจังหวะ รอเวลาอันสมควร แต่การปฏิบัติธรรมนั้น ทุกวินาทีคือธรรมอยู่แล้ว หากมีศีลพร้อมการปฏิบัติธรรมก็เป็นไปอย่างสมบูรณ์ เช่น โกรธมาก หากปฏิบัติธรรมก็ต้องรักษาศีลให้ได้เสียก่อน คือการอดทนไม่พูดจาก้าวร้าวออกมา ไม่แสดงท่าทีด้วยกาย เช่น ยกนิ้วกลาง กำหมัด เพราะรักษาศีลได้ แต่ความโกรธคือธรรม ต้องใช้ปัญญาพิจารณาว่า อะไรคือเหตุเกิดของธรรม (ความโกรธ) นั่นคือการปฏิบัติธรรม ที่มีศีลเป็นส่วนประกอบ

เรียงแบบมรรคแปด "ปัญญา ศีล สมาธิ"

ผู้ที่จะรักษาศีลได้ ต้องมีปัญญา รู้คุณรู้โทษของศีลแต่ละข้อ จึงจะสามารถ
รักษาศีลให้บริสุทธิ์ ไม่ขาดตกบกพร่อง ไม่เป็น "สีลพัสสปรามาส" ..

สมาธิ ก็เช่นกันต้องมีปัญญาเฉลียวฉลาด แยบคาย ระมัดรวังสังวรอินทรีย์
ต้องรู้จักวิธีการทำสมาธิ ต้องรู้จักนิวรณ์ห้า เห็นโทษภัยในอารมณ์นั้น ๆ
จึงละเว้นได้ จึงเกิดความสงบ เป็นสมาธิ ..

เพราะฉะนั้น ปัญญา ต้องมาก่อน จึงเรียงตามแบบ "มรรคแปด" คือ
"ปัญญา (สุตมยปัญญาและจินตามยปัญญา) ศีล สมาธิ"

เรียงแบบไตรสิกขา "ศีล สมาธิ ปัญญา"

"ศีลและสมาธิเป็นเหตให้เกิดปัญญา" ปัญญาในที่นี่ คือ "วิปัสสนาปัญญา"
หรือ "ภาวนามยปัญญา" ถ้าศีลไม่บริสุทธิ์บริบูรณ์ สมาธิไม่หนักแน่น แน่วแน่
และไม่มีความสงบ ปัญญานี้ก็จะไม่เกิด

"วิปัสสนาปัญญา" ปัญญาสูงสุดในพระพุทธศาสนา เป็นปัญญาที่รู้แจ้งสัจธรรม
ตามความเป็นจริง จนกระทั่งสละหรือเบื่อหน่าย ปล่อยวางอุปาทานทั้งหลายได้
ปัญญาที่ทำให้ปุถุชนคนธรรมดา เป็นพระอริยบุคคล ..

เมื่อผู้ที่ได้พิจารณาเห็นถึง "วิปัสสนาปัญญา" ตรงนี้แล้ว ศีลจึงต้องมาก่อน
ท่านจึงเรียงแบบ "ไตรสิกขา" คือ "ศีล สมาธิ ปัญญา (ภาวนามยปัญญา)" ..

หากเข้าใจเรื่อง "ปัญญา ๓" แล้ว จะเรียงอย่างไร
ปัญญามาก่อนมาหลัง ก็ไม่เป็นปัญหาแต่อย่างใด ..

ปัญญา...อบรมศีล...ศีลอบรมปัญญา

ปัญญา..อบรมสติ...สติหนุนปัญญา

ปัญญา...อบรมสมาธิ....สมาธิหนุนปัญญา

คุณเกิดมาไม่รู้จัก ศีล 5 ต้องให้สุตตมยปัญญาอบรมให้รู้จักศีล 5

คุณเกิดมาไม่รู้จักวิปัสสนาภาวนาหรือการเจริญมรรค 8....สุตตมยปัญญาอบรมให้รู้

คุณเกิดมามีแต่สติธรรมดา...สัมมาปัญญาอบรมให้เกิดสัมมาสติ

.......
.......

เอามุมนี้บ้างเป็นไง นั่นยังเป็นแค่การคาดเดาแสดงโวหารตามความรู้สึกนึกคิด

ลงมือทำเลย ดังนี้


วงจรย่อยของไตรสิกขา มองคร่าวๆ จะเห็นเป็นเหมือนการฝึก 3 ส่วน ที่ดำเนินควบเคียงไปด้วยกันตลอดเวลา
ดังตัวอย่างในคัมภีร์วิสุทธิมัคค์ กล่าวถึงการฝึกเจริญอานาปานสติ คือกำหนดลมหายใจเข้าออก จับสาระได้ว่า ขณะที่ฝึกอยู่นั้น สังวร คือการควบคุมกิริยาอาการให้อยู่ในภาวะถนัดหรือเหมาะดีที่สุดแก่งาน เป็นอธิสีลสิกขา

การทำจิตใจให้ตั้งมั่นแน่วแน่ (อยู่กับงาน คือ อารมณ์ที่กำหนด) เป็นอธิจิตตสิกขา

การใช้ปัญญาหรือความรู้ความเข้าใจทีเกิดขึ้นเป็นไปอยู่ในเวลานั้น เป็นอธิปัญญาสิกขา

เมื่อลงมือภาวนาลงมือปฏิบัติ จะมีบททดสอบความรู้ความเข้าใจ การแก้ปัญหาชีวิตรูปนามขันธ์ 5 จากประสบการณ์จริง ซึ่งมิใช่จากการคาดเดา ดังนี้เป็นต้น

กรัชกายนี่มั่วจริงๆ แค่แบบเรียนของเณรง่ายๆยังอ่านไม่เข้าใจ ถ้ามันมีสมาธิในการอ่านซักนิด
มันก็คงไม่เอาคำศัพท์มาผสมกันเละเทะแบบนี้

เอาไอ้โน้นมาผสมไอ้นี่ เอาไอ้นี้มาใส่ไอ้นั้น ดูแล้วเหมือนจำอวดลิเก
หรือไม่ก็เหมือนต้นไทรที่พวกบ้าหวยเอาผ้าสีไปผูกแล้วขูดเลข

"วงจรย่อยเอย"..."ไตรสิกขาเอย"..."อธิสีลสิกขาเอย"
พูดได้คำเดียวว่า......เละ

ถึงได้บอกว่ากรัชกาย เอามรรคสมังคีย์ของพระพุทธเจ้า
ไปปรุงแต่งใส่น้ำใส่ชูรส ทำให้พระธรรมเจือจางมีแต่น้ำไม่มีเนื้อ

ไตรสิกขาคือการรู้ในอธิศีล อธิจิต และอธิปัญญา นั้นคือรู้เพื่อการปฏิบัติ
ให้ถึงซึ่งมรรคมีองค์แปด (มรรคสามัคคี)
การรู้ไตรสิกขาถ้ารู้แล้วลงมือปฏิบัติในขั้นของ อธิศีล อธิจิต และอธิปัญญา ถ้าขาดส่วนใดส่วนหนึ่ง
เราจะไม่เรียก ธรรมนั้นว่า....."อธิ"
เช่นเดียวกัน ถ้าไม่ทำให้อธิศีล อธิจิตและอธิปัญญารวมเป็นหนึ่ง
ความเป็น"อธิ"ก็ไม่เกิด

ใช้สมาธิแยกพระธรรมให้ดี ที่สำคัญพยายามฝึกใช้สมาธิบ่อยๆ
ด้วยการอ่านพระสูตรโดยยึดเอาหลักธรรมของพระพุทธเจ้าเป็นประธาน
ไม่ใช่ทำแบบที่ทำอยู่ คือการไปอ่านบทความแล้วก็เอามาปรุงแต่งขยายความ
อย่าลืมขั้นตอนการปฏิบัติ ต้องทำให้ให้เป็นหนึ่ง
ไม่ใช่ทำจากหนึ่งเป็นร้อย ปัญญาของพระพุทธเจ้ามีไว้เพื่อละ เข้าใจมั๋ยกรัชกาย

ความเห็นนี้ก็เหมือนกัน ไปเอาการกระทำ ของคนที่ขาดความเข้าใจในกายใจของตนเอง

ดันไปหยิบยกเอามา แล้วบอกเป็นประสบการณ์จริง ไม่ใช่คาดเดา

มันเป็นเรื่องของคนอื่นเขา เป็นกายใจคนอื่น
พูดมาได้เป็นประสบการณ์จริง ความคิดหรือจินตนาการของใครคนนั้นต้องแก้ด้วยตนเอง
ไม่ใช่ไปเอาจินตนาการคนอื่นมาแล้วบอกว่าเป็นธรรมะ

จะหาสมาธิจากกรัชกายมันช่างยากเย็นแสนเข็นซะเหลือเกิน

ยากเย็นแสนเข็ญ ผู้ที่จะเข้าใจชีวิต หรือกายใจ หรือรูปนาม หรือขันธ์ 5 พูดๆกันไปงั้นๆแหละ บลาๆๆ อิๆ บอกนับครั้งไม่ถ้วนแล้ว อย่าพูดเลยธรรมะระดับจิตใจ ระดับสมาธิ ปัญญา เนี่ย มันลึกเกินหยั่งด้วยตรรกะ เอาพื้นๆ กันไปก่อน เช่น ทำวัตร สวดมนต์ ทำบุญ ตักบาตร ถวายสังฆทาน ปล่อยนก ปล่อยปลา ปล่อยเต่า ปิดทองฝังลูกนิมิต เลี้ยงอาหารเด็กอนาถา ฯลฯ ตามสบายเถอะ พักนี้ไม่ค่อยมีเวลาเล่นด้วยแล้ว

ขอบคุณสำหรับทุกคำตอบนะค่ะ

♡✿(◕‿◕)✿♡ กราบอนุโมทนาบุญกับกัลยาณมิตรและกัลยาณธรรมทุกท่าน ขอให้ท่านเจริญในธรรมยิ่ง ๆ ขึ้นไป ธรรมรักษา เทวดาคุ้มครองนะเจ้าค่ะ ♡✿(◕‿◕)✿♡