ทางที่หย่อนเกินไป คืออะไรครับ รบกวนผู้รู้ทีครับ ขอบคุณครับ

กามสุค.....มิใช่เรื่องการหย่อนหยานอย่างเดียวนะครับ....การที่ต้องการมรรคผลมากจนเกินไป..นี้ก็เป็นกามสุคะ...ได้เช่นกัน

ทำอย่างทึ่ผมทำอยู่ทุกวัน คือ กินข้าวหลายมื้อ กินขนม ดูหนังฟังเพลง เล่นเกม เที่ยวนู่นเที่ยวนี่ นอนมากตื่นสาย อยากนั่นอยากนี่ คิดนั่นคิดนี่ ฟุ้งซ่านเรื่อยเปื่อย และอีกมากที่ยังไม่เอามาพูด ก็ใช่ สรุปสิ่งที่เราๆทำกันอยู่ทั่วไปนี่ใช่หมดครับ

อนึ่ง ในบทว่า

กามสุขลฺลิกานุโยโค นั้นท่านไม่กล่าวว่า ทุกฺโข เพราะพวกปฏิญาณ

ว่าเป็นบรรพชิตพวกใดพวกหนึ่ง มีวาทะว่านิพพานในปัจจุบันถือเอาว่า เพราะ

ตัวตนนี้เปี่ยมเพียบพร้อมบำเรอด้วยกามคุณ ๕ ด้วยเหตุนี้ ตัวตนนี้จึงเป็นอัน

บรรลุนิพพานในปัจจุบัน เพื่อรักษาจิตของผู้บำเพ็ญตบะเหล่านั้น และเพราะ

การสมาทานธรรมนั้นเป็นความสุขในปัจจุบัน ไม่ควรเสพกามสุขัลลิกานุโยค

เพราะเป็นความสุขเศร้าหมองด้วยตัณหาและทิฏฐิในปัจจุบัน เพราะมีทุกข์เป็น

ผลต่อไป และเพราะผู้ขวนขวายกามสุขัลลิกานุโยคนั้น พัวพันด้วยตัณหาและ

ทิฏฐิ

โอว แสดงว่า การดำเนินชีวิตทั่วๆไป นี่ก็คือ ทางหย่อนนี่เอง

เป็นการประกอบตนให้เพลิดเพลินในสุขที่ชื่อกาม
เช่น สุขทางตา สุขทางหู สุขทางจมูก สุขทางลิ้น สุขทางกาย สุขทางใจ
ก็ปฏิบัติให้สุขยิ่งๆขึ้นไป เมื่อถึงที่สุดของกามสุข เข้าว่าคือ นิพพาน นั่นเอง
เป็นทางปฏิบัติของคนที่อยากพ้นทุกข์ ตาม กามสุขัลลิกานุโยค
ปล่อยตัวให้เพลิดเพลินในกามคุณเต็มที่

ผมพิจารณาโดยเอาทางสายกลางคือมรรค๘มาตั้งแล้วเอาตัวเองไปเทียบดู ก็เห็นว่าตัวเองยังไม่เรียกว่าดำเนินอยู่บนทางสายกลาง ดังนั้นจึงเหลือ2ทางคือทางที่หย่อนกับทางที่ตึง สุดท้ายมันก็ลงที่ทางที่หย่อนนั่นเองครับ

ดีเหมือนกันนะค่ะ ปล่อยตัวให้เพลิดเพลินเต็มที่เอาให้มันหายอยากไปเลยถ้าเบื่อแล้วก็คงนิพพานเองนั่นแหละ คุณน้องก็อยากหาความสุขทางตา ทางหู ทางจมูก ทางลิ้น ทางกาย ทางใจ เด่วจะต้องหาสามีซักคน รับรองได้ครบหมดเลย หู ตา จมูก ลิ้น กาย ใจ 555

กามสุขัลลิกานุโยโค....การประกอบการบำรุงบำเรอตนเองด้วยกามนั้นเป็นอย่างไร?

พิจารณาอย่าพื้นผิว คือ การทำให้ตนเองได้รับสัมผัสอันหน้ายินดีของทวารทั้ง 6 ให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้

พิจารณาลึกๆ.....ท่านหมายถึงการติดอยู่ในการทำบุญให้ทานเจริญสมาธิ หรือสมถะภาวนาด้วยหวังจะได้สุขใน มนุษย์สมบัติ สวรรค์สมบัติ และพรหมสมบัติ....นี่แหละคือ กามสุขัลลิกานุโยโค

ซึ่งคู่กันกับ อัตตกิลมถานุโยโค การประกอบการทรมาณตนเองด้วยวิธีการต่างๆ ด้วยหวังว่าถ้าชนะทุกข์จากความทรมาณที่ตนทำได้ทั้งหมดด้วยอำนาจ ขันติ ตบะ สมาธิ ฌาณ แล้ว จะถึงสุขอันเป็นอมตะ ดังเช่นที่พวกฤาษี อเจลกะ ปริพาชก นิคฤนห์ ทั้งหลายกระทำกันตั้งแก่ก่อนครั้งพุทธกาลจนถึงปัจจุบันนี้.....นี่ก็มิใช่ทาง

ละเอียดลึกกว่านั้นในเรื่องอัตตกิลมถานุโยโคนี้ก็คือ การอันใด ที่เป็นการไปสั่งบังคับกำหนด กฏเกณฑ์ ธรรมชาติ ที่เขาเกิดขึ้นเองด้วยอำนาจแห่งเหตุและปัจจัย

เมื่อไหร่รู้จักวิธีที่จะเฝ้ารู้เฝ้าสังเกต หรือนิ่งรู้ นิ่งสังเกต ปัจจุบันอารมณ์ โดยไม่ใส่เจตนาไปดูดดึง ผลักต้าน หรือมีปฏิกิริยาตอบโต้อะไรกับสภาวธรรมและปัจจุบันอารมณ์ที่เกิดขึ้นปรวนแปรไปทุกขณะๆนั้น จนสภาวธรรมนั้นๆ ดับไปสิ้นไปเองตามกำลังแห่งเหตุและปัจจัย....นั่นแหละจึงจะเข้าถึงวิชาวิปัสสนาภาวนาที่พระบรมศาสดาทรงสั่งสอนแนะนำ.......เรื่องนี้สมัยปัจจุบันนี้ มีบางท่านพูดว่า "รู้ซื่อๆ รู้เฉยๆ ไปจนจบกระบวนการแห่งธรรม ก็จะเข้าใจและเห็นความจริงของธรรม"