มาจากแนวคิด เรื่อง อนุสัย ....
สัตว์ ผ่านภพผ่านชาติ มานับไม่ถ้วน
คุ้นเคยกับสิ่งต่างๆ มานานนนนมาก
มีเพียงสิ่งเดียวที่ไม่คุ้นเคย คือนิพพาน

อนุโมทนา ครับท่านกบ

นิพพาน มี => แต่หนทางมันรก หนทางนี้มีสัตว์ทั้งหลาย เดินมีจำนวนน้อย
นิพพาน เป็นหนทางที่สั้นมาก ผู้เดินช้าๆ ก็ไม่เกิน ๗ ชาติก็สิ้นสุดแล้ว

นรก มี => หนทางเตียนโล่ง เพราะมีสัตว์เดินหนทางนี้มีจำนวนมาก
นรกเป็นหนทางที่ยาวมาก ผู้เดินนั้นจะนับภพนับชาติไม่ถ้วน หาทางที่สิ้นสุดมิได้

คนหนึ่งเดินถือถุงใส่หินเต็มสองมือ...กับ...คนเดินตัวเปล่า

เพื่อน ๆ ว่า...ใครเดินไปด้วยความยากลำบาก..กว่ากัน?

เรา.....มักทำอย่างที่คุ้นเคย...ทั้ง ๆ ที่ลำบาก...ก็มักจะไม่เห็นว่าลำบาก....

เพราะ..อะไร..นะ?...ใช่มั้ยที่เป็นเพราะว่า...ทุกข์ก็ไม่รู้ว่า..ทุกข์

ทำไม..จึงไม่เห็นว่าทุกข์...?....ใช่เพราะมีตัณหาหลอกว่า...มันจะดีมีความสุข(สุขในอนาคต)

คนถือก้อนหินเดินไปด้วยรอยยิ้ม...เพราะคิดว่าตนถือก้อนทอง

คนคอร์รัปชัน....ก็เพราะคิดว่าเงินจะนำความสุขมาให้....มิใช่เขากำลังคิดว่าหินมันเป็นทองอยู่หรือ?

จง..เอาสิ่งที่ไม่มีอยู่จริง...ออกจากใจ

อยากได้ มี เป็น เป็น
ไม่อยาก ได้ มี เป็น
เป็นสิ่งที่จิตแสวงหา เป็นสิ่งขัดขวาง

โดยวลี ผมเข้าใจความหมายท่านกบ
โดยปฏิบัติ มันตรงข้าม ครับ ไม่อยากมีกิเลสมันก็มี ไม่อยากเกิดมันก็เกิด
เพราะมันฝืนธรรมชาติของจิตที่ถูกปรุงแต่งมานาน แสนนาน

วันไหนทุกข์ใจ...เพราะเห็นว่ามีกิเลสอยู่...
วันไหนทุกข์ใจ...เพราะยังมีเกิดอยู่...

หากทุกข์ใจ..จริงจริงนะ....ขอแสดงความยินดีกับท่านนั้นด้วยครับผม...

ครูบาอาจารย์แนะว่า.....เพียงเราเห็นสิ่งนั้นไม่มีอยู่จริง...เห็นจริงแล้ว...ภาพของสิ่งนั้นก็หายจากใจ

ธรรมชาติของจิตที่ชอบไปปรุงแต่ง...ทางโลกเขาเรียกสัญชาตญานการเอาตัวรอดของสัตว์
ทางธรรม...เรียกอวิชชา....

สัญชาตญานของสัตว์....คือการระแวดระวังภัย...หาที่ปลอดภัย...เพื่อรักษารูปร่างกายให้ปลอดภัย
อวิชชา...เห็นรูปร่างกายนี้..คือ..การจะนำความสุขมาให้ได้....เห็นร่างกายเป็นสัญญาลักษณ์ของความสุข....จึงปราถณาความเกิด...

เราเกิด....เพราะเราปราถณาของเราเอง....รวดเร็วคล่องแคล้วจนเป็นญาน..เรียกมิจฉาญาน
เราจะไม่เกิด....ก็เพียงละความปราถณานี้เสีย....

พูดถึงสัญชาตญานของสัตว์ในการระวังภัย....เราสามารถเห็นได้ในเกือบทุกอริยาบทของเราเอง..อย่าง
ระหว่างเดิน...เราอาจจะเลียวมองซ้ายมองขวา...รู้มั้ยว่าทำไม?...ใช่เพราะจะได้รู้ว่ารอบๆข้างตัว...เป็นมิตรหรือศัตรู...เป็นคุณหรือเป็นโทษ..

ถ้าพบว่า..คนนั้นเป็นคุณกับเรา( เราก็คือรูป ) ...ก็ยิ้มให้..ผูกมิตรเอาใว้
ถ้าพบว่า...คนนั้นเป็นโทษกับเรา....ก็ทำเป็นเฉยเมย ( อย่ามายุ้งกะฉันนะ) รึอาจจะยิ้มให้..(ให้เห้นว่าเราดี..เขาจะได้เปลี่ยนมาดีกะเรา)

หรือ..อย่างที่เราชอบฟังข่าว...ก็อยากจะรู้ว่า..อะไรไม่ดีเกิดที่ไหน...เราจะได้ไม่ไปทางนั้น(กลัวเป็นโทษกับรูป)
ละก็อยากจะรู้ว่า...ตรงไหนขายของลดราคา..ขายของมีของแถม...เราจะได้ไปตรงนั้น (เป็นคุณกับรูป)

(ไอ้ที่เราติดกามคุณ...ติดโลกธรรม4 คือลาภ.ยศ..สรรเสริญ...สุขในฌาน...ล้วนมีต้นตอจาก..รูป..อยากให้รูปยั้งยืน...รูปยั้งยืนสุขยั้งยืน)

การที่คนเราชอบ....ไปขุดคุ้ย...ว่าใครไม่ดีตรงไหนบ้าง...อย่างที่มีคนหลายคนกำลังหาว่า...เหตุคนที่เพิ่งสึกจากความเป็นพระ..ทั้งๆที่บวชมาก็นาน...นี้....ก็คือสัญชาตญานอันนี้แหละ....
ยิ่งหากข้อสรุปของเรื่องที่ไปขุดมาเป้นไปในแนวที่ตนคิด....ก็จะภูมิใจว่าเป็นอย่างที่เราว่าจริงด้วย...โดยหารู้ตัวไม่ว่า..ตัวเองตกอยู่ในมิจฉาญาน...มาตั้งแต่ต้น...

ขณะเดียวกัน...คนที่กำลังหาเหตุผลเพื่อปลอบใจตนเอง....ก็เป็นสัญชาตญานอันเดียวกัน

การที่ต้องไปเสาะแสวงหา....ว่าใครไม่ดีตรงไหน...ไปทำอะไรใว้...มีภาพหรือเปล่า....จะได้เอามาโพสต์...หรืฉะไรต่อมิอะไร....มันเป้นภาระ..มันลำบาก...มันยาก

เห็นมั้ย.....จะไปนรกนี้...ยากจะตาย

แต่กิเลสมันจรเข้ามาง่าย ซึ่งเมื่อจรเข้ามาแล้ว การที่มันจะจรออกนี่สิ่ มันยากนะ...

ที่นรกดูเหมือนจะไปยากนั้น แท้จริง มันเป็นการเข้ามาง้างกันในด้านที่เรากำลังพยายามทำกิเลสให้จรออกน๊าาาา



การที่...กิเลสมันจรเข้ามา...นั่นคือหนทางอันจะน้อมนำไปนรก...
ส่วน...การที่...กิเลสมันจรออก...นั่นคือหนทางอันจะน้อมนำไปนิพพาน...นะ



อิอิ แอบมองตั้งนาน...ว่าจะหาแง่อะไรมาง้างท่านอ๊บซ์ดี...

เอิ๊ก...เอิ๊ก....

คุณกบ

เข้าใจคิดนะ
ส่วนผลจากการคิดจะตรงกับความจริงหรือไม่ นั่นอีกส่วนนึง

คนที่มีการคิดอย่างเป็นระบบ คิดรอบด้าน ข้อมูลมาก คิดหลายรอบ
มีโอกาสที่ผลสรุปจากการคิดจะตรงกับความจริงมาก มากจนชักมั่นใจว่าใช่
ซึ่งมีโอกาสที่จะไม่ใช่

ยิ่งพูดออกไปแล้วมีคนเห็นด้วย มีผู้สรรเสริญ อาจทำให้มั่นใจมาก
นั่นคืออุปสรรค

แต่ถ้ารู้จัก มันจะไม่เป็นอุปสรรค มันจะเป็นทาง

วิธีที่จะรู้จักมัน(ไม่ใช่คุณกบนะ) นั้นมีอยู่
วิธีนึงก็คือ เมื่อมีความรู้สึกว่า สิ่งที่เราคิดนั้นดี จนอยากบอกคนอื่น จังหวะนั้นอย่าบอก
ให้รอจนความรู้สึกว่าเราคิดได้ดีนั้นหายไป จึงบอกออกไป

บอกก็เพื่อบอก ไม่มากกว่านั้น

ทำบ่อยๆ วันนึงจะรู้จักสิ่งที่รู้ไม่ได้ด้วยการคิด

ไม่ใช่ผมคิดหรอกครับ....

ผมแค่..เอามาขยาย...ว่าทำไมมันยาก...ทำไมมันง่าย....นะครับ