รูปนั้นมีทั้งปรมัตถ์และบัญญัติ

๑. รูปบัญญัติ คือ สิ่งที่เรามองเห็นกัน เรียกกันไปต่าง ๆ นา ๆ ทั้งที่ไม่มี ชีวิตจิตใจครอง และ มีชีวิต
จิตใจครอง เช่น คนผู้หญิง คนผู้ชาย ก็มีชื่อต่างกัน ออกไป สัตว์ต่าง ๆ ตัวผู้ ตัวเมีย ก็มีชื่อเรียกกันต่าง ๆ
กันไป ต้นไม้แต่ละชนิด ทั้งที่ยืนต้นและล้มลุก ก็มีชื่อเรียกแตกต่างกันออกไป รวมถึงพื้นดิน ภูเขา ห้วยน้ำลำคลอง เป็นต้น เหล่านี้เป็นรูปโดยบัญญัติ

๒. รูปปรมัตถ คือ รูปที่มีอยู่จริงๆ โดยสภาวะ โดยธรรมชาติ ผู้ที่ได้ศึกษา ได้เรียนรู้ ได้กระทบ ได้สัมผัส
จะมีความรู้สึกเหมือนกันหมด
เพื่อความเข้าใจง่าย และให้เห็นชัด ระหว่างรูปปรมัตถกับรูปบัญญัติ ขอยก ตัวอย่าง ดังนี้
ถ้าเอาถ่านไฟในเตาซึ่งติดไฟแล้วมาจี้ที่แขนของคน ๕ คน แต่ละคนจะรู้สึก ร้อนเหมือน ๆ กัน ถ้าเป็นคนไทยก็จะพูดว่าร้อน คนจีน คนพม่า คนอินเดีย คน ยุโรป ก็จะเปล่งภาษาออกมาไม่เหมือนกัน แต่มีความหมายเหมือนกันว่าร้อน ทุกคน มีความรู้สึกว่าร้อน นั่นคือ " จริงที่มีอยู่จริง " ส่วนคำอุทานแต่ละภาษาที่เปล่งออกมานั้นไม่เหมือนกันนั้นเป็น " บัญญัติ "จริงที่มีอยู่จริง คือ ปรมัตถธรรม และไฟที่ยกตัวอย่างมานี้ก็เป็นหนึ่งในรูป ปรมัตถ คือ เตโชธาตุ นั่นเอง

ตา หู จมูก ลิ้น กาย ทั้ง ๕ นี้จะรับได้แต่รูปที่รับ "ปรมัตถ์" ได้อย่างเดียว
ส่วนใจนั้นจะรับรูปทั้งที่เป็น "ปรมัตถ์" พร้อมทั้ง "บัญญัติ" ด้วย

รูปบัญญัติ นี่แต่งขึ้นใหม่หรือเปล่าครับ
หรือเป็นของเก่า แต่เดิม

จะแต่งขึ้นใหม่หรือเก่าไม่ทราบ แต่ก็เห็นใช้กันอยู่ทุกวัน
เช่น ตาเห็น รูป ก็ว่า เห็นวัว เห็นควาย เห็นหมู เห็นหมา นั่นแหละ เป็นการเห็นที่เป็น รูปบัญญัติ
เพราะอะไร ? เพราะว่าสิ่งกระทบทางตาเป็น รูป ถ้าลงไปถึงใจบัญญัติจึงเกิดขึ้น

อ้าว

(\ /)
( . .)´¯✿´¯✿´¯✿
c(")(")____/)_____./¯"""/')
¯¯¯¯¯¯¯¯¯\)¯¯¯¯¯'\_„„„„\)❀¸¸.•*´¯`❀ ✿ ❀¸¸¸.•*´¯`❀

..(\.../)(\_/)
...(•‿•)(•‿•) ❀ ❦➹ ❦
.../(▒)\/(▓)\ ♬ ♫ ♬ ♫
░▄▀▀▄▀▀▄░

ปรมัตถ์
เป็นคำที่ใช้ เพื่อแสดงถึง สิ่งที่แสดง ธรรมที่แสดง ว่ามีอรรถ มีเนื้อหา ที่ลึกซึ้งยากแก่การรู้ การเข้าใจ

เป็นคำที่มีใช้ตั้งแต่สมัยพุทธกาล
ซึ่งพระพุทธองค์ก็ทรงใช้อยู่ แต่จะใช้เวลาอธิบายข้อธรรมที่มีเนื้อหาลึกซึ้ง
ข้อธรรมที่ทรงแสดง คือบัญญัติ เมื่อเป็นข้อธรรมที่พระพุทธองค์เน้นว่าเป็นข้อธรรมที่ลึกซึ้ง
พระองค์จะ บอกว่า "นี้เป็นบัญญัติทางปรมัตถ์"

อรรถกถา รุ่นแรกๆ ที่บันทึกไว้ในระหว่างพระสูตรในพระไตรปิฏก
จะมี การระบุ อยู่อย่างเดียว คือ นิพพานเป็นปรมัตถ์ เท่านั้น

ส่วนในพระอภิธรรมปิฏก ในกถาวัตถุปกรณ์
จะเห็นคำว่า "เป็นปรมัตถ์" (โดยคำแปล) แต่เมื่อดูที่บาลี ซึ่งไม่ใช่คำว่า ปรมัตถ์ แต่จะเป็น ปรมฏฺฐ
ซึ่งไม่ใช่ความหมายเดียวกับ ปรมัตถ์

ดังนั้นในพระอภิธรรม 7 คัมภีร์ในพระอภิธรรมปิฏก จึงไม่มีการระบุว่า รูป จิต เจตสิก นิพพาน เป็นปรมัตถ์
มีแต่สภาวะธรรม และการอธิบายสภาวะธรรมด้วยบัญญัติ
V
รูปปรมัตถ์ จิตปรมัตถ์ เจตสิกปรมัตถ์ บัญญัติปรมัตถ์ ฯลฯ ...
จึงเป็นเพียงรูปแบบ บัญญัติในสมัยต่อลงมาอีก เพื่อให้นักศึกษาคันถะธุระศีกษาเพียงเท่านั้นเอง โดยต้องเข้าใจว่า ไม่ใช่พุทธบัญญัติ แต่เป็นคำบัญญัติโดยอาจารย์ภายหลังเพื่อสะดวกแก่การสอน

พระสูตรไหน พุทธวัจจนะไหน แสดง โฮฮับ

มั่วๆ นั่งเทียนออกมาอีกล่ะ

คงจะเป็นปัญหาของ อรรถกถาจารย์ ตอนทำสังคยนาด้วยล่ะโฮฮับ
สิ่งนี้ อรรถาจารย์ ท่านระบุเองใน พระสูตรส่วนที่เป็นอรรถกถาต้นๆ ในขุทกนิกาย ไปเปิดหาเอง

อย่ามา มั่วๆ เลื่อนลอย นะโฮฮับ

ใครแถไม่แถรู้อยู่แกใจ อ่านดูก่อนก็จะรู้ว่า ใครกันแน่ที่พาดพิงพุทธวจนและใครทำให้พุทธวจนเสียหาย
ผมบอกเช่นนั้นหลายครั้ง อธิบายจนหน่ายว่าความเห็นผม
เป็นการตีความ เป็นการอธิบายความซึ่งเอามาจากคำสอนของพระพุทธเจ้า
และคำสอนที่ผมเทียบเคียงเป็นภาษาไทย ซึ่งถูกเขียนขึ้นโดย อรรถกถาจารย์
และครูบาอาจารย์ในยุคหลัง

ผมไม่ได้อ่านหรือเทียบเคียงจากบาลีโดยตรง เป็นเพราะผมไม่สันทัดในบาลี
อาจจะอาศัยบ้างแต่ก็เป็นลักษณะตีความโดยมีพจนานุกรมเป็นเครื่องมือ
จากเหตุผลนี้ ทุกครั้งที่เช่นนั้นต้องการหลักฐานที่"เป็นคำสอนของพระพุทธเจ้า"
ผมก็เอาพระไตรปิฎกแปลหรือคำสอนของครูบาอาจารย์มาให้ดู
แล้วผลเป็นอย่าง เช่นนั้นจะต้องอ้างทุกทีว่า....ไม่ใช่พุทธวจน บาลีไม่มีกล่าวไว้

สิ่งที่เช่นนั้นชอบทำที่เป็นลักษณะของอาการ...แถ
คนอื่นแสดงความเห็น เช่นนั้นจะเอาพระไตรปิฎก
พอคนอื่นแสดงอภิธรรมปิฎก เช่นนั้นจะเอาพระสูตร
พอเขาแสดงพระสูตร เช่นนั้นก็จะเอาพระสูตรแปลสยามรัฐ
พอเขาเอาพระสูตรแปลบาลีสยามรัฐมาแสดง เช่นนั้นไม่เอาแล้วจะเอาบาลีแท้ๆ

ถามหน่อยแบบนี้ใครมันแถกันแน่ครับ

ถ้าเช่นนั้นมีสติคิดพิจารณาให้ดี คนที่ต้องเอาหลักฐานที่เป็นพุทธวจนแท้ๆ
มาให้คนอื่นดู มันเป็นหน้าที่ของเช่นนั้น ไม่ใช่ผม เพราะความเห็นของผม
เป็นเพียงการตีความในคำสอนของพระพุทธเจ้า

แต่เช่นนั้นชอบอ้างพุทธวจนมายกตนข่มท่าน
กล่าวหาว่า ความเห็นของคนอื่นไม่ใช่พุทธวจน
เหตุนี้ เช่นนั้นเองที่จะต้องเอา พุทธวจนมาโชว์ เดี๋ยวจะเป็นการ"ปิดประตูตีแมว"เกินไป
เอาแค่แปลบาลีฉบับใดฉบับหนึ่งมาก็พอ ไม่ต้องเอาบาลีแท้ๆก็ได้ เพราะรู้อยู่ว่า เช่นนั้นก็ไม่ได้
มีความรู้บาลีหรอก แค่อาศัยใช้เป็นโวหารข่มชาวบ้านแค่นั้นเอง

สิ่งที่เช่นจะต้องเอาพุทธวจนมาให้ชาวบ้านดู ก็คือความเห็นนี้.....

พุทโธ่เอ๋ย! แกล้งมึนอีกแล้ว ที่ผมให้เขาไปอ่าน..."ชราสุตตนิเทส"
ก็จะให้เช่นสำเหนียกว่า ไอ้คำที่เช่นนั้นเอามาใช้ มันมีเหตุมาจากอะไร อะไรคือ....
นี้เป็นบัญญัติทางปรมัตถ์
เช่นนั้นจะต้องอ่านประโยคก่อนหน้าในพระสูตรที่ผมบอก
เขาจะบอกเอาไว้ว่า อะไรเป็นบัญญัติทางปรมัตถ์ มันใช่นิพพานอย่างเดียวที่เช่นนั้นเคยพูดไว้มั้ย

ทั้งหมดทั้งมวล ผมจะแสดงให้รู้ว่า คำพูดของเช่นนั้นไม่มีแก่นสาร ไม่มีหลักการ
วันนี้เป็นอย่างนี้ พรุ่งนี้เป็นอีกอย่าง ชอบกล่าวหาคนอื่น แต่ตัวเองก็ทำเอง

เช่นนั้นคุณจำได้มั้ย คุณเคยพูดอะไรไว้ คุณบอกว่า... ปรมัตถ์คือนิพพานเพียงอย่างเดียว
จิต เจตสิก รูป ไม่ใช่ปรมัตถ์

แล้วคำว่า นี้ในประโยค "นี้เป็นบัญญัติทางปรมัตถ์"
ในชราสุตตนิเทส มันใช่แบบที่เช่นนั้นเอาหัวชนฝาพูดหรือเปล่า กลับไปค่อยๆอ่านน่ะ



ก็เพราะเหตุนี้ไง จึงเป็นหน้าที่ของเช่นนั้น ที่จะต้องเอาพุทธวจนมาโชว์ ไม่ใช่ผม
เช่นนั้นแสดงความเห็น ผมก็แสดงความเห็น แต่เช่นนั้นมากล่าวหาผมว่าไม่ใช่ พุทธวจน
ด้วยสามัญสำนึก เช่นนั้นจะต้องเอาพุทธวจนในส่วนของเช่นนั้นมาแสดง
เพราะเช่นนั้นไปกล่าวหาเขา ดังนั้นเช่นนั้นจึงต้องเอาพุทธวจนแท้ๆมาเป็นหลักฐาน
ไม่ใช่มาพูดลอยๆ ถ้าเป็นทางโลกเจอข้อหาหมิ่นประมาทให้การเท็จนะครับ

แถ ไปอีกนะโฮฮับ

โฮฮับจะมั่วอย่างไร ก็มั่วไป
จะบอกอย่างไรก็บอกไป
แต่ถ้า มั่วๆ สิ่งที่โฮฮับมั่วๆ "ปรมัตถ์ เป็นบัญญัติที่พระพุทธองค์ทรงกล่าว........ฯลฯ...สมมุติคือสิ่งนอกกายใจ"
โฮฮับ ก็มั่วแน่นอน

ถ้าไม่ยอมรับว่ามั่ว ก็ต้อง ยกพุทธพจน์ออกมา .........
อย่านั่งเทียนต่อไปเลยโฮฮับ

การเห็นที่เป็นรูปปรมัตถ์นั้น
คือการเห็นสี หรือ รูปารมณ์
สิ่งที่เป็นรูปปรมัตถ์นั้นจะเกิดตรงที่ตา

ถ้าให้มาถึงใจก็จะเกิดรูปบัญญัติและรูปปรมัตถ์อย่างใดอย่างหนึ่ง
การเห็นนั้นก็จะเห็น คน เห็นสัตว์ เห็นผู้หญิง
เห็นผู้ชาย เห็นต้นไม้ เห็นภูเขา ฯลฯ เป็นต้น

ต้องขออภัยลุงหมาน ที่โพสต์ความเห็นคล่อมไปคล่อมมา ในกระทู้ลุงหมาน