อเมชิ่งเข้าใจคำว่า...สรณะมั้ย เอาพระสงฆ์เป็นสรณะจำเป็นด้วยหรือที่ต้องใส่บาตร
อเมชิ่งนี่มันขี้โม้ ฟุ้งน้ำลาย พูดมาได้ว่าคนนับถืออาจารย์มากมายทั่วโลก ไอ้นี่โฆษณาเกินจริง
เดียวฟ้องส.ค.บ. แล้วจะฟ้องมหาเถระฯ เอาชื่อ"พุทธวจน"มาเป็นพุทธพานิช ติดเป็นยี่ห้อสินค้า

อ้าว !เราชาวพุทธไม่ทำบุญตักบาตรแล้วทำอะไรล่ะ เราก็ต้องทำกันอย่างนีแหล่ะ ส่วนจะ้อ้อนวอนขอนั้นขอนี่คงไม่ใช่ชาวพุทธที่แท้จริง แหมถ้าคำว่าพุทธวจนทำให้คนมีความรุ่งเรื่องทางการดำรงค์ชีวิตผมรู้สึกยินดีจริงๆเลยนะครับ จะได้ช่วยเผยแผ่คำของพระบิดาเราให้กว้างไพศาลทั่วถึวทุกอณูของการดำเนินชีวิตไหนๆเราก็ต้องใช้จ่างสินค้าแต่ถาสินค้าพุทธวจนเราเติบโตคงดีนะ พราะอย่างนอยเชื่อว่าตราพุทธวจนสิ้นค้าคงมีคุณภาพและกำไรคงได้ส่งประโยชน์ได้บ้างนะครับ

อ้อ...อาการของสังขารเก่า เป็นเรื่องของรูปนาม ทำให้นึกถึงพระพุทธเจ้า ว่าตอนที่ท่านยังเป็นพระโพธิสัตว์อยู่ ปฏิบัติแล้วเกิดการปรุงแต่งขึ้น ท่านฟังหรืออ่านพุทธวจนที่ไหนจากใคร ถึงได้พัฒนาไปสู่ปัญญาที่แท้จริงได้ อืมมม

ผมเชื่อว่าหลายคนต้องเคยได้ยินได้ฟังมาบ้างไม่มากกน้อยในเรื่องการศึกษาพุทธศาสนาบ้างคนมีอัธยาศัยที่จะเรียนรู้มาก บางคนมีอัธยาศัยที่จะไม่เรียนรู้มากนักสนใจแสวงหาหัวใจหรือบทสรุปที่สั้นที่สุดเพื่อเข้าถึงจุดหมายที่แท้จริง แล้วแต่ล่ะบุคคลที่ได้สะสมมา ที่จริงแล้วแค่บทพยัญชนะเดียวก็มีคนสามารถบรรลุธรรมได้แต่ผมก็ไม่ได้ถึงขนาดนั้น ผมเองก็เพียงรู้ว่าเรามีเพียงรูปนามเท่านี้จากการได้ยินได้เรียนมา ส่วนใหญ่เน้นการนั่งปฎิบัติจนถึงการระงับดับไปของรูปนามเท่านั้น ผมฟังพุทธวจนจากพระธรรมดิลก และพระอาจารย์คึกฤทธิ์ และส่วนสาวกคาถากฟังหลายท่านก็ส่วนใหญ่แล้วนักปฎิบัติก็ไม่แตกต่างกันจะไปในทางเดียวกัน แต่อาจความรู้อาจจะไม่ก้าวงเหมือนฟังพุทธวจน

ยังไม่สำนึก! อ้างพุทธวจน แต่เอาสิ่งที่ตัวอ้างไปทำการค้า
ทำไมอาจารย์ถึงไม่ห้ามปราม(หรือว่าทำเองไม่แน่ใจ) ไม่รู้หรือว่า
พระพุทธองค์ทรงห้าม

ส่วนเรื่องใส่บาตร มันเพราะอเมชิ่ง พูดจาหลักลอยไร้แก่นสาร
เอาศัพท์โน้นมาโยงนี้ เลยทำให้อเมชิ่งสับสนกับคำพูดตัวเอง

เอาคำว่า"สรณะมาพูดมั่วกับเรื่องใส่บาตร"
คำว่าสรณะ หมายถึงที่พึ่งที่ระลึก ถ้าเราเอาพระสงฆ์เป็นที่พึ่งที่ระลึก
พระสงฆ์ต้องเป็นผู้ให้ไม่ใช่เรา

การใส่บาตรนั้นหมายถึงพระสงฆ์ต้องพึ่งฆราวาส
เราจึงเป็นผู้ให้

เรื่องย่ามขี้เกียจอธิบาย รู้ไว้แค่มันเป็นเรื่องของ...ความโลภ ก็พอ

เราเป็นผู้ให้ ให้แล้วก็จบ ส่วนผู้รับท่านจะเอาไปทำอะไรก็คนละเรื่องแล้วครับ

คำเดียวกับ....ทำอย่างเดียวกัน
ถ้ากิเลสคิด.....ก็จะได้อย่างหนึ่ง
ถ้าคิดด้วยธรรม.....ก็จะได้อีกอย่าง

แม้ผัสสะ..อย่างเดียวกัน...เวทนาที่ออกมาของแต่ละคนขึ้นอยู่กับภพภาวะในใจเขาขณะนั้น...