คือ...บางครั้งกับการศึกษาปฏิบัติธรรม

เอกอนก็ไม่เข้าใจนัก...

ทำไมเราจะต้องชิงชังกับความเป็นไปเหล่านี้...อย่างนั้นหรือ

ถ้าการมาเกิด...เป็นทุกข์
แต่เราพบเห็นได้...คนพิการหลาย ๆ คนก็แสดงพลังแห่งความสุขออกมาได้
ราวกับว่าการมีชีวิตบนโลกใบนี้เป็นสิ่งที่วิเศษสำหรับพวกเขา
และเขาก็เก็บเกี่ยวความสุขไปกับทุกช่วงเวลาแห่งชีวิตได้
เขาแสดงสภาวะจิตใจที่สว่างไสวออกมาได้
อย่างชนิดที่ว่า คนร่างกายปกติดีอย่างเรา ๆ ยังเข้าถึงความเป็นไปเช่นนั้นไม่ได้

หลาย ๆ คน ได้แสดงให้เราเห็นว่า
ความเป็นไปในชีวิต ไม่ใช่สิ่งที่เลวร้ายและน่ากลัว
ตราบเท่าที่ใจเราไม่ตกลงไปสู่ความหมองหม่น

อยู่ดี ๆ ก็คิดถึง หลับอยู่ แฮะ

จริง ๆ

ช่วงที่ดีที่สุดในชีวิตเรา คือช่วงที่เราทุกข์ที่สุดในชีวิต
เราเกลียดช่วงเวลาของปัจจุบัน เราเกลียดการกระทบที่มีอยู่ตลอดเวลาในปัจจุบัน
เราเกลียดช่วงเวลาของปัจจุบันเพราะไม่ว่าจะทำยังไงเราก็หนีมันไม่พ้น ทำอย่างไรอย่างไรมันก็ยังเป็นปัจจุบัน มันเป็นเงาที่เดินคู่ขนานไปพร้อมลมหายใจที่เข้าและออกเสมอมา
แต่เราต้องอยู่กับปัจจุบันด้วยความไม่เกลียดชัง เพราะความเกลียดชังจะย้อนกลับมาทำร้ายเราในปัจจุบันเสมอเมื่อเราหลงลืมปัจจุบัน.......

ครับผม ถึงแม้จะไม่รู้จักตัวจริงกัน แต่กระแสแห่งธรรมก็ผูกพัน สมเป็นกัลยาณมิตร

โต้เถียงกันบ้าง กระเซ้าเย้าแหย่กัน ขอโทษกัน
ง้อและให้อภัยกัน ถ้าจะโกรธ ก็อย่าโกรธนาน

ทะเลาะกันวันละนิด ง้อกันวันละหน่อย
เป็นสีสันสีสันของชีวิต ..เน้ออ