โฮฮัุบพูด "หาความเป็นธรรมะไม่ได้เลย ได้แต่ความฟุ้งซ่าน เหมือนคนเมากัญชา"

ขันธ์ ๕ ที่ว่าเนี่ย อยู่ไหนครับ แล้วมันเป็นทุกข์ยังไงครับ

ขันธ์ ๕ ที่ว่าเนี่ย อยู่ไหนครับ แล้วมันเป็นทุกข์ยังไงครับ

ท่านกรัชกายนี่ยังไม่รู้ตัวอีก

"สังขิตเตนะ ปัจจุปาทานขันธา....ทุกขา"

นี่เป็นคำสรุปความหมายของขันธ์ 5 ที่ชี้ไปสู่ประเด็นของการเจริญธรรม คือ ชี้ให้รู้จักก้อนทุกข์ กองทุกข์

เพื่อจะได้ค้นหาเข้าไปก้อนทุกข์นี้ ว่า สมุทัย เหตุของมันอยู่ตรงไหน เป็นอย่างไร จะได้ไถ่ถอน ทำลายเหตุทุกข์ให้หมดไป

คำถามของท่านกรัชกายที่ถามต่อมาว่า



นี่มันเหมือนกับเรื่องราชสีห์กับนายพราน หมาดุกับไม้เรียว ซึ่งมีแสดงไว้ในพระสูตรแต่ผมค้นหามาให้ดูไม่เป็น

เรื่องมันมีอยู่ว่า

หมาดุ นี่ เวลาถูกไม้เรียวฟาด มันจะต่อสู้ กัดขย้ำที่ไม่เรียว โดยสำคัญว่าไม้เรียวที่ฟาดถูกตัวมันนั่นแหละ เป็นเหตุ...ที่ทำให้มันเจ็บ

แต่ราชสีห์พญาแห่งสัตว์นั้น เวลาเมื่อถูกลูกศรยิงมาต้องกาย ราชสีห์จะไม่สนใจแก้ไขที่ความเจ็บ หรือลูกศร อันเป็นผล

แต่ราชสีห์ จะหันควับไปมองค้นหาที่มาแห่งลูกศร คือนายพรานผู้ยิงศร เมื่อเห็นนายพราน ราชสีห์จะกระโจนเข้าไปไล่ล่ากัดขย่ำที่คอนายพรานให้ตายทันที เพราะเหตุ หรือต้นเหตุที่มาทำให้มันเจ็บคือ นายพรานผู้ยิงศร

่นี่เป็นอุปมา

อุปมัยก็คือ

คนโง่ จะสู้ที่ผล

คนฉลาดจะสู้ที่เหตุ

ผู้ที่ถูกลูกศรยิงต้องกายแล้วไปมัวคิดพิจารณาอยู่ว่า ศรนั้นทำด้วยไม้อะไร หัวศรใช้โลหะประเภทไหน คันธนูที่ใช้ยิง ทำขึ้นด้วยวัสดุชนิดใด สายธนูเป็นเอ็นวัวหรือเชือก ความเจ็บที่เกิดตรงแผลที่ถูกธนู มียาพิษด้วยหรือไม่

มันเปรียบเหมือนคนที่พยายามจะไปศึกษาแยกแยะเรื่องขันธ์ 5 ตามหัวข้อกระทู้นี้นั่นแหละ มันไม่ใช่ประเด็นที่ควรถกเถียงในตอนนี้เมื่อได้รู้คำสรุปว่า

"ขันธ์ 5 คือก้อนทุกข์ กองทุกข์"

คนฉลาดมีสติสัมปชัญญะและปัญญาดี เหมือนราชสีห์ เขาจะยังไม่สนใจรายละเอียดในเรื่องของรายละเอียดของทุกข์หรือความเจ็บอันเป็นผล แต่

เขาจะพุ่งความสนใจ อาศัยทุกข์นั้นเป็นเครื่องชี้ไปหาที่มาหรือต้นเหตุที่ทำให้เขาเจ็บเขาทุกข์ แล้วรีบแก้ไขตรงนั้น เมื่อแก้ไขที่มาหรือเหตุแห่งความทุกข์ความเจ็บได้ ชีวิตที่เหลือของเขาก็จะมีแต่ความสุขสบาย ดังราชสีห์ที่ไม่มีนายพรานมาคอยยิงศรใส่ตัวมันอีก

อะไรเปรียบเป็นนายพราน อะไรเปรียบเป็นราชสีห์ อะไรเปรียบเป็นลูกศร อะไรเปรียบเป็นหมาดุ อะไรเปรียบเป็นไม้เรียว อะไรคือเหตุ อะไรคือผล นี่เป็นเรื่องที่ผู้ใฝ่ใจปฏิบัติธรรมทั้งหลายพึงใช้สติ ปัญญา สังเกต พิจารณาวิเคราะห์วิจัยดูให้ดีจึงจะฉลาดในธรรมและประสบความสำเร็จได้เร็ว




อโศกะ จึงเอาความหมายของขันธ์ 5 โดยสรุป จากบทสวดมนต์ทำวัตรเช้า แปล มาแสดงและมีอรรถาธิบายประกอบดังแสดงมานี้ ก่อนที่จะถูกท่านกรัชกายดึงจมลงไปในการต่อสู้ที่ผลเยี่ยงหมาดุ

ขันธ์ ๕ ที่ว่าเนี่ย อยู่ไหนครับ แล้วมันเป็นทุกข์ยังไงครับ

ยังไม่รู้ตัวอีก ท่านกรัชกาย ดูคำส่งท้ายนี้ให้ดีๆนะครับ

ก่อนที่จะถูกท่านกรัชกายดึงจมลงไปในการต่อสู้ที่ผลเยี่ยงหมาดุ

ท่านกรัชกายจะลองภูมิผู้คนไปอีกทำไม ใครค้นคัมภีร์เก่งเดี๋ยวก็ได้คำตอบ

หักมุม....อโศกะมาหักมุม ......ให้สร้างมุมมองใหม่เรื่องขันธ์ 5 มันจะได้จบแล้วนำไปสู่การปฏิบัติจริงเร็วๆนะครับ

คือเรายังรู้คลุมๆเครือๆ ไม่ชัดเจน พอถามตรงๆทีไร มีอันหนีทุกที

ขันธ์ 5 อยู่ที่ไหน?

ขันธ์ 5 อยู่ใน รูป นาม กาย ใจ ของเรานี่แหละครับ

เป็นส่วนของ รูป 1 คือ รูปขันธ์

เป็นส่วนของนาม 4 คือ เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ

ไม่ทราบว่าจะตรงกับคีย์เวิร์ดที่กรัชกายตั้งไว้ในใจหรือเปล่านะครับ

ก็ขอถามกลับบ้างว่า

ถามทำไม? เพื่ออะไร? ได้ประโยชน์อันใดขึ้นมา จะนำไปสู่การปฏิบัติจริงหรือไม่ หรือเพื่อคุยกันสนุกไปวันๆ ครับ

เป็นเกมส์ลองภูมิ ทดสอบความรู้ หรือเพราะความไม่รู้จริงๆของกรัชกายครับ

ขันธ์ 5 อยู่ใน รูป นาม กาย ใจ ของเรานี่แหละครับ

ขันธ์ 5 อยู่ใน รูปนาม กายใจ

ระหว่างคุณอโศกพูดยังงั้น กับ กรัชกายพูด คห.ไหนจะหนักแน่นกว่ากัน

ร่างกาย กับ จิตใจ หรือชีวิตเรานี่แหละ ทางศาสนาท่านจำแนกแจกแจงโดยความเป็นขันธ์หรือเป็นกอง ได้ 5 ขันธ์หรือกอง ร่างกายเป็นรูปขันธ์ ส่วนความรู้สึกนึกคิดเป็นนามขันธ์ 4

เน้นอีกที ชีวิตทุกชีวิตนี่แหละ

เขาตั้งกระทู้สนทนากันที่นี่ http://www.yantip.com/viewthread.php?ti ... a=page%3D1

เรื่องมีอยู่ว่า




สมาชิกลานธรรมจักร (ยังไม่เจาะจงชื่อ) เห็นเป็นประการใด ว่าถูกทั้งหมดๆ ก็แล้วไป ถ้าเห็นว่ามีที่ผิด ช่วยแก้ให้ถูกด้วยครับ

รูป คือ สภาพที่เกิดขึ้นเป็นวัตถุสิ่งของต่างๆที่สัมผัสได้ด้วยการเห็น

แฝงด้วยความเข้าใจผิด ทำนองธรรมะผี-ปอบ


ในที่สุดก็เผยคำตอบที่ตั้งไว้ในใจออกมานะกรัชกาย วิเคราะห์ดูแล้วมีหลายชั้นจังเลย
ให้สังคมช่วยกันตัดสินก็แล้วกันนะครับ

ในที่สุดก็เผยคำตอบที่ตั้งไว้ในใจออกมานะกรัชกาย วิเคราะห์ดูแล้วมีหลายชั้นจังเลย
ให้สังคมช่วยกันตัดสินก็แล้วกันนะครับ

ให้สังคมช่วยกันตัดสินก็แล้วกัน