รู้สึกอโสกะ..จะหลงประเด็น...

เอาจุดนี้ก่อนนะ...

อะไร..ที่ทำให้...ผลของการเห็นเกิดดับ...ของนักภาวนา...ต่างจาก...นัเวิทยาศาสตร์หรือคนทั่วๆไป?

มันก็ดับไปต่อหน้าต่อตาเหมือนกัน....

นักภาวนา...ที่เคยผ่าน..มจะเข้าใจทันที่เลยว่า...เพราะอะไร

ถ้าอโสกะ...ไม่เข้าใจ...หรือเข้าใจไม่แจ่มแจ้ง...(ซึ่งก็คือไม่เข้าใจนั้นเอง)...แสดงว่า....ยังเข้าไม่ถึงการวิปัสสนาที่เริ่มจากการนิ่งรู้...นะ

จุดนี้ต่างหาก....ที่จะเป้นประโยชน์ของอโสกะ....

และก็เป้นประโยชน์กับผมด้วย...

555555555555555

ก็ความเห็นผิด ยึดผิด ว่าเป็นกูเป็นเรา มันดับตามไปด้วยทุกทีๆๆๆๆ จนเบาบางไปๆๆๆๆๆๆๆๆๆ และหมดไป ตายไปในที่สุด

ตอบถูก...แต่ผิดประเด็น...

ตอบถูก....คือ..ถูกหลักการ

ผิดประเด็น...คือ...ไม่เข้าจุด...

ที่ไม่เข้าจุด...ก็เพราะ....ยังไม่เคยผ่าน....การภาวนาด้วยปัญญา....จึงวนเวียนในสมถะยู่นั้นแหละ....พอจะตอบแบบปัญญา...ก็งั้ดปัญญาตำรามา...อย่างที่เห็นนี้แหละ

ทีนี้...พอจะเข้าใจบ้างแล้วรึยัง..ว่าทำไมผมถึงว่า...นิ่งรู้ของอโสกะ...ยังเป็นขั้นสมถะอยู่

พิจารณาการเกิดดับอันนั้น...แล้วโอปนยิโกเข้ามาที่ตน....

การพิจารณาเกิดขึ้นได้...2...อย่าง
1. ข้อมูลในจิตใต้สำนึกมีมากพอ...จะเกิดการพิจารณาเป็นอัตโนมัติไปเอง....ที่เรียกว่าบุญบารมีเก่า...ตัวอย่าง...ในสมัยพุทธกาล...ฟังธรรมครั้งเดียวก็บรรลุกัน..นั้นเอง

2. ต้องกระตุ้นให้จิตใต้สำนึกทำงาน....โดยการใช้จิตสำนึกทั่วๆไป...ก็คือการท่องบ่นภาวนา....ที่หลายๆคนดัดจริต..ทำท่ารังเกียจ..นั้นแหละ...เพื่อกระตุ้นให้จิตใต้สำนึกที่มีข้อมูลอยู่แล้ว..ทำงาน....นี้ก็คือ..ประโยชน์ของ..สุตมยปัญญา...จิตมยปัญา...

กบ ไม่เข้าใจกลไกการทำงานของจิตใต้สำนึก ดังที่กบบอกในกระทู้ถัดมา

เวลาที่สติ ปัญญา ไปรู้ทันและนิ่งรู้นิ่งสังเกตปัจจุบันอารมณ์นั้น ถ้าทันปัจจุบั้นอารมณ์ได้ดี ความนึกคิด ปรุงแต่ง หรือบัญญัติทั้งหลายจะหยุดทำงานไปชั่วคราว ปรมัตถธรรม ความจริงแท้ที่ถูกความคิดกลบบังไว้อยู่่่จะเปิดเผยตัวออกมาแสดง ขั้นตอนนี้จะเป็นขั้นตอนที่อธิบายเป็นภาษามนุษย์ไม่ได้ ต้องรู้ตรงที่ใจ เท่านั้น จึงได้บอกไว้แต่เพียงว่า ทุกอย่างจะดำเนินไปโดยธรรม ตามธรรม ..........ส่วนนี้แหละที่ยากจะอธิบายให้กบหรือใครเข้าใจ ต้องลงมือทำแล้วประสบความจริงจึงจะ....อ้อ!....ออกมาด้วยตัวเอง

เพราะอโสกะ....บอกแค่เพียง..อย่างเดียว..คือเป็นเอง..โดยธรรม..ตามธรรม..แต่บอกอาการไม่ได้...นี้แหละ...จึงจับไต๋อโสกะได้ว่า....สมถะอยู่

จะเป็นเอง...หรือ..ต้องกระตุ้น...ต่างก็ต้องมีอาการของการพิจาณาอยู่ดี...

ส่วนสมถะ..จะรู้อยู่บ้างเหมือนกัน..แต่ไม่ลึกซึ่ง..พอที่จะประทับลงไปในใจ...จนอินกับความรู้นั้น

ตัวอวิชชา..นี้มันก้เก่งนะ...มันพยานามปิดกั้นแม้เหลือเพียงด่านสุดท้าย....ก็ยังจะหลอกให้คิดว่า..อ่อ..รู้แล้ว...นั้นเอง

ถ้ายังมี พิจารณา (คิด นึก) อยู่ ร้ที่ได้ยังเป็นของหลอก คืออาศัยสมมุติ บัญญัติ

เมื่อไหร่ถึง สังเกต และ รู้ อยู่เฉย จึงจะได้พบความจริง ของจริง และถึงจริง

เมื่อถึงจริงแล้วทิ้ง รู้ จึงจะเสร็จงาน

พิจารณา....เป็นกระบวนการทำงานของปัญญา

ส่วนอโสกะจะทำตามโยคีตนไหน...ก็ตามสบาย...ครับ

สติปัฏฐานสูตร
        ข้าพเจ้าได้สดับมาอย่างนี้- 
        สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ในแคว้นกุรุ มีนิคมหนึ่งของแคว้นกุรุ ชื่อว่ากัมมาสหธรรม 
        ณ ที่นั้น พระผู้มีพระภาคตรัสเรียกภิกษุทั้งหลายว่า 
        "ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย" 
        ภิกษุเหล่านั้นทูลรับพระผู้มีพระภาคแล้ว 
        พระผู้มีพระภาคได้ตรัสพระพุทธภาษิตนี้ว่า 
        "ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย หนทางนี้เป็นที่ไปอันเอก เพื่อความบริสุทธิ์ของเหล่าสัตว์ เพื่อล่วงความโศกและปริเทวะ เพื่อความดับสูญแห่งทุกข์และโทมนัส เพื่อบรรลุธรรมที่ถูกต้อง เพื่อทำพระนิพพานให้แจ้ง หนทางนี้ คือ สติปัฏฐาน ๔ ประการ ๔ ประการเป็นไฉน? 
        ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ภิกษุในพระธรรมวินัยนี้ 
        พิจารณาเห็นกายในกายอยู่ มีความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัดอภิชฌาและโทมนัสในโลกเสียได้ ๑ 
        พิจารณาเห็นเวทนาในเวทนาอยู่ มีความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัดอภิชฌาและโทมนัสในโลกเสียได้ ๑ 
        พิจารณาเห็นจิตในจิตอยู่ มีความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัดอภิชฌาและโทมนัสในโลกเสียได้ ๑ 
        พิจารณาเห็นธรรมในธรรมอยู่มีความเพียร มีสัมปชัญญะ มีสติ กำจัดอภิชฌาและโทมนัสในโลกเสียได้ ๑ 
        ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ภิกษุพิจารณาเห็นกายในกายอยู่อย่างไรเล่า ? 
        ภิกษุในธรรมวินัยนี้ ไปสู่ป่าก็ดี ไปสู่โคนไม้ก็ดี ไปสู่เรือนว่างก็ดี นั่งคู่บัลลังก์ตั้งกายตรง ดำรงสติไว้เฉพาะหน้า 
        เธอมีสติ หายใจเข้า มีสติ หายใจออก เมื่อหายใจเข้ายาวก็รู้ชัดว่า เราหายใจเข้ายาว เมื่อหายใจออกยาวก็รู้ชัดว่า เราหายใจออกยาว เมื่อหายใจเข้าสั้นก็รู้ชัดว่า เราหายใจเข้าสั้น เมื่อหายใจออกสั้นก็รู้ชัดว่า เราหายใจออกสั้น 
        ย่อมสำเหนียกว่า เราจักเป็นผู้กำหนดรู้กองลมทั้งปวง หายใจเข้า 
        ย่อมสำเหนียกว่า เราจักเป็นผู้กำหนดรู้กองลมทั้งปวงหายใจออก 
        ย่อมสำเหนียกว่า เราจักระงับกายสังขารหายใจเข้า 
        ย่อมสำเหนียกว่า เราจักระงับกายสังขารหายใจออก 
        นายช่างกลึง หรือลูกมือของนายช่างกลึงผู้ฉลาด เมื่อชักเชือกกลึงยาว ก็รู้ชัดว่า เราชักยาว เมื่อชักเชือกกลึงสั้นก็รู้ชัดว่า เราชักสั้น แม้ฉันใด ภิกษุก็ฉันนั้นเหมือนกัน 
        เมื่อหายใจเข้ายาว ก็รู้ชัดว่า เราหายใจเข้ายาว 
        เมื่อหายใจออกยาว ก็รู้ชัดว่า เราหายใจออกยาว 
        เมื่อหายใจเข้าสั้น ก็รู้ชัดว่า เราหายใจเข้าสั้น 
        เมื่อหายใจออกสั้น ก็รู้ชัดว่า เราหายใจออกสั้น 
        ย่อมสำเหนียกว่า เราจักเป็นผู้กำหนดรู้กองลมทั้งปวง หายใจเข้า 
        ย่อมสำเหนียกว่า เราจักเป็นผู้กำหนดรู้กองลมทั้งปวง หายใจออก 
        ย่อมสำเหนียกว่า เราจักระงับกายสังขาร หายใจเข้า 
        ย่อมสำเหนียกว่า เราจักระงับกายสังขารหายใจออก ดังพรรณนามาฉะนี้ 
        ภิกษุย่อมพิจารณาเห็นกายในกายภายในบ้าง พิจารณาเห็นกายในกายภายนอกบ้าง พิจารณาเห็นกายในกายทั้งภายในทั้งภายนอกบ้าง 
        พิจารณาเห็นธรรมคือความเกิดขึ้นในกายบ้าง พิจารณาเห็นธรรมคือความเสื่อมในกายบ้าง พิจารณาเห็นธรรมคือทั้งความเกิดขึ้นทั้งความเสื่อมในกายบ้าง ย่อมอยู่ 
        อนึ่ง สติของเธอที่ตั้งมั่นอยู่ว่า กายมีอยู่ ก็เพียงสักว่าความรู้ เพียงสักว่าอาศัยระลึกเท่านั้น เธอเป็นผู้อันตัณหาและทิฐิไม่อาศัยอยู่แล้ว และไม่ถือมั่นอะไร ๆ ในโลก 
        ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย แม้อย่างนี้ ภิกษุชื่อว่า พิจารณาเห็นกายในกายอยู่ ฯ
จบ อานาปาณบรรพ

เห็นรึยัง..อโสกะ....พระพุทธองค์..บอกให้พิจารณา..นะ....อย่าขี้เกียจ...จำใว้

แม้แต่ สังเกต กับ พิจารณา กบยังแยกแยะรายละเอียดของสภาวะยังไม่ออกเลย ยังจะคิดไปลอกพระสูตรมาเกทับอีก

ต้องไปนั่งปฏิบัติจริง สัมผัสสภาวะจริงๆในกาย จิตให้เยอะๆหน่อยนะครับแล้วจะคุยกันสนุก

คนโพสต์หน้าลานหายไปทีละคนสองคน เหลือแต่อโศกกับกบ คิกๆ