แตกประเด็นไปอีกแล้ว ๆ

มันไม่ตรงประเด็นที่น้องเขาถามนะกรัชกาย

ก็เพื่อทำความเข้าใจที่เห็นแย้งกันนี่น่ะ

"ชีวิต".......คำนี้มันกว้างนะ พระบรมศาสดายังไม่เอามาสอนกว้างๆอย่างนี้เลย ท่าสอนแคบแค่ รูป นาม กาย ใจเท่านี้


เอางี้ก็ได้ อโศกไม่เข้าใจ รูปนาม ไม่ใช่กายใจ

ตามสบาย พ่อนักแตกประเด็น เขาอธิบาย ยกตัวอย่างให้รู้ตัว คว้ามาเป็นประเด็นแทรกทันที่ ทำยังงี้มันก็บานเบอะละสิกระทู้

ก็เมื่อตัวไม่ชำนาญ....ใยไม่ฟังคนอื่นเขาบ้างละ...
เห็นแล้วตลกอโสกะ...ที่บอกว่า...มี..สูตร...ที่ท้าย..จึงต้องทำให้ครบ
คิดได้งัย...



พูดนะพูดได้.....แต่พอสอบสวนดูแล้ว....บอกไม่ได้ว่าทำไมมันถึงละได้....เอาแค่ของง่ายๆก่อน...ยังบอกไม่ได้เลยว่าทำไมมันถึงละ......ละแบบไม่มีเหตุไม่มีผล..อย่างที่อโสกะเป็น..นี้นะ...มันยัง..บ่ใช่ดอก

เดียวอโสกะก็จะโต้กลับมาว่า....เหตุผลมันเป็นการใช้ความคิด...เป็นบัญญัติไม่ถึงปรมัตถ์ดอก...ต้องปรมัตถ์คือไม่มีคำอธิบายได้...
เฮ่อ....อิอิ...

กรัชกายยังไม่เคยพิสูจน์ ยังไม่เคยทำ จึงไม่รู้ความจริงว่า หลังจากที่

"สำรวมกายใจมานิ่งรู้ นิ่งสังเกต ปัจจุบันอารมณ์".....แล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นตามกระบวนการแห่งธรรม จึงรีบตัดสินความเอาด้วยมักง่าย ว่าไม่มีเหตุผล

ถ้าลงมือทำจริงๆแล้ว เหตุผลมันจะเกิดขึ้นให้รู้ชัดในใจเจ้าของนั่นเลยทีเดียว ลองทำจริงๆดูซิ

เคยได้บอกแล้วว่า "ปัจจุบันอารมณ์ เป็นที่รวมแห่งธรรมทั้งปวง" หรือจะบอกว่า "ปัจจุบันอารมณ์เป็นที่รวมแห่งวิธีปฏิบัติธรรมทั้งปวง" ก็ได้ ไม่ว่าจะเป็น อริยสัจ 4 สติปัฏฐาน 4 มรรค 8 อานาปานสติสูตร หรือโพธิปักขิยธรรมทั้ง 37 ประการ
ลองทำจริงๆดูสิกรัชกาย อย่าพึ่งด่วนตัดสิน วิพากษ์วิจารณ์ไปโดยไร้ผลการพิสูจน์รองรับ

อโศกะพิสูจน์มาแล้วจึงกล้านำมาประกาศเชิญชวนและท้าพิสูจน์

จะเอาหลักฐานอ้างอิงรับรองจากพระบรมครู ก็ให้ไปทบทวนดูภัทเทกรัตคาถานะ นักวิชาการใหญ่

ยกมาอ้างอีกอโศก เอาศัพท์นั่นมาอ้าง เหมือนลูกผู้มีอิทธิพลยกพ่ออ้างข่มผู้อื่น คิกๆๆ แต่พอเราถามรายละเอียดแต่ละข้อๆก็ตอบไม่ได้ เอางี้เลยดีกว่านี่





เขาเป็นอะไร และจะแก้อย่างไร

บอกแล้วว่า เบื่อตอบปัญหาที่เอาของคนอื่นมาถามเพราะ กรัชกายทำตัวเหมือนเด็กไม่รู้จักโต ..หิวปลา ก็มาขอปลา ไม่รู้จักหาปลา จับปลากินเอง

เอาไว้ถ้าได้นั่งหน้า PC.จะสอนวิธีหาปลาให้ เอาให้เหนื่อยครั้งเดียวแล้วกรัชกายก็ได้หลักการแก้ไขอารมณ์ผู้ปฏิบัติธรรมไปใช้ จะได้แก้ไขปัญหาได้เอง ไม่ต้องมาถามบ่อยๆ อดใจรอหน่อยนะ

การปฏิบัติของอโศก คือ การมโนเอา คิกๆๆ

แก้ปัญหาผู้ปฏิบัติมา พันสองพันคนแล้วนี้ถ้าใช้ มโน คงตกเก้าอี้ตายไปนานแล้ว คนที่มาศึกษาก็ยังไม่มีข่าวว่าใครต้องไปเข้า รพ.โรคจิตอย่างที่กรัชกายเป็นเลยนะ

ตกลงไม่เอาแล้วใช่ไหม หลัก...หรือวิธีหาปลา จะใช้วิธีขอปลาไปกินจนวันตายใช่ไหม?

เขาเป็นอะไร และแก้ยังไง เอาชัดๆ

เอาก็เอา จะได้จับปลากินเองได้ ว่ามา

การเดินทางเข้าสู่พระนิพพานบนเส้นทางสายกลางคือมรรคมีองค์ 8 นั้นเปรียบไปก็คล้ายการเดินทางไปสู่สถานที่แปลกใหม่ยังไม่เคยไปถึงของมนุษย์ทุกคน

เมื่อใครมีความตั้งใจที่จะเดินทางไปให้ถึงสถานที่แปลกใหม่แห่งนั้นเขาย่อมจักต้องศึกษาหาแผนที่ รายละเอียด วิธีการเดินทาง จากผู้รู้ ผู้รู้ที่ดีที่สุด(กัลยาณมิตร)ซึ่งก็ควรเป็นผู้ที่เคยเดินทางไปถึงสถานที่แห่งนั้นมาแล้ว และไปมาบ่อยๆจนชำนาญ รู้รอบรายละเอียดตลอดเส้นทางตั้งแต่ต้นจนถึงที่หมาย

หลังจากศึกษารายละะเอียด ทางหนี ทีไล่ ทางแยก ทางหลง ทางราบ ทางป่ารกชัฏ เขาชัน โค้งอันตราย สวนดอกไม้ข้างทาง ที่พักระหว่างทาง ระยะทาง ช่วงต่อเมืองและสถานีกลางทาง ฯลฯ ต่างๆ จนเข้าใจดีและมั่นใจแล้ว ใครคนนั้นก็ออกเดินทางไป

แน่นอนว่ารายละเอียดจากคำบอกเล่าหรือตำรา กับรายละเอียดในความเป็นจริงที่จะได้พบเห็นในเส้นทางจริงย่อมจะแตกต่างกันออกไปเพราะตำรา คำสอน จะบอกได้ไม่ละเอียดทั้งหมด การหลงทาง เลี้ยวผิดแยก ถูกหลอกให้แวะข้างทางย่อมเกิดขึ้นแน่ๆกับผู้ใหม่ ก็คงต้องศึกษาทางเพิ่มเติมจากผู้คนตามรายทาง

แต่สมัยนี้ทันสมัย มีโทรศัพท์มือถือ เพียงยกหูถามกัลยาณมิตร เขาก็ช่วยแก้ไขปัญหาให้ได้แล้ว(ในทางปฏิบัติจริงๆ การส่งอารมณ์ สอบอารมณ์การปฏิบัติกับอาจารย์ผู้สอนถี่ๆบ่อยๆนั้นจะช่วยได้มากที่สุด)

ในเรื่องที่กรัชกายถามแทบทั้งหมดนั้นสรุปรวมแล้ว เป็นปัญหาจาก สมาธิ ปีติ นิมิตเป็นส่วนใหญ่ และที่สำคัญผู้เดินทางไม่ได้รับการศึกษาพื้นฐาน แผนที่และรายละเอียดการเดินทางมาให้ละเอียดถี่ถ้วน ดีพอ จึงมีอาการหลงทางสะเปะสะปะกันมาก

ประเด็นอยู่ที่ สติไม่ทันปัจจุบัน สัมปชัญญะขาด พี่เลี้ยงดูแลไม่ทั่วถึง ไม่ต่อเนื่อง ไม่มีระบบ

อารมณ์ อาการ ปีติ นิมิต ที่เกิดขึ้นเปรียบเหมือนสวนดอกไม้ สถานเริงรมย์ ปาหี่ริมทาง ที่ดึงผู้ปฏิบัติออกไปสนใจ ปรุงแต่งตามสิ่งยั่วยุข้างทางเหล่านั้น

พี่เลี้ยงต้องบอกให้เขารู้ตัวว่าสิ่งที่พบ เห็น เป็น อยู่นั้นเป็นทางหลง ให้ถอนตัวกลับขึ้นมาทางสายกลางโดยตั้งสติ ดำรงสัมปชัญญะ ทำความรู้ตัวทั่วพร้อม รู้งาน รู้หน้าที่ มั่นคงในปณิธานและเป้าหมายของตนเอง

ในทางปฏิบัติอาจารย์มักจะพูดยำ้เสมอว่า "กำหนดถี่ๆ กำหนดให้ทันปัจจุบัน" หรือ ให้รู้ทัน และปล่อยวางอารมณ์ที่ไม่ใช่กลับมาหาองค์กรรมฐานที่เพ่ง กำหนดหรือบริกรรม

งานและหน้าที่ของการเดินบนทางสายกลางมีเพียง "เอาออกเสียให้ได้หรือละความยินดี ยินร้าย ในผัสสะและอารมณ์ทั้งหมด"....แล้วสติ ปัญญา สมาธิก็จะมาอยู่ตรงกลาง คือ วางเฉย อุเบกขา หยุดความคิดนึกปรุงแต่ง อันเป็นมโนกรรม ตัวเกิดเรื่องและหมุนวงล้อแห่งวัฏฏะสงสาร

จะแก้ปัญญหาการปฏิบัติของโยคี ให้นึกเปรียบเทียบตนเองเป็นมัคคุเทศก์ หรือ ที่ปรึกษาในการเดินทาง จะพาโยคีไปให้ถึงเป้าหมายได้ทันเวลาโดยไม่หลงติดค้างกลางทางได้อย่างไร

แล้ววิธีแก้ไขเขาจะหลั่งไหลออกมาเองจากใจไม่ต้องไปคอยเปิดตำราหรือหาถามผู้ใด

สำคัญที่สุดมัคคุเทศก์ ต้องไปให้ถึงสถานที่ใหม่ที่ว่า ให้ได้ สักครั้งสองครั้งหรือหลายๆครั้งก่อน แล้วมันจะง่ายไปหมด

พูดอย่างนี้เพื่อให้ค้นคิดพบสัจจธรรมหรือวิธีการเป็นของเฉพาะตัวกรัชกายเอาเอง ไม่ต้องเลียนแบบใคร จึงไม่ได้ทำเป็นข้อๆ หนึ่ง สอง สาม แบบจูงมือนักเรียนทำนะ