บางครั้งคนเราถ้ามีปัญญาแยกแยะสิ่งไหนผิดสิ่งไหนถูกได้ ถึงแม้เค้าจะตกอยู่ในสิ่งแวดล้อมที่เป็นพิษเค้าก็ย่อมจะมีภูมิคุ้มกันสิ่งแวดล้อมนั้น ดูอย่างวันเฉลิม ลูกของลำยองดิ(ในละคร) ทำไมถึงเป็นคนดีได้ แถมเรียนรู้เห็นสัจธรรมจนบวชเป็นพระ บางครั้งคนเราก็ต้องเกิดมาเพื่อเรียนรู้และสร้างบารมี คนที่เป็นโพธิสัตว์ เค้าไม่ได้เกิดมาแล้วอยู่บนกองเงินกองทองทุกภพทุกชาติหรอกนะ เค้าก็มีกรรมทีต้องเสวยเป็นวิบาก แต่เค้าเรียนรู้ที่จะประคองจิตใจไม่ให้ตกต่ำ
ปล.สมัยนี้มนุษย์ส่วนใหญ่จิตใจจะติดอยู่แต่ในภพภูมิเปรต ที่ว่าภพเปรตเพราะอะไรก็เพราะ ความโลภก็ดี ความไม่รู้จักพอ ความอยากได้ของคนอื่นก็ดี เป็นกันมากโดยเฉพาะพวกคนรวยแล้วยังคิดอยากได้ของคนอื่นในทางฉ้อโกงเอา หรือประกอบอาชีพที่รู้ว่ามันผิดต่อศีลธรรม มอมเมาเยาวชน แต่เพราะอยากรวยเลยต้องทำ สุดท้ายสัตว์โลกก็ต้องเป็นไปตามกรรม

พระบรมศาสดาทรงจัดไว้เป็นมงคลข้อที่ 2 เลยเชียวครับ

มงคลข้อที่ 1 สำคัญยิ่งสำหรับมนุษย์ทุกคน

2 ข้อแรกดี อีก 36 ข้อจะดีตามกันไปหมดครับ

หัวข้อนี้ ฟังชาดกเรื่องม้าเป๋ อีกสักเรื่องหนึ่ง

http://www.youtube.com/watch?v=4F75_oHZR9Y

คห.ก่อนกล่าวหัวข้อ ปรโตโฆสะ กับ โยนิโสมนสิการไว้ ตอนนี้นำที่ขยายความหมายพอเห็นเค้า ดังนี้


สัมมาทิฏฐิ เป็นองค์ประกอบสำคัญของมรรค ในฐานะที่เป็นจุดเริ่มต้นของการปฏิบัติธรรม หรือเป็นขั้นเริ่มต้นในระบบการศึกษาตามหลักการของพระพุทธศาสนา และเป็นธรรมที่ต้องพัฒนาให้บริบูรณ์ ชัดเจน เป็นอิสระมากขึ้นตามลำดับ จนกลายเป็นการตรัสรู้ในที่สุด ดังกล่าวมาแล้ว ดังนั้น การสร้างเสริมสัมมาทิฏฐิจึงเป็นสิ่งสำคัญยิ่ง

มีข้อความในพระไตรปิฎก แสดงหลักการสร้างเสริมสัมมาทิฏฐิไว้ ดังนี้

"ภิกษุทั้งหลาย ปัจจัยเพื่อความเกิดขึ้นแห่งสัมมาทิฏฐิ มี ๒ ประการ ดังนี้ คือ ปรโตโฆสะ และโยนิโสมนสิการ

ปัจจัยแห่งสัมมาทิฏฐิ ๒ อย่าง ตามพุทธพจน์ที่ตรัสไว้นี้ คือ


๑. ปรโตโฆสะ = เสียงจากผู้อื่น การกระตุ้นหรือชักจูงจากภายนอก เช่น การสั่งสอน แนะนำ การถ่ายทอด การโฆษณา คำบอกเล่า ข่าวสาร ข้อเขียน คำชี้แจง อธิบาย การเรียนรู้จากผู้อื่น ในที่นี้ หมาเอาเฉพาะส่วนที่ดีงามถูกต้อง เฉพาะอย่างยิ่งการรับฟังธรรม ความรู้ หรือคำแนะนำจากบุคคลที่เป็นกัลยาณมิตร

ข้อแรกนี้ เป็นองค์ประกอบฝ่ายภายนอก ได้แก่ ปัจจัยทางสังคม อาจเรียกง่ายว่า วิธีการแห่งศรัทธา


๒. โยนิโสมนสิการ = การทำในใจโดยแยบคาย = การใช้ความคิดถูกวิธี ความรู้จักคิด คิดเป็น หรือคิดอย่างมีระเบียบ หมายถึง การรู้จักมอง รู้จักพิจารณาสิ่งทั้งหลาย โดยมองตรงตามที่สิ่งนั้นๆ มันเป็นของมัน และโดยวิธีคิดหาเหตุผล สืบค้นถึงต้นเค้า สืบสาวให้ตลอดสาย แยกแยะสิ่งนั้นๆ หรือปัญหานั้นๆ ออก ให้เห็นตามสภาวะ และตามความสัมพันธ์สืบทอดแห่งเหตุปัจจัย โดยไม่เอาความรู้สึกด้วยตัณหาอุปาทานของตนเข้าจับ

ข้อสองนี้ เป็นองค์ประกอบฝ่ายภายใน ได้แก่ ่ ปัจจัยในตัวบุคคล อาจเรียกง่ายๆว่า วิธีการแห่งปัญญา

.........

่ส่วนปัจจัยให้เกิดมิจฉาทิฏฐิ ก็มี 2 ตรงข้ามจากนี้ คือ ปรโตโฆสะที่ไม่ดี และอโยนิโสมนสิการ

คุณน้องเขียน




ผู้ที่เห็นทุกข์จะเข้าถึงธรรมได้นั้น พี่เต้คิดว่าเค้าต้องมีสัญญาเก่าของเค้าติดมาเยอะมากด้วยค่ะ
มนุษย์สมัยนี้เกิดก็เร็วตายก็เร็ว ตอนมีชีวิตอยู่ก็หลงไหลในทรัพย์
ไม่คิดถึงเรื่องเสบียง ที่จะนำติดตัวไปเวลาที่ต้องไปเกิดอีกภพหนึ่ง
เชื่อว่าตายแล้วสูญ พอความตายเข้ามาถึง
เพิ่งจะนึกถึงบุญ อยากจะสร้างบุญแต่หมดโอกาส

คุณกบฯหาดูที่รายการธรรมแสกหน้าค่ะ

คือคุณกบฯไปค้นหาดูเอาเองดีกว่าค่ะ คือเราก็ดูไม่จบหรอกค่ะ กลัวว่ามโนกรรมจะเกิด
แล้วเราก็ ไม่ต้องการที่จะนำคลิปนั้นมาลงที่นี่ด้วยค่ะ
มันเป็นอะไรที่รับไม่ได้จริงๆ เราคิดว่าไม่เกินความสามารถของคุณกบฯหรอกค่ะ
เวลาดูแล้ว ต้องระวังมโนกรรมน่ะคะ
เพราะเราอ่านที่พวกเค้าเขียนต่อว่าแรงเหมือนกัน

มนุษย์เรา..มีสองกาย...กายนอก..กับกายใน

มีใครเชื่อบ้างครับ...

แต่ผมเชื่อ...นะ

คุณกบฯเขียน



เป็นยังไงค่ะ มนุษย์มี2กาย ช่วยอธิบายด้วยค่ะ

กายนอก...ก็กายรูปร่าง...อย่างสัตว์...อย่างคน

กายใน...ก็อทิสสมานกาย....เป็นกายซ้อนซ่อนในกายนอก....บ่งบอกคุณภาพ..ของจิต....หากจิตเป็นกุศลซะส่วนมาก....กายใจนี้ก็สวยงามเป็นแก้วสวยงาม....หากจิตเป็นอกุศลซะส่วนใหญ่..กายใจนี้ก็หม่นหมอง..เป็นเปรต..เป็นอสุรกาย...อย่างนี้เป็นต้น

ที่ม้าเดินขาเป๋ เพราะเดินตามคนเลี้ยงขากะเพลก (ขาพิการ) พอเปลี่ยนคนเลี้ยงขาปกติ ม้าก็เดินปกติ ทำนองลูกแขกเต้าสองพี่น้องข้างต้น คบ (สมาคม) คนเช่นไรก็เป็นคนเช่นนั้น

อีกเรื่องหนึ่ง เรื่ององคุลิมาล อยู่กับอาจารย์คนแรกเป็นโจรเที่ยวฆ่าคน ครั้นมาพบกับพระพุทธเจ้าอยู่กับพระพุทธเจ้าเป็นพระอรหันต์....อเสวนา จ พาลานัง บัณฑิตานัญจ เสวนา....

คุณสมบัติของกัลยาณมิตร


สัตบุรุษ คือคนดี หรือคนที่แท้ มีธรรมของสัตบุรุษ เรียกว่า สัปปุริสธรรม ๗ ประการ ดังนี้

๑. ธัมมัญญุตา - รู้หลักและรู้จักเหตุ คือ รู้หลักความจริงของธรรมชาติ รู้หลักการ กฎเกณฑ์แบบแผนหน้าที่ ซึ่งจะเป็นเหตุให้กระทำการได้สำเร็จผลตามความมุ่งหมาย เช่น ภิกษุรู้ว่าหลักธรรมที่ตนจะต้องศึกษาและปฏิบัติคืออะไร มีอะไรบ้าง ผู้ปกครองรู้ธรรมของผู้ปกครอง คือรู้หลักการปกครอง

๒. อัตถัญญุตา - รู้ความมุ่งหมาย และรู้จักผล คือ รู้ความและความมุ่งหมายของหลักธรรม หรือหลักการ กฎเกณฑ์ หน้าที่ รู้ผลที่ประสงค์ของกิจที่จะกระทำ เช่น ภิกษุรู้ว่าธรรมที่ตนศึกษาและปฏิบัตินั้นๆ มีความหมายและความมุ่งหมายอย่างไร ตลอดจนรู้จักประโยชน์ที่เป็นจุดหมายหรือสาระของชีวิต

๓. อัตตัญญุตา - รู้จักตน คือ รู้ฐานะ ภาวะ เพศ กำลัง ความรู้ ความถนัด ความสามารถ และคุณธรรม เป็นต้น ของตน ตามเป็นจริง เพื่อประพฤติปฏิบัติได้เหมาะสม และให้เกิดผลดี เช่น ภิกษุรู้ว่าตนมีศรัทธา ศีล สุตะ จาคะ ปัญญา และปฏิภาณแค่ไหน

๔. มัตตัญญุตา - รู้จักประมาณ คือ รู้ความพอเหมาะพอดี เช่น รู้จักประมาณในการบริโภคอาหาร ในการใช้จ่ายทรัพย์ ภิกษุรู้จักประมาณในการรับปัจจัย ๔ เป็นต้น

๕. กาลัญญุตา - รู้จักกาล เช่น รู้ว่าเวลาไหน ควรทำอะไร รู้จักเวลาเรียน เวลาทำงาน เวลาพักผ่อน เป็นต้น

๖. ปริสัญญุตา - รู้จักชุมชน คือ รู้จักถิ่น รู้จักที่ชุมนุม และชุมชน รู้จักมารยาท ระเบียบวินัย ขนบธรรมเนียมประเพณี และข้อความรู้ควรปฏิบัติ ต่อชุมชนนั้น

๗. ปุคคลัญญุตา - รู้จักบุคคล คือ รู้ความแตกต่างระหว่างบุคคล โดยอัธยาศัย ความสามารถ และคุณธรรม เป็นต้น เพื่อปฏิบัติต่อผู้นั้นโดยถูกต้อง เช่นว่า ควรจะคบหรือไม่ จะเกี่ยวข้อง จะใช้ จะยกย่อง จะตำหนิ หรือจะแนะนำสั่งสอนอย่างไร จึงจะได้ผลดี เป็นต้น



กัลยาณมิตร ในแง่ทำหน้าที่ต่อผู้อื่น สมควรมีคุณสมบัติพิเศษจำเพาะสำหรับการทำหน้าที่นั้นอีกส่วนหนึ่ง โดยเฉพาะคุณสมบัติพื้นฐาน ที่เรียกว่า กัลยาณมิตรธรรม ๗ ประการ ดังนี้


๑. ปิโย - น่ารัก คือ เข้าถึงจิตใจ สร้างความรู้สึกสนิทสนม เป็นกันเอง ชวนใจผู้เรียนให้อยากเข้าไปปรึกษาไต่ถาม

๒. ครุ - น่าเคารพ คือ มีความประพฤติสมควรแก่ฐานะ ทำให้เกิดความรู้สึกอบอุ่นใจ เป็นที่พึงได้ และปลอดภัย

๓. ภาวนีโย - น่าเจริญใจ คือ มีความรู้จริง ทรงภูมิปัญญาแท้จริง และเป็นผู้ฝึกฝนปรับปรุงตนอยู่เสมอ เป็นที่น่ายกย่อง ควรเอาอย่าง ทำให้ศิษย์เอ่ยอ้าง และรำลึกถึง ด้วยความซาบซึ้ง มั่นใจ และภาคภูมิใจ

๔. วัตตา - รู้จักพูดให้ได้ผล คือ พูดเป็น รู้จักชี้แจงให้เข้าใจ รู้ว่าเมื่อไรควรพูดอะไร อย่างไร คอยให้คำแนะนำว่ากล่าว ตักเตือน เป็นที่ปรึกษาที่ดี

๕. วจนักขโม - ทนต่อถ้อยคำ คือ พร้อมที่จะรับฟังคำปรึกษาซักถามแม้จุกจิก ตลอดจนคำล่วงเกิน และคำตักเตือนวิพากษ์วิจารณ์ต่างๆ อดทนฟังได้ ไม่เบื่อหน่าย ไม่เสียอารมณ์

๖. คัมภีรัญจะ กะถัง กัตตา - แถลงเรื่องล้ำลึกได้ คือ กล่าวชี้แจงเรื่องต่างๆ ที่ลึกซึ้งซับซ้อนให้เข้าใจได้ และสอนศิษย์ให้ได้เรียนรู้เรื่องราวที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นไป

๗. โน จัฏฐาเน นิโยชะเย - ไม่ชักนำในอฐานะ คือ ไม่ชักจูงไปในทางเสื่อมเสีย หรือเรื่องเหลวไหลไม่สมควร

คุณ น้อง ฯ เขียน

คุนน้องว่ามนุษย์เราทุกคนเคยเกิดเป็นสัตว์ป่าเดรัจฉานมากันแล้วทั้งนั้นแหละเจ้าค่ะ คุนน้องยังเคยคิดเลยนะว่าตนเองนะจะเคยเกิดเป็นพวกราชสีห์หรือคชสารเพราะว่าคุนน้องเวลาโมโหดุมาก มันเป็นของมันเองไม่ได้ไปควบคุมหรือบังคับฝืนอะไร คือแบบว่าถ้าเป็นพวกช้างมันก็หากินของมันปกติไม่ได้ไม่ยุ่งกะใคร แต่อย่าไปยุ่งกะมันถ้ามันตกมันขึ้นมามันวิ่งไหลเหยียบจมดินเลย

อ้อ จะนำไปฝากหลวงปู่ นี่ก็ได้ อย่างน้อยสัก 10 ปี เห็นผล

http://www.youtube.com/watch?v=l_hjnUZ96TU