บอกหน่อยถ้างงแล้วจะบอก

บอกแล้ว ไงกรัชกาย งง อีกแน่ะ

เอาเห็นๆนี่ดีกว่า เช่นนั้นมีความเห็นยังไง

ยกตัวอย่าง กรัชกายให้ดูตั้งนาน
ยังมาถามอยู่ได้

กรัชกายไม่เคารพพระสูตร
มีจิตสร้างคำหยาบ เช่น เปรียบพระสูตรเหมือนท่อนซุงบ้าง
ก็บอกให้กรัชกาย เลิกพฤติกรรมนี้
แล้วศึกษาทำความเข้าใจให้ดี
ให้ความเคารพต่อพระสูตร

ก็เป็นเยี่ยงนี้แล

เอานิสัยไม่ดีของกรัชกาย เป็นอุปมา ง่ายๆ ให้กรัชกายเข้าใจ
ดันไปนั่งนึกว่า เช่นนั้นนั่งด่า กรัชกายอีกแน่ะ

อุปมา ด้วยกรัชกาย ยังไม่เห็นรึ
เอ้าแปะใหม่

ถึงได้ว่าไงว่า แบกท่อนซุง

คิกๆๆ ลึกซึ้งขอรับ

ปัญญาไม่รู้ ก็บอกมาน่ากรัชกาย
ถึงได้ยก ปฏิเวธลอยๆ

ไปทำความศึกษาพระสูตรให้เห็นเป็นประจักษ์ นะกรัชกาย


เน้นสี ชัดๆ
ประโยคนี้ คือ การทำความศึกษาในพระสูตร ซึ่งรวมทั้งปริยัติ ปฏิบัติ ปฏิเวธ

กรัชกาย คง งง ต่อ
ไม่เห็นมีสอนในนวโกวาท ตีลังกาเปิดหนังสือพุทธธรรมก็ไม่มี

ไม่เห็นมีสอนในนวโกวาท ตีลังกาเปิดหนังสือพุทธธรรมก็ไม่มี

เช่นนั้น เขียน:
กรัชกาย สนทนา กันก็ให้อยู่ในกรอบของคู่สนทนา อย่าลามไปบุคคลที่สาม ไม่ดีไม่ถูกต้อง เข้าใจไหม

ถ้าอ่านแล้วเข้าใจ
ทำด้วย เกิดผลคือ ไม่ทำความไม่ดี

อย่างนี้ก็เรียกว่า ทำความศึกษา

เอาชัดๆ ศึกษา ยังไง เอาชัดๆแบบว่า นำไปใช้ได้นะ ว่าไป

เช่นนั้น เขียน:
กรัชกาย สนทนา กันก็ให้อยู่ในกรอบของคู่สนทนา อย่าลามไปบุคคลที่สาม ไม่ดีไม่ถูกต้อง เข้าใจไหม

ถ้าอ่านแล้วเข้าใจ
ทำด้วย เกิดผลคือ ไม่ทำความไม่ดี

อย่างนี้ก็เรียกว่า ทำความศึกษา

ไม่ใช่หมดมุก
แต่เอามาย้ำบ่อยๆ
ให้รู้จัก ทำความศึกษา
โดยเอาสิ่งใกล้ตัวกรัชกายเป็นตัวอย่างที่ใกล้ที่สุด คือกรัชกายผู้ถามเอง เป็นตัวอย่าง
ง่ายที่สุดแล้ว สำหรับการอธิยาย ทำความศึกษา

เป็นตะแบง ไม่ใช่คำตอบ

นี่ครับคำถามเค้า

จิตสร้างคำหยาบคายลามกกับพระรัตนตรัย ทำไงดีครับ


มันเริ่มจากคำหยาบเล็ก ๆ น้อย ๆ ก่อน แล้วพอมันเกิดขึ้น
ผมจะรู้สึกแย่ แล้วพอเวลาผ่านไป ผมอยากปฏิบัติธรรม
ให้ได้ตามหลักมรรค 8 จิตมันเริ่มรู้ว่าต้องระวังให้มากขึ้น
กลายเป็นเกร็งมากขึ้น มีคำหยาบมากขึ้นกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์
ที่สูงขึ้นเรื่อย ๆ ผมก็พยายามทำใจว่าใจจริงเราเคารพ
พระรัตนตรัย กลายเป็นทำศึกสองด้าน ด้านหนึ่งระวัง
ไม่ให้จิตสร้างคำหยาบ ด้านหนึ่งเจริญปัญญา

ผมควรจะทำอย่างไรดีครับ มันจะทำให้มรรค 8 ด่าง
พร้อยมั้ยครับ ย้ำอีกทีว่าใจผมเคารพพระรัตนตรัย
ในรอบหลายปีมานี่ ไม่เคยมีวาจาหรือการกระทำที่
ลบหลู่พระรัตนตรัยครับ มีแต่คำหยาบที่จิตผลิตมา
หลอกหลอนวันละหลาย ๆ ประโยค

จิตสร้างคำหยาบคายลามกกับพระรัตนตรัย ทำไงดีครับ


มันเริ่มจากคำหยาบเล็ก ๆ น้อย ๆ ก่อน แล้วพอมันเกิดขึ้น
ผมจะรู้สึกแย่ แล้วพอเวลาผ่านไป ผมอยากปฏิบัติธรรม
ให้ได้ตามหลักมรรค 8 จิตมันเริ่มรู้ว่าต้องระวังให้มากขึ้น
กลายเป็นเกร็งมากขึ้น มีคำหยาบมากขึ้นกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์
ที่สูงขึ้นเรื่อย ๆ ผมก็พยายามทำใจว่าใจจริงเราเคารพ
พระรัตนตรัย กลายเป็นทำศึกสองด้าน ด้านหนึ่งระวัง
ไม่ให้จิตสร้างคำหยาบ ด้านหนึ่งเจริญปัญญา

ผมควรจะทำอย่างไรดีครับ มันจะทำให้มรรค 8 ด่าง
พร้อยมั้ยครับ ย้ำอีกทีว่าใจผมเคารพพระรัตนตรัย
ในรอบหลายปีมานี่ ไม่เคยมีวาจาหรือการกระทำที่
ลบหลู่พระรัตนตรัยครับ มีแต่คำหยาบที่จิตผลิตมา
หลอกหลอนวันละหลาย ๆ ประโยค

ก่อนหน้านี้ผมมีโอกาสทำสมาธิด้วยวิธีการฝึกเพ่งกสิณสีแดง และขาว กำหนดลมหายใจเข้าออกบ้าง หรืออาจจะเพิ่มในส่วนของจาคานุสสติอีกนิดหน่อย แต่จะเน้นหนักไปทางกสิณเนื่องจากการแนบสนิทของจิตนานกว่า และสบายใจ ไม่รู้สึกฝืนที่จะทำมากกว่ากรรมฐานกองอื่น ๆ ที่กล่าวมาทั้งหมด ตลอดระยะเวลาของการฝึกสมาธิ ผมไม่เคยเอาชนะกับนิวรณ์ของตัวเองได้เลยง่วงก็พอ เมื่อยก็พอ หิวก็พอ

ผมเริ่มที่จะฝึกการพิจารณาอารมย์ตัวเองได้เมื่อไม่กี่อาทิตย์ที่ผ่านมานี่เอง จนเมื่อสองสามวันก่อนผมลองนั่งพิจารณาตัวเองในเรื่องการนั่งขัดสมาธิ จะลองดูว่ามันจะทนได้ซักแค่ไหนเมื่อยมากใช่ไหมได้ๆๆ จะพิจารณามันอยู่แบบนั้นไม่ไปไหนก็เมื่อยหนอ เมื่อยหนอ เมื่อยหนอมันอยู่แบบนี้ จนมันรู้สึกว่าจากคนที่ทรมานเหลือเกินเวลานั่งสวดมนต์แต่ละครั้งขยับแล้วขยับอีกทุก ๆนาที จนกลายเป็นว่าผมนั่งสวดมนต์ตั้งแต่บทแรกยันบทสุดท้ายกว่าชั่วโมงโดยที่ไม่ขยับเลย และไม่รู้สึกว่าทรมานเลยซักนิด และ

อยู่มาวันนึงหลังจากสวดมนต์เสร็จผมลองนั่งทำสมาธิต่อโดยนำจาคานุสสติที่เคยพาพ่อไปปล่อยปลา ตักบาตร และเหตุการณ์ที่เคยร่วมหล่อระฆังเข้ามาเป็นกรรมฐาน สิ่งที่ทำให้ผมรู้สึกว่าครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งก่อน ๆ คือ พอผมเริ่มนึกภาพระหว่างปล่อยปลากับพ่อ ตักบาตร หรือร่วมหล่อระฆัง ผมรู้สึกว่าผมมีความสุขมาก ผมอยากจะร้องไห้ในความดีครั้งนี้ ผมรู้ตัวว่าผมกำลังยิ้มปากฉีกอยู่ พอผมรู้สึกแบบนี้นั้นผมรีบอุทิศบุญทันที ให้คนนั้นคนนี้ ผลปรากฎว่าผมขนลุกและความรู้สึกต่าง ๆ ไม่ว่าจะมีความสุข อิ่มเอม อยากร้องไห้ มันเพิ่มจากครั้งแรกมากกว่าเดิมในเสี้ยววินาทีนี้

ผมเห็นลำแสงของย้ำว่าลำแสงจาง ๆ เคลื่อนไหวอยู่ สำแสงนั้นไม่เชิงเป็นสีขาวเอาเป็นว่าเป็นสีควันบุหรี่จะใกล้เคียงที่สุดการเคลื่อนไหวของลำแสงนั้นเป็นแบบแสงออโรร่าของขั้วโลกเหนือหรือภาพพักหน้าจอวินโดว์มันจะหยิกย้วยแบบนั้นเลยครับ

พอครั้งที่สองพอมีโอกาสทำสมาธิอีกครั้งคราวนี้เป็นภาพต้นไม้บ้าง เกล็ดเลื่อมอะไรบ้าง คล้าย ๆ เวลาคนส่องกล้องจุลทรรศน์อ่ะครับตอนแรกมันจะไม่ค่อยชัดเจนพอปรับความละเอียดแล้วภาพมันจะชัดขึ้น ๆ แบบนั้นเลย บางทีก็เป็นต้นไม้ บ้านคนที่ไหนไม่รู้ สถานที่ที่ไหนก็ไม่รู้ภาพไม่ซ้ำและไม่ต่อเนื่องกัน

คือผมอยากสอบถามผู้รู้ว่า

1 อาการแบบนี้มันคืออะไรครับ คือผมจินตนาการไปเองหรือเปล่า และถ้าเป็นสมาธิจริงมันอยู่ในระดับไหนกันครับ ผมจะได้รู้ตัวว่าผมควรจะต้องจัดการหรือต่อยอดมันยังไงที่จะไม่ทำให้ผมหลงทาง

2 ลำแสงนั้นจะทรงตัวให้เห็นก็ต่อเมื่อผมดูมันเฉย ๆ และเมื่อไหร่ที่เริ่มเห็นหนอ เห็นหนอ ลำแสงนั้นจะหายวั๊บไปกับตา (บางครั้งผมยังแอบคิดเลยว่าผมลืมตาอยู่หรือเปล่าเพราะถึงแม้ว่าลำแสงที่เคลื่อนไหวจะไม่ใสแจ๋วแนวHD แต่ก็ชัดพอที่จะให้เรารู้ว่าเรากำลังเห็นอะไรอยู่)