ผู้หญิงบางคนท้องจะคลอดสามีก็มาจากไปเสียก่อน ตัวเองก็ตกงานขาดรายได้ เสื้อผ้าสักชิ้นจะให้ลูกไส่หลังคลอดก็ยังไม่มี ญาติก็ไม่มีอยู่คนเดียวกับลูกที่จะเกิด

บางคนก็แก่แล้ว ลูกหลานก็ไม่มี อยู่กระต๊อบ กินข้าวหุงเตาถ่าน มดเจาะข้าว ก็ต้องกินทั้งอย่างนั้น เพราะแก่แล้ว เดินหากินลำบาก หูตาก็เฝ้าฝาง ปวดแข้งปวดขา เจ็บใข้ได้ป่วยก็ทนเอา

บางคนหนี้สินล้นพ้นตัว เจอเขาทวงหนี้จนประสาทจะกิน ดอกเบี้ยโหดอีก จ่ายไม่ทันก็เป็นเบี้ยหัวแตก คือเบี้ยของดอกเบี้ย ชาตินี้จะจ่ายเงินต้นได้ไหม กินก็ทุกข์ นอนก็ทุกข์ ต้องหาเงินมาใช้หนี้เขา เดือนละสี่ห้าหมื่น เงินเดือน2-3หมื่น จะไปพออะไร

ไอ้เราก็ไม่มีตังช่วย แค่ประคองตัวไปวันๆก็แย่แล้ว ไม่เห็นเป็นหนี้ ไม่ให้ไปผูกพันกับใครมาก พยายามใช้ชีวิตสันโดด ไม่ให้มีปันหา

ทุกวันนี้บางทีผมไม่อยากเข้าอินเตอร์เนทเลย ไม่อยากเจอข่าวเจอเหตุการณ์อะไรพวกนี้ ที่จริงทุกข์ของเขาไม่ใช่ทุกข์ของเรา เราจะไปสนใจทำไม แต่ด้วยเกิดเป็นมนุษย์มันเลยเห็นอกเห็นใจ กันหรือเปล่าก็ไม่รู้

มีใครเป็นแบบผมบ้างไหม

ความเห็นอกเห็นใจกันในเรื่องผู้ที่ตกทุกข์ได้ยากเป็นสิ่งที่ดี แต่ไม่ใช่เรื่องที่เห็นเขาทุกข์แล้วทำให้เราจิตตกเป็นทุกข์กับเขาด้วย เราควรศึกษาไปในลักษณะของวิบากกรรมที่ผู้นั้กำลังรับทุกข์อยู่ ขาดผู้อุปการะอุปถัมภ์ค้ำชู ลองเทียบเคียงเรื่องของอานิสงค์ของการทำทาน ทำบุญดู แล้วลองเทียบเคียงในสิ่งที่ผู้นั้กำลังผจญอยู่จะเป็นปัจจัยให้เราเข้าใจเรื่องของกรรม เรื่องของการเบียดเบียน มองให้ลึกลงไป ผู้มีรูปกายเป็นมนุษย์แต่ข้างในไม่ใช่มนุษย์ เรื่องของทาน เรื่องของบุญ ที่จะมาช่วยผ่อนคลายทุกข์เวียนว่ายในวัฏฏะ สิ่งที่เห็นสิ่งที่ได้ยินก็ควรกลั่นกรองเรื่องทุกข์ของเขา ไม่ใช่เรื่องที่เราจะเป็นทุกข์ไปกับเขา ที่สำคัญคือเรื่องของเหตุผล เหตุที่เขากำลังผจญอยู่รับทุกข์อยู่ หากมีผู่ให้ด้วยใจเป็นทานช่วยเหลือเกื้อกูลกัน ผู้ที่กำลังทุกข์อยู่คงได้ผ่อนคลายทุกข์ได้ชั่วขณะ

ทุกข์เหมือนกันค่ะ เพราะเป็นธรรมดายิ่งมีเมตตาต่อผู้อื่นมากยิ่งทุกข์มากถ้าไม่มีอุเบกขา บางทีมันก็ไม่อยู่ในวิสัยที่จะช่วยเขาได้ ก็มีบ้างที่จิตตก ทำใจค่ะ ทุกคนเกิดมาล้วนมีกรรมเป็นแเดนเกิด มีกรรมเป็นเผ่าพันธ์

สังเวช สลดใจ เวทนา สงสาร เหล่านี้ ปุถุชนคนธรรมดาอย่างเราๆ ห้ามไม่ให้เกิดไม่ได้หรอก

ความสังเวช สลดใจ เวทนา สงสาร เหล่านี้
ไม่ใช่ตัวเมตตาจริงมันเป็นเมตตาเทียม เป็นตัวที่เลยเมตตาไปแล้ว
ความเมตตาที่แท้จริงต้องแช่มชื่นใจ เบิกบานใจด้วยกันทั้งสองฝ่าย
เช่น สละทรัพย์ให้ผู้ยากไร้ที่กำลังได้รับความทุกข์เดือดร้อน ให้ความเห็นและชี้ทางที่ถูกต้อง

ถ้ามีเมตตาจริงเกิดอย่างต่อเนื่อง เกิดบ่อยๆ เช่น พระบางรูปท่านเมตตาสูงจนได้ฌานไปเลยก็มี
โดยที่ท่านไม่ต้องไปปฏิบัติทำสมาธิเลย นี้เป็นผลของอำนาจของความเมตตา

ถ้าเห็นคนตกทุกข์ได้ยากหรือได้รับทุกข์ทรมานเกิดความสงสารจนเกิดน้ำตาไหล
จนถึงขั้นโกรธแค้นกับผู้ที่กระทำต่อผู้นั้นก็มี เลยกลายเป็นโทสะมาแทน อันนี้เป็นเมตตาเทียม

สาธุ ครับ