ซึ่ง...ทำให้เอกอนคิดว่า
ผู้ที่เป็นกองกำลังขับเคลื่อนเพื่อให้การเข้าสู่ยุคพระศรีฯราบรื่น
คือ บรรดาศิษย์ผู้ที่สืบทอดธรรมจากสายท่านพระมหากัสสปะ



มีใครแบบว่าเป็นศิษย์มาทางสายนั้นแล้วระลึกชาติได้มั่งง่ะ

ตามประวัติ...ก็ว่าอย่างนั้น..นะครับ..คือท่านกัสสปะเป็นช้างที่ยอมตายแทนพระสศรี

ได้ยินมาว่าวันปรินิพพาน ไม่ใช่หรือคะ
เพราะวันที่เผาร่างท่านบนฝ่ามือ พระศรีก็ต้องโดนไฟเผาไปด้วย

ตะกี๊ พิมพ์รายละเอียดซะยาว ...

แต่...มันหายไปหมดแล้ว

เอาเป็นว่า เอกอนพิจารณาจากที่เห็นหลาย ๆ ส่วนประกอบกัน
คิดว่าไม่น่าจะใช่วันปรินิพพานของพระพุทธเจ้าในอนาคตน่ะ

เพราะ ภาพที่ได้จากการเผาร่างนั้นบนฝ่ามือ ต่อหน้าสาธารณะชนจำนวนมาก
เจ้าสำนักที่ได้ไปร่วมชุมนุมในการนั้น มีการถ่ายทอดภาพดังกล่าวออกไปทั่วทุกราชอาณาจักร
และกำลังเตโชที่ดูจะรุนแรง ที่ปรากฎอยู่บนฝ่ามือของพระศรี
สิ่งนั้นกลับไม่ได้เป็นอันตรายใด ๆ ต่อผู้ใดเลย
เจ้าสำนักเป็นจำนวนมากต่างพร้อมใจ ปลดป้ายสัญลักษณ์ที่เดิมเคยใช้ลงทันที
และใช้ภาพที่เห็นนั้นขึ้นเป็นสัญลักษณ์แทน
และผู้คนต่างยอมรับต่อตราสัญลักษณ์นั้น

เพราะ พระศรี ไม่ยกตนขึ้นให้มีการนำภาพพระศรี ไปใช้เป็นสัญลักษณ์เหนือศรัทธาใด
ทั้ง ๆ ที่ฝูงชนก็อยากจะให้ได้มีสัญลักษณ์ไปใช้ แต่พระศรีไม่ตัดสินใจอะไรออกมาเลย
จนกระทั้ง เหตุการณ์วันนั้นล่ะ พระศรีก็ยอมให้ภาพนั้นถูกนำไปใช้
สถานธรรมไหน ไม่ใช่ภาพนั้น คนแทบจะไม่เข้าเรย ...
จนทุกสำนักต้องปรับเปลี่ยนตัวเองเข้าสู่ทิศทางมหาชนเหมือนกันหมด



ซึ่งถ้ามันเป็นไปตามนั้น ท่านพระมหากัสสปะ ไม่ใช่เพียงแค่ช้างแน่นอน

...

และมันก็เป็นเพียงแค่ ภาพนิมิตเท่านั้น เป็นภาพที่ทำให้มีเรื่องได้สงสัยมากมาย
ซึ่งถ้าเอกอนอยากติดตามไปจนรู้ความจริง เอกอนก็อาจคงต้องอยู่ไปจนถึงยุคนั้นน่ะ

แต่กว่าจะไปถึงยุคนั้น เอกอนคิดว่า เอกอนได้ถึงศรีธัญญาก่อนแน่นอน
...ก็เลยเป็นเรื่องที่แอบคิด แอบเก็บไว้ในใจ อย่างเงียบ ๆ ระวัง ๆ
สงสัย อยากรู้ แต่ก็ระวังไม่ให้คิดมาก หมกมุ่น ฟุ้งซ่าน เกินความจำเป็นน่ะ

คือ...จริง ๆ นะ
นิมิตที่เห็น ไม่ได้มีผลอะไรที่เด่นชัดในทางธรรมสำหรับเอกอนนะ

เด่นชัดอย่างเดียวเรยก็คือ
มันเหมือนกับว่า เรานั่งดูทีวี และ มีไตเติ้ลหนังโผล่มา

พอดูไตเติ้ลเสร็จ มันก็ทำให้เราอยากไปดูหนังเต็ม ๆ จริง ๆ น่ะ

เช่นกัน พอเห็นเรื่องราวในนิมิต เอกอนก็อยากจะไปเห็นภาพจริงสิ่...
อยากจะเห็น อยากจะรู้ อยากจะออกค้นหาความจริง

...แต่ว่ามันใช่เรื่องมั๊ยนั่น...

คือ...ถ้าเอกอนหยุดความอยากรู้ อยากหาคำตอบไม่ได้
รับรองได้เลย ว่า ได้ไปเจอแม่น้องก้องในยุคนั้นอีกแน่ ...

คิดเล่นๆ...

ยังไม่ได้เผา..แต่เห็นภาพเผา...

จะแปลว่า...ภาพนั้นถูกสร้างขึ้นมา....ได้มั้ย?

แล้วใครสร้าง !!!

รึ..เหตุการณ์นั้น..เกิดขึ้นแล้ว??

เห็นมั๊ยล่ะนี่ ขนาดแค่ฟังเอกอนเล่า ยังคิดตามออกมาแล้ว 1 แง่ ข้อสังเกต
ถ้าเป็นคนเห็นซะเอง อ๊บซ์จะทำไง



เอกอนเป็นคนที่ กลัวศรีธัญญา จริง ๆ
จริง ๆ นะเออ...

ที่เล่าออกมานั่นแค่เสี้ยวเดียว...

เห็นกว่านี้ และมีอีกท่านหนึ่งที่มีความเกี่ยวข้องกับยุคถัดไป...

ซึ่งเป็นเหตุให้ ธิเบต มีความจริงจังกับเรื่องยุคพระศรีมว๊ากกกก

คงอยากเห็น..ของจริง...

ผมจะจำใว้...ถึงวันนั้น..จะไม่พลาด..ไปชม

คุนน้องในฐานะผู้มีสายสัมพันธ์ทางจิตกับพระศรี..
เกิดมีญานผุดขึ้นมาว่า..วันที่เผาร่างพระมหากัสสปะนั้น..เป็นวันที่พระศรีตรัสรู้ธรรม..เพราะเหตุไรน่ะหรือค่ะ...เป็นเรื่องบุพกรรมของพระศรี..แล้วพระมหากัสสปะจะเป็นผู้มาเอื้อแก่การตรัสรู้ของพระองค์...เรื่องที่ละเอียดอ่อนมากๆค่ะ...

เห็นมั๊ย รู้สึกเหมือนเอกอนเรย

ความรู้สึกแรกเลย อยากจะได้ไปเห็นของจริง
แทบอยากจะได้ไปเห็นเดี๋ยวนี้เลย

ไอ้ความรู้สึกที่อยากจะได้ไปเห็นวันนั้น
แต่ยังติดแหงกอยู่กับภาพอันเลือนลางในวันนี้ นี่มันทรมานนะ



ทรมานขนาดไหน
ก็ขนาดที่ทำให้เอกอนกลัว ศรีธัญญานั่นล่ะ



เหนื่อย กับการที่ว่า เราจะสงบใจเราลงได้อย่างไร
ในเมื่อ ภาพต่าง ๆ มันอยู่ในหัวเต็มไปหมด
จะข่มตาหลับลงได้อย่าไร เมื่อใจมันคอยแต่จะไปคิดถึงวันนั้น

คุนน้องทำไมไม่มีภาพหรือนิมิตเลย..
มีแต่จิตผุดขึ้น..คือตัวรู้มันแสนรู้..และวิสัชนาไปตามที่รู้อ่ะนะ..ไม่รู้ว่า..รู้ถูกรึรู้ผิดนี่ซิ..แต่รู้แล้วสงบก็สยบมันได้..ใช่มั้ย

ประมาณนั้น พี่เอกอนเฝ้ากล่อมตัวเองทุกเมื่อเชื่อวัน

เกิดอาการ...ข้อความหาย..อิอิ

เปลี่ยนเรื่องก็ได้..



นี้แหละ...ปัญหาของคนเก่ง...ละ

ได้เห็น...ก็ติดเห็น
ได้รู้...ก็ติดรู้
ติดที่ว่า...ตัวเรา...ที่ได้ไปเห็นกับรู้ นั้นต่อไปมันจะพิเศษยังไง

อย่าว่าเข้ามาติกันเลยนะ....ก็เพราะ....คำว่าอยากๆของพี่เอกอน....มันชวนให้คิดว่า...
อยากเหมือนกัน