อันนี้ออกตัวก่อนผมไม่ได้ตำหนิ หรืออะไรนะครับ เพราะทุกท่านก็อยากทำบุญกับวัด กับพระ เพราะวัดกับพระช่วยเผยแพร่ธรรมะ และการพ้นทุกข์

แต่แปลกตรงแทบไม่มีกระทู้ช่วยเหลือคนตกทุกข์ได้ยากเลย อย่างเช่น เด็กเล็ก ต้องมาเลี้ยงดูบิดา มารดา ที่เจ็บป่วย หรือช่วยเด็ก ขยัน กตัญญู ทำงานหนักเลี้ยงครอบครัว แต่ขาดแคลน ไม่มีเงินเรียน อย่างรายการ คนเก่งหัวใจแกร่ง ทางช่อง 5 หรือแม้แต่คนแก่ เจ็บออดๆ แอดๆ ลูกไม่เหลียวแล มีแต่ข้าวก้นหม้อ อยู่คนเดียวเป็นต้น

ในมุมมองผมนะ พระท่านก็ไม่ได้ลำบากอะไรเลย วัดนั้นจะมีแสงไฟ มีบ่อน้ำ มีห้องน้ำ หรืออาคารทำพิธีกรรมใหญ่โต ห้องวิปัสสนา ผมว่าให้ปฏิบัติเหมือนวัดป่าสมัยก่อนก็ได้ ไม่จำเป็นต้องมีสิ่งอำนวยความสะดวกมาก มีร่มไม้ มีศาลา มีกุฏิ ก็พอ น้ำไฟ ก็ใช้พอมีพออยู่ แถมยิ่งลำบาก ท่านก็ยิ่งอยากหลุดพ้น ยิ่งฝึกจิตท่าน อินทรีย์ท่านให้แก่กล้ามาก เป็นคุณแก่ท่านเสียอีก

ผิดกับทางโลก ผมว่าคนเหล่านี้ ลำบากมาก หุงหาอาหารประกอบอาชีพเองทุกอย่าง ไม่มีญาติมิตร ญาติธรรมมาดูแล ป่วยก็ทนเอา หลังคาฝนรั่วก็ทนเอา ใครจะมาช่วย เพราะไม่มีบารมี เหมือนพระท่าน

ทุกวันนี้วัด และพระท่าน ผมว่าก็มีสิ่งปัจจัย 4 ครบแล้วครับ แต่คนยากไร้นี่สิ ขาดแคลนจริงๆ น่าสงสารจริงๆ

คุนน้องมองว่าเป็นเรื่องของการสร้างกุศลที่ต่างกัน
แล้วมีอุปนิสัยของจิตเป็นตัวชักนำ..บางคนชอบทำบุญที่วัดเพราะทำแล้วเกิดปิติเกิดศรัทรา..
ส่วนบางคนก็เลือกที่จะสร้างกุศลในเรื่องบารมี 10
คือมันต่างกันนะ..เข้าวัดทำบุญเสร็จเกิดปิติกุศลจิตทันที..ได้บุญกุศลทันที..แต่บารมีนี้ต้องทำอย่างยิ่งยวด..ส่วนใหญ่คงมีแต่จิตพระโพธิสัตว์..ที่จะทำบุญกับผู้ตกทุกข์ได้ยาก..ลำบาก..คือเมตตา และทาน จัดอยู่ในบารมี10 ..ถ้าจะให้อุปมาคุนร้องมองว่า..คนนึงสร้างฐานะให้มั่นคงโดยผลบุญ..เลือกจะเข้าวัดถวายทานกับพระ..
ส่วนอีกคนเลือกจะสร้างพาวเวอร์สร้างชื่อเสียงเกรียงไกรสร้างอำนาจลาภยศสรรเสริญ..ต้องเน้นบารมี..เพราะเหตุนี้จะสังเกตุว่า กลุ่มที่สร้างบารมีมีสองเหล่า..พระโพธิสัตว์กับพระยามาร..จะบำเพ็ญบารมีเหมือนเป็นคู่แข็งกัน.. ..พอบารมีเยอะแล้วเนียะ..พระยามารจะยื่นช่อกุหลาบให้..ยื่นลาภยศชื่อเสียงเงินทองให้ตามมา..

ในสมัยนั้น เจ้าสรกานิศากยะ สิ้นพระชนม์ พระผู้มีพระภาคเจ้าทรงพยากรณ์ว่า
เจ้าสรกานิเป็นพระโสดาบัน เป็นผู้เที่ยงที่จะตรัสรู้ในเบื้งหน้า
พวกเจ้าศักายะมาประชุมกัน สงสัยว่าเจ้าสรกานิศากยะเป็นผู้ทุศีล
เสวยน้ำจันฑ์เหตุใดพระองค์จึงทรงพยากรณ์ว่าได้เป็นพระโสดาบัน

พวกเจ้าศักยะมหานามะเข้าไปเฝ้าพระศาสดา กราบทูลถึงความนี้ พระองค์ตรัสว่า
มหาบพิตรบุคคลบางคนในโลกนี้ ไม่เลื่อมใสในพระรัตนตรัย ไม่มีปัญญา ไม่ประกอบด้วยวิมุต
แต่เขามีศรัทธามีความรักในตถาคต บุคคลแม้นี้ก็ไม่ไปนรก อบาย ทุคติ วินิบาต

สำหรับ สรกานิศากยะนอกจากมีความศรัทธาต่อตถาคตแล้ว ยังได้กระทำให้บริบูรณ์ในสิกขา ๓
ในเวลาสิ้นพระชนม์อีกด้วย ตถาคตจึงพยากรณ์ว่า สรกานิศากยะเป็นพระโสดาบันบุคคล

คุณน้องฯ เขียน




แต่ก่อนพี่เต้เคยคิดเหมือนคุณ ดีคับ เปี๊ยบเลยค่ะ
ตอนนั้นยังไม่ได้ศึกษาธรรมะยังไม่ได้นั่งสมาธิ
พี่เต้แทบที่จะไม่ได้ทำบุญที่วัดเลย ชอบช่วยคนแก่-เด็ก


ตอนเย็น เวลาเลิกงาน จะไปที่ตลาด เพื่อที่จะไปดูว่ามีคนแก่
ที่เอาผักมาขาย เหลือผักเยอะหรือปล่าว พี่เต้จะช่วยคุณยายเค้าซื้อ
แต่จะเลือกเอาแต่ผักที่เหี่ยวๆ ไม่สวยนะ คือถ้าผักเหลือเยอะก้อ
ให้คุณยายเอาผักสวยๆขายให้คนอื่น ถ้าเหลือน้อยก้อซื้อหมด
คุณยายจะได้กับบ้าน ใจก้อคิดเหมือนที่คุณ ดีคับ
คิดนี่หล่ะค่ะ

แต่พอได้มาศึกษาธรรมะแล้ว ถึงได้รู้ว่า คนเราที่เกิดมานั้น
การสร้างสม บุญ-บารมี ของทุกคนไม่เหมือนกันค่ะ

คือ จริงๆแล้ว ทุกคนจะมีสัญญาเก่ากันทุกคนน่ะหล่ะค่ะ

ใช่ค่ะคุนน้องเชื่อเรื่องสัญญาเก่า..ที่ติดตัวมา..พฤติกรรมความคุ้นเคยของจิต..จิตชอบเสพสิ่งใด..จิตจะเคยชินสิ่งนั้น..อย่างคุนน้องทำบุญเข้าวัดไม่บ่อยนะ..แต่ถ้าถามว่าคุนน้องเป็นคนจิตใจเมตตาไหม..คุนน้องมั่นใจเลยนะว่าคุนน้องเมตตาจนเคยชิน..พอเห็นคนตกทุกข์ได้ยาก..คุนน้องจะเกิดสงสารพวกเขาทันที..พอช่วยไม่ได้ก็รู้สึกทุกข์..คุนน้องก็บอกไม่ถูกว่าทำไม..รู้แต่ว่าทำไมเราต้องทุกข์แทนคนอื่น..บางทีสลดใจก็น้ำตาไหลเลยนะ..มีใครเคยทุกข์เรื่องคนอื่นเหมือนเป็นเรื่องตนเองมั้ยค่ะ..แต่ก็เป็นแค่ช่วงขณะจิตเดียวนะ..พอคุนน้องสูดลมหายใจเข้าสองสามที..คุนน้องก็เบา..แต่มีเหตุปัจจัยมากระทบไม่ได้..จะรู้สึกทุกครั้ง..คือจิตสั่งคุนน้องเองเลยนะว่า..คุนน้องควรจะทำอย่างไร..ในเรื่องการบำเพ็ญกุศล..คุนน้องรู้ว่าอยากช่วยคนที่เค้าทุกข์..ในสิ่งที่คนอื่นมองข้ามไป
ช่วยได้เล็กๆน้อยๆก็ยังดึ..คุนน้องชอบซื้อปลาที่ตลาดสดไปปล่อย.คุนน้องสงสารพวกเขาการถูกนำมาฆ่าเพื่อเป็นอาหารมนุษย์นั้น.ช่างไม่ยุติธรรมเสียเลย.คุนน้องถึงอยากปลดปล่อยพวกเขา.คุนน้องชอบให้ทานคนจนคนขอทานไม่มีจะกิน.เพราะคุนน้องรู้ว่าความหิวโหยความอดอยากเป็นทุกข์เหลือเกิน...และที่สำคัญที่คุนน้องชอบทำคือ..รับฟังทุกข์ของคนอื่นและช่วยเหลือเขา..สอนเขาในเรื่องสัมมาทิฏฐิ...การบำเพ็ญบารมีเหนื่อยนะ..จิตโดนทดสอบหนัก..ไม่ใช่ไม่เหนื่อย..

อย่าคิดอย่างนี้อีก..นะครับ..อิอิ (ก็ผมก็เคยคิดมาแร้ว)

ถ้าท่าน...ต้องการสร้างบารมี..แบบท่าน..ก็ทำเลยคับ...ใครไม่ทำอย่างท่าน..ก็ใช่ว่าเขาไม่ดี...ทำดี..ดีหมดครับ (แล้วอย่าคิดว่าคนที่ไม่ได้ทำ..จะไม่เคยทำมาก่อน..)

เคยเป็นลูกเสือ..หรือเนตรนารี..มาก่อนมั้ยคับ?

เวลาออกค่ายฯ....เขาจะมีฐานทดสอบ..หรือฐานเรียนรู้หลายฐาน..ขณะที่กลุ่มเราอยู่ฐานนี้...กลุ่มอื่นก็เรียนอยู่ที่ฐานอื่น...ทุกคนต่างกำลังเรียนรู้กันทั้งหมดเลยคับ....

ทำบุญที่วัด....สร้างนั้นสร้างนี้ในวัด....สร้างศาลา..สร้างวิหาร..สร้างห้องวิปัสสนา...ห้องน้ำ...น้ำพุ...จัดสวน..ฯลฯ...ใครเขาเพื่อพระ..กันละคับ

เขาสร้างเพื่อใคร..เอ๋ย???

ในมุมมองของดิฉันนะคะ แต่ก่อนที่ยังไม่ได้ปฏิบัติ คิดว่าดิฉันต้องทำบุญกับคนที่ตกทุกข์ได้ยาก
ด้อยโอกาสก่อน เพราะไม่ค่อยมีใครเหลียวแล ตามวัด ตามวา มีผู้บริจาคมากแล้ว ไม่เคยมองว่า
ได้บุญมาก น้อย แต่มีความคิดเติมเต็มความสงสารในใจของตัวเองที่เห็นคนอื่นลำบาก ดิฉันอ่อน
ไหวในเรื่องสงสารคนจน (ทั้วที่ตัวเองก็ไม่เคยรวย ) มาทุกวันนี้ถึงได้รู้อะไรที่ควรวาง
อุเบกขา และเรื่องทานที่วัด คนด้อยโอกาสจน ดิฉันคิดว่าแล้วแต่ใครจะไข่ว
คว้า สร้างบารมี ทางของใครก็ของใครเป็นสิ่งที่ดีค่ะ ยิ่งทานศีล ภาวนา ด้วยแล้ว โลกจะสงบสุข
มากมาย

สิ่งใดประเสริฐ....ก็ควรทำสิ่งนั้น

หากช่วยคนอดยาก..ให้ได้กินอิ่ม....เห็นเขาอิ่ม...คนช่วยก็ปลื้มใจ...

แต่หากว่า..สามารถช่วยเขา...ไม่ใช่แค่อิ่มในมื้อนี้...แต่หมดทุกข์ไปเลย....คนช่วยจะอิ่มใจแค่ไหน


สร้างศาลา...ให้เขามาฝึกมาหัด...ปราบกิเลส
สร้างห้องน้ำ...ให้ผู้คนได้ปลดทุกข์
สร้างพระ...ให้เขาระลึกถึงว่า..ยังมีพระนิพพาน..นะ
...............

เราต่างคนก็ต่างทำ...สิ่งที่คิดว่า..มันดี...
การจะทำสิ่งประเสริฐ...นั้น..ก็ขึ้นอยู่กับว่า..เราคิดอะไรได้บ้าง
แต่จะรู้ว่าอะไรเป็นสิ่งประเสริฐ..นั้น...ก็ขึ้นอยู่กับว่าเรามีความรู้อะไรแค่ไหน

และ...การจะรู้ว่าอะไรประเสริฐสุด..สำหรับเราและคนอื่นๆ...ก็ยิ่งต้องมีความรู้มาก..มาก