คุณไอเดียเขียน


อ๋อ พอคุณไอเดีย เขียนตรงนี้ พี่เต้เริ่มจะเข้าใจนิดๆแล้วค่ะ
คือพี่เต้เคยคิดอยากจะตามดู อยากจะพิจารณากายว่า ทำไม ร่างกายเราเหมือนไม่มีกระดูก แต่พี่เต้เข้าใจว่า การที่เราจะไปตามดู
จะทำให้จิตหลุด จากสมาธิ

พี่เต้ก้อเลยเลือกที่จะแผ่เมตตา
เพราะพี่เต้กลัวว่าจิตจะหลุด จากสมาธิ พี่เต้ก้อเลยใช้วิธิ
แผ่เมตตา เพื่อที่จิตจะได้จับอยู่กับคำที่แผ่เมตตา
เริ่มเข้าใจนิดๆแล้วค่ะ ขอขอบคุณทุกๆคำตอบเลยนะคะ
ที่ช่วยทำให้ความจำเก่าๆของพี่เต้ กลับมา

สุชาวดีมีความรู้เรื่องสมถะในสมาธินิดเดียวค่ะ พอมีไว้ให้จิตชุ่มชื่นมีกำลัง เราจะเน้นวิปัสนาทั้งในสมาธิและนอกสมาธิค่ะ วิปัสนาของเราคือฝึกสติให้เกิด ตามกำลังจิต แล้วจะรู้สึกว่ามีความรู้ละลายกิเลศทีละเรื่องๆ ทีละเล็กๆ น้อยๆ ตามปัญญาน้อยๆ สบายใจกว่าสงบในสมาธิเยอะค่ะ พอออกจากสมาธิก็ทุกข์เหมือนเดิม
พอจิตเริ่มนิ่ง จนคำว่าพุทโธหายของเราให้หายไปเลยค่ะ และจับลมแทน หมายความว่า ตอนเข้าสมาธิ และตอนฝึกสติในเวลาไม่สมาธิ เราตามดูลมเลย หายใจเข้ารู้ หายใจออกรู้ ตอนฝึกใหม่ๆเราจะอาศัยพุทโธ พอสมาธิพัฒนาขึ้นจิตมันจะทิ้งคำพุทโทเองค่ะ เพราะจิตเขารู้เองว่า ตามลมเลยมันสบายกว่าพุทโธ จะไม่กลับไปจับพุทโทอีก (ที่จิตคุณ bbby นิ่งสงบน่าจะเป็นสมถะ อันนี้ต้องให้ผู้รู้แนะนำค่ะเราไม่สามารถ) เคยได้ยินพระท่านว่าถ้าจิตนิ่งสงบมันจะเป็นฌานแต่ละระดับ ต้องรอให้จิตถอนออกมาจึงทำวิปัสนาได้ เราจะบังคับจิตให้นิ่ง ให้สงบไม่ได้ค่ะ เขาจะเป็นของเขาเอง สุชาวดีอยากถามว่าตอนเข้าสมาธิ คุณ bbby ตอนจิตสงบนิ่งความคิดเกิดมั้ยคะ ถ้าความคิดเกิด จับตามรู้ความคิด ทำวิปัสนาเลยค่ะ

อันนี้ไม่รู้เป็นเหมือนกันรึเปล่า
แต่ไอเดียจะเรียกว่าเคลิ้มค่ะ
เหมือนมีสมาธิ,,ไม่ฟุ้ง,,เหมือนนั่งได้นาน
แต่ไม่มีความรู้ตัวเต็มที่ ต้องมี...สติ
ไอเดียจับจุดบกพร่องตรงนี้ค่ะ ก็เลยเพิ่มความรู้ตัว
การทำสมาธิจะไปแบบนิ่งๆ ตั้งมั่นได้ดีขึ้น มีความตื่นมากขึ้น
ตอนนั้นก็ไม่ได้รู้เรื่องวิปัสนา
มีแอบคิด...ว่าทำไม ไหงเราทำสมาธิ อาการมันวนไปวนมาอย่างนี้
พอรู้จัก อ๋อเลย
ว่าเราแยกตัวผู้รู้..ออกมาชัดเจน
ตอนนั้นตัวกิเลสมันสยบราบคาบไม่มีเหลือเลยค่ะ
แต่ตรงนี้ก็ต้องศึกษาให้ดี


เรื่องพิจารณานี่...ไอเดียไม่ค่อยรู้ว่าควรจะเป็นแบบไหน
แต่โดยส่วนตัว...เวลาทำสมาธิ...ไอเดีย...จะเป็นผู้รู้ให้ได้ชัดเจนก่อน(ก็เริ่มพุทโธ-----จนปล่อยพุทโธไปเหมือนกัน)
ตอนนั้นสมาธิ...จึงมีพอสมควร
มีสติเฝ้าดูมันไปเรื่อย...จนเห็นมันเหนื่อยก็รู้...เบื่อก็รู้ ถึงเวลามันจะพิจารณาขึ้นมาเอง
ปล่อยให้เป็นธรรมชาติ^^
**ที่ห่วงว่ามันจะหลุด ใช่ค่ะ..เราจะรู้เอง
จริงๆพิจารณา..จะทำตอนไหนก็ได้นะ ตอนไม่นั่งก็ได้
แต่ถ้าไม่มีกำลัง...มันก็ยากบ้าง
การเริ่มนั่งสมาธิจนพอมีกำลัง...ก็จะทำให้ได้เห็นชัดกว่า
จะเปรียบเหมือนพี่เต้กินข้าวน้อย..แล้วออกไปทำงานใช้แรง...ไม่ทันพักเที่ยงเดียวแรงมันก็หมด
เหมือนกัน...สมาธิน้อย กำลังมันก็น้อย ถ้าเราไปพิจารณามันแบบใช้ความคิดแทรกแทรง มันก็หลุด
เป็นผู้รู้ไปเรื่อยๆก่อนค่ะ...เมื่อพี่เต้ได้เห็นความเปลี่ยนแปลงเร็วขึ้นๆ---เกิด-ดับๆๆๆ
มันเหนื่อย มันเบื่อ มันจะพิจารณาเอง
ไม่อิงตำราเหมือนเดิมนะคะ ลองศึกษาดูอีกที
ปล.เว้นแต่ อยากเต็มรูปแบบ
ถ้าจะเอาสมาธิ ฌาน1-4ก็ต้องมีคนแนะนำ จะไปง่ายกว่า

ตามดูการเกิดดับนามรูปไม่ทำให้จิตหลุดครับ แต่เป็นที่พักจิตที่ดีมากแบบหนึ่ง ลองสังเกตุนะครับ เวลาเราตามดูการเกิดดับนามรูป ตามให้สุดไปเลย คือบางคนถนัดตามรู้สายเกิด บางคนถนัดตามรู้สายดับ เราพิจารณาลงไปว่าเหตุเกิดของธรรมคืออะไร ในลักษณะของคุณ bbby คือการเกิดดับของสัญญา คือ มีสัญญาเป็นเหตุ คือรูปร่างของกระดูกตามสัญญา (ความจำได้หมายรู้) เพราะตามสัจธรรมแล้ว รูปต้องตามดู มหาภูติ4 คือดิน น้ำ ลม ไฟ จึงจะเรียกว่าตามดูรูป หรือ(อนัตตา) ถ้าตามดูกระดูก เรียกตามรู้นาม (สัญญา)

การตามรู้การเกิดดับนามรูป ต้องตามรู้จนสุดสาย (เกิดดับ) นี่คือที่พักจิตครับ และเป็นสัมมาสมาธิด้วย จิตหลุดไปที่อื่นเมือนามรูปดับลงไปแล้ว คือเมื่อไม่มีธรรมให้จับ จิตจะกลับมาจับธรรมอื่นครับ

เป็นประสบการณ์ปฎิบัติของผมเองครับ จริงๆวันนี้ตั้งใจจะเอาหัวข้อนี้เขียนที่"รายงานผลการปฎิบัติ" พอดีมาเจอคำว่าจิตหลุดนี้เข้าก็ถือโอกาสแชร์ประสบการณ์ครับ