คิดอะไรอยู่เหรอคะ..คุณลุงหมาน
พูดกับคนศึกษามาน้อย นี่ต้องขยายความอีกนิดค่ะ

เข้าใจ..ดิ

แต่ว่า...ยังหาสัญญาไม่เจอ...ก็เลยไม่รู้ว่าจะยกเลิกสัญญา..รึ..ต่อสัญญา..ดี..



แต่ก็เอาเถอะ.....ทำต่อไป..ทำต่อไป....


ลุงหมาน....แกตรง....แกจึงไม่เข้าใจลูกเล่นเล็กๆน้อยๆ..ของเด็กๆอย่างเราเรา...นะซิ

อิอิ ...

มืด...กับ...สว่าง....

พอจะรู้ไหมว่ายังจะมีเวลาพูดเล่นได้นานอีกเท่าไหร่
ซึ่งเข้ากับพระพุทธองค์ได้กล่าวเป็นพระวาจาครั้งสุดท้ายไว้
จงทำกุศลให้ถึงพร้อม ด้วยความไม่ประมาทเถิด

เมื่อทำจริงก็ย่อมเห็นผลจริง เมื่อทำเล่นๆมีไหมว่าจะได้ผลจริง
ยังประมาทอยู่เพราะเราจะไม่มีใครรู้เลยว่าเราเหลือเวลาอยู่กันนานสักเท่าไร
ที่เหลือไว้ให้ทำกุศลอยู่บนโลกใบนี้ อายุน้อยๆตายไปก่อนหน้าก็มากมาย
จงเอาเวลาที่เหลือให้เป็นประโยชน์เถิด

ปี 59 คับ

ปิดอบายภูมิได้หรือยัง ?

แล้วทำงัยถึงจะรู้ว่า...ปิดได้แล้วหรือยังปิดไม่ได้...ละคับ?

ถามจริงเหร๋อ ...

อ้าว.....

ถามนะ...ถามจริง..จี้ง

สองสิ่งที่กล่าวมาเป็นผลครับ

ความเห็นผมเองคงเป็น เหตุปัจจัย และผล ที่เป็น2สิ่งคู่จักรวาล

เช่นเหตุปัจจัยที่ทำให้แสงส่องไปถึงคือ การมีแหล่งกำเหนิดแสงเช่นดวงอาทิตย์

เหตุปัจจัยของความมืดมิดคือ ความปราศจากแสง

ความอยู่ไม่จริงปรากฎ เพราะไม่ได้สร้างเหตุแห่งการรู้จริงให้ปรากฎ ความอยู่ไม่จริงจึงเป็นอีกด้านหนึ่งนั่นเอง

การเกิดดับ ก็เป็นผล เพราะมีเหตุปัจจัยให้มีการเกิดขึ้น เช่นเห็นสุนัขบาดเจ็บ เกิดอารมณ์ของความเมตตา หรือเห็นสุนัขขโมยเหนี่ยวไก่ ก็มีอารมณ์โกรธขึ้นมา มันเป็นเหรียญ2ด้าน

พุทธศาสนาจึงเกิดขึ้นมา เพราะศาสดามีจุดมุ่งหมายต้องการแสดงความจริงให้สัตว์โลกได้รับรู้

การที่เราจะรู้ว่าเราปิดอบายภูมิได้นั้นมันต้องละ กิเลสได้ ๒ ตัว คือ
ทิฎฐิ และ วิจิกิจฉา

ถ้าตอบเป็นสังโยชน์ ก็ต้องตอบว่าละ สังโยชน์ข้างต้น ๓ ตัว คือ
สักกายทิฏฐิ, วิจิกิจฉา, และ สีลัพพตปรามาส

ถ้ารู้ว่าเรายังไม่ได้ละ อบายภูมิยังเปิดกว้างอยู่
ถ้ารู้ว่าเราละแล้วเมื่อนั้น อบายภูมิก็ปิดสนิท

เพราะ...ผู้ตัดสินคือพระพุทธเจ้า..พระองค์ก็ปรินิพพานไปนานแล้ว....พระอรหันต์ที่มีคุณสมบัติของพรพุทธเจ้าอยู่บ้างก็ประเภทพุทธภูมิแก่ๆสัก 70 % ก็ไม่แสดงตัว....พระอรหันต์ท่านอื่นๆก็ไม่เห็นสาระที่จะมาพยากรณ์...

จึงเหลือตัวเอง....ที่ต้องบอกว่าตัวเอง...ทำไปถึงไหนแล้ว...ตนทำได้รึยัง?

ก็เลยมีข้อให้พิจารณาต่อไปว่า...ที่เรารู้นั้นนะ....รู้ถูกต้องตามจริง..หรือว่า...รู้แบบลำเอียงเข้าข้างตัว (ในลานของเรา...ก็มีตัวอย่างให้เห็นอยู่)

อาการแบบไหน....ที่เรียกว่า..โสดาบันละสังโยชน์สักกายทิฏฐิได้แล้ว

อาการแบบไหน....ที่เรียกว่า...โสดาบันละสังโยชน์วิจิกิจฉาได้แล้ว

อาการแบบไหน....ที่เรียกว่า...โสดาบันละสังโยชน์สีลัพพตปรามาสได้แล้ว

เราทุกข์...เพราะ...ทำเพื่อสิ่งที่ไม่มีอยู่จริง